All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1781 - Chapter 1790

“ข้าจะพาฮวาตั่วมาอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป”“ต่อไปนี้ข้าจะระมัดระวังตัวมากขึ้น เพื่อไม่ให้ฮวาตั่วเดือดร้อน”ฮวาตั่วถึงกับงุนงง เมื่อได้พบกับพ่อที่แท้จริงแล้ว หรือว่าจะต้องสูญเสียพ่อบุญธรรมไป?นี่ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าเลย…หวังหยวนส่ายหน้าต่อจากนั้นจึงกล่าวอย่างช้า ๆ “อย่าพูดถึงที่นี่เลย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมแก่การดำรงชีวิต อีกอย่างคือเจ้าได้ทำให้ผู้คนขุ่นเคือง และพวกเขาก็ตามมาล้างแค้นถึงที่นี่แล้ว เจ้าจะปกป้องฮวาตั่วได้อย่างไร?”“หากไม่ใช่เพราะข้ามาทันเวลา เจ้าคงตายที่นี่ไปแล้วหรือเปล่า?”หวังหยวนไม่ได้ล้อเล่น สถานการณ์คับขันอย่างยิ่งกู่เฟิงถอนหายใจ ใครจะไปรู้ว่าในวัยหนุ่มของเขา เขาได้สร้างศัตรูไว้มากมาย?จึงทำให้มีศัตรูอยู่ทุกหนทุกแห่ง!ต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ตนเองถูกสังหาร…“เช่นนั้นท่านมีสถานที่ใดที่ดีบ้างเล่าขอรับ?”กู่เฟิงถาม“ตามข้ากลับไปที่หมู่บ้านต้าหวังเถิด”“เจ้าเองก็เป็นคนมีฝีมือ หากอยู่เคียงข้างข้า ก็จะทำให้เจ้าเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น”“แล้วข้าก็จะสามารถปกป้องพวกเจ้าสองพ่อลูกได้ด้วย”หวังหยวนจิบชา แล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มบัดนี้สิ่งที่เข

ตลอดหลายวันนี้ คนตระกูลว่านอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง เพราะที่นี่เป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดถึงแม้จะมีต้าหู่และเอ้อหู่คอยคุ้มครอง แต่ก็อาจเกิดความผิดพลาดได้จึงไม่ควรอยู่ที่คฤหาสน์ว่านต่อไป!ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้านยังคงนิ่งเฉยได้อยู่เพราะเป้าหมายของอีกฝ่ายไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นคนตระกูลว่าน!“ท่านหวัง ข้าได้บอกเรื่องราวทั้งหมดให้แก่ท่านเกาแล้ว ท่านเกาก็ได้ตอบกลับมาว่าท่านรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”“เช่นนั้นข้าก็ไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอีก”“ท่านว่า…”“ต่อไปนี้เราควรทำอย่างไรต่อไป?”ว่านเชียนซานมีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดสองวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่ได้นอนเลย เฝ้าคิดหาวิธีรับมืออยู่ตลอดเวลาแต่ก็ยังหาทางออกไม่เจออีกฝ่ายไม่ใช่คนดี หากประมาทก็จะถึงแก่ความตาย!ถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่อยากตายเช่นนี้…“ข้าได้ให้เกาเล่อไปสืบหาเบาะแสของอีกฝ่ายแล้ว”“บัดนี้พวกเขารู้แล้วว่าท่านทรยศ คงกำลังพยายามคิดหาวิธีสังหารท่าน”“แต่เช่นนั้นก็เป็นประโยชน์ต่อเราเช่นกัน”“อย่างน้อยเราก็สามารถหาจุดอ่อนและจับเบาะแสของพวกเขาได้ เพื่อจะได้ควบคุมพวกเขาได้อย่างง่ายดาย!”“ตราบใดที่สามารถจับตัวผู้ที่ติด

ถึงขั้นนี้แล้วแต่เขายังคงไม่ยอมจำนนต่อหวังหยวน“ฮึ”หวังหยวนไม่ได้โกรธเกรี้ยว แต่กลับยกยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดอย่างสงบว่า “เอาล่ะ เจ้าอย่ามาทำท่าอวดดีต่อหน้าข้า และไม่จำเป็นต้องเอ่ยถ้อยคำที่ฟังดูสูงส่งเหล่านี้”“ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่าที่นี่ข้าเป็นใหญ่ ก็จงตามข้าไปเถิดเพื่อไม่ให้เจ็บตัว!”“ข้าเพียงต้องการข้อมูลจากปากของเจ้าเท่านั้น หากเจ้าสารภาพความจริง ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า”หวังหยวนพูดจบก็โบกมือไปยังเหล่าผู้คนเบื้องหลัง ต้าหู่จึงก้าวออกมา ส่วนบุคคลลึกลับผู้นั้นไม่ได้ขัดขืน จำต้องตามหวังหยวนเข้าเมืองไปก่อน!เพราะหากขัดขืนในเวลานี้ ผลลัพธ์สุดท้ายก็คงไม่เปลี่ยนแปลง…เพียงแต่จะได้รับความเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นซึ่งไม่คุ้มค่าเลยครึ่งชั่วยามต่อมา หวังหยวนและคณะได้กลับมาถึงหมู่บ้านต้าหวังแล้วณ ห้องในเรือนหลังหนึ่ง หวังหยวนนั่งอยู่กลางห้อง ส่วนบุคคลลึกลับที่เพิ่งถูกนำตัวมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต้าหู่ เกาเล่อ และคนอื่น ๆ ต่างนั่งยืนอยู่ข้างกายเขาบรรยากาศภายในห้องราวกับมีดินปืนอยู่เต็มไปหมดแม้บุคคลลึกลับผู้นั้นจะคิดหาวิธีหลบหนี แต่ก็ไม่กล้ากระทำการอันใด จึงได้แต่รอคอยหวังหยวนแต่ห

เหล่าสาวกแห่งพรรคทมิฬล้วนเป็นผู้ยากไร้ แม้แต่การอิ่มหนำสำราญยังยากเย็น แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับใช้จุดอ่อนนี้แจกจ่ายเงินทองและเสบียงอย่างเหลือล้น เพื่อดึงดูดใจให้ผู้คนเข้าร่วม!นั่นหมายความว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ขาดแคลนเงินทองเลยแม้แต่น้อย!และผู้ที่อยู่เบื้องหลังหลินจิ่วฉวนมีประวัติศาสตร์อันยาวนานนับหลายร้อยปี ในระหว่างนั้นย่อมได้สร้างคนอย่างว่านเชียนซานขึ้นมาอีกมากมายดังนั้นเงินทองของพวกเขาน่าจะมากมายเหลือคณานับด้วยเหตุนี้หวังหยวนจึงต้องการทดสอบดูและเขาก็เดาถูกเสียด้วย“เจ้ากำลังหลอกลวงข้าอยู่…”หลินจิ่วฉวนฉุกคิดได้ เขามองหวังหยวนด้วยสายตาอาฆาต แล้วตะโกนด้วยความโกรธแค้นเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหวังหยวนจะต่ำช้าถึงเพียงนี้!แม้จะไม่รู้เรื่องใด แต่กลับทำเป็นลึกลับและใช้คารมมาหลอกลวงเขา!“ข้าได้รู้สิ่งที่ข้าต้องการรู้แล้ว”“ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของเจ้า”สายตาของหวังหยวนตกลงบนต้าหู่ แล้วตบไหล่เขาพลางกล่าวว่า “ข้าต้องการเพียงข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่ของพวกเขาจากปากของเขาเท่านั้น”“เขาคงแตกต่างจากสาวกธรรมดา ถึงแม้จะไม่ใช่ระดับสูง แต่ก็คงเป็นระดับกลาง”“ย่อมรู้ที่อยู่ของพรรคทมิฬ!”หลิน

“ข้าก็ไม่คาดคิดเลยว่าชายคนนี้จะดื้อด้านถึงเพียงนี้!”“เดิมทีข้าเกือบจะล้วงเอาความลับจากปากมันแล้ว แต่มันกลับใช้จังหวะที่ข้าอาหารมาให้ ทุบจานแตกแล้วใช้เศษจานฆ่าตัวตายสำเร็จ!”“ทำให้เราไม่ได้อะไรเลย…”แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของต้าหู่เพียงผู้เดียว“เอาล่ะ ในเมื่อคนตายไปแล้วก็ปล่อยไปเถิด”“เจ้าไปบอกเกาเล่อ ให้เขาสืบหาเรื่องราวของพรรคทมิฬต่อไป”“บัดนี้เราทำได้เพียงหวังพึ่งพาเขาเพียงผู้เดียว”ดูเหมือนว่ายังต้องพึ่งพาองค์กรเครือข่ายผีเสื้อของเกาเล่อต้าหู่พยักหน้า แล้วจากไปด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด เมื่อสูญเสียข่าวสารเกี่ยวกับพรรคทมิฬไป หวังหยวนไม่ได้รู้สึกดีนัก ขณะนี้เขากำลังนั่งดื่มสุราอยู่ที่ลานบ้านเงียบ ๆการปรากฏตัวของพรรคทมิฬ ทำให้หวังหยวนตระหนักถึงวิกฤตการณ์เป็นครั้งแรก“สามี ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”“หรือว่าจะมีเรื่องทุกข์ใจหนัก?”ไม่รู้ว่าหวงเจียวเจียวเดินมาอยู่ข้างหลังหวังหยวนตั้งแต่เมื่อใด แล้วนางก็เอ่ยถามหวังหยวนถอนหายใจยาว ดื่มสุราในถ้วยหมดแล้วขมวดคิ้ว “แน่นอนว่ามีเรื่องไม่คาดฝันนิดหน่อย”“เดิมทีได้สืบหาเรื่องราวของพรรคทมิฬแล้ว แต่ผ่านไปเพียงเวลาอันสั้