LOGINShare
บทที่ 1810
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1811
ณ หมู่บ้านรกร้างบนภูเขาแห่งหนึ่งหวังหยวนและพรรคพวกตามแผนที่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้ค่ำจึงมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง!มองไปโดยรอบหมู่บ้านมีเพียงไม่กี่หลังคาเรือน บริเวณโดยรอบก็ว่างเปล่าแต่บ้านเรือนในหมู่บ้านยังมีควันไฟลอยขึ้น แสดงว่ายังมีผู้คนอาศัยอยู่!“ทุกคนลงจากม้า เราจะเดินเท้าเข้าไป”“เพื่อถามหาข่าวของเอ้อหู่”หวังหยวนสั่งการ แล้วอุ้มว่านซิ่วเอ๋อร์ลงจากม้า ต่งอวี่และพรรคพวกก็รีบตามลงมาในพริบตาเดียวพวกเขาก็เข้าไปในหมู่บ้านแล้ว“พวกเจ้าเป็นใคร?”“มาทำอะไรที่นี่?”ทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมาขวางทางหวังหยวนและพรรคพวกหวังหยวนยิ้มแล้วกล่าวว่า “น้องชาย สหายของข้าหายตัวไป ข้ามาตามหาเขา”จากนั้นหวังหยวนก็บรรยายรูปร่างหน้าตาของเอ้อหู่ พลางหยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้าเงินทองสามารถซื้อได้ทุกอย่าง!เมื่อเห็นเงิน เด็กหนุ่มก็ดีใจรีบเก็บเงินไว้ แล้วชี้ไปทางท้ายหมู่บ้านพลางกล่าวว่า “มีคนแปลกหน้ามาที่หมู่บ้านเราจริง ๆ”“แต่คนผู้นั้นได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ที่บ้านหมอประจำหมู่บ้าน หากท่านจะตามหาเขา ก็เดินไปตามทางนี้จนสุดทาง”หวังหยวนดีใจ รีบพา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1812
เบื้องหลังนั้น ชายผู้นั้นเก็บตั๋วเงินเรียบร้อยแล้ว ขณะนี้กำลังพิงประตูมองดูหวังหยวนและพรรคพวก พลางกล่าวเบา ๆ ว่า “ถึงแม้ข้าจะรักษาบาดแผลให้เขาเบื้องต้นแล้ว”“แต่เนื่องจากบาดแผลของเขาสาหัสเกินไป และข้าก็มีสมุนไพรจำกัด ข้าขอแนะนำให้ท่านรีบพาเขาไปรักษาที่อื่น ไม่เช่นนั้น ถึงแม้เขาจะไม่ตาย แต่ก็อาจจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้อีกเลย และต้องนอนอยู่บนเตียงเช่นนี้ตลอดไป”“กรอบ”หวังหยวนกำปั้นแน่นจนเกิดเสียงกระดูกลั่นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!เขาไม่อาจปล่อยให้เอ้อหู่นอนอยู่เช่นนี้ได้!“ต่งอวี่!”“รีบเตรียมม้าให้พร้อม เราจะกลับไปยังเมืองปิงเดี๋ยวนี้! เพื่อพาเอ้อหู่ไปรักษาให้เร็วที่สุด!”“ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าใด ข้าจะต้องทำให้เอ้อหู่หายเป็นปกติ!”หวังหยวนสั่งการ ต่งอวี่รีบดำเนินการทันทีในพริบตาด้วยความช่วยเหลือของทุกคน หวังหยวนและพรรคพวกก็พาเอ้อหู่ขึ้นม้ามุ่งหน้าสู่เมืองปิง!“คราวนี้ไม่เสียเปรียบเลย”“ช่วยคนแล้วได้เงินมากมาย”“ดูเหมือนว่าทำดีแล้วจะได้ดีจริง ๆ!”ชายผู้นั้นมองหวังหยวนและพรรคพวกที่กำลังจากไปพลางพึมพำกับตัวเองเนื่องจากถึงเวลามืดค่ำแล้ว หวังหยวนและพรรคพวกต้องเดินทางกลางคืนย่อมส่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1813
