LOGINShare
บทที่ 1820
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1821
“พวกโจรส่วนใหญ่ถูกเราฆ่าแล้วขอรับ!”“เหลือหัวหน้าเพียงคนเดียว กำลังวิ่งไปทางนอกเมือง!”คนหนึ่งรีบตอบ“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว!”“คนผู้นั้นสวมชุดดำปิดบังใบหน้าใช่หรือไม่?”หวังหยวนถามอีกคนนั้นรีบตอบว่า “ถูกต้องขอรับ!”“พวกเจ้ารีบกลับไปดูแลเอ้อหู่และซิ่วเอ๋อร์ ข้าเอาของมาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องดูแลความปลอดภัยของทั้งสองคน!”เมื่อหวังหยวนสั่งการเสร็จ ทุกคนก็หันหลังกลับไปที่โรงเตี๊ยมส่วนหวังหยวนและต่งอวี่วิ่งไปนอกเมืองเนื่องจากทั้งสองคนวิ่งเร็วมาก และหัวหน้าคนนั้นก็วิ่งหนีมาพักใหญ่จึงเหนื่อยล้า ระยะห่างระหว่างเขากับหวังหยวนจึงค่อย ๆ ลดลง!เมื่อออกจากเมืองมาแล้ว ชายคนนั้นก็มองไปที่ป่า แล้ววิ่งเข้าไปในป่า!“คิดจะหนีรึ?”“แต่เจ้าไม่มีโอกาสนั้นหรอก!”หวังหยวนเย้ยหยัน เขาไล่ตามไปแต่ไม่ฆ่า ยังคงรักษาระยะห่าง นั่นก็เพื่อจะล่อให้เขาไปยังที่ ๆ ไม่มีคน เพื่อใช้สิ่งที่เขาเพิ่งสร้างเสร็จ!เพื่อให้ต่งอวี่ได้เปิดหูเปิดตา!หวังหยวนใช้กุญแจเปิดหีบ ทันใดนั้นปืนไรเฟิลซุ่มยิงก็ปรากฏขึ้น!ถึงแม้ต่งอวี่จะไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่ก็รู้สึกได้ถึงความแปลกใหม่จากโครงสร้างที่ประณีต!“พี่หยวน!”“น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1822
แต่บุรุษผู้นั้นอาจจะถึงแก่กรรมแล้ว…“หีบนั้นบรรจุอาวุธลับชนิดใด?”“เหตุใดจึงทรงพลังเช่นนี้?”“พวกเขาอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร แต่กลับยิงถูกคนของเราได้?”“หากไม่ได้เห็นกับตา ถึงแม้จะมีคนมาบอก ข้าก็ไม่อาจเชื่อ!”ไป๋ชิงชางมีสีหน้าบึ้งตึง หวังหยวนเป็นศัตรูที่น่ากลัว ไม่เพียงแต่ฉลาดหลักแหลม แต่ยังสามารถสร้างสิ่งแปลกประหลาดได้อีกมากมาย!ไม่ว่าจะเป็นปืนคาบศิลา ปืนใหญ่ตระกูลหวัง หรือปืนไรเฟิลซุ่มยิงในตอนนี้!ล้วนเป็นอาวุธสังหารที่ทรงพลังทั้งสิ้น!“ฝ่าบาท หรือว่าเราจะใช้โอกาสนี้สังหารหวังหยวน ฝ่าบาทเห็นด้วยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“เช่นนั้นเราจะได้ครอบครองหีบของเขา!”“หากนำมาศึกษาอย่างละเอียด ด้วยผู้เชี่ยวชาญที่เรามี ก็คงจะรู้หลักการในไม่ช้า!”“ถึงเวลานั้น เราจะสามารถสร้างอาวุธแปลกประหลาดเหล่านั้นได้!”“นี่จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่ออาณาจักรต้าเป่ยพ่ะย่ะค่ะ!”ซือหม่าอันรีบกล่าวก่อนหน้านี้เมื่อหานเทาเสนอให้สังหารหวังหยวน เขากับซ่งติ้งกั๋ว อัครเสนาบดีฝ่ายขวาต่างก็ไม่เห็นด้วย!แต่ตอนนั้นก็เพื่อประโยชน์ของบ้านเมือง!หวังหยวนเป็นเจ้าเมืองหลิงและเป็นที่รักของผู้คน แม้แต่ในดินแดนทั้งเก้าก็เป็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1823
