LOGINShare
บทที่ 1562
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1563
สีหน้าของเซิ่งตงฉยงดูไม่สู้ดีนัก เขาวางถ้วยชาลง อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้มันตกไป ก่อนจะตรงไปเปิดม่านกระโจมออกก่อนเดินออกไปอย่างรวดเร็วเหล่าทหารหลายนายต่างก็อยู่ในท่าเตรียมพร้อมอย่างตึงเครียดหากไป๋ฝูซานเตรียมเริ่มโจมตีจริง พวกเขาก็จะได้เตรียมตัวป้องกันและตอบโต้การโจมตีของศัตรูได้อย่างเหมาะสม ถูกต้อง และทันท่วงทีที่สุด!เช่นนี้จึงสมกับเป็นเหล่าทหารที่เขาเซิ่งตงฉยงฝึกฝนขึ้นมา!สายตาของเซิ่งตงฉยงฉายแววเคร่งขรึมจริงจัง ขณะกล่าวขึ้นอย่างหนักแน่นอีกครั้งว่า “บอกเหล่าทหารให้ระวังตัว อย่าเคลื่อนไหวบุ่มบ่าม ให้ทำตามคำสั่งของข้าอย่างเคร่งครัด!”“รับทราบ ขุนพลเซิ่ง”รองขุนพลที่อยู่ข้าง ๆ รีบวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยินคำพูดของเซิ่งตงฉยง และบอกให้ทุกคนทำตามคำสั่งของเซิ่งตงฉยง อย่าได้คิดริเริ่มตัดสินใจเองโดยพลการเซิ่งตงฉยงนั้นสะบัดเสื้อคลุมขนสัตว์ก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังประตูค่ายทหาร แล้วมองไปทางด้านหน้าด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่งในตำแหน่งที่ไม่ไกลออกไปนัก ไป๋ฝูซานกำลังนำเหล่าทหารไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันนายล้อมประตูค่ายทหารสีหน้าของเขาปรากฏแววหยิ่งผยองขึ้นมา เขาหรี่ตามองเซิ่งตงฉยงด้วยสายตาอันตรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1564
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากข้าบอกว่าข้าเตรียมจะฆ่าพวกเจ้าให้ตายหมดด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวล่ะ?”“โอ้?”ในสายตาของเซิ่งตงฉยงฉายแววเสียดสีและเย้ยหยันเขาชี้ไปที่ผู้คนมากกว่าหนึ่งพันคนเบื้องหลังไป๋ฝูซาน และพูดอย่างเหน็บแนมว่า “ดังนั้นเจ้าก็หมายความว่า เจ้าจะใช้คนหนึ่งพันกว่าคนนี้มาจัดการกับพวกข้างั้นหรือ?”“อีกไม่นานก็จะรู้กัน พวกข้ากำลังมาแล้ว เมื่อนั้นกองทัพจะบดขยี้พวกเจ้าจนไม่มีโอกาสแม้จะตอบโต้”ไป๋ฝูซานหรี่ตาลงแล้วพูดเย้ยหยันว่า “ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าเจ้าจะกล้าหรือไม่กล้า?”ครั้งนี้แท้จริงแล้วไป๋ฝูซานแกล้งทำเป็นระดมพลมาจัดการกับเซิ่งตงฉยงอันที่จริงแล้วเขาวางแผนให้คนไปจัดการเสบียงของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว!แต่ที่ไป๋ฝูซานคาดไม่ถึงก็คือ เซิ่งตงฉยงได้เตรียมรับมือไว้ล่วงหน้าแล้วก่อนที่จะเกิดสงครามใหญ่ การตัดเสบียงของฝ่ายตรงข้ามก่อนนั้น แท้จริงแล้วเป็นสิ่งที่ขุนพลหลายคนเต็มใจที่จะทำเซิ่งตงฉยงเป็นขุนพลใหญ่ แน่นอนว่าระมัดระวังเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว!เขาไม่กลัวเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย แถมยังรู้สึกว่าการยั่วยุของไป๋ฝูซานนั้นช่างน่าสนใจเสียเหลือเกินในเวลานี้ แววตาของไป๋ฝูซานฉายแวว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1565
