All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1551 - Chapter 1560

“พวกเจ้าจะเป็นอะไรได้นอกจากขยะ? สามคนรุมคนแก่อย่างข้าเพียงคนเดียว แต่ต่อสู้กันมาตั้งนานก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้ หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป คาดว่าเทียนไว่เทียนของพวกเจ้าคงจะรู้สึกว่าด้อยกว่าซานไว่ซานของเรากระมัง!”เมื่อนักพรตเฒ่าชุดดำหยุดนิ่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยหวังหยวนและอีกสองคนไม่ได้ตอบโต้เพราะคนผู้นี้เก่งกาจยิ่งนัก เขามีวิธีการโจมตีเป็นเอกลักษณ์ของตนเอง“ความสามารถของเจ้าไม่ได้สูงส่งอันใด แต่กลับปากเก่งนัก มาที่นี่คนเดียว คงคิดจะฆ่าพวกเราสามคนเพียงลำพัง แต่ผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าเสียแรงเปล่าหรือ?”พี่ชิงอีเผยรอยยิ้มหยันบนใบหน้า คนผู้นี้ช่างโอหังและในที่สุดก็จะต้องตายเพราะความเย่อหยิ่งของตนเอง“จะเสียแรงเปล่าหรือไม่นั้น รอให้ถึงตอนนั้นค่อยรู้ก็ได้ไม่ใช่หรือ? ข้าเป็นเพียงคนชรา หากพวกเจ้าสามคนถูกข้าสังหารก็คงจะน่าอับอายยิ่งนัก แถมยังมีสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย ข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปอย่างง่ายดายแน่นอน!”เดิมทีตอนแรกที่เขามาที่นี่ก็เพียงเพื่อฆ่าหวังหยวนเท่านั้น ส่วนคนอื่นจะตายหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เพราะเพียงแค่ฆ่าหัวหน้าได้ ลูกสมุนก็จะแตกพ่ายไปด้วยแต่เมื่

“ท่านนักพรต ท่านไม่เคยได้ยินคำพูดที่ว่ากลศึกย่อมไม่เกี่ยงวิธีบ้างหรือ? ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายท่าน ตราบใดที่ท่านแลกเปลี่ยนข้อมูลบางอย่างกับข้า แล้วข้าจะปล่อยท่านไป”หวังหยวนเป็นคนยุติธรรมเสมอ เมื่อได้ยินคำพูดของหวังหยวน นักพรตเฒ่าชุดดำก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ก่อนหันหน้าไปทางอื่นอย่างดื้อรั้น และไม่ตอบคำถามของหวังหยวนเมื่อเห็นท่าทางแข็งขืนของเขา หวังหยวนจึงวางแผนที่จะทิ้งเขาไว้ที่นี่เพียงลำพังจากนั้นหวังหยวนก็ลุกขึ้นยืนพูดคุยกับเสวี่ยเชียนหลงและพี่ชิงอีสองสามคำ แล้วหันหลังเตรียมจะจากไปนักพรตเฒ่าชุดดำเพิ่งจะตระหนักได้ว่าเขากำลังจะถูกทอดทิ้ง หวังหยวนจะไม่พาเขาไปด้วยอย่างแน่นอน และจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆเชือกเหล่านี้ทายาพิษไว้ ร่างกายของเขาอ่อนแรงจนไม่สามารถขยับได้ หากมีสัตว์ป่ามาที่นี่แล้วกินเขา เขาก็ไม่สามารถต่อต้านได้เลยยิ่งไปกว่านั้น ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง ซึ่งเป็นเวลาที่สัตว์ป่าออกหากิน“น่าเสียดายนัก ฝีมือยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ แต่สุดท้ายต้องกลับมาตายที่นี่ ช่างน่าเศร้าเสียจริง แต่เจ้าวางใจได้ เมื่อข้ากลับไป ข้าจะเล่าเรื่องการสละชีพอย่างกล้าหาญของเจ้าให้สำนักซานไว่ซานฟัง เจ้าไม่ต

“ใต้เท้า ข้าสำนึกผิดแล้วขอรับ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ข้าทำไปเพียงเพื่อเอาตัวรอด จึงได้พูดเรื่องเหล่านั้นออกมา หากข้ารู้ว่าเรื่องเหล่านั้นจะส่งผลกระทบร้ายแรงต่อพวกพ้อง ข้าจะไม่กล้าพูดออกมาเด็ดขาด ขอใต้เท้าโปรดเมตตา ให้โอกาสข้าได้ชดเชยความผิดด้วยเถิดขอรับ!”นักพรตเฒ่าชุดดำพูดคำเหล่านี้ออกมาแบบไม่หยุดหายใจ แต่ในวินาทีต่อมา เลือดแดงฉานก็สาดกระเซ็นไปทั่วผู้เป็นหัวหน้าไม่คิดจะให้โอกาสเขาได้อธิบาย เพราะเขาได้ทรยศต่อพวกพ้องไปแล้ว จะไถ่โทษอย่างไรได้อีกหลังจากจัดการศพของนักพรตเฒ่าชุดดำแล้ว เป้าหมายของพวกเขาก็เปลี่ยนไปที่หวังหยวนอีกครั้งหวังหยวนรู้เรื่องมากเกินไป จึงต้องฆ่าพวกเขาและจับตัวสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งเทียนไว่เทียนมาให้ได้!“พวกเจ้ายังยืนงงอยู่เพื่ออะไร? รีบไปจับตัวพวกเขากลับมาเดี๋ยวนี้ ฆ่าพวกผู้ชายทุกคนได้ แต่ต้องจับเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ กลับมา เข้าใจหรือไม่?”หัวหน้าไม่สนใจความปลอดภัยของผู้อื่น เขาต้องการเพียงสตรีศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น เพราะเมื่อได้สตรีศักดิ์สิทธิ์มาแล้ว พวกเขาจะมีไพ่ตายไว้ต่อกรกับเทียนไว่เทียนบัดนี้พวกเขาได้เปิดศึกกับเทียนไว่เทียนแล้ว และอีกฝ่ายก็รู้ถึงแผนการของพวกเขา

ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้ เมื่อมือสังหารพุ่งเข้าใส่หวังหยวน หวังหยวนก็รีบดึงอาวุธลับออกจากเอวของตนเอง แล้วเล็งไปที่หน้าผากของมือสังหารมือสังหารหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังมีรอยถลอกเล็กน้อยที่แก้มสีหน้าของมือสังหารค่อย ๆ กลายเป็นเย็นชาขึ้น เมื่อมองหวังหยวน สายตานั้นเต็มไปด้วยเจตนามุ่งสังหารบัดนี้ไม่ใช่เรื่องของหวังหยวนเพียงคนเดียวแล้ว พี่ชิงอีต้องลงมือ ไม่เช่นนั้นหวังหยวนคงสู้มือสังหารผู้นี้ไม่ได้แน่ทั้งสองคนร่วมมือกันและเอาชนะมือสังหารผู้นี้ได้อย่างรวดเร็ว เพื่อต้องการล้วงข้อมูลเกี่ยวกับซานไว่ซานจากปากของเขาแต่คนผู้นี้กลับกัดยาพิษฆ่าตัวตาย หวังหยวนลืมตรวจดูในปากของเขาจึงไม่สามารถขัดขวางเขาได้เมื่อมือสังหารตายไปแล้ว ก็คงต้องวางแผนในระยะยาวจากเหตุการณ์นี้ หวังหยวนต้องเสริมสร้างการป้องกันภายนอกให้แข็งแกร่งขึ้น ไม่ให้พวกเขาฉวยโอกาสเข้ามาได้อีกในช่วงเวลานี้ หวังหยวนจึงตัดสินใจว่าจะไม่ออกจากบ้านง่าย ๆ ต้องเฝ้าอยู่ที่บ้านเพื่อคอยสังเกตสถานการณ์ภายนอกอย่างใกล้ชิด และปล่อยให้พวกเขาก่อเรื่องไปก่อนหวังหยวนกลับเข้าไปในห้องเพื่อแกะเชือกที่มัดภรรยาทั้งสามออก แล้วดึงสิ่งที่อุดปา

เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ทัพฉางเฟิง ทหารฝ่ายต้าเย่ต่างก็พากันหัวเราะเสียงดังสนั่นไป๋อวี่ไม่คาดคิดว่าแม่ทัพผู้นี้จะใช้กลวิธีเช่นนี้ในการต่อสู้กับเขา“ท่านแม่ทัพ วิธีคิดของท่านช่างแตกต่างจากผู้อื่นนัก แม้ว่าข้าจะยังอายุน้อย แต่ก็สามารถมาสนามรบได้ เพราะข้ามีฝีมือที่ยอดเยี่ยม ไหวพริบปฏิภาณเฉียบแหลม ไม่เหมือนท่านที่แก่ปูนนี้แล้ว แต่กลับยังเป็นได้เพียงแม่ทัพตำแหน่งเล็ก ๆ เท่านั้น!”ไป๋อวี่ก็เป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครล่วงเกินเช่นกัน ทั้งสองสบตากัน แววตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น จากนั้นทั้งสองก็พุ่งเข้าประจันหน้ากันอย่างรวดเร็ว!เสียงดาบและหอกปะทะกันจนเกิดเสียงดัง แต่ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่ยอมแพ้ แต่ละครั้งล้วนฟาดฟันเต็มแรงแม้ว่าฉางเฟิงจะมีอายุมากกว่าไป๋อวี่เล็กน้อย แต่ก็ลงมืออย่างไม่ปรานี เพราะในสนามรบนั้นไม่มีคำว่าอายุเข้ามาเกี่ยวข้อง มีเพียงกฎแห่งดาบและหอกเท่านั้น!ฉางเฟิงขี่ม้าศึกเข้าห้ำหั่นกับไป๋อวี่ เขาใช้ท่าแทงหอกกลับหลัง แต่ไป๋อวี่กลับหลบหลีกได้อย่างว่องไวไป๋อวี่ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครข่มได้ง่าย ๆ เขาออกแรงเล็กน้อยก็สามารถกระโดดลงจากม้าศึกได้ จากนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉางเฟิง เขาเหย