เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1792
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-08 16:01:05บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1793
“พี่หยวน!”“ข้าทั้งสองขอติดตามท่านไปด้วยเถิดขอรับ!” ต้าหู่กล่าวพลางกัดฟันแน่น “เอ้อหู่เป็นน้องชายแท้ ๆ ของข้า บัดนี้หายสาบสูญไป ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ข้าจึงต้องไปดูให้กระจ่างขอรับ!”“พี่หยวน โปรดให้ข้าไปด้วยเถิดนะขอรับ!” ต่งอวี่ก็พยักหน้าแล้วกล่าวเสริมทว่าเจตนาของเขานั้นนอกจากตามหาเอ้อหู่แล้ว ยังต้องการออกไปยืดเส้นยืดสายด้วยการฝึกฝนทหารใหม่ทุกวันนั้นช่างน่าเบื่อหน่ายนัก โอกาสอันดีเช่นนี้ เขาจึงปรารถนาจะใช้โอกาสนี้สร้างคุณงามความดีให้แก่หวังหยวนเห็น! เพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจแก่เหล่าทหารด้วย!ท้ายที่สุดแล้วต่งอวี่ก็ยังเยาว์วัย แม้จะเชี่ยวชาญการยิงธนู แต่ในค่ายทหารกลับยากที่จะได้รับการยอมรับจากผู้อื่นอย่างเต็มที่!เขาจึงต้องพึ่งพาอำนาจของหวังหยวนและเอ้อหู่เพื่อหาทางพิสูจน์ตัวเองให้เหล่าทหารน้อยทั้งหลายยอมรับนับถือ!ไม่เช่นนั้นเหล่าทหารหนุ่มเหล่านั้นก็จะนับถือแต่เพียงปาก แต่ในใจยังคงไม่ยอมรับเขา!“ไม่ได้!”“ข้ามีเพียงพวกเจ้าเท่านั้นที่ไว้ใจได้” “หากพวกเจ้าติดตามข้าไปด้วย แล้วใครจะคอยดูแลที่นี่?” “ยิ่งไปกว่านั้นคือหากเกิดอันตรายขึ้นจริงๆ เราอาจจะพ่ายแพ้ราบคา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1794
ทั้งสองคนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว“พี่หยวน” “ข้าจะนำสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อไปปฏิบัติการลับ ให้ประสานงานกันเบื้องหลังเพื่อสืบหาข่าวของเอ้อหู่โดยเร็วที่สุดขอรับ!” เกาเล่อกล่าวเสริมหวังหยวนพยักหน้า หลังจากฝากต้าหู่อีกสองสามคำก็พาผู้ติดตามเดินออกไปในความมืดมิด…ณ หมู่บ้านต้าหวัง ภายในบ้านของหวังหยวนขณะที่หวังหยวนออกไป พวกหลี่ซือหานก็ได้ยินเสียงจากภายนอกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกไปดู เนื่องจากหวังหยวนเลือกที่จะไม่บอกพวกนาง นั่นหมายความว่าหวังหยวนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง การถามมากเกินไปมีแต่จะทำให้หวังหยวนไม่พอใจเท่านั้นขณะนั้นพวกนางนั่งอยู่ที่โต๊ะ บนโต๊ะมีจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของหวังหยวน“ไม่รู้ว่าสามีคิดอะไรอยู่” “เกิดเรื่องกับเอ้อหู่ที่เมืองปิงและเป็นเรื่องร้ายแรง จำเป็นต้องได้รับการจัดการด้วยความระมัดระวัง แต่เขากลับพาว่านซิ่วเอ๋อร์ไปด้วย?” “นี่ไม่ใช่ว่ายิ่งสร้างความยุ่งยากหรอกหรือ?” หวงเจียวเจียวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ในบรรดาหญิงสาวเหล่านี้ ฝีมือการสืบข่าวของนางดีที่สุด! หากจะพาภรรยาไปช่วยเรื่องการสืบหาเบาะแส คนคนนั้นควรจะเป็นนาง! แต่หากจะเน้นการดูแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1795
ณ โรงเตี๊ยมเยวี่ยไหลขณะนี้หวังหยวนและคณะได้เช่าห้องพักในโรงเตี๊ยมใหญ่ที่สุดในเมืองปิงเรียบร้อยแล้ว ส่วนต่งอวี่พร้อมด้วยสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกสองคนกำลังสืบหาเบาะแสอยู่ในเมือง และหวังหยวนก็ได้รับข่าวจากเกาเล่อเรียบร้อยแล้วแม้ว่าฐานที่มั่นเดิมจะถูกทำลาย และพี่น้องทุกคนที่นั่นได้เสียชีวิตลง แต่เกาเล่อก็ทำงานได้อย่างรวดเร็วมาก เขาจัดหาคนใหม่และหาฐานที่มั่นใหม่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว“ไปกันเถิด พวกเราก็ออกไปเดินเล่นกันบ้าง”หวังหยวนและว่านซิ่วเอ๋อร์เปลี่ยนชุด แล้วเดินออกไปจากโรงเตี๊ยมครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสองมาถึงหน้าโรงรับจำนำแห่งหนึ่งโรงรับจำนำชิงหย่วนหวังหยวนเข้าไปในร้าน สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้วมองไปที่เจ้าของร้านก่อนกล่าวเบา ๆ ว่า “จี้หยกชิ้นนี้แลกเงินได้เท่าใด?”พร้อมกับนั้น หวังหยวนก็หยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแน่นอนว่านี่คือสิ่งที่เกาเล่อมอบให้ก่อนออกจากหมู่บ้านต้าหวัง! มันเป็นเครื่องหมายขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อ! การเห็นหยกชิ้นนี้ก็เหมือนกับการได้พบกับเกาเล่อด้วยตนเอง!เนื่องจากองค์กรเครือข่ายผีเสื้อเป็นองค์กรข่าวกรอง จึงจำเป็นต้องระมัดระวังเป็นอย่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1796
“ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีเถิด ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น”หวังหยวนกล่าวเบา ๆ แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องจ้าวชิงหย่วนส่งหวังหยวนออกมาเมื่อเดินออกจากโรงรับจำนำ สีหน้าของหวังหยวนก็ยังคงเคร่งเครียดว่านซิ่วเอ๋อร์ที่เดินตามหลังหวังหยวนกล่าวเบา ๆ ว่า “สามี ข้าได้ยินมาว่าท่านเคยจับกุมสาวกของพรรคทมิฬมาก่อน และเนื่องจากเรื่องของตระกูลว่านของข้า จึงทำให้ท่านเป็นศัตรูกับพรรคทมิฬ” “ท่านคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพรรคทมิฬหรือไม่เจ้าคะ?”คำพูดของว่านซิ่วเอ๋อร์ทำให้หวังหยวนนึกขึ้นได้หรือว่า…เรื่องนี้จะเป็นฝีมือของพรรคทมิฬ?แต่คิดดูแล้วก็ไม่น่าใช่ แม้ว่าจะเป็นฝีมือของพรรคทมิฬ ก็ไม่น่าจะลงมือในเมืองปิง นี่ไม่ใช่การสร้างปัญหาให้กับตัวพวกเขาเองหรอกหรือ?“ข้าเพิ่งนึกถึงที่แห่งหนึ่งขึ้นมาได้” “เจ้าไปกับข้าเถิด ไปหาผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธเหล่านั้น” “ข้าคิดว่าพวกเขาคงรู้เรื่องบางอย่าง”หวังหยวนตบหัวตัวเองเบา ๆ แล้วรีบกล่าวโชคดีที่หวังหยวนยังจำที่อยู่ที่กู่เฟิงให้ไว้ได้!เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธเหล่านั้นไม่ได้อาศัยอยู่ในเมือง ทั้งสองจึงต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมาถึงนอกเมือง!ขณะนี้พวกเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1797
ทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า ผู้คนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนมีปืนคาบศิลาอยู่ในครอบครอง! แต่ก็มองว่าเป็นเพียงอาวุธลับชนิดหนึ่งเท่านั้น! ไม่น่าแปลกใจที่กู่เฟิงจะแนะนำคนเหล่านี้ให้หวังหยวนรู้จัก เพราะดูเหมือนพวกเขาจะมีฝีมือฉกาจจริง ๆชายร่างกำยำกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “วัตถุชิ้นนี้มีอานุภาพทำลายล้างสูง แม้แต่ยอดฝีมือผู้มีวิทยายุทธก็ยากที่จะหลบหลีกการโจมตีของมันได้!” “ท่านมีวัตถุชิ้นนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา!” “แต่พวกข้าก็ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับท่านมาก่อน ไม่ทราบว่าท่านมีเจตนาเช่นไร?”หวังหยวนยิ้มเยาะ เก็บปืนคาบศิลาเข้าฝัก แล้วกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้าเพียงต้องการพูดคุยกับหัวหน้าของพวกเจ้าเท่านั้น” “เมื่อเขาออกมาพบข้าแล้ว เขาก็จะเข้าใจเจตนาของข้าเอง เราเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรู!”ชายร่างกำยำลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะไปตามพี่ใหญ่มาให้เดี๋ยวนี้!”“ไม่ยอมดื่มสุราคารวะ ชอบสุราลงทัณฑ์”เมื่อมองดูชายร่างกำยำเดินจากไป หวังหยวนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ความจริงแล้วเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ให้เกียรติ จึงทำให้เรื่องรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1798
“ได้เลย!”ชายผู้นำหัวเราะ ปรากฏว่าชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หน้าประตูเปิดประตูออก แต่ในวินาทีต่อมา ชายผู้นั้นก็เบิกตากว้าง“คนหายไปไหนแล้ว?”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตึงเครียดขึ้น!หวังหยวนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่พบว่านซิ่วเอ๋อร์!ชายผู้นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน แล้วขมวดคิ้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”คนรอบข้างต่างส่ายหน้า เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!เมื่อครู่ทุกคนอยู่ในห้อง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่านซิ่วเอ๋อร์ที่อยู่หน้าประตู!เพราะหวังหยวนไม่ได้กังวลมากนัก!เสียเวลาไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น และว่านซิ่วเอ๋อร์ก็อยู่ใกล้กับหวังหยวนมาก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแค่ร้องขอความช่วยเหลือ หวังหยวนก็จะมาทันที!แต่ที่ไม่คาดคิดคือ…ประมาทเพียงเสี้ยววินาทีก็แก้ไขไม่ได้แล้ว!หวังหยวนหันกลับไปคว้าคอเสื้อชายผู้นำ เล็งปืนคาบศิลาไปที่หน้าผากของเขา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธจัดว่า “รีบส่งซิ่วเอ๋อร์กลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” “ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ถึงอานุภาพของสิ่งของชิ้นนี้!”ชายร่างกำยำหลายคนรีบลุกขึ้นยืน หยิบอาวุธขึ้นมาเล็งไปที่หวังหยวน!ชายที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1799
“นี่…” ชายผู้เป็นหัวหน้ากล่าวด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “ท่าน! พวกข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าภรรยาของท่านอยู่ที่ใด ไม่เช่นนั้นพวกข้าคงปล่อยนางไปนานแล้ว!” “จะมาทำให้ท่านต้องลำบากใจได้อย่างไร?” ทุกคนที่อยู่ข้างกายเขาต่างพากันรับรองหวังหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าพวกเขาดูไม่เหมือนกำลังล้อเล่น แสดงว่าเหตุการณ์นี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง ๆ กระมัง? แล้วว่านซิ่วเอ๋อร์หายไปไหน?“เช่นนี้เถิด” “พวกเจ้ารีบเก็บของแล้วตามข้าไปเดี๋ยวนี้” “ข้าว่าที่นี่คงไม่ปลอดภัยแล้ว!”การหายตัวไปของว่านซิ่วเอ๋อร์เป็นสัญญาณเตือนหวังหยวน รอบกายเขาคงมีใครบางคนแอบเฝ้ามองอยู่เป็นแน่! ฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบเลี่ยงสายตาขององค์กรเครือข่ายผีเสื้อได้ นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องไม่ใช่คนธรรมดา! ไม่อาจประมาทได้!ทุกคนมองหน้ากัน แล้วรีบพยักหน้ารับ!หลังจากเก็บของเรียบร้อย ทุกคนก็ตามหวังหยวนออกไป ตอนนี้เหลือเพียงแต่ไปพบกับจ้าวชิงหย่วน เพื่อให้เขาสืบหาข่าวของว่านซิ่วเอ๋อร์ต่อไป และให้รายงานโดยเร็วที่สุด!เมื่อพวกเขาเพิ่งออกจากบ้านก็พบศพสองศพนอนอยู่หน้าบ้าน หวังหยวนรีบเข้าไปตรวจสอบ พบว่าหนึ่งในนั้นยังมีลมหายใจอยู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1800
ส่วนชายที่ถูกเรียกว่าผู้ปกป้องกฎยังคงหลับตาทำสมาธิอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดของคนพวกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นบึ้งตึง แล้วกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ไร้สาระ!” “ตอนนี้เรามีภารกิจสำคัญที่ต้องทำ หากหวังหยวนตามมา แต่พวกเจ้ากลับไปสนุกกับหญิงสาว แล้วเราจะรับมืออย่างไร?” “พวกเจ้าอย่าลืมว่าหวังหยวนมีปืนคาบศิลา!” “อานุภาพของมันทำลายล้างสูง เป็นราชาแห่งอาวุธลับ!” “พวกเจ้าอยากตายกันหรืออย่างไร?”ทุกคนจึงสงบลง แต่ว่านซิ่วเอ๋อร์ยังคงหวาดกลัว นางไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน“ท่านผู้ปกป้องกฎ” “ยังมีอีกเรื่องที่ลืมบอกท่าน” “นางชื่อว่านซิ่วเอ๋อร์ เป็นคนตระกูลว่าน!” “นางมีความเกี่ยวข้องกับพวกเรา อย่าลืมนะขอรับ ว่าเป็นเพราะพ่อของนางที่ทำให้พวกเราเดือดร้อน!” ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้นอีกครั้งทันใดนั้นสีหน้าของผู้ปกป้องกฎก็แปรเปลี่ยนไปเป็นโกรธแค้น เขาลุกขึ้นเดินไปหาว่านซิ่วเอ๋อร์ทันที หลังจากมองสำรวจนางจากหัวจรดเท้าแล้วก็ถามเสียงเย็นว่า “พ่อของเจ้าคือว่านเชียนซานจริงหรือ?”ว่านซิ่วเอ๋อร์พยักหน้า“คนที่ไม่อยากเห็นหน้ามักจะพบกันง่ายดาย!” “เดิมทีแค่ต้องการจัดการกับหวังหยวน ไม่คิดเลยว่าจะ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
