บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1631 - บทที่ 1640

ตกกลางคืน หวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็ได้กลับมายังหมู่บ้านต้าหวังอีกครั้งในเวลานี้บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของหวังหยวนได้มารวมตัวกันในห้องประชุม สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หวังหยวน รอให้เขาสั่งการในเวลานี้สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปอีก ไม่ใช่แค่ความขัดแย้งระหว่างสองอาณาจักรแม้แต่คนของเมืองหวงก็เริ่มเข้ามาแทรกแซง เห็นได้ชัดว่าเรื่องราวเลวร้ายลงไปเพียงใด“เชื่อว่าทุกคนคงจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้แล้ว...”“ตามสถานการณ์ตอนนี้ อีกไม่นานก็คงจะกลายเป็นการต่อสู้ระหว่างมหาอำนาจ”“ทั่วทั้งแผ่นดินอาจจะเปลี่ยนแปลงไป สถานการณ์ที่มั่นคงของดินแดนทั้งเก้าก็จะถูกทำลาย เมื่อบ้านแตกสาแหรกขาด คนในบ้านก็ย่อมเดือดร้อนไปด้วย” “ถึงแม้ว่าเมืองหลิงจะเป็นดินแดนที่สงบสุขมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป”“ข้าได้พูดคุยกับไป๋เหยียนเฟยแล้ว จึงได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เบื้องหลังไป๋เหยียนเฟยและต้าเย่ดูเหมือนจะมีผู้สนับสนุนยิ่งใหญ่คอยผลักดัน และเติมเชื้อเพลิงในกองไฟ”“แต่ว่าอีกฝ่ายเป็นใครหรือมาจากไหน เรายังไม่มีทางรู้ได้” “แม้แต่สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อก็ถูกกำจัดไปหมดสิ้น คงจะมีความสัมพันธ์

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”“กระหม่อมจะทุ่มเทอย่างสุดความสามารถเพื่อฝ่าบาทอย่างสุดชีวิต ไม่ให้ฝ่าบาทผิดหวังในความไว้วางใจพ่ะย่ะค่ะ!”ไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาโค้งคำนับไป๋ชิงชาง แล้วรีบรุดออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการหลังจากที่เขากลับมาที่อาณาจักรต้าเป่ย ไม่เพียงแต่จะมีภารกิจทางการทหารมากมายที่ต้องจัดการ แต่ยังต้องระวังอาณาจักรเพื่อนบ้านมารุกรานอีกด้วยในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ ต้องระวังเป็นพิเศษ!อีกด้านหนึ่ง ที่หมู่บ้านต้าหวังหลังจากเกณฑ์ทหารมาครึ่งเดือน หวังหยวนก็มีทหารในมือสองแสนนายโดยมีต้าหู่และเอ้อหู่กำลังฝึกทหารเหล่านี้ และด้วยความช่วยเหลือของทหารเกราะดำ เพียงแค่ให้เวลาพวกเขาอีกสักระยะ ก็จะสามารถสร้างกองทัพพยัคฆ์ได้ในไม่ช้า“ทหารในมือเรามีเพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเกณฑ์ทหารเพิ่มอีก”“จำไว้ว่าต้องให้เงินอุดหนุนพวกเขามากขึ้น เพื่อให้พวกเขารู้ว่าการเป็นทหารนั้นดีอย่างไร”“ยิ่งไปกว่านั้น ต้องให้พวกเขารู้ว่าการเป็นทหารมีความหมายอย่างไรด้วย”“ข้าไม่ได้ริเริ่มต้องการครองแผ่นดินเอง เหตุผลที่ข้าเตรียมจะนำทัพออกรบก็เพื่อปกป้องแผ่นดินและประชาชน”ขณะนี้ ห

“หากเซียวฉู่ฉู่ไม่ได้คิดจะเป็นศัตรูกับข้า ทุกสิ่งก็คงจะง่ายดาย”“ทว่าในเมืองหวงยังคงมีปัจจัยที่ไม่แน่นอนอีกมากมาย ซึ่งล้วนต้องนำมาพิจารณาให้ถี่ถ้วน”“ข้าจึงไม่ได้ปรารถนาจะพาเจียวเจียวไปด้วย เกรงว่าหากวันหน้าต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ นางจะลำบากใจ...”หวังหยวนครุ่นคิดอย่างรอบคอบในเมื่อพวกนางล้วนเป็นภรรยาของเขาแล้ว เขาย่อมต้องดูแลเอาใจใส่อย่างดีเพียงแค่ให้พวกนางมีชีวิตที่สุขสบายยังไม่เพียงพอ แต่ยังต้องทำให้พวกนางไม่มีความเสียใจด้วย!“สามี เจียวเจียวเป็นคนที่มีเหตุผล ตอนนี้ข้าทราบความคิดของท่านแล้ว วันหน้าข้าจะค่อย ๆ พูดคุยกับนาง”“จากนั้นจะช่วยสามีสืบหาความในใจของนาง สามีเพียงแค่คิดเรื่องฝึกฝนไพร่พลและวางแผนยึดครองแผ่นดินก็พอ ส่วนเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ ขอให้เป็นหน้าที่ของข้าเองเถิด”หลี่ซื่อหานซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหวังหยวนพลางเอ่ยอย่างแผ่วเบาความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในดวงใจของหวังหยวนได้ภรรยาดีเช่นนี้ ยังจะปรารถนาสิ่งใดอีก...ทั้งสองซาบซ่านดื่มด่ำไปกับความรักอันหวานชื่นอยู่ชั่วครู่ เนื่องจากลมพัดแรงข้างนอก หวังหยวนจึงพาหลี่ซื่อหานกลับเข้าไปในห้องแต่เมื่อก้าวพ้นลานบ้าน ก็พบเสว

ในห้องโถงประชุมใหญ่หลังจากที่หวังหยวนแยกจากเสวี่ยเชียนหลง ก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันที ส่วนคนอื่น ๆ ที่ได้รับข่าวและรีบตามมาทีหลัง“เกาเล่อ สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไร?”“ช่วงนี้ข้าอยู่แต่ในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่รู้เรื่องราวภายนอกมากนัก”“ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่บริเวณใกล้เคียงเมืองหลิงก็ยังมีโจรและผู้พลัดถิ่นปรากฏตัวแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”สีหน้าของหวังหยวนแปรเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัดเดิมทีเขาปกป้องชาวบ้านในหมู่บ้านต้าหวังอย่างดี และหมู่บ้านต้าหวังก็ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง เพื่อปกป้องผู้พลัดถิ่นเหล่านี้เท่านั้น...เนื่องจากสงคราม ทำให้ชาวบ้านจำนวนมากต้องพลัดถิ่นฐาน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่โบราณยิ่งไปกว่านั้น ความคิดนี้ก็ไม่สามารถย้อนกลับได้“นั่นเป็นเพราะในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมามีแต่ไฟสงครามไม่หยุดหย่อนขอรับ”“ไม่เพียงแค่การต่อสู้ระหว่างอาณาจักรต้าเป่ยกับอาณาจักรต้าเย่เท่านั้น แม้แต่เมืองหวงก็เข้าร่วมด้วย”“สถานการณ์ตอนนี้ถือว่าเลวร้านอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน และดินแดนสามแคว้นของเรายังคงสงบสุข ดังนั้นผู้พลัดถิ่นจากทุกหนแห่งจึงมุ่งหน้ามาที่นี่”“ข้ารู้ว่าท่านต้องการให้พวกเขาม

ท่ามกลางบ้านเมืองระส่ำระสาย ข้าวและทองคำเป็นสิ่งสำคัญที่สุดแม้จะสูญเสียข้าวเป็นจำนวนมาก แต่สำหรับพวกเขานั้นก็เพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นแต่เอ้อหู่ไม่ยอมให้ผู้อื่นมาหลอกลวงตนได้!สีหน้าของต้าหู่ก็ดูไม่สู้ดีนัก เหตุการณ์เช่นนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นกับพวกเขาเป็นครั้งแรก...ชายคนนั้นรีบอธิบาย “ไม่ใช่เช่นนั้นจริง ๆ ขอรับ! มีโจรภูเขามาปล้นข้าวของเราจริง ๆ! ส่วนเหตุใดเรื่องราวจึงกลายเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่สามารถอธิบายได้...”“แต่ข้าไม่ได้หลอกลวงพวกท่านขอรับ!”ชายคนนั้นร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาแต่ตนเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร“ได้! เนื่องจากเจ้าปากแข็งเช่นนี้ พวกข้าก็จะพาเจ้าไปพบกับพี่หยวน เจ้าจะอธิบายกับพี่หยวนอย่างไรก็ตามใจเจ้า!”เอ้อหู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็คว้าคอเสื้อชายคนนั้นแล้วเหวี่ยงไปอีกทางทหารสองนายที่อยู่ด้านหลังรีบกดไหล่ชายคนนั้นไว้ และทุกคนก็เดินทางกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังด้วยท่าทางน่าเกรงขามเวลาผ่านไปครึ่งวัน ทุกคนก็ได้พบกับหวังหยวนหลังจากสอบถามเรื่องราวโดยละเอียดแล้ว หวังหยวนก็เดินไปหาชายคนนั้นชายคนนั้นรีบก้มลงกราบกับพื้น ขาอ่อนแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลรินลงมา