LOGINShare
บทที่ 1790
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1791
ค่ำคืนนั้นเมื่อเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนเพิ่งหลับลงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้อง ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว“พี่หยวน ท่านหลับหรือยังขอรับ?”หวังหยวนสวมเสื้อ แล้วเดินออกมาจากห้อง สายตามองไปยังเกาเล่อที่ยืนอยู่หน้าประตูขณะนี้เกาเล่อมีสีหน้าเคร่งเครียด“เกิดอะไรขึ้น?”บัดนี้เป็นเวลากลางดึก เกาเล่อมาหาเขาในเวลานี้ นั่นหมายความว่าอาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น!“เกิดเรื่องอะไรกับตระกูลว่านหรือ?”หวังหยวนถามอย่างไม่รู้ตัว“ไม่ได้เกิดเรื่องใดกับตระกูลว่านขอรับ”“ที่นั่นมีต้าหู่คอยดูแล ไม่ต้องกังวลเลยขอรับ”“แต่เกิดเรื่องกับเอ้อหู่…”เกาเล่อกัดฟัน แล้วรีบอธิบายสถานการณ์อย่างรวบรัดปรากฏว่าเมื่อบ่ายวานนี้ เอ้อหู่ได้หายตัวไปก่อนออกเดินทาง เนื่องจากหวังหยวนกังวลว่านิสัยใจร้อนของเอ้อหู่จะก่อให้เกิดปัญหา จึงให้เกาเล่อคอยดูแลเพราะองค์กรเครือข่ายผีเสื้อของเกาเล่อได้แทรกซึมเข้าไปในดินแดนทั้งเก้าแล้ว ทุกหนทุกแห่งล้วนมีคนของพวกเขา!แม้แต่เมืองปิงก็เช่นกัน!ดังนั้นเมื่อเอ้อหู่เข้าไปในเมืองปิง คนของเกาเล่อก็ได้ไปรับเอ้อหู่ แล้วพวกเขาก็รีบไปหาช่างทำอาวุธเหล่านั้น!แต่เมื่อถึงตอนก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1792
เกาเล่อรีบชี้แจงถึงความสำคัญของเรื่องราวใบหน้าของหวังหยวนเคร่งเครียดยิ่งนัก เขายกมือขึ้นแตะขมับตัวเอง เห็นได้ชัดว่ากำลังครุ่นคิดหาวิธีที่จะรับมือกับสถานการณ์!ต้องยอมรับว่าคำพูดของเกาเล่อมีความสมเหตุสมผลบัดนี้เขามีอิทธิพลอย่างมาก และชีวิตของประชาชนในเมืองหลิงและหมู่บ้านต้าหวังล้วนขึ้นอยู่กับเขา หากเขาประสบปัญหา ย่อมก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ครั้งใหญ่!ผลที่ตามมาไม่อาจคาดเดาได้แต่เขามีความกังวลว่าเกาเล่อจะจัดการเรื่องนี้ไม่ได้!หากไป๋ชิงชางเข้ามาเกี่ยวข้อง เรื่องราวคงจะไม่ง่ายอย่างแน่นอน!“เช่นนี้”“ข้าจะไปเมืองปิงด้วยตัวเอง!”“แต่ก่อนจะไป ข้าจะปลอมตัวเพื่อไม่ให้ถูกอีกฝ่ายจับได้!”“และจะนำยอดฝีมือไปด้วย พร้อมกับให้คนของเจ้าคอยอำนวยความสะดวกตลอดเส้นทาง!”“เช่นนั้นจึงจะสามารถรับประกันความปลอดภัยได้!”หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว หวังหยวนจำเป็นต้องไปเมืองปิง!เมื่อเกาเล่อเห็นว่าหวังหยวนแน่วแน่จึงพยักหน้ารับหลังจากที่ทั้งสองแยกจากกันแล้ว เกาเล่อจึงไปคัดเลือกผู้คน ส่วนหวังหยวนก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง“ท่านกำลังจะไปไหนหรือเจ้าคะ?”ตลอดสองวันที่ผ่านมา ว่านซิ่วเอ๋อร์อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1793
“พี่หยวน!”“ข้าทั้งสองขอติดตามท่านไปด้วยเถิดขอรับ!” ต้าหู่กล่าวพลางกัดฟันแน่น “เอ้อหู่เป็นน้องชายแท้ ๆ ของข้า บัดนี้หายสาบสูญไป ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ข้าจึงต้องไปดูให้กระจ่างขอรับ!”“พี่หยวน โปรดให้ข้าไปด้วยเถิดนะขอรับ!” ต่งอวี่ก็พยักหน้าแล้วกล่าวเสริมทว่าเจตนาของเขานั้นนอกจากตามหาเอ้อหู่แล้ว ยังต้องการออกไปยืดเส้นยืดสายด้วยการฝึกฝนทหารใหม่ทุกวันนั้นช่างน่าเบื่อหน่ายนัก โอกาสอันดีเช่นนี้ เขาจึงปรารถนาจะใช้โอกาสนี้สร้างคุณงามความดีให้แก่หวังหยวนเห็น! เพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจแก่เหล่าทหารด้วย!ท้ายที่สุดแล้วต่งอวี่ก็ยังเยาว์วัย แม้จะเชี่ยวชาญการยิงธนู แต่ในค่ายทหารกลับยากที่จะได้รับการยอมรับจากผู้อื่นอย่างเต็มที่!เขาจึงต้องพึ่งพาอำนาจของหวังหยวนและเอ้อหู่เพื่อหาทางพิสูจน์ตัวเองให้เหล่าทหารน้อยทั้งหลายยอมรับนับถือ!ไม่เช่นนั้นเหล่าทหารหนุ่มเหล่านั้นก็จะนับถือแต่เพียงปาก แต่ในใจยังคงไม่ยอมรับเขา!“ไม่ได้!”“ข้ามีเพียงพวกเจ้าเท่านั้นที่ไว้ใจได้” “หากพวกเจ้าติดตามข้าไปด้วย แล้วใครจะคอยดูแลที่นี่?” “ยิ่งไปกว่านั้นคือหากเกิดอันตรายขึ้นจริงๆ เราอาจจะพ่ายแพ้ราบคา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1794
