เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1815
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-14 16:01:02บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1816
ต่งอวี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักหวังหยวนไปเพียงลำพัง เปรียบเสมือนแกะเดินเข้าไปในปากเสือ หากประมาทก็อาจถึงแก่ชีวิต!หากไป๋ชิงชางไม่เกรงใจ ใช้โอกาสนี้ลงมือกับหวังหยวนแล้วจะทำอย่างไร?“อย่ากังวลไปเลย ข้าเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนเช่นนั้น”“คงไม่ทำอะไรข้าหรอก”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจถึงแม้ต่งอวี่จะยังไม่เห็นด้วย แต่ในที่สุดก็พยักหน้า เพราะอย่างไรเสีย เขาก็ไม่สามารถทัดทานได้…หนึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและพรรคพวกก็เดินผ่านเข้ามาในวังหลวงเบื้องหลังวังหลวงมีโรงงานขนาดใหญ่ เมื่อเข้าไปก็ได้ยินเสียงตีเหล็กดังลั่นเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นทุกคนกำลังตีเหล็กกล้า เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้ใช้สำหรับทำปืนใหญ่“ดูเหมือนว่าท่านจะลงทุนไม่น้อยเลยนะ”หวังหยวนกอดอกพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะมองไปที่ไป๋ชิงชาง“ย่อมเป็นเช่นนั้น”“ในสงครามครั้งก่อน ข้าได้เห็นพลังของปืนใหญ่แล้ว”“เพียงแค่มีปืนเล็กคงไม่เพียงพอ ต้องมีปืนใหญ่ด้วยจึงจะเสริมสร้างอำนาจของพวกข้าได้”ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวว่าพูดผิดไป ไป๋ชิงชางจึงกระแอม จากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่อง“ท่านอย่าได้เข้าใจผิด”“ข้าไม่เคยคิดจะใช้สิ่งเหล่านี้ไปรุกรานผู้อื่น ส่วน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1817
“ข้าคิดว่าตอนนี้ใช้ธนูก็ดีอยู่แล้ว”“มีอะไรที่ใช้ได้ผลดีกว่าธนูอีกหรือขอรับ?”ต่งอวี่ถามด้วยความสงสัยบิดาของเขาสอนให้เขายิงธนูตั้งแต่ยังเด็ก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับธนูและลูกธนู จึงได้ชื่อว่ายอดนักธนู!ดังนั้นในความคิดของเขา ถึงแม้หวังหยวนจะสร้างอาวุธที่ทรงพลังกว่าก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าธนูอีกแล้ว!หวังหยวนตบไหล่ต่งอวี่ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อข้าทำเสร็จแล้ว เจ้าก็จะรู้ถึงพลังและวิธีใช้ของมันเองใช่หรือไม่?”“ถึงเวลานั้น เจ้าจะต้องขอให้ข้ามอบมันให้กับเจ้าแน่นอน!”หวังหยวนยิ้มอย่างมีเลศนัย คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจต่งอวี่ส่ายหน้า ไม่ได้โต้เถียงกับหวังหยวน แต่ในใจเขายังคงเชื่อว่าธนูคืออาวุธที่ใช้ได้สะดวกที่สุดของเขา!…ในช่วงครึ่งเดือนต่อมา หวังหยวนเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ว่านซิ่วเอ๋อร์มักจะเข้าไปส่งอาหารให้หวังหยวน แต่เมื่อเห็นวัสดุและแบบร่างในห้อง นางก็ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร แต่ก็ไม่ได้ถามไม่ว่าหวังหยวนจะทำอะไรก็คงมีแผนของตัวเองอยู่แล้วและในช่วงครึ่งเดือนนี้ก็มีข่าวดีเช่นกัน เอ้อหู่ฟื้นขึ้นมาแล้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1818