“แก๊ง!”มีเสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นกึกก้อง!ในเวลานี้บุรุษทั้งสองต่างถืออาวุธในมือ คนหนึ่งถือดาบยาว อีกคนถือกระบี่ สุดยอดอาวุธทั้งสองกระทบกันอย่างรุนแรง เกิดเสียงดังสนั่นไม่ขาดสาย!เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ บุรุษทั้งสองไม่มีทีท่าว่าจะล่าถอยแม้แต่น้อย!“ไม่คิดเลยว่าฝีมือเจ้าจะเก่งกาจถึงเพียงนี้”บุรุษผู้ถือดาบยาวเอ่ยด้วยแววตาเย็นชารัศมีมืดมนแผ่ซ่านออกมาทั่วร่างของเขา สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะเอ่ยเสียงแข็งว่า “หากเจ้าคิดจะให้ข้าแพ้ คงเป็นไปไม่ได้”“ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าแพ้ แต่ข้าบอกว่าเจ้าควรจะใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีมาต่อสู้กับข้า ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่!”เสียงอาวุธกระทบกันดังขึ้นไม่ขาดสาย!ทั้งสองต่างใช้ความสามารถเต็มที่เพื่อต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง!ลมหายใจของพวกเขาทั้งสองเริ่มถี่กระชั้นขึ้น เพราะการต่อสู้ที่ยืดเยื้อยาวนานยิ่งขึ้น ทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ของอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ!“หึ หึ หึ...”ใบหน้าของชายหนุ่มผู้ถือดาบฉายแววโหดเหี้ยม!สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย พลางเอ่ยเสียงเย็นชาอีกครั้งว่า “การต่อสู้กับข้า ถือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1566
ขณะเดียวกัน ภายในหมู่บ้านต้าหวังหวังหยวนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กำลังจิบชาอย่างสบายใจในลานบ้าน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงบ ไม่มีความกังวลใจแม้แต่น้อยเกาเล่อมองหวังหยวนที่นั่งสงบเงียบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเอ่ยถามหวังหยวนด้วยความสงสัยว่า “พี่หยวน ท่านไม่รู้สึกกังวลเลยหรือขอรับ ท่านไม่กลัวหรือว่าคนผู้นั้นจะถูกฆ่าตาย?”หวังหยวนไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับรินน้ำชาหนึ่งถ้วยแล้วส่งถ้วยนั้นให้เกาเล่อ จากนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “มาเถิด ดื่มด้วยกัน”เกาเล่อพูดด้วยความลังเล “พี่หยวน...”“รายงานขอรับ!”ไม่นานนักก็มีทหารขี่ม้าคนหนึ่งรีบเข้ามาอย่างเร่งรีบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เขาเดินตรงไปหาเกาเล่อแล้วส่งจดหมายให้เขา“พี่หยวน มีรายงานมาแล้วขอรับ!”สีหน้าของเกาเล่อตึงเครียดมาก สายตาเต็มไปด้วยความร้อนรนพลางรีบเอ่ยว่า “พี่หยวน มีข่าวมาว่าคนทั้งสองต่อสู้กันจนดูเหมือนจะเสมอกัน สูสีกันมาก แยกไม่ออกว่าใครแพ้ใครชนะ!”เมื่อหวังหยวนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็ยังคงสงบเช่นเคย เขาอมยิ้มแล้วจิบน้ำชาหนึ่งอึก ก่อนเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “ไม่มีอะไรต้องสงสัย แน่นอนว่าฝ่ายต้าเย่ต้องชน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1567
