บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1611 - บทที่ 1620

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีผู้ใดกล้าพูดจาหยาบคายต่อหน้าเขา!หวังหยวนกลับกลั่นแกล้งเขาอยู่เสมอ น่าชิงชังยิ่งนัก!เสวี่ยโส่วจุนหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา“หวังหยวน บัดนี้คนจากแปดตระกูลใหญ่ได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว พวกเราถือเป็นแกนหลักของเทียนไว่เทียน หากมีเรื่องราวใดก็จงกล่าวออกมาเถิด”จุดประสงค์ที่หวังหยวนมาที่นี่ก็เพื่อรวมตัวกับพวกเขาเพื่อต่อสู้กับคนจากซานไว่ซานบัดนี้เมื่อเสวี่ยโส่วจุนได้กล่าวเช่นนี้และได้ให้ทางออกแก่เขาแล้ว เขาก็ไม่สามารถทำตัวเย่อหยิ่งต่อไปได้อีก ไม่เช่นนั้นก็จะไม่เป็นผลดีต่อเสวี่ยโส่วจุนหากทำให้เรื่องราวบานปลาย ในที่สุดก็จะกลายเป็นสถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายต้องพ่ายแพ้เมื่อสายตาของผู้คนต่างมุ่งมาที่เขา หวังหยวนจึงกล่าวว่า “ข้ามาจากแดนโลกมนุษย์ และบัดนี้แดนโลกมนุษย์ได้เกิดความโกลาหลแล้ว แม้ว่าขณะนี้จะเป็นสถานการณ์แบบสามเส้าอยู่ แต่ราชวงศ์ต้าเป่ยก็ได้ยกทัพไปโจมตีต้าเย่แล้ว!”“เดิมทีข้าไม่คิดจะแทรกแซงเรื่องราวของทั้งสองอาณาจักร แต่บัดนี้คนจากซานไว่ซานได้เข้ามาแทรกแซงด้วย ข้าสืบหาข้อมูลมาอย่างลับ ๆ จนพบว่าการเปลี่ยนแปลงของต้าเป่ยล้วนเกิดขึ้นเพราะซือถูอวี่!”

“แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เจ้ากลายเป็นอะไรไปแล้ว? ถูกผู้ชายจากโลกมนุษย์สั่งการตามใจชอบหรือ? ช่างทำให้เทียนไว่เทียนเราเสื่อมเสียชื่อเสียงยิ่งนัก!”ผู้นำตระกูลหลี่แห่งหล่งซีพูดขึ้นอย่างดุดัน เขาอยากจะเข้าไปขวางทางหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลงไว้ แต่กลับไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นเพราะผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงคือตัวอย่างที่ดีที่สุด“หึ!”หวังหยวนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ก่อนจะหยิบปืนคาบศิลาออกจากอกอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่ตระกูลหลี่แห่งหล่งซีที่กำลังพูดอยู่!“หวังหยวน! เจ้าอย่าได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่น!”“รีบวางอาวุธในมือของเจ้าลงเดี๋ยวนี้!”“เมื่อครู่นี้เจ้าได้ทำร้ายตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงไปแล้ว หากเจ้าทำร้ายตระกูลหลี่แห่งหล่งซีอีก แม้ว่าท่านเสวี่ยโส่วจุนจะปกป้องเจ้า เจ้าก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ในวันนี้ได้!”“พวกเราจะต้องใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็จะต้องลงโทษเจ้าให้ได้!”ตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางพูดอย่างเย็นชาบรรยากาศในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยความตึงเครียดและอึดอัดขึ้นมาทันที!ขณะที่เสวี่ยโส่วจุนยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาหวังหยวนหันหน้ากลับมาอย่า

“พวกท่านต้องการเห็นตระกูลที่บรรพบุรุษสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากต้องมาพังทลายลงเช่นนี้หรือ?”คำพูดของเสวี่ยโส่วจุนชี้ไปยังจุดสำคัญของปัญหาโดยตรง และยังแทงใจดำของทุกคน!เทียนไว่เทียนและซานไว่ซานมีประวัติศาสตร์อันยาวนานถึงหลายร้อยปี ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเสวี่ยหรือแปดตระกูลใหญ่ หรือแม้กระทั่งตระกูลใหญ่ตระกูลอื่น ๆ ล้วนแต่เป็นรากฐานที่บรรพบุรุษของพวกเขาสร้างขึ้นด้วยความยากลำบากมาหลายชั่วอายุคนทั้งสิ้น! หากสิ่งเหล่านี้ถูกทำลายลงในมือของพวกเขา พวกเขาก็จะกลายเป็นคนบาปตลอดกาล!แม้ว่าในภายหลังจะไปถึงปรโลก และได้พบกับบรรพบุรุษ พวกเขาก็คงจะไม่มีหน้าไปเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษได้ใช่หรือไม่?ดังที่เสวี่ยโส่วจุนคาดการณ์ไว้ ความโกรธของทุกคนลดลงอย่างมาก ในชั่วขณะหนึ่ง แม้แต่ตระกูลหวังแห่งหลานยาเองก็ไม่ได้เอ่ยคำใด“เอาเวลาไปรักษาบาดแผลให้พวกเขาทั้งสองก่อน”“ข้าเห็นว่าพวกเขาบาดเจ็บสาหัส คงต้องใช้เวลาพักฟื้นสักระยะ”เสวี่ยโส่วจุนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สายตาจับจ้องไปที่ผู้นำตระกูลเซียวแห่งหลานหลิงและผู้นำตระกูลเซี่ยแห่งสิงหยางดังที่เสวี่ยโส่วจุนกล่าว พวกเขาทั้งสองเจ็บปวดจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว...หากพวกเขาไม