ในความเข้าใจของต่งอวี่ อาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงมักเป็นอาวุธประชิดตัวเสมอ! ไม่เหมือนกับธนูและอาวุธลับบางชนิดที่มีระยะไกล ซึ่งมักจะไม่มีอานุภาพมากมายขนาดนี้! บัดนี้ความอยากรู้อยากเห็นของเขายิ่งทวีคูณ สิ่งใดกันหนอที่บรรจุอยู่ในหีบใบนั้น เหตุใดจึงมีพลังทำลายล้างถึงเพียงนี้?“พี่หยวน…”“ท่านจะมอบสิ่งนี้ให้ข้าหรือขอรับ?”“เช่นนั้นในตอนที่ท่านสร้างมันขึ้นมา ไม่ใช่ว่าสร้างมาเพื่อข้าโดยเฉพาะหรือ?”“เพียงท่านสอนวิธีใช้ให้ข้า แล้วข้าจะฝึกฝนอย่างหนัก ไม่นานข้าก็คงใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วแน่นอนขอรับ!”ต่งอวี่ถูมือไป มาพลางมองหีบปริศนาเบื้องหลังหวังหยวน น้ำลายแทบจะไหลออกมา เขาปรารถนาสิ่งนี้ยิ่งนัก!หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เขาก็คงไม่ปฏิเสธหวังหยวน! อานุภาพของสิ่งนี้เหนือกว่าธนูยิ่งนัก และยังพกพาสะดวกอีกด้วย หากได้ครอบครองอาวุธชิ้นนี้ย่อมเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของเขาได้มากยิ่งขึ้น! เชื่อว่าไม่นานเขาคงจะกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของหวังหยวนได้อย่างแน่นอน!แต่หวังหยวนกลับส่ายหน้าและกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าตั้งใจจะมอบมันให้เจ้า แต่บัดนี้ข้าเห็นว่าเจ้าไม่เหมาะสมที่จะใช้มัน!”“สิ่งนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1824
ต้องไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดใด ๆ กับหวังหยวนเด็ดขาด! ไม่เช่นนั้นเขาก็จะไม่สามารถไปชี้แจงกับต้าหู่และคนอื่น ๆ ได้ และจะทำให้ความเหน็ดเหนื่อยของทุกคนสูญเปล่า!เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยมก็เกือบค่ำแล้ว แต่ดวงอาทิตย์ยังไม่ลับฟ้า หวังหยวนได้เรียกทุกคนมารวมตัวในห้อง บรรยากาศเงียบขรึมและเต็มไปด้วยความตึงเครียด“เหตุใดจึงเลือกที่จะเคลื่อนไหวตอนกลางคืน?”“และตอนนี้เรายังไม่ได้สืบหาเลยว่าใครเป็นคนโจมตีข้า เราจะจากไปเช่นนี้จริงหรือขอรับ?”เอ้อหู่พูดด้วยความไม่พอใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพ่ายแพ้เพราะรู้ไม่เท่าทันศัตรู แน่นอนว่าเขาต้องการแก้แค้น!ว่านซิ่วเอ๋อร์ไม่ได้เอ่ยคำใด นางไม่มีสิทธิ์พูด ตราบใดที่หวังหยวนตัดสินใจ นางก็จะทำตามนั้นภรรยาเชื่อฟังทุกคำสั่งของสามีหวังหยวนใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ สีหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นขณะพูดต่อไปว่า “บัดนี้ข้าแน่ใจแล้ว คนที่ลงมือกับเจ้าและคนที่มาก่อเหตุขโมยของในวันนี้ล้วนได้รับคำสั่งจากคนคนเดียวกัน!”“แล้วก็เพราะคนคนนั้น จึงทำให้ทุกคนที่อยู่ในฐานที่มั่นของเราก่อนหน้านี้ถูกสังหาร!”“เมื่อพูดถึงจุดนี้ เชื่อว่าทุกคนคงรู้แล้วว่าคนผู้นั้นเป็นใคร?”แม้เอ้อหู่จะไม่ฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1825
เนื่องจากรอบนอกของโรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยสายลับของไป่ชิงชาง แม้ว่าหวังหยวนและพวกพ้องจะเคลื่อนไหวอย่างเป็นความลับ แต่ก็ไม่อาจหลบเลี่ยงสายตาคมกริบของไป๋ชิงชางได้ ข่าวนี้แพร่กระจายสู่วังหลวงอย่างรวดเร็ว!คืนนี้อัครเสนาบดีทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา ซ่งติ้งกั๋วและซือหม่าอันรีบรุดมายังตำหนักของไป๋ชิงชาง “ฝ่าบาท!” “โปรดอย่าลังเลอีกต่อไปเลยพ่ะย่ะค่ะ!” “หวังหยวนและพวกกำลังเตรียมออกจากเมือง หากพลาดครั้งนี้ก็จะไม่มีโอกาสอีก...”อัครเสนาบดีซ่งติ้งกั๋วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าซือหม่าอันพยักหน้าเห็นด้วย นี่คือโอกาสอันดีที่จะกำจัดหวังหยวน ไม่เช่นนั้นจะก่อให้เกิดอันตรายในภายหลังอย่างแน่นอน!ไป๋ชิงชางยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองพลางครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ ยังไม่อาจตัดสินใจได้อยู่ครู่หนึ่ง...ขุนนางทั้งสองกระวนกระวายดุจมดในกระทะร้อน หวังหยวนกำลังหลบหนี ไม่ช้าก็จะออกจากเมืองปิง หากปล่อยให้หลุดไปได้ การจับกุมเขาจะยากลำบากยิ่งขึ้น หากยิ่งเสียเวลามากเท่าไหร่ โอกาสที่จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็ยิ่งสูงขึ้นมากเท่านั้น!ในขณะนั้นเอง ขันทีได้เดินเข้ามาจากนอกห้อง “ฝ่าบาท! ท่านหานเทา ขุนพลใหญ่ขอเข้าเฝ้าด่ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1826
ต้าหู่โยนจดหมายในมือบนโต๊ะด้วยความโกรธ จากนั้นสวมชุดเกราะและหันไปสั่งลูกน้องข้างกาย“พวกเจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อม ออกไปกับข้าเดี๋ยวนี้!” “มีคนจะทำร้ายพี่หยวน!” “เราต้องรีบไปช่วยพี่หยวนที่เมืองปิง!”เหล่าลูกน้องพยักหน้า “ก่อนอื่นต้องดูแลรักษาความปลอดภัยของเมืองหลิงก่อน เพื่อไม่ให้มีช่องโหว่ให้ใครสามารถใช้ประโยชน์ได้!” “เพราะสุดท้ายแล้วที่นี่ก็คือฐานที่มั่นของเรา!”“ความปลอดภัยของพี่หยวนสำคัญก็จริง แต่เมืองหลิงนั้นสำคัญยิ่งกว่า!”เพียงไม่นาน ทุกคนก็เก็บข้าวของเตรียมพร้อม ต้าหู่รีบออกจากเมือง ส่วนเรื่องภาระในเมืองหลิงมอบให้ถงจื่อเจี้ยนรับผิดชอบชั่วคราว ทั้งงานปกครองและงานทหาร ต้าหู่นำทหารม้าหนึ่งหมื่นนายมุ่งหน้าสู่เมืองปิงอย่างรวดเร็ว คืนนี้เป็นคืนที่ไม่มีใครได้นอนหลับ!...ขณะเดียวกัน หวังหยวนและพวกพยายามเร่งรีบออกจากเมือง และกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหลิง โชคดีที่ระยะทางระหว่างเมืองหลิงกับเมืองปิงไม่ไกลนัก แต่ก็ต้องใช้เวลาหนึ่งวันครึ่งจึงจะไปถึง! ช่วงเวลานี้ยิ่งต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง!“ฮูหยิน เจ้าเคยแต่เดินทางด้วยรถม้ามาตลอด ไม่เคยขี่ม้ามาก่อนใช่หรือไม่?” หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1827
สีหน้าของเอ้อหู่กับต่งอวี่เต็มไปด้วยความตึงเครียด หวังหยวนมีสถานะสูงส่งและมีตำแหน่งอันทรงเกียรติ ไม่อาจปล่อยให้ประสบอันตรายในที่แห่งนี้ได้!“ในเมื่อทุกคนมาด้วยกันแล้ว ข้าจะพาเจ้าทั้งสองกลับไปอย่างปลอดภัยด้วย!”“ไม่เช่นนั้นข้าจะไปอธิบายให้ผู้คนในหมู่บ้านต้าหวังฟังอย่างไรเล่า?”หวังหยวนขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เหล่าผู้ติดตามต่างซาบซึ้งในน้ำใจของเขา!“เจ้าตายที่นี่ นั่นคือคำอธิบายที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาแล้ว!”ขณะที่เหล่าผู้คนกำลังสนทนากันอยู่นั้น หานเทาพร้อมด้วยทหารม้าสามพันนายก็มาถึงทันได้ยินถ้อยคำของหวังหยวน ขณะนี้กำลังขี่ม้าอย่างองอาจ ในมือถือหอกยาว จ้องมองหวังหยวนด้วยสายตาเยือกเย็น!แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่หีบเบื้องหลังหวังหยวนมากกว่า!แต่เดิมไป๋ชิงชางได้ส่งมือสังหารไปขโมยหีบใบนี้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก!ซึ่งนั่นยืนยันได้ว่าภายในหีบใบนี้ต้องบรรจุสิ่งล้ำค่าไว้อย่างแน่นอน!“ผู้ปรารถนาให้ข้าตายมีมากมาย ด้วยวรยุทธ์แมวสามขาของพวกเจ้าจะมารั้งข้าไว้ได้อย่างไร?”“ดูสิว่าเจ้าจะมีฝีมือหรือไม่!”แม้เผชิญกับสถานการณ์อันตราย หวังหยวนก็ยังคงแสดงท่าทีเย่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1828
เมื่อเหล่ากองทัพพยัคฆ์เข้ามาใกล้ หานเทาก็กัดฟันสั่งการออกมา การรักษาสถานการณ์ไว้ให้ดีที่สุดนั้นสำคัญที่สุด!หากดื้อรั้นสู้ไปทั้งที่รู้ว่าพ่ายแพ้และสูญเสียทหารองครักษ์สามพันนายไปโดยเปล่าประโยชน์ นั่นจะทำให้เขาต้องรับผิดชอบมากขึ้น และไป๋ชิงชางก็คงไม่ปล่อยเขาไปเป็นแน่!ถอนตัวไปก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยหาทางจัดการกับหวังหยวนในภายหลัง!รองขุนพลรีบตะโกนสั่งการว่า “ประกาศคำสั่งของขุนพลใหญ่หาน! ถอยทัพกลับเมืองหลวง!”“ห้ามผิดพลาดเด็ดขาด!”พวกเขามาเร็วไปเร็ว ขี่ม้าหนีไปยังเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ารอช้าแม้แต่น้อย!“พวกขยะไร้ประโยชน์!”“ข้าคิดว่าจะได้ประลองฝีมือสักหน่อย!”“ไม่คิดเลยว่าพวกขี้ขลาดเหล่านี้จะหนีไปง่าย ๆ เช่นนี้เลยหรือ?”เอ้อหู่ที่อยู่ข้างหวังหยวนมองไปที่หานเทาแล้วหัวเราะเยาะ“โชคดีที่ต้าหู่มาทันเวลา”“ไม่อย่างนั้น วันนี้คงไม่แคล้วเสียชีวิตกันหมดแน่ ๆ…”หวังหยวนพูดพลางเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก ช่างน่าหวาดเสียวจริงๆ!ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ต้าหู่ก็มาถึงแล้ว เขามายืนอยู่ตรงหน้าหวังหยวน เมื่อเห็นว่าหวังหยวนไม่ได้รับบาดเจ็บจึงโล่งอก“พี่หยวน!”“พวกมันยังไปได้
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