บัดนี้ ณ ที่ตั้งของกองทัพอู๋หลิง!อู๋หลิงได้นำทัพทหารกล้าจำนวนสามหมื่นนายภายใต้บังคับบัญชาของตนมุ่งหน้ามาอย่างรวดเร็วทั้งวันทั้งคืน!ความเร็วของเขานั้นว่องไวราวกับสายฟ้า พุ่งตรงไปยังสนามรบอันไกลโพ้นอย่างไม่ลดละ!ขณะเดียวกันที่เบื้องหน้ากระโจมของเซิ่งตงฉยงไป๋ฝูซานมองเซิ่งตงฉยงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน แววตาเต็มไปด้วยความดูถูก ขณะกล่าวถากถางว่า “ขุนพลเซิ่ง ไม่ใช่ว่าข้าจะกล่าวติเตียนเจ้าหรอกนะ ทว่าความสามารถในการพูดแต่ไม่ลงมือทำของเจ้านั้นช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”แววตาของไป๋ฝูซานแฝงไว้ด้วยความเย็นชา เขากล่าวอีกว่า “เจ้าสามารถบอกข้าได้หรือไม่ว่าจะต้องทำเช่นไร จึงจะสามารถทำตัวเหมือนทองไม่รู้ร้อน ไม่หวั่นเกรงต่ออันตรายเช่นเจ้าได้”“ฮ่าฮ่าฮ่า!”เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋ฝูซาน เซิ่งตงฉยงในเวลานี้กลับหัวเราะออกมาแทนที่จะโกรธ!สีหน้าของเขาดูสงบราวกับผืนน้ำนิ่ง แววตาแฝงไว้ด้วยแววเหยียดหยาม ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องตรงหน้าแต่อย่างใดสำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้มีเพียงสิ่งเดียว!ทั้งสองฝ่ายต่างรอคอย!ฝ่ายหนึ่งรอคอยข่าวการเผาทำลายเสบียงอาหารที่ด้านหลัง หากเป็นเช่นนั้น พวกเข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1568
แววตาของเซิ่งตงฉยงเต็มไปด้วยความมืดมน เขาพูดอย่างเย็นชาอีกครั้งว่า “ช่างเถิด ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าข้าพูดอะไร เรื่องนี้ก็เหมือนกับว่าข้าไม่เคยพูดเลยก็แล้วกัน”แววตาของเซิ่งตงฉยงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาจ้องมองไป๋ฝูซานตรงหน้าด้วยสีหน้าเหมือนจะบอกว่า “ตามใจเจ้าเถิด” แล้วกล่าวอย่างยิ้มแย้มอีกครั้งว่า “เจ้าไม่ต้องการโจมตีพวกข้าหรือ ในเมื่อเจ้าคิดจะทำ ก็รีบลงมือทำเสียเถิด”สีหน้าของไป๋ฝูซานเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันเขาหรี่ตาลงมองเซิ่งตงฉยงด้วยความระแวง แล้วถามอย่างสงสัยว่า “อะไรกัน เจ้ารีบร้อนขนาดนั้นแล้วหรือ?”“ใช่”เซิ่งตงฉยงหัวเราะเสียงดังกึกก้อง เขาสูดหายใจแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ข้าอยากเห็นนักว่าพวกเจ้าที่เหลือแต่ทหารขี้แพ้ จะสามารถเอาชนะทหารในค่ายของข้าได้อย่างไร”เมื่อเซิ่งตงฉยงพูดไปได้ครึ่งประโยค ก็เหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างจงใจแววตาของเขาเต็มไปด้วยความกระหยิ่มใจ จากนั้นกล่าวอย่างจริงจังทีละคำว่า “ความจริงแล้วมีบางเรื่องที่ข้าอยากถามเจ้า”“หืม?”ไป๋ฝูซานได้ยินคำพูดของเซิ่งตงฉยงก็หรี่ตาลงแล้วยกยิ้มอย่างเย็นชาแววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ยังกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ถามมาเถิด ข้าอยากรู้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1569
“เล่ห์เหลี่ยมชั่วร้ายกระนั้นหรือ?”ไป๋ฝูซานอดหัวเราะเยาะไม่ได้ เขาหรี่ตาลง แววตาอันตรายยิ่งนักจ้องมองไปยังเซิ่งฟางฉยงเบื้องหน้า พลางกอดอกพูดจาเสียดสีