All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1571 - Chapter 1580

“เอ๊ะ?”แววตาของเซิ่งฟางฉยงเย็นชาลงทันที เริ่มหายใจถี่ขึ้นขณะจ้องไป๋ฝูซานอย่างโกรธจัด ความโกรธในใจของเขาระเบิดออกอย่างรุนแรง!“รองขุนพลหลิน เตรียมไพร่พลทั้งหมดให้พร้อมเดี๋ยวนี้!”เซิ่งฟางฉยงลดเสียงพูดกับรองขุนพลที่ยืนอยู่ด้านข้าง เสียงของเขาเบาเหมือนเสียงยุงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งฟางฉยงก็ไม่ลังเล รีบพยักหน้าทันที!เขาตอบตกลงโดยไม่ลังเล สีหน้าโกรธจัด แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!ไม่นานนักรองขุนพลก็เตรียมไพร่พลไว้พร้อมแล้ว!เมื่อไป๋ฝูซานเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามมีคนมากมาย เขาก็รู้สึกหวาดกลัวและตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ขณะพูดเสียงเบาว่า “แล้วไพร่พลของเราล่ะ อีกนานแค่ไหนพวกเขาจะมาถึงที่นี่?”รองขุนพลข้างกายไป๋ฝูซานกลืนน้ำลายอย่างกังวล แล้วพูดด้วยความสงสัยว่า “คิดดูแล้วเวลานี้ควรจะมาถึงแล้ว เหตุใดไม่มีใครมาเลย หรือว่ามีคนตั้งใจเล่นตลกกับเรา?”หลังจากคำพูดนี้สิ้นสุดลง ไป๋ฝูซานก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องแววตาของเขาแฝงไปด้วยความระมัดระวังและความไม่สงบ เขาคิดว่าจะถอยทัพ แต่เหตุการณ์ที่ไม่ตั้งใจให้เกิดขึ้นนี้กลับปรากฏอยู่ในสายตาของเซิ่งฟางฉยงทันทีดวงตาของเซิ่งฟ

หากไม่รีบสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขาอย่างรุนแรง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง!ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่งฟางฉยงก็ยิ่งทนรอไม่ไหวลมหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้นอีกครา สีหน้าเย็นชาเริ่มปรากฏขึ้นอีก!“ดี ข้าเห็นพวกเจ้าแต่ละคนก็แทบจะรอไม่ไหวแล้ว!”ดวงตาของเซิ่งฟางฉยงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่เย็นชาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้ง “ไป๋ฝูซาน วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าอะไรคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง!”หลังจากพูดจบ ตอนนี้ความโกรธของเซิ่งฟางฉยงก็ระเบิดออกมาบนใบหน้าทันที!เขาแทบจะระงับความโกรธในใจของตัวเองไม่อยู่แล้ว เขากล่าวด้วยสีหน้าดุดันว่า “ข้าบอกเลยว่าวันนี้เจ้าต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”ทันทีที่เซิ่งฟางฉยงออกคำสั่ง ในวินาทีถัดมา เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง!เสียงฝีเท้ามากมายระคนเสียงโห่ร้องดุดันดังก้องไปทั่วฟ้า!เปลวไฟแห่งสงครามโหมกระหน่ำ!เดิมทีไป๋ฝูซานไม่ต้องการสู้ในสงครามนี้ แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องลงมือแล้ว!ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด ลูกธนูมากมายพุ่งว่อนไปทั่ว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งสงคราม ควันจากเขม่าลอยฟุ้ง ในเวล

เดิมทีเหล่าทหารเกิดความหวาดกลัวและตื่นตระหนกในใจ เพราะความกลัวที่เกิดจากการที่ไป๋ฝูซาน แม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามนำทัพด้วยตนเอง แต่เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเซิ่งฟางฉยง เหล่าทหารก็มีขวัญกำลังใจขึ้นในทันทีพวกเขามองไปที่เซิ่งฟางฉยงอย่างพร้อมเพรียงกัน เพื่อรอคอยคำสั่ง!ดวงตาของเซิ่งฟางฉยงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขายกยิ้มก่อนสั่งการเหล่าทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาว่า “เหล่าทหารทั้งหลาย พวกขยะต้าเป่ยเหล่านั้นกล้าพูดจาโอหังนัก!”“พวกเขาคิดจะใช้พลังอันอ่อนด้อยของตนเองมาเหยียบย่ำเหล่าทหารและแผ่นดินของต้าเย่ของเรา มันช่างน่าขันเสียจริง!”“ใช่!”ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารที่มีเซิ่งฟางฉยงเป็นผู้นำพุ่งสูงขึ้นทันที!เซิ่งฟางฉยงยกยิ้มจาง แล้วพูดอย่างใจเย็นอีกครั้งว่า “รากฐานของต้าเย่ของเรานั้นหยั่งรากลึก กำลังรบแข็งแกร่ง การจะจัดการกับเหล่ามดปลวกจากต้าเป่ยเหล่านี้ก็แค่ปลิดชีพด้วยดาบเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ใช่หรือไม่?”“ใช่ ปลิดชีพด้วยดาบเพียงครั้งเดียว!” เหล่าทหารต่างก็ตื่นเต้น ตอบรับคำพูดของเซิ่งฟางฉยงพร้อมเพรียงกัน!เซิ่งฟางฉยงก็ส่งเสียงดังกว่าเดิม ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่น

ดวงตาของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาเฝ้ามองเซิ่งฟางฉยงที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แสยะยิ้มเยาะอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยปากเสียดสีว่า “เซิ่งฟางฉยง เจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้าคู่ควรพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้?”“ฮ่าฮ่า ช่างน่าขัน ช่างน่าขันยิ่งนัก”“ขยะอย่างเจ้าสมควรที่จะมีชีวิตอยู่ในความฝันเท่านั้น หากเจ้ามีความสามารถจริงและกล้าที่จะประลองกับข้าก็จงลองดูเถิด ข้าจะสนองให้เจ้ารู้ว่าอะไรคือความโหดเหี้ยมที่แท้จริง!”หลังจากที่เซิ่งฟางฉยงได้ยินคำพูดของไป๋ฝูซาน มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา จากนั้นก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า “ข้าบอกเจ้าเลยว่าคนอย่างเจ้ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนเศษสวะ!”“ข้าสามารถกำจัดคนอย่างเจ้าได้ในพริบตาเดียว หากเจ้ากล้าล่วงเกินข้า ก็จงเตรียมตัวรอรับความตายได้เลย”“หยุดพูดเหลวไหลสักที มาเริ่มกันเถิด ตอนนี้ทุกนาทีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็เท่ากับเป็นการเสียเวลาเปล่า!”“ขยะอย่างเจ้า ข้าฟันทีเดียวก็ตายแล้ว จะไม่ให้เจ้ามีโอกาสได้พูดอีกต่อไป!”ทั้งสองฝ่ายกำลังจะต่อสู้กัน แต่การด่าทอและการโจมตีทางวาจาก็ยังไม่ยอมหยุด!ตอนนี้ไป๋ฝ

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็พูดกับไป๋ฝูซานด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย “แม่ทัพไป๋ ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากในระยะไกล และยังมีเสียงม้าวิ่งมาอีกด้วย...”รองแม่ทัพยิ่งพูด สีหน้าก็ยิ่งตื่นตระหนกออกมาอย่างชัดเจน!จู่ ๆ เขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ หายใจหอบถี่ สีหน้าไม่เชื่อพลันเปลี่ยนเป็นตกใจมากในทันที!ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความตกใจ จากนั้นพูดด้วยสีหน้าหวาดผวาอย่างมาก “ข้า... จบแล้วขอรับ แม่ทัพไป๋ ดูเหมือนว่ากองหนุนของเซิ่งฟางฉยงจะมาแล้วกระมัง?”เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ไป๋ฝูซานในเวลานี้ก็มีสีหน้าไม่เชื่อ!เขาตกใจจนพูดไม่ออก รู้สึกหายใจไม่ทัน สีหน้ากังวลและตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง!“แย่แล้ว รีบถอย รีบถอยทัพ!”เสียงตะโกนดังขึ้นทีละเสียงในทันที!เหล่าทหารที่อยู่ข้าง ๆ ก็ราวกับจะคลุ้มคลั่งเหมือนกับคนบ้า!พวกเขาวิ่งถอยทัพไปอย่างบ้าคลั่งทีละคน เซิ่งฟางฉยงมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาตะโกนบอกเหล่าทหารที่อยู่ข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง “เหล่าทหารทั้งหลาย!”“พวกเจ้าจงดูเถิด คนกลุ่มนี้พ่ายแพ้ให้กับเราทีละคนแล้ว ตอนนี้เราควรจะไล่สังหารพวกขยะเหล่านี้ให้สิ้นซาก