ทันใดนั้นเอง เอ้อหู่ที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็เดินออกมา ถึงแม้ใบหน้าจะซีดเซียว แต่ก็ยังเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วหวังหยวนเดินไปหาเขาแล้วชกเข้าที่อกของเอ้อหู่ “ยังแข็งแรงเหมือนเดิม! ดูเหมือนเจ้าจะฟื้นตัวได้ดีทีเดียว!”เอ้อหู่ยกยิ้มมุมปาก “นั่นก็เพราะพี่หยวนช่วยเหลือไม่ใช่หรือขอรับ?”“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะพี่หยวนมาที่เมืองปิง ข้าคงตายไปแล้ว…”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของทุกคนก็ไม่ค่อยดีนักถึงแม้ตอนนี้เอ้อหู่จะฟื้นแล้วและทำให้หวังหยวนหมดกังวล เหมือนกับก้อนหินที่หนักอึ้งในใจถูกยกออกไปแต่ก็ยังมีเรื่องที่ไม่กระจ่าง นั่นคือไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเอ้อหู่!ความแค้นนี้ต้องชำระให้สิ้น!เรื่องนี้ไม่อาจปล่อยผ่านไปได้!“เอ้อหู่ เจ้าอยู่ดูแลซิ่วเอ๋อร์ ข้ากับต่งอวี่จะออกไปข้างนอกสักหน่อย”เนื่องจากเอ้อหู่ยังไม่หายดี ตอนนี้ควรพักผ่อน หวังหยวนจึงไม่พาเขาออกไปข้างนอกด้วยถึงแม้เขาและไป๋ชิงชางจะกลับมาเป็นสหายกันอีกครั้ง และเขาก็ได้สอนวิธีทำปืนใหญ่ให้ไป๋ชิงชางแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าไป๋ชิงชางคิดอะไรอยู่?ถึงแม้จะมีคนของไป๋ชิงชางคอยคุ้มกันพวกเขาอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ควรระมัดระวังไว้บ้างเพื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1819
หวังหยวนมีสีหน้าตึงเครียด เขายังไม่ไปจากเมืองปิง เพราะยังไม่ได้แก้แค้นให้เอ้อหู่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเอ้อหู่ แต่เป็นเรื่องของพวกเขาทุกคนอีกฝ่ายมาด้วยความไม่เป็นมิตร ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เอ้อหู่คนเดียวเป็นแน่ แต่มีแนวโน้มมากที่จะมุ่งโจมตี พวกเขาจึงต้องระมัดระวังมากหากไม่จับคนเหล่านั้นที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ!ต่งอวี่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆเขาเดินทางมาที่นี่เพื่อปกป้องความปลอดภัยของหวังหยวน ส่วนเรื่องอื่นไม่เกี่ยวข้องกับเขาแน่นอนว่าถึงแม้เขาจะอยากช่วย แต่ก็ไม่มีความสามารถพอ…จ้าวชิงหย่วนหน้าเครียด ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้วกล่าวว่า “ท่านขอรับ สองวันนี้ข้าคิดอยู่ตลอด เรื่องทั้งหมดนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับไป๋ชิงชางหรือไม่ขอรับ?”“เมืองปิงเป็นเมืองหลวงของไป๋ชิงชาง อยู่ใต้จมูกของเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะมีองค์กรลึกลับซ่อนอยู่!”“เพราะเช่นนั้นก็จะคุกคามความปลอดภัยของไป๋ชิงชาง!”“ยิ่งไปกว่านั้น สองวันนี้ข้าได้พบกับเอ้อหู่แล้วถามรายละเอียด เขาบอกว่าอีกฝ่ายมีคนมากมายและฝีมือดี ไม่ใช่พวกโจร แต่เหมือนเป็นกองทัพที่มีระเบียบวินัย!”“ข้าจึงสงสัยว่า…”เมื่อเห็นว่าหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1820
ขณะที่กำลังเอ่ยวาจานั้น บรรดาผู้ติดตามก็กรูกันเข้ามา แต่เพียงชั่วพริบตาก็เห็นเอ้อหู่ปรากฏตัวอยู่ที่ประตู ขวางทางพวกเขาไว้เหล่ามือปืนจากเมืองหลิงต่างก็มารวมตัวกันที่นี่แล้ว และกำลังเผชิญหน้ากับพวกคนชุดดำ“บัดซบ!”“การกระทำของเรานั้นเงียบเชียบ ไม่ได้ส่งเสียงดังเลย แต่กลับถูกพวกเขาจับได้!”หัวหน้าคนชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ดวงตากลับไม่ได้แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อยทันใดนั้นพวกคนชุดดำก็ชักดาบออกมาสองเล่มแล้วเริ่มโจมตี!“ยกเว้นหัวหน้า ฆ่าคนอื่นให้หมด!”“บังอาจมาขโมยของที่นี่เลยหรือ?”“รนหาที่ตาย!”เอ้อหู่เพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส และเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นานจึงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น!เมื่อมีคนมาส่งตัวเองถึงหน้าประตูบ้าน เขาก็ต้องลงโทษให้สาสมเพื่อระบายความแค้นในใจ!ไม่ว่าพวกนี้จะเกี่ยวข้องกับพวกที่ทำร้ายเขาหรือไม่ อย่างน้อยก็รู้แน่ชัดว่าพวกนี้ไม่ใช่คนดี!ภายในห้องมีเสียงการต่อสู้ดังขึ้น!ในชั่วพริบตาก็เห็นเงาร่างหลายคนล้มลงไปกับพื้น!ผู้ที่ติดตามหวังหยวนมาเมืองปิงนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือ นอกจากต่งอวี่แล้ว คนอื่น ๆ ก็ล้วนเป็นยอดฝีมือเช่นกัน!เพราะเหล่านี้ล้วนเป็นยอดทหารที่ต้าหู่ค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1821
“พวกโจรส่วนใหญ่ถูกเราฆ่าแล้วขอรับ!”“เหลือหัวหน้าเพียงคนเดียว กำลังวิ่งไปทางนอกเมือง!”คนหนึ่งรีบตอบ“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว!”“คนผู้นั้นสวมชุดดำปิดบังใบหน้าใช่หรือไม่?”หวังหยวนถามอีกคนนั้นรีบตอบว่า “ถูกต้องขอรับ!”“พวกเจ้ารีบกลับไปดูแลเอ้อหู่และซิ่วเอ๋อร์ ข้าเอาของมาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องดูแลความปลอดภัยของทั้งสองคน!”เมื่อหวังหยวนสั่งการเสร็จ ทุกคนก็หันหลังกลับไปที่โรงเตี๊ยมส่วนหวังหยวนและต่งอวี่วิ่งไปนอกเมืองเนื่องจากทั้งสองคนวิ่งเร็วมาก และหัวหน้าคนนั้นก็วิ่งหนีมาพักใหญ่จึงเหนื่อยล้า ระยะห่างระหว่างเขากับหวังหยวนจึงค่อย ๆ ลดลง!เมื่อออกจากเมืองมาแล้ว ชายคนนั้นก็มองไปที่ป่า แล้ววิ่งเข้าไปในป่า!“คิดจะหนีรึ?”“แต่เจ้าไม่มีโอกาสนั้นหรอก!”หวังหยวนเย้ยหยัน เขาไล่ตามไปแต่ไม่ฆ่า ยังคงรักษาระยะห่าง นั่นก็เพื่อจะล่อให้เขาไปยังที่ ๆ ไม่มีคน เพื่อใช้สิ่งที่เขาเพิ่งสร้างเสร็จ!เพื่อให้ต่งอวี่ได้เปิดหูเปิดตา!หวังหยวนใช้กุญแจเปิดหีบ ทันใดนั้นปืนไรเฟิลซุ่มยิงก็ปรากฏขึ้น!ถึงแม้ต่งอวี่จะไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่ก็รู้สึกได้ถึงความแปลกใหม่จากโครงสร้างที่ประณีต!“พี่หยวน!”“น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1822