“ชิ้ง!”เมื่อเห็นว่าคมดาบจะฟันลงบนศีรษะของว่านเชียนซาน ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกันดังก้อง ดาบเล่มนั้นหักกลาง ขณะที่มีเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาปกป้องว่านเชียนซานไว้ข้างหลัง!ผู้มาเยือนคือต้าหู่ต้าหู่มองชายที่ปิดบังใบหน้า มุมปากเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยพลางกล่าวเสียงเข้มว่า “พี่หยวนรู้แผนการของพวกเจ้าแล้ว พวกข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่!”“โชคดีที่ฟ้าไม่ทอดทิ้ง ในที่สุดพวกเจ้าก็มาเสียที!”ขณะเดียวกัน ต้าหู่ก็กระโจนเข้าใส่ชายผู้นั้น!การต่อสู้สั้น ๆ ทำให้ชายผู้นั้นเริ่มเสียเปรียบ เห็นได้ชัดว่าฝีมือระดับนี้ไม่คู่ควรกับการเป็นคู่ต่อสู้ของต้าหู่!ถูกโจมตีเพียงไม่กี่ครั้งก็ได้รับบาดเจ็บ!ต้าหู่ลงมืออย่างรุนแรง ถึงแม้จะมีโอกาสฆ่าอีกฝ่ายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำ!ต้องจับเป็นไว้ก่อนเพื่อสอบถามข้อมูล!ครึ่งชั่วยามต่อมา การต่อสู้ก็จบลงต้าหู่เหยียบยอดอกชายคนนั้น ซึ่งเป็นหัวหน้าที่พยายามจะฆ่าว่านเชียนซาน!“จับพวกนี้ไปขังไว้ ควบคุมพวกมันอย่างเข้มงวด!”“เราจะสอบสวนพวกมันในคืนนี้!”ต้าหู่สั่งการแล้วทุกคนก็รีบดำเนินการ พาคนเหล่านั้นไปขังไว้ในคุก!ว่านเชียนซานมองต้าหู่ด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณท่านที่ช่วยข้าไว้!”“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1814
หมอในโรงหมอยังคงตรวจรักษาเอ้อหู่อยู่ แต่ยังไม่ได้ออกมาแจ้งข่าวอันใดใครเล่าจะหลับได้ในยามนี้?หวังหยวนกระวนกระวาย ราวกับมดที่อยู่ในกระทะร้อน…“ท่านหมอ สหายของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”เมื่อหมอเดินออกมา หวังหยวนก็รีบเข้าไปถามทันที“อาการของสหายท่านไม่ค่อยดีนัก ข้าได้ใช้ยาที่ดีที่สุดแล้ว อาการของเขายังคงที่ชั่วคราว”“แต่ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา…”หมอถอนหายใจด้วยความจนใจ“ท่านหมอ!”“หากท่านรักษาสหายข้าให้หาย ข้าจะให้รางวัลท่านอย่างงาม!”หวังหยวนรีบหยิบตั๋วเงินสองสามใบออกมายื่นให้หมอหมอพยักหน้า “ท่านอย่าได้เป็นห่วงเลย ถึงแม้จะไม่ใช่เพราะเงิน การช่วยคนก็เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว!”ถึงแม้จะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็รับตั๋วเงินไว้เนื่องจากเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน หวังหยวนและพรรคพวกก็เหนื่อยล้าเต็มที ตอนนี้กำลังพยายามประคองตัวเองอยู่แต่ยังไม่รู้ว่าเอ้อหู่จะฟื้นเมื่อใด ในที่สุดหวังหยวนจึงฝากคนให้คอยดูแลเอ้อหู่ แล้วพาว่านซิ่วเอ๋อร์และต่งอวี่กลับไปที่โรงเตี๊ยมขณะนี้ยังอยู่ในเมืองปิง จึงต้องรักษาความระมัดระวังให้มากเพื่อป้องกันภัยจากไป๋ชิงชางถึงแม้จะเต็มไปด้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1815
“เรื่องนี้เราจะไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ แน่นอน!”“นี่เป็นเพียงการหยุดชั่วคราวเท่านั้น”“ในอนาคตเราจะต้องคิดบัญชีว่านเชียนซานแน่นอน!”ประมุขพรรคทมิฬกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาจะปล่อยว่านเชียนซานไปได้อย่างไร?แน่นอนว่าสำหรับว่านเชียนซานนั้น แค้นนี้ต้องชำระ!“เอาล่ะ ช่างมันเถิด”“จงไปชักชวนคนมาเข้าร่วมกับพรรคทมิฬให้เยอะกว่านี้!”“เวลาที่พวกเราจะยิ่งใหญ่ใกล้เข้ามาแล้ว…”ทุกคนรับคำ จากนั้นต่างก็จากไปทีละคน…เมืองปิงหวังหยวนและพรรคพวกตื่นขึ้นมาตอนบ่าย เมื่อลงมาก็เห็นไป๋ชิงชางและพรรคพวกกำลังรออยู่ขณะนี้ไป๋ชิงชางกำลังดื่มชาอย่างสบายอารมณ์ที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยม นอกจากไป๋ชิงชางและเจ้าของร้านแล้ว ก็มีเพียงองครักษ์ของไป๋ชิงชางเท่านั้น“ตื่นแล้วหรือ?”ไป๋ชิงชางเลิกคิ้วมองหวังหยวนพลางถามหวังหยวนยืดตัวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นไปนั่งที่โต๊ะของไป๋ชิงชาง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเอง“ดูเหมือนว่าท่านจะมาถึงนานแล้ว?”ไป๋ชิงชางยกยิ้ม “แน่นอน”“ได้ยินว่าท่านพบเอ้อหู่แล้ว ข้าจึงมาดูและเพื่อยืนยันเรื่องหนึ่ง นั่นคือคำพูดที่ท่านเคยให้ไว้ ยังคงใช้ได้อยู่หรือไม่?”หวังหยวนนึกถึงคำพูดที่ตนเองเคยให้ไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1816
ต่งอวี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักหวังหยวนไปเพียงลำพัง เปรียบเสมือนแกะเดินเข้าไปในปากเสือ หากประมาทก็อาจถึงแก่ชีวิต!หากไป๋ชิงชางไม่เกรงใจ ใช้โอกาสนี้ลงมือกับหวังหยวนแล้วจะทำอย่างไร?“อย่ากังวลไปเลย ข้าเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนเช่นนั้น”“คงไม่ทำอะไรข้าหรอก”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจถึงแม้ต่งอวี่จะยังไม่เห็นด้วย แต่ในที่สุดก็พยักหน้า เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ไม่สามารถทัดทานได้…หนึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและพรรคพวกก็เดินผ่านเข้ามาในวังหลวงเบื้องหลังวังหลวงมีโรงงานขนาดใหญ่ เมื่อเข้าไปก็ได้ยินเสียงตีเหล็กดังลั่นเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นทุกคนกำลังตีเหล็กกล้า เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้ใช้สำหรับทำปืนใหญ่“ดูเหมือนว่าท่านจะลงทุนไม่น้อยเลยนะ”หวังหยวนกอดอกพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะมองไปที่ไป๋ชิงชาง“ย่อมเป็นเช่นนั้น”“ในสงครามครั้งก่อน ข้าได้เห็นพลังของปืนใหญ่แล้ว”“เพียงแค่มีปืนเล็กคงไม่เพียงพอ ต้องมีปืนใหญ่ด้วยจึงจะเสริมสร้างอำนาจของพวกข้าได้”ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวว่าพูดผิดไป ไป๋ชิงชางจึงกระแอม จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่อง“ท่านอย่าได้เข้าใจผิด”“ข้าไม่เคยคิดจะใช้สิ่งเหล่านี้ไปรุกรานผู้อื่น ส่วน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1817
