บทที่ 1639

ท่ามกลางบ้านเมืองระส่ำระสาย ข้าวและทองคำเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

แม้จะสูญเสียข้าวเป็นจำนวนมาก แต่สำหรับพวกเขานั้นก็เพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น

แต่เอ้อหู่ไม่ยอมให้ผู้อื่นมาหลอกลวงตนได้!

สีหน้าของต้าหู่ก็ดูไม่สู้ดีนัก เหตุการณ์เช่นนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นกับพวกเขาเป็นครั้งแรก...

ชายคนนั้นรีบอธิบาย “ไม่ใช่เช่นนั้นจริง ๆ ขอรับ! มีโจรภูเขามาปล้นข้าวของเราจริง ๆ! ส่วนเหตุใดเรื่องราวจึงกลายเป็นเช่นนี้ ข้าก็ไม่สามารถอธิบายได้...”

“แต่ข้าไม่ได้หลอกลวงพวกท่านขอรับ!”

ชายคนนั้นร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

แต่ตนเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“ได้! เนื่องจากเจ้าปากแข็งเช่นนี้ พวกข้าก็จะพาเจ้าไปพบกับพี่หยวน เจ้าจะอธิบายกับพี่หยวนอย่างไรก็ตามใจเจ้า!”

เอ้อหู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็คว้าคอเสื้อชายคนนั้นแล้วเหวี่ยงไปอีกทาง

ทหารสองนายที่อยู่ด้านหลังรีบกดไหล่ชายคนนั้นไว้ และทุกคนก็เดินทางกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

เวลาผ่านไปครึ่งวัน ทุกคนก็ได้พบกับหวังหยวน

หลังจากสอบถามเรื่องราวโดยละเอียดแล้ว หวังหยวนก็เดินไปหาชายคนนั้น

ชายคนนั้นรีบก้มลงกราบกับพื้น ขาอ่อนแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลรินลงมา