All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1641 - Chapter 1650

ณ ค่ายทัพอาณาจักรต้าเป่ยไป๋ฝูชานกำลังศึกษาแผนที่ภูมิประเทศโดยรอบบัดนี้เขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนพลใหญ่แห่งอาณาจักรต้าเป่ย บัญชาการกองทัพทั้งมวลของแคว้นและเป็นผู้นำทัพในการทำสงครามกับอาณาจักรต้าเย่ในครั้งนี้ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋ชิงชางยังตั้งใจแน่วแน่ที่จะผนวกกับอาณาจักรต้าเย่ จึงได้จัดสรรทหารถึงสามแสนนาย!ในเวลานี้ ทหารทั้งสามแสนนายล้วนอยู่ในกำมือของไป๋ฝูชาน!บัดนี้เขาเปรียบเสมือนผู้มีอำนาจสูงสุดเหนือใคร!“ท่านขุนพล หวังหยวนไม่ได้เก่งกาจดังที่ท่านกล่าว เขาเพียงแค่ส่งทหารไปตรวจตราค่ายทหารที่เราสร้างไว้ก่อนหน้านี้เท่านั้น โดยไม่ได้สงสัยมากมายนัก”“บัดนี้ที่เมืองเมืองหลิงก็ไม่ได้มีการเกณฑ์ทหารหรือส่งทหารไปที่ใด ทุกอย่างยังคงเป็นปกติ”“เรื่องนี้ก็พิสูจน์แล้วว่าสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคาดการณ์ไว้ขอรับ”ทหารรองของไป๋ฝูชานกล่าวสรุปสถานการณ์ในปัจจุบันอย่างง่าย ๆแท้จริงแล้วเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาวางแผนไว้ล่วงหน้าแม้กระทั่งการปล้นเสบียงของหวังหยวนก็อยู่ในแผนของไป๋ฝูชานด้วย!หวังหยวนไม่ปรารถนาจะเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งระหว่างสามอาณาจักร แต่ก็ไม่อาจปล่อยให

“เช่นนั้นเราจะล้างแค้นได้หรือไม่?”“เจ้าเด็กนั่นมันแย่งเสบียงของเราไปตั้งมากมาย เรื่องนี้ปล่อยผ่านไปไม่ได้เด็ดขาด!”“แม้ว่าท่านจะให้อภัยมันได้ แต่พวกเรากลับไม่อาจกล้ำกลืนความแค้นนี้ลงไปได้!”“ไม่ว่ามันจะเป็นใครจากอาณาจักรต้าเป่ย เราก็จะต้องตัดหัวมันแล้วโยนลงหลุมให้ได้!”เอ้อหู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาไม่ใช่คนโหดเหี้ยม แต่ถูกแย่งเสบียงไปหลายครั้ง แน่นอนว่าเขาไม่สามารถกล้ำกลืนความโกรธนี้ลงไปได้!แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะมีกองทัพทหารม้าที่แข็งแกร่ง รวมทั้งไม่ขาดแคลนเงินทอง แต่การที่สิ่งของของพวกตนถูกแย่งชิงไปนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างมาก!และอีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำเช่นนี้เพียงครั้งเดียวหากไม่ทวงความยุติธรรมคืนมา ต่อไปจะตั้งหลักปักฐานในเมืองหลิงอย่างไร?“คิดว่านี่คงเป็นความคิดของทุกคนเช่นกันกระมัง?”สายตาของหวังหยวนมองไปยังทุกคน จากนั้นจึงเอ่ยถามทุกคนต่างพยักหน้าตอบรับ“หากเป็นเช่นนั้น เราก็จะชิงจัดการมันก่อน!”“พวกเจ้าเกลียดชังมันมากถึงเพียงนี้ คงจะสืบประวัติของมันมาหมดแล้วกระมัง?”“รู้หรือไม่ว่าตอนนี้มันตั้งทัพอยู่ที่ใด?”หวังหยวนเอ่ยถามอีกครั้งบัดนี้ถึงเวลาที่จะต้องแสดงศ

“ข้าจะเตรียมตัวออกเดินทางเดี๋ยวนี้”“เจ้าไปรอข้าที่หน้าแนวรบก่อน”หวังหยวนตบไหล่ของเอ้อหู่เบา ๆ จากนั้นก็กล่าวอำลากับเหล่าภรรยาที่อยู่ข้างกายอีกครั้งบัดนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมัวแต่คร่ำครวญถึงความรัก เมื่อได้เตรียมยกทัพแล้ว ก็ไม่ควรทำให้เหล่าทหารกล้าผิดหวัง!เพียงชั่วพริบตา หวังหยวนก็เดินออกจากประตูไป ทันใดนั้น ด้านหลังก็มีเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเหล่าหญิงสาวดังตามมาแน่นอนว่าพวกนางล้วนไม่ปรารถนาให้หวังหยวนจากไป...ทว่าพวกนางก็รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่หวังหยวนต้องทำ และในฐานะภรรยาของหวังหยวน พวกนางก็ต้องรู้สึกภูมิใจในตัวเขา!หวังหยวนเพิ่งเดินมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังตามมา หันไปมองจึงเห็นเสวี่ยเชียนหลงวิ่งตามมาอย่างรวดเร็วหวังหยวนกระแอมด้วยความลำบากใจ จากนั้นก็ค่อย ๆ กล่าวว่า “เสวี่ยเอ๋อร์ ข้าอยากจะพาเจ้าไปร่วมกองทัพด้วยกันจริง ๆ และข้าก็รู้ว่าเจ้ามีความสามารถ”“ในยามคับขัน เจ้าสามารถปกป้องตัวเองได้ แม้แต่ในเรื่องฝีมือ ข้าก็ยังด้อยกว่าเจ้ามาก”“แต่หมู่บ้านต้าหวังก็ต้องการคนปกป้องเช่นกัน หากเจ้ากับเจียวเจียวอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง ข้าก็จะหมดห่วง”“ข้าเชื่อว่าเสวี่ยเ

“จริงขอรับ!”ทหารคนนั้นเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก และรีบรายงานอย่างตรงไปตรงมา“หวังหยวนไม่ได้ซ่อนร่องรอยของตนเอง ขณะนี้กำลังตรงมาหาพวกเราอย่างรวดเร็วแล้วขอรับ!”“ขณะนี้ได้ออกจากดินแดนเมืองหลิงแล้ว ข่าวไม่มีผิดพลาดอย่างแน่นอนขอรับ!”“ท่านขุนพล! คงจะเป็นเพราะเขาได้ทราบเรื่องที่พวกเราปล้นเสบียงแล้ว พวกเราควรออกเดินทางโดยเร็วจะดีกว่านะขอรับ!”“ได้ยินมาว่าหวังหยวนมีทหารกล้าอยู่ในมือถึงสองแสนนาย ครั้งนี้ยกทัพมาอย่างยิ่งใหญ่ มีไพร่พลมากมาย แม้จะไม่ได้ยกทัพมาทั้งหมด แต่ก็เกรงว่าจะมีทหารมากกว่าหนึ่งแสนนาย!”“ที่นี่เรามีเพียงไพร่พลไม่ถึงหมื่นคน ย่อมต้านทานการโจมตีของหวังหยวนไม่ได้ขอรับ!”ทหารคนอื่น ๆ ต่างก็พูดตามกันมาอย่างต่อเนื่องเห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวกับสถานการณ์นี้ไม่น้อยด้วยความแตกต่างที่มากมายขนาดนี้ เกรงว่าเมื่อเริ่มการรบคงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เมืองก็อาจแตกแล้วพวกเขาก็ต้องพินาศ!ซึ่งชะตากรรมของพวกเขาก็คงไม่ดีแน่นอน!หลี่เหยียนผลักทหารคนนั้นลงไปที่พื้นในทันที พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเจ้าจะตื่นตระหนกอะไรกัน?”“แม้ว่าหวังหยวนจะยกทัพมาถึงสองแสนนายจริง ๆ แต่จะกล้าสู้รบกั

บนกำแพงเมือง รองขุนพลรีบหันไปหาหลี่เหยียนแล้วรีบกล่าวว่า “ท่านขุนพล! ท่านควรหลบซ่อนตัวเสียเถิดขอรับ!”“ทหารหนุ่มผู้นั้นเก่งกล้ายิ่งนัก! ทักษะการยิงธนูของเขาเป็นเลิศ!”“ท่านคือขุนพลรักษาเมือง หากท่านเป็นอันตรายขึ้นมา พวกเราจะทำอย่างไรขอรับ!”แท้จริงแล้วหลี่เหยียนนั้นหวาดกลัวมานานแล้วเมื่อสักครู่นี้เขาเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด จะกล้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร?เมื่อมีคนเสนอทางออกแก่เขา เขาจึงรีบกระแอมสองสามครั้ง ก่อนจะถอยลงจากกำแพงเมืองทันทีแต่ก็ยังคงยืนอยู่ด้านหลังประตูที่ปิดสนิท“ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีเจตนาเปิดประตูเมือง”“หากเป็นเช่นนั้น ลองอานุภาพปืนใหญ่ตระกูลหวังดูสิ!”หวังหยวนที่อยู่นอกกำแพงเมืองโบกมือให้ทหารปืนใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นถอยไปทางหนึ่ง และปืนใหญ่ตระกูลหวังก็เตรียมพร้อม เมื่อเสียงปืนดังขึ้นเป็นระลอก เสียงกรีดร้องโหยหวนราวกับเสียงผีปีศาจก็ดังระงมในเมืองเซี่ยว!เห็นได้ชัดว่าอานุภาพของปืนใหญ่นั้นรุนแรงมาก! “ปืนใหญ่ตระกูลหวังนี้ทรงพลังจริง ๆ!”“ต่อจากนี้ไปหากมีปืนใหญ่ตระกูลหวังคอยเปิดทางให้เรา ทุกหนแห่งที่ไปถึงจะสามารถตีเมืองได้ในทันที จะช่วยลดการสูญเสีย