“ข้าคิดว่าตอนนี้ใช้ธนูก็ดีอยู่แล้ว”“มีอะไรที่ใช้ได้ผลดีกว่าธนูอีกหรือขอรับ?”ต่งอวี่ถามด้วยความสงสัยบิดาของเขาสอนให้เขายิงธนูตั้งแต่ยังเด็ก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับธนูและลูกธนู จึงได้ชื่อว่ายอดนักธนู!ดังนั้นในความคิดของเขา ถึงแม้หวังหยวนจะสร้างอาวุธที่ทรงพลังกว่าก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าธนูอีกแล้ว!หวังหยวนตบไหล่ต่งอวี่ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อข้าทำเสร็จแล้ว เจ้าก็จะรู้ถึงพลังและวิธีใช้ของมันเองใช่หรือไม่?”“ถึงเวลานั้น เจ้าจะต้องขอให้ข้ามอบมันให้กับเจ้าแน่นอน!”หวังหยวนยิ้มอย่างมีเลศนัย คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจต่งอวี่ส่ายหน้า ไม่ได้โต้เถียงกับหวังหยวน แต่ในใจเขายังคงเชื่อว่าธนูคืออาวุธที่ใช้ได้สะดวกที่สุดของเขา!…ในช่วงครึ่งเดือนต่อมา หวังหยวนเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ว่านซิ่วเอ๋อร์มักจะเข้าไปส่งอาหารให้หวังหยวน แต่เมื่อเห็นวัสดุและแบบร่างในห้อง นางก็ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร แต่ก็ไม่ได้ถามไม่ว่าหวังหยวนจะทำอะไรก็คงมีแผนของตัวเองอยู่แล้วและในช่วงครึ่งเดือนนี้ก็มีข่าวดีเช่นกัน เอ้อหู่ฟื้นขึ้นมาแล้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1818
ทันใดนั้นเอง เอ้อหู่ที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็เดินออกมา ถึงแม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่ก็ยังเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วหวังหยวนเดินไปหาเขาแล้วชกเข้าที่อกของเอ้อหู่ “ยังแข็งแรงเหมือนเดิม! ดูเหมือนเจ้าจะฟื้นตัวได้ดีทีเดียว!”เอ้อหู่ยกยิ้มมุมปาก “นั่นก็เพราะพี่หยวนช่วยเหลือไม่ใช่หรือขอรับ?”“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะพี่หยวนมาที่เมืองปิง ข้าคงตายไปแล้ว…”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของทุกคนก็ไม่ค่อยดีนักถึงแม้ตอนนี้เอ้อหู่จะฟื้นแล้วและทำให้หวังหยวนหมดกังวล เหมือนกับก้อนหินที่หนักอึ้งในใจถูกยกออกไปแต่ก็ยังมีเรื่องที่ไม่กระจ่าง นั่นคือไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเอ้อหู่!ความแค้นนี้ต้องชำระให้สิ้น!เรื่องนี้ไม่อาจปล่อยผ่านไปได้!“เอ้อหู่ เจ้าอยู่ดูแลซิ่วเอ๋อร์ ข้ากับต่งอวี่จะออกไปข้างนอกสักหน่อย”เนื่องจากเอ้อหู่ยังไม่หายดี ตอนนี้ควรพักผ่อน หวังหยวนจึงไม่พาเขาออกไปข้างนอกด้วยถึงแม้เขาและไป๋ชิงชางจะกลับมาเป็นสหายกันอีกครั้ง และเขาก็ได้สอนวิธีทำปืนใหญ่ให้ไป๋ชิงชางแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอะไรอยู่?ถึงแม้จะมีคนของไป๋ชิงชางคอยคุ้มกันพวกเขาอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ควรระมัดระวังไว้บ้างเพื่อ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
