Share

บทที่ 1810

Penulis: ชวินเป่ยอี๋
“หากยังคงสู้รบต่อไป อาจเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันได้!”

“ถึงเวลานั้นท่านแม่ทัพหานเทาจะรับผิดชอบได้หรือไม่?”

ถ้อยคำของซ่งติ้งกั๋วประหนึ่งคมดาบแทงทะลุใจ หานเทาถึงกับเหงื่อตก ทำได้เพียงส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ด้วยความที่ไป๋ชิงชางคอยหนุนหลังขุนนางทั้งสองฝ่าย เขาจึงไม่กล้าเอ่ยคำใดอีก ไม่เช่นนั้นยิ่งพูดก็ยิ่งผิด ยิ่งเพิ่มความยุ่งยากให้แก่ตนเอง!

“แม่ทัพหานเทา”

“ข้าเข้าใจว่าเจ้าห่วงใย”

“แต่ข้าก็ต้องขอเตือนเจ้า ว่าบางครั้งการใช้กำลังก็ไม่อาจแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง!”

“ควรใช้สติปัญญาให้มากขึ้นด้วย”

“ไม่เช่นนั้นจะทำให้ความพยายามทั้งหมดล้มเหลว ทำให้ทุกอย่างสูญเปล่า!”

“แม้ขุนนางทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ออกรบ แต่ความสามารถของพวกเขาก็เป็นที่ประจักษ์ หากไม่ใช่เพราะมีทั้งสองคอยช่วยเหลือ ข้าคงไม่มีแผ่นดินกว้างใหญ่เช่นนี้ให้ครอง และไม่อาจนั่งบนบัลลังก์อย่างสงบสุขได้!”

ไป๋ชิงชางตักเตือนหานเทา ฝ่ายหลังพยักหน้ารับ ไม่กล้าเอ่ยคำใดอีก

“ข้าเองก็มีแผนอยู่แล้ว”

“แม่ทัพหาน จงรีบกลับไปประจำการที่ค่ายทหาร เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!”

“หากต้องการตัวเจ้า ข้าจะเรียกตัวเจ้าเข้าวังเอง!”

หานเทาพยักหน้ารับ จากนั้นจึงค่อย
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terkait

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1811

    ณ หมู่บ้านรกร้างบนภูเขาแห่งหนึ่งหวังหยวนและพรรคพวกตามแผนที่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้ค่ำจึงมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง!มองไปโดยรอบหมู่บ้านมีเพียงไม่กี่หลังคาเรือน บริเวณโดยรอบก็ว่างเปล่าแต่บ้านเรือนในหมู่บ้านยังมีควันไฟลอยขึ้น แสดงว่ายังมีผู้คนอาศัยอยู่!“ทุกคนลงจากม้า เราจะเดินเท้าเข้าไป”“เพื่อถามหาข่าวของเอ้อหู่”หวังหยวนสั่งการ แล้วอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ลงจากม้า ต่งอวี่และพรรคพวกก็รีบตามลงมาในพริบตาเดียวพวกเขาก็เข้าไปในหมู่บ้านแล้ว“พวกเจ้าเป็นใคร?”“มาทำอะไรที่นี่?”ทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมาขวางทางหวังหยวนและพรรคพวกหวังหยวนยิ้มแล้วกล่าวว่า “น้องชาย สหายของข้าหายตัวไป ข้ามาตามหาเขา”จากนั้นหวังหยวนก็บรรยายรูปร่างหน้าตาของเอ้อหู่ พลางหยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเงินทองสามารถซื้อได้ทุกอย่าง!เมื่อเห็นเงิน เด็กหนุ่มก็ดีใจรีบเก็บเงินไว้ แล้วชี้ไปทางท้ายหมู่บ้านพลางกล่าวว่า “มีคนแปลกหน้ามาที่หมู่บ้านเราจริง ๆ”“แต่คนผู้นั้นได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ที่บ้านหมอประจำหมู่บ้าน หากท่านจะตามหาเขา ก็เดินไปตามทางนี้จนสุดทาง”หวังหยวนดีใจ รีบพา

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1812

    เบื้องหลังนั้น ชายผู้นั้นเก็บตั๋วเงินเรียบร้อยแล้ว ขณะนี้กำลังพิงประตูมองดูหวังหยวนและพรรคพวก พลางกล่าวเบา ๆ ว่า “ถึงแม้ข้าจะรักษาบาดแผลให้เขาเบื้องต้นแล้ว”“แต่เนื่องจากบาดแผลของเขาสาหัสเกินไป และข้าก็มีสมุนไพรจำกัด ข้าขอแนะนำให้ท่านรีบพาเขาไปรักษาที่อื่น ไม่เช่นนั้น ถึงแม้เขาจะไม่ตาย แต่ก็อาจจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้อีกเลย และต้องนอนอยู่บนเตียงเช่นนี้ตลอดไป”“กรอบ”หวังหยวนกำปั้นแน่นจนเกิดเสียงกระดูกลั่นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!เขาไม่อาจปล่อยให้เอ้อหู่นอนอยู่เช่นนี้ได้!“ต่งอวี่!”“รีบเตรียมม้าให้พร้อม เราจะกลับไปยังเมืองปิงเดี๋ยวนี้! เพื่อพาเอ้อหู่ไปรักษาให้เร็วที่สุด!”“ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าใด ข้าจะต้องทำให้เอ้อหู่หายเป็นปกติ!”หวังหยวนสั่งการ ต่งอวี่รีบดำเนินการทันทีในพริบตาด้วยความช่วยเหลือของทุกคน หวังหยวนและพรรคพวกก็พาเอ้อหู่ขึ้นม้ามุ่งหน้าสู่เมืองปิง!“คราวนี้ไม่เสียเปรียบเลย”“ช่วยคนแล้วได้เงินมากมาย”“ดูเหมือนว่าทำดีแล้วจะได้ดีจริง ๆ!”ชายผู้นั้นมองหวังหยวนและพรรคพวกที่กำลังจากไปพลางพึมพำกับตัวเองเนื่องจากถึงเวลามืดค่ำแล้ว หวังหยวนและพรรคพวกต้องเดินทางกลางคืนย่อมส่

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1813

    “ชิ้ง!”เมื่อเห็นว่าคมดาบจะฟันลงบนศีรษะของว่านเชียนซาน ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันดังก้อง ดาบเล่มนั้นหักกลาง ขณะที่มีเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาปกป้องว่านเชียนซานไว้ข้างหลัง!ผู้มาเยือนคือต้าหู่ต้าหู่มองชายที่ปิดบังใบหน้า มุมปากเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยพลางกล่าวเสียงเข้มว่า “พี่หยวนรู้แผนการของพวกเจ้าแล้ว พวกข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่!”“โชคดีที่ฟ้าไม่ทอดทิ้ง ในที่สุดพวกเจ้าก็มาเสียที!”ขณะเดียวกัน ต้าหู่ก็กระโจนเข้าใส่ชายผู้นั้น!การต่อสู้สั้น ๆ ทำให้ชายผู้นั้นเริ่มเสียเปรียบ เห็นได้ชัดว่าฝีมือระดับนี้ไม่คู่ควรกับการเป็นคู่ต่อสู้ของต้าหู่!ถูกโจมตีเพียงไม่กี่ครั้งก็ได้รับบาดเจ็บ!ต้าหู่ลงมืออย่างรุนแรง ถึงแม้จะมีโอกาสฆ่าอีกฝ่ายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำ!ต้องจับเป็นไว้ก่อนเพื่อสอบถามข้อมูล!ครึ่งชั่วยามต่อมา การต่อสู้ก็จบลงต้าหู่เหยียบยอดอกชายคนนั้น ซึ่งเป็นหัวหน้าที่พยายามจะฆ่าว่านเชียนซาน!“จับพวกนี้ไปขังไว้ ควบคุมพวกมันอย่างเข้มงวด!”“เราจะสอบสวนพวกมันในคืนนี้!”ต้าหู่สั่งการแล้วทุกคนก็รีบดำเนินการ พาคนเหล่านั้นไปขังไว้ในคุก!ว่านเชียนซานมองต้าหู่ด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณท่านที่ช่วยข้าไว้!”“

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1814

    หมอในโรงหมอยังคงตรวจรักษาเอ้อหู่อยู่ แต่ยังไม่ได้ออกมาแจ้งข่าวอันใดใครเล่าจะหลับได้ในยามนี้?หวังหยวนกระวนกระวาย ราวกับมดที่อยู่ในกระทะร้อน…“ท่านหมอ สหายของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”เมื่อหมอเดินออกมา หวังหยวนก็รีบเข้าไปถามทันที“อาการของสหายท่านไม่ค่อยดีนัก ข้าได้ใช้ยาที่ดีที่สุดแล้ว อาการของเขายังคงที่ชั่วคราว”“แต่ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา…”หมอถอนหายใจด้วยความจนใจ“ท่านหมอ!”“หากท่านรักษาสหายข้าให้หาย ข้าจะให้รางวัลท่านอย่างงาม!”หวังหยวนรีบหยิบตั๋วเงินสองสามใบออกมายื่นให้หมอหมอพยักหน้า “ท่านอย่าได้เป็นห่วงเลย ถึงแม้จะไม่ใช่เพราะเงิน การช่วยคนก็เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว!”ถึงแม้จะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็รับตั๋วเงินไว้เนื่องจากเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน หวังหยวนและพรรคพวกก็เหนื่อยล้าเต็มที ตอนนี้กำลังพยายามประคองตัวเองอยู่แต่ยังไม่รู้ว่าเอ้อหู่จะฟื้นเมื่อใด ในที่สุดหวังหยวนจึงฝากคนให้คอยดูแลเอ้อหู่ แล้วพาว่านซิ่วเอ๋อร์และต่งอวี่กลับไปที่โรงเตี๊ยมขณะนี้ยังอยู่ในเมืองปิง จึงต้องรักษาความระมัดระวังให้มากเพื่อป้องกันภัยจากไป๋ชิงชางถึงแม้จะเต็มไปด้ว

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1815

    “เรื่องนี้เราจะไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ แน่นอน!”“นี่เป็นเพียงการหยุดชั่วคราวเท่านั้น”“ในอนาคตเราจะต้องคิดบัญชีว่านเชียนซานแน่นอน!”ประมุขพรรคทมิฬกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาจะปล่อยว่านเชียนซานไปได้อย่างไร?แน่นอนว่าสำหรับว่านเชียนซานนั้น แค้นนี้ต้องชำระ!“เอาล่ะ ช่างมันเถิด”“จงไปชักชวนคนมาเข้าร่วมกับพรรคทมิฬให้เยอะกว่านี้!”“เวลาที่พวกเราจะยิ่งใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว…”ทุกคนรับคำ จากนั้นต่างก็จากไปทีละคน…เมืองปิงหวังหยวนและพรรคพวกตื่นขึ้นมาตอนบ่าย เมื่อลงมาก็เห็นไป๋ชิงชางและพรรคพวกกำลังรออยู่ขณะนี้ไป๋ชิงชางกำลังดื่มชาอย่างสบายอารมณ์ที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยม นอกจากไป๋ชิงชางและเจ้าของร้านแล้ว ก็มีเพียงองครักษ์ของไป๋ชิงชางเท่านั้น“ตื่นแล้วหรือ?”ไป๋ชิงชางเลิกคิ้วมองหวังหยวนพลางถามหวังหยวนยืดตัวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นไปนั่งที่โต๊ะของไป๋ชิงชาง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเอง“ดูเหมือนว่าท่านจะมาถึงนานแล้ว?”ไป๋ชิงชางยกยิ้ม “แน่นอน”“ได้ยินว่าท่านพบเอ้อหู่แล้ว ข้าจึงมาดูและเพื่อยืนยันเรื่องหนึ่ง นั่นคือคำพูดที่ท่านเคยให้ไว้ ยังคงใช้ได้อยู่หรือไม่?”หวังหยวนนึกถึงคำพูดที่ตนเองเคยให้ไ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1816

    ต่งอวี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักหวังหยวนไปเพียงลำพัง เปรียบเสมือนแกะเดินเข้าไปในปากเสือ หากประมาทก็อาจถึงแก่ชีวิต!หากไป๋ชิงชางไม่เกรงใจ ใช้โอกาสนี้ลงมือกับหวังหยวนแล้วจะทำอย่างไร?“อย่ากังวลไปเลย ข้าเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนเช่นนั้น”“คงไม่ทำอะไรข้าหรอก”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจถึงแม้ต่งอวี่จะยังไม่เห็นด้วย แต่ในที่สุดก็พยักหน้า เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ไม่สามารถทัดทานได้…หนึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและพรรคพวกก็เดินผ่านเข้ามาในวังหลวงเบื้องหลังวังหลวงมีโรงงานขนาดใหญ่ เมื่อเข้าไปก็ได้ยินเสียงตีเหล็กดังลั่นเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นทุกคนกำลังตีเหล็กกล้า เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้ใช้สำหรับทำปืนใหญ่“ดูเหมือนว่าท่านจะลงทุนไม่น้อยเลยนะ”หวังหยวนกอดอกพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะมองไปที่ไป๋ชิงชาง“ย่อมเป็นเช่นนั้น”“ในสงครามครั้งก่อน ข้าได้เห็นพลังของปืนใหญ่แล้ว”“เพียงแค่มีปืนเล็กคงไม่เพียงพอ ต้องมีปืนใหญ่ด้วยจึงจะเสริมสร้างอำนาจของพวกข้าได้”ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวว่าพูดผิดไป ไป๋ชิงชางจึงกระแอม จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่อง“ท่านอย่าได้เข้าใจผิด”“ข้าไม่เคยคิดจะใช้สิ่งเหล่านี้ไปรุกรานผู้อื่น ส่วน

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1817

    “ข้าคิดว่าตอนนี้ใช้ธนูก็ดีอยู่แล้ว”“มีอะไรที่ใช้ได้ผลดีกว่าธนูอีกหรือขอรับ?”ต่งอวี่ถามด้วยความสงสัยบิดาของเขาสอนให้เขายิงธนูตั้งแต่ยังเด็ก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับธนูและลูกธนู จึงได้ชื่อว่ายอดนักธนู!ดังนั้นในความคิดของเขา ถึงแม้หวังหยวนจะสร้างอาวุธที่ทรงพลังกว่าก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าธนูอีกแล้ว!หวังหยวนตบไหล่ต่งอวี่ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อข้าทำเสร็จแล้ว เจ้าก็จะรู้ถึงพลังและวิธีใช้ของมันเองใช่หรือไม่?”“ถึงเวลานั้น เจ้าจะต้องขอให้ข้ามอบมันให้กับเจ้าแน่นอน!”หวังหยวนยิ้มอย่างมีเลศนัย คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจต่งอวี่ส่ายหน้า ไม่ได้โต้เถียงกับหวังหยวน แต่ในใจเขายังคงเชื่อว่าธนูคืออาวุธที่ใช้ได้สะดวกที่สุดของเขา!…ในช่วงครึ่งเดือนต่อมา หวังหยวนเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ว่านซิ่วเอ๋อร์มักจะเข้าไปส่งอาหารให้หวังหยวน แต่เมื่อเห็นวัสดุและแบบร่างในห้อง นางก็ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร แต่ก็ไม่ได้ถามไม่ว่าหวังหยวนจะทำอะไรก็คงมีแผนของตัวเองอยู่แล้วและในช่วงครึ่งเดือนนี้ก็มีข่าวดีเช่นกัน เอ้อหู่ฟื้นขึ้นมาแล้ว

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 1818

    ทันใดนั้นเอง เอ้อหู่ที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็เดินออกมา ถึงแม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่ก็ยังเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วหวังหยวนเดินไปหาเขาแล้วชกเข้าที่อกของเอ้อหู่ “ยังแข็งแรงเหมือนเดิม! ดูเหมือนเจ้าจะฟื้นตัวได้ดีทีเดียว!”เอ้อหู่ยกยิ้มมุมปาก “นั่นก็เพราะพี่หยวนช่วยเหลือไม่ใช่หรือขอรับ?”“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะพี่หยวนมาที่เมืองปิง ข้าคงตายไปแล้ว…”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของทุกคนก็ไม่ค่อยดีนักถึงแม้ตอนนี้เอ้อหู่จะฟื้นแล้วและทำให้หวังหยวนหมดกังวล เหมือนกับก้อนหินที่หนักอึ้งในใจถูกยกออกไปแต่ก็ยังมีเรื่องที่ไม่กระจ่าง นั่นคือไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเอ้อหู่!ความแค้นนี้ต้องชำระให้สิ้น!เรื่องนี้ไม่อาจปล่อยผ่านไปได้!“เอ้อหู่ เจ้าอยู่ดูแลซิ่วเอ๋อร์ ข้ากับต่งอวี่จะออกไปข้างนอกสักหน่อย”เนื่องจากเอ้อหู่ยังไม่หายดี ตอนนี้ควรพักผ่อน หวังหยวนจึงไม่พาเขาออกไปข้างนอกด้วยถึงแม้เขาและไป๋ชิงชางจะกลับมาเป็นสหายกันอีกครั้ง และเขาก็ได้สอนวิธีทำปืนใหญ่ให้ไป๋ชิงชางแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอะไรอยู่?ถึงแม้จะมีคนของไป๋ชิงชางคอยคุ้มกันพวกเขาอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ควรระมัดระวังไว้บ้างเพื่อ

Bab terbaru

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2257

    “พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2256

    “เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2255

    หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2254

    กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2253

    “เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2252

    การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2251

    “ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2250

    แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็

  • บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่   บทที่ 2249

    เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status