แต่บุรุษผู้นั้นอาจจะถึงแก่กรรมแล้ว…“หีบนั้นบรรจุอาวุธลับชนิดใด?”“เหตุใดจึงทรงพลังเช่นนี้?”“พวกเขาอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร แต่กลับยิงถูกคนของเราได้?”“หากไม่ได้เห็นกับตา ถึงแม้จะมีคนมาบอก ข้าก็ไม่อาจเชื่อ!”ไป๋ชิงชางมีสีหน้าบึ้งตึง หวังหยวนเป็นศัตรูที่น่ากลัว ไม่เพียงแต่ฉลาดหลักแหลม แต่ยังสามารถสร้างสิ่งแปลกประหลาดได้อีกมากมาย!ไม่ว่าจะเป็นปืนคาบศิลา ปืนใหญ่ตระกูลหวัง หรือปืนไรเฟิลซุ่มยิงในตอนนี้!ล้วนเป็นอาวุธสังหารที่ทรงพลังทั้งสิ้น!“ฝ่าบาท หรือว่าเราจะใช้โอกาสนี้สังหารหวังหยวน ฝ่าบาทเห็นด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“เช่นนั้นเราจะได้ครอบครองหีบของเขา!”“หากนำมาศึกษาอย่างละเอียด ด้วยผู้เชี่ยวชาญที่เรามี ก็คงจะรู้หลักการในไม่ช้า!”“ถึงเวลานั้น เราจะสามารถสร้างอาวุธแปลกประหลาดเหล่านั้นได้!”“นี่จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่ออาณาจักรต้าเป่ยพ่ะย่ะค่ะ!”ซือหม่าอันรีบกล่าวก่อนหน้านี้เมื่อหานเทาเสนอให้สังหารหวังหยวน เขากับซ่งติ้งกั๋ว อัครเสนาบดีฝ่ายขวาต่างก็ไม่เห็นด้วย!แต่ตอนนั้นก็เพื่อประโยชน์ของบ้านเมือง!หวังหยวนเป็นเจ้าเมืองหลิงและเป็นที่รักของผู้คน แม้แต่ในดินแดนทั้งเก้าก็เป็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1823
ในความเข้าใจของต่งอวี่ อาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงมักเป็นอาวุธประชิดตัวเสมอ! ไม่เหมือนกับธนูและอาวุธลับบางชนิดที่มีระยะไกล ซึ่งมักจะไม่มีอานุภาพมากมายขนาดนี้! บัดนี้ความอยากรู้อยากเห็นของเขายิ่งทวีคูณ สิ่งใดกันหนอที่บรรจุอยู่ในหีบใบนั้น เหตุใดจึงมีพลังทำลายล้างถึงเพียงนี้?“พี่หยวน…”“ท่านจะมอบสิ่งนี้ให้ข้าหรือขอรับ?”“เช่นนั้นในตอนที่ท่านสร้างมันขึ้นมา ไม่ใช่ว่าสร้างมาเพื่อข้าโดยเฉพาะหรือ?”“เพียงท่านสอนวิธีใช้ให้ข้า แล้วข้าจะฝึกฝนอย่างหนัก ไม่นานข้าก็คงใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วแน่นอนขอรับ!”ต่งอวี่ถูมือไป มาพลางมองหีบปริศนาเบื้องหลังหวังหยวน น้ำลายแทบจะไหลออกมา เขาปรารถนาสิ่งนี้ยิ่งนัก!หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เขาก็คงไม่ปฏิเสธหวังหยวน! อานุภาพของสิ่งนี้เหนือกว่าธนูยิ่งนัก และยังพกพาสะดวกอีกด้วย หากได้ครอบครองอาวุธชิ้นนี้ย่อมเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของเขาได้มากยิ่งขึ้น! เชื่อว่าไม่นานเขาคงจะกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของหวังหยวนได้อย่างแน่นอน!แต่หวังหยวนกลับส่ายหน้าและกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าตั้งใจจะมอบมันให้เจ้า แต่บัดนี้ข้าเห็นว่าเจ้าไม่เหมาะสมที่จะใช้มัน!”“สิ่งนี
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
