บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1561 - บทที่ 1570

เมื่อเกาเล่อได้ทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว จึงนำความไปแจ้งแก่หวังหยวนขณะนั้นหวังหยวนได้เลิกประชุมแล้วและกำลังอยู่กับไป๋เฟยเฟยเดิมทีเขาตั้งใจจะซักถามเรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลไป๋จากปากของนาง แต่ไป๋เฟยเฟยกลับเป็นเหมือนต้องมนต์อะไรบางอย่างที่ทำให้นึกอะไรไม่ออก“พี่หยวน ข้ามีเรื่องจะรายงานขอรับ”เมื่อได้ยินเสียงของเกาเล่อ หวังหยวนจึงค่อย ๆ หันกลับมาบอกให้เขาไปรอที่ห้องโถงด้านข้างก่อน แล้วจะไปหาในทันทีเมื่อเกาเล่อจากไป หวังหยวนยังคงพูดคุยกับไป๋เฟยเฟยต่อไป เรื่องราวเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ เขาจะต้องเค้นเอาความจริงจากปากของนางให้จงได้“คุณชาย ข้าก็อยากจะบอกเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้ท่านรู้จริง ๆ แต่ข้าจำอะไรไม่ได้เลย อาจเป็นเพราะพี่ชายขังข้าไว้นานเกินไปในวังหลวง จึงทำให้ความคิดสับสน”เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋เฟยเฟยที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังอยู่บ้าง หวังหยวนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้?การที่คนคนหนึ่งถูกขังอยู่ในที่แห่งหนึ่งเป็นเวลานาน อาจทำให้เกิดความหดหู่ในใจ แต่ก็ไม่น่าจะถึงกับทำให้สติไม่ดีหรือหลงลืมเรื่องราวในอดีตได้“เฟยเฟย ข้ารู้ว่าเจ้าลำบากใจ แต่เจ้าลองนึกดูดี ๆ เถิด เพร

สีหน้าของเซิ่งตงฉยงดูไม่สู้ดีนัก เขาวางถ้วยชาลง อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้มันตกไป ก่อนจะตรงไปเปิดม่านกระโจมออกก่อนเดินออกไปอย่างรวดเร็วเหล่าทหารหลายนายต่างก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อมอย่างตึงเครียดหากไป๋ฝูซานเตรียมเริ่มโจมตีจริง พวกเขาก็จะได้เตรียมตัวป้องกันและตอบโต้การโจมตีของศัตรูได้อย่างเหมาะสม ถูกต้อง และทันท่วงทีที่สุด!เช่นนี้จึงสมกับเป็นเหล่าทหารที่เขาเซิ่งตงฉยงฝึกฝนขึ้นมา!สายตาของเซิ่งตงฉยงฉายแววเคร่งขรึมจริงจัง ขณะกล่าวขึ้นอย่างหนักแน่นอีกครั้งว่า “บอกเหล่าทหารให้ระวังตัว อย่าเคลื่อนไหวบุ่มบ่าม ให้ทำตามคำสั่งของข้าอย่างเคร่งครัด!”“รับทราบ ขุนพลเซิ่ง”รองขุนพลที่อยู่ข้าง ๆ รีบวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยินคำพูดของเซิ่งตงฉยง และบอกให้ทุกคนทำตามคำสั่งของเซิ่งตงฉยง อย่าได้คิดริเริ่มตัดสินใจเองโดยพลการเซิ่งตงฉยงนั้นสะบัดเสื้อคลุมขนสัตว์ก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังประตูค่ายทหาร แล้วมองไปทางด้านหน้าด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่งในตำแหน่งที่ไม่ไกลออกไปนัก ไป๋ฝูซานกำลังนำเหล่าทหารไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันนายล้อมประตูค่ายทหารสีหน้าของเขาปรากฏแววหยิ่งผยองขึ้นมา เขาหรี่ตามองเซิ่งตงฉยงด้วยสายตาอันตรา

“แก๊ง!”มีเสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นกึกก้อง!ในเวลานี้บุรุษทั้งสองต่างถืออาวุธในมือ คนหนึ่งถือดาบยาว อีกคนถือกระบี่ สุดยอดอาวุธทั้งสองกระทบกันอย่างรุนแรง เกิดเสียงดังสนั่นไม่ขาดสาย!เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ บุรุษทั้งสองไม่มีทีท่าว่าจะล่าถอยแม้แต่น้อย!“ไม่คิดเลยว่าฝีมือเจ้าจะเก่งกาจถึงเพียงนี้”บุรุษผู้ถือดาบยาวเอ่ยด้วยแววตาเย็นชารัศมีมืดมนแผ่ซ่านออกมาทั่วร่างของเขา สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะเอ่ยเสียงแข็งว่า “หากเจ้าคิดจะให้ข้าแพ้ คงเป็นไปไม่ได้”“ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าแพ้ แต่ข้าบอกว่าเจ้าควรจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีมาต่อสู้กับข้า ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่!”เสียงอาวุธกระทบกันดังขึ้นไม่ขาดสาย!ทั้งสองต่างใช้ความสามารถเต็มที่เพื่อต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง!ลมหายใจของพวกเขาทั้งสองเริ่มถี่กระชั้นขึ้น เพราะการต่อสู้ที่ยืดเยื้อยาวนานยิ่งขึ้น ทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ของอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ!“หึ หึ หึ...”ใบหน้าของชายหนุ่มผู้ถือดาบฉายแววโหดเหี้ยม!สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย พลางเอ่ยเสียงเย็นชาอีกครั้งว่า “การต่อสู้กับข้า ถือ

บัดนี้ ณ ที่ตั้งของกองทัพอู๋หลิง!อู๋หลิงได้นำทัพทหารกล้าจำนวนสามหมื่นนายภายใต้บังคับบัญชาของตนมุ่งหน้ามาอย่างรวดเร็วทั้งวันทั้งคืน!ความเร็วของเขานั้นว่องไวราวกับสายฟ้า พุ่งตรงไปยังสนามรบอันไกลโพ้นอย่างไม่ลดละ!ขณะเดียวกันที่เบื้องหน้ากระโจมของเซิ่งตงฉยงไป๋ฝูซานมองเซิ่งตงฉยงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก ขณะกล่าวถากถางว่า “ขุนพลเซิ่ง ไม่ใช่ว่าข้าจะกล่าวติเตียนเจ้าหรอกนะ ทว่าความสามารถในการพูดแต่ไม่ลงมือทำของเจ้านั้นช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”แววตาของไป๋ฝูซานแฝงไว้ด้วยความเย็นชา เขากล่าวอีกว่า “เจ้าสามารถบอกข้าได้หรือไม่ว่าจะต้องทำเช่นไร จึงจะสามารถทำตัวเหมือนทองไม่รู้ร้อน ไม่หวั่นเกรงต่ออันตรายเช่นเจ้าได้”“ฮ่าฮ่าฮ่า!”เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋ฝูซาน เซิ่งตงฉยงในเวลานี้กลับหัวเราะออกมาแทนที่จะโกรธ!สีหน้าของเขาดูสงบราวกับผืนน้ำนิ่ง แววตาแฝงไว้ด้วยแววเหยียดหยาม ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องตรงหน้าแต่อย่างใดสำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้มีเพียงสิ่งเดียว!ทั้งสองฝ่ายต่างรอคอย!ฝ่ายหนึ่งรอคอยข่าวการเผาทำลายเสบียงอาหารที่ด้านหลัง หากเป็นเช่นนั้น พวกเข

“เล่ห์เหลี่ยมชั่วร้ายกระนั้นหรือ?”ไป๋ฝูซานอดหัวเราะเยาะไม่ได้ เขาหรี่ตาลง แววตาอันตรายยิ่งนักจ้องมองไปยังเซิ่งฟางฉยงเบื้องหน้า พลางกอดอกพูดจาเสียดสีเย้ยหยัน “ขุนพลเซิ่ง ข้าว่าเจ้าควรระมัดระวังคำพูดของเจ้าสักหน่อย”“ไม่เช่นนั้นแล้ว จะเกิดสิ่งใดขึ้นก็ไม่อาจล่วงรู้ได้”คำพูดเยาะเย้ยของไป๋ฝูซานทำให้สีหน้าของเซิ่งฟางฉยงเย็นชาลงในทันใดเขาแค่นหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยความดูถูกเย้ยหยัน ก่อนเอ่ยปากพูดเหน็บแนม “ไป๋ฝูซาน เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรที่จะพูดเช่นนี้กับข้ากระนั้นหรือ?”“ต่อหน้าคนทรยศเจ้าเล่ห์เช่นเจ้า ข้าจำต้องเตรียมการทุกวิถีทางที่ทำได้!”คำพูดของเซิ่งฟางฉยงกล่าวไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดลง เขาก็หัวเราะเยาะพร้อมกับพูดต่ออย่างประชดประชันว่า “แล้วใครจะรู้ได้ว่าลิงน้ำอย่างเจ้าจะใช้กลอุบายชั่วช้าใดจัดการข้า?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของไป๋ฝูซานก็มืดมนลงในทันทีลมหายใจของเขาเริ่มถี่รัวขึ้น สีหน้ามืดมนค่อย ๆ ปรากฏขึ้นแววตาของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความเย็นชาและโหดเหี้ยม ความดูแคลนฉายชัดในแววตาของเขาเขาแค่นหัวเราะก่อนพูดเสียดสี “เซิ่งฟางฉยง หากเจ้าเตรียมการไว้พร้อมแล้วก็คงไม่ต้องมาประจันหน้ากั