ทั้งสองคนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว“พี่หยวน” “ข้าจะนำสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อไปปฏิบัติการลับ ให้ประสานงานกันเบื้องหลังเพื่อสืบหาข่าวของเอ้อหู่โดยเร็วที่สุดขอรับ!” เกาเล่อกล่าวเสริมหวังหยวนพยักหน้า หลังจากฝากต้าหู่อีกสองสามคำก็พาผู้ติดตามเดินออกไปในความมืดมิด…ณ หมู่บ้านต้าหวัง ภายในบ้านของหวังหยวนขณะที่หวังหยวนออกไป พวกหลี่ซือหานก็ได้ยินเสียงจากภายนอกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกไปดู เนื่องจากหวังหยวนเลือกที่จะไม่บอกพวกนาง นั่นหมายความว่าหวังหยวนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง การถามมากเกินไปมีแต่จะทำให้หวังหยวนไม่พอใจเท่านั้นขณะนั้นพวกนางนั่งอยู่ที่โต๊ะ บนโต๊ะมีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของหวังหยวน“ไม่รู้ว่าสามีคิดอะไรอยู่” “เกิดเรื่องกับเอ้อหู่ที่เมืองปิงและเป็นเรื่องร้ายแรง จำเป็นต้องได้รับการจัดการด้วยความระมัดระวัง แต่เขากลับพาว่านซิ่วเอ๋อร์ไปด้วย?” “นี่ไม่ใช่ว่ายิ่งสร้างความยุ่งยากหรอกหรือ?” หวงเจียวเจียวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ในบรรดาหญิงสาวเหล่านี้ ฝีมือการสืบข่าวของนางดีที่สุด! หากจะพาภรรยาไปช่วยเรื่องการสืบหาเบาะแส คนคนนั้นควรจะเป็นนาง! แต่หากจะเน้นการดูแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1795
ณ โรงเตี๊ยมเยวี่ยไหลขณะนี้หวังหยวนและคณะได้เช่าห้องพักในโรงเตี๊ยมใหญ่ที่สุดในเมืองปิงเรียบร้อยแล้ว ส่วนต่งอวี่พร้อมด้วยสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกสองคนกำลังสืบหาเบาะแสอยู่ในเมือง และหวังหยวนก็ได้รับข่าวจากเกาเล่อเรียบร้อยแล้วแม้ว่าฐานที่มั่นเดิมจะถูกทำลาย และพี่น้องทุกคนที่นั่นได้เสียชีวิตลง แต่เกาเล่อก็ทำงานได้อย่างรวดเร็วมาก เขาจัดหาคนใหม่และหาฐานที่มั่นใหม่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว“ไปกันเถิด พวกเราก็ออกไปเดินเล่นกันบ้าง”หวังหยวนและว่านซิ่วเอ๋อร์เปลี่ยนชุด แล้วเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสองมาถึงหน้าโรงรับจำนำแห่งหนึ่งโรงรับจำนำชิงหย่วนหวังหยวนเข้าไปในร้าน สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้วมองไปที่เจ้าของร้านก่อนกล่าวเบา ๆ ว่า “จี้หยกชิ้นนี้แลกเงินได้เท่าใด?”พร้อมกับนั้น หวังหยวนก็หยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแน่นอนว่านี่คือสิ่งที่เกาเล่อมอบให้ก่อนออกจากหมู่บ้านต้าหวัง! มันเป็นเครื่องหมายขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อ! การเห็นหยกชิ้นนี้ก็เหมือนกับการได้พบกับเกาเล่อด้วยตนเอง!เนื่องจากองค์กรเครือข่ายผีเสื้อเป็นองค์กรข่าวกรอง จึงจำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1796
“ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีเถิด ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น”หวังหยวนกล่าวเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องจ้าวชิงหย่วนส่งหวังหยวนออกมาเมื่อเดินออกจากโรงรับจำนำ สีหน้าของหวังหยวนก็ยังคงเคร่งเครียดว่านซิ่วเอ๋อร์ที่เดินตามหลังหวังหยวนกล่าวเบา ๆ ว่า “สามี ข้าได้ยินมาว่าท่านเคยจับกุมสาวกของพรรคทมิฬมาก่อน และเนื่องจากเรื่องของตระกูลว่านของข้า จึงทำให้ท่านเป็นศัตรูกับพรรคทมิฬ” “ท่านคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพรรคทมิฬหรือไม่เจ้าคะ?”คำพูดของว่านซิ่วเอ๋อร์ทำให้หวังหยวนนึกขึ้นได้หรือว่า…เรื่องนี้จะเป็นฝีมือของพรรคทมิฬ?แต่คิดดูแล้วก็ไม่น่าใช่ แม้ว่าจะเป็นฝีมือของพรรคทมิฬ ก็ไม่น่าจะลงมือในเมืองปิง นี่ไม่ใช่การสร้างปัญหาให้กับตัวพวกเขาเองหรอกหรือ?“ข้าเพิ่งนึกถึงที่แห่งหนึ่งขึ้นมาได้” “เจ้าไปกับข้าเถิด ไปหาผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธเหล่านั้น” “ข้าคิดว่าพวกเขาคงรู้เรื่องบางอย่าง”หวังหยวนตบหัวตัวเองเบา ๆ แล้วรีบกล่าวโชคดีที่หวังหยวนยังจำที่อยู่ที่กู่เฟิงให้ไว้ได้!เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธเหล่านั้นไม่ได้อาศัยอยู่ในเมือง ทั้งสองจึงต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมาถึงนอกเมือง!ขณะนี้พวกเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1797
ทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ผู้คนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนมีปืนคาบศิลาอยู่ในครอบครอง! แต่ก็มองว่าเป็นเพียงอาวุธลับชนิดหนึ่งเท่านั้น! ไม่น่าแปลกใจที่กู่เฟิงจะแนะนำคนเหล่านี้ให้หวังหยวนรู้จัก เพราะดูเหมือนพวกเขาจะมีฝีมือฉกาจจริง ๆชายร่างกำยำกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “วัตถุชิ้นนี้มีอานุภาพทำลายล้างสูง แม้แต่ยอดฝีมือผู้มีวิทยายุทธก็ยากที่จะหลบหลีกการโจมตีของมันได้!” “ท่านมีวัตถุชิ้นนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา!” “แต่พวกข้าก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับท่านมาก่อน ไม่ทราบว่าท่านมีเจตนาเช่นไร?”หวังหยวนยิ้มเยาะ เก็บปืนคาบศิลาเข้าฝัก แล้วกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้าเพียงต้องการพูดคุยกับหัวหน้าของพวกเจ้าเท่านั้น” “เมื่อเขาออกมาพบข้าแล้ว เขาก็จะเข้าใจเจตนาของข้าเอง เราเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรู!”ชายร่างกำยำลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะไปตามพี่ใหญ่มาให้เดี๋ยวนี้!”“ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ชอบสุราลงทัณฑ์”เมื่อมองดูชายร่างกำยำเดินจากไป หวังหยวนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ให้เกียรติ จึงทำให้เรื่องรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1798
“ได้เลย!”ชายผู้นำหัวเราะ ปรากฏว่าชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หน้าประตูเปิดประตูออก แต่ในวินาทีต่อมา ชายผู้นั้นก็เบิกตากว้าง“คนหายไปไหนแล้ว?”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตึงเครียดขึ้น!หวังหยวนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่พบว่านซิ่วเอ๋อร์!ชายผู้นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน แล้วขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”คนรอบข้างต่างส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!เมื่อครู่ทุกคนอยู่ในห้อง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่านซิ่วเอ๋อร์ที่อยู่หน้าประตู!เพราะหวังหยวนไม่ได้กังวลมากนัก!เสียเวลาไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น และว่านซิ่วเอ๋อร์ก็อยู่ใกล้กับหวังหยวนมาก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแค่ร้องขอความช่วยเหลือ หวังหยวนก็จะมาทันที!แต่ที่ไม่คาดคิดคือ…ประมาทเพียงเสี้ยววินาทีก็แก้ไขไม่ได้แล้ว!หวังหยวนหันกลับไปคว้าคอเสื้อชายผู้นำ เล็งปืนคาบศิลาไปที่หน้าผากของเขา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธจัดว่า “รีบส่งซิ่วเอ๋อร์กลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” “ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ถึงอานุภาพของสิ่งของชิ้นนี้!”ชายร่างกำยำหลายคนรีบลุกขึ้นยืน หยิบอาวุธขึ้นมาเล็งไปที่หวังหยวน!ชายที่
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