แม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะไม่ใช่เพื่อนกัน แต่หลังจากที่เกิดเรื่องราวหลายอย่างขึ้น ทั้งสองก็ได้กลายเป็นดั่งพี่น้องกันแล้วนับว่าเป็นคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แล้วก็มาสนิทกันภายหลังดูจากสถานการณ์นี้แล้ว ทั้งสองคนกำลังจะเตรียมลงมือต่อสู้กันอีกครั้งอย่างชัดเจนเช่นนั้นนางจะช่วยใครดี?เป็นคำถามที่ทำให้รู้สึกยากลำบากใจจริง ๆ!“แค่ก แค่ก”ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงไอแผ่วเบาก็ดังขึ้น จากนั้นผู้นำตระกูลเจิ้งแห่งไท่หยวนก็เดินเข้ามา แล้วมายืนตรงหน้าของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว“ท่านพ่อ! ท่านไม่ได้สั่งให้ข้ามาเชิญเขากลับไปหรอกหรือขอรับ?”“เหตุใดท่านจึงมาด้วยตนเอง?”“หรือว่าท่านกังวลว่าข้าจะทำภารกิจไม่สำเร็จ?”เจิ้งอู๋หมิ่นยืนกอดอกพูดว่า “ข้าเพิ่งจะอธิบายเจตนาของข้าให้เขาฟังไปเมื่อครู่ หากวันนี้เขาไม่ติดตามเราไปด้วย ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยให้ไปหรอกขอรับ!”“อย่างมากก็แค่เราทั้งสองจะยื้อเวลาอยู่ที่นี่ไปเรื่อย ๆ!”“แม้ว่าเขาจะมีปืนคาบศิลาอยู่ในมือ แต่ข้าก็ไม่เชื่อหรอกขอรับว่าเขาจะลงมือกับข้า!”ไม่รู้ว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหนหวังหยวนกลอกตาใส่เขาแต่ก็ไม่ได้โต้เถียงกับเจ

“ท่านคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่นักหรืออย่างไร?”แม้ว่าทั้งสองจะกลายเป็นดั่งพี่น้องกันแล้ว แต่เจิ้งอู๋หมิ่นก็ยังคงมีท่าทีหยอกเย้าหวังหยวนทำหน้ามุ่ยใส่เขา จากนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายเจิ้งอู๋หมิ่นมีฝีมือพอสมควร หากสามารถเข้าร่วมกับหมู่บ้านต้าหวังได้ ก็จะเป็นประโยชน์กับเขาในหลายด้าน!“ตัดสินใจแล้วจริงหรือว่าจะติดตามข้าไป?”“แล้วจะอธิบายกับบิดาของเจ้าอย่างไร?”หวังหยวนถามขึ้นอย่างช้า ๆเจิ้งอู๋หมิ่นหัวเราะออกมาและพูดว่า “เหตุผลที่ข้าติดตามท่านไปด้วยนั้น ก็ล้วนเป็นความตั้งใจของบิดาข้าทั้งสิ้น”“เขาเบื่อหน่ายกับชีวิตในเทียนไว่เทียนมานานแล้ว”“แต่เนื่องจากสถานะที่มีอยู่ รวมถึงภาระหน้าที่บนบ่า จึงไม่สามารถออกจากเทียนไว่เทียนได้โดยง่าย”“การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจส่งผลกระทบต่อส่วนรวมได้ แต่ข้ากับเขานั้นต่างกัน ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่ อยากไปที่ไหนก็ไปได้ ไม่มีใครสามารถควบคุมข้าได้!”“ดังนั้นเขาจึงให้ข้ารีบตามท่านมา จากนั้นก็ติดตามท่านไปด้วย!”“ถือโอกาสเป็นการไปฝึกฝนในโลกมนุษย์”ขณะที่พูด เจิ้งอู๋หมิ่นก็เดินมาอยู่ตรงหน้าหวังหยวนและเสวี่ยเชียนหลง“เมื่อเป็นเช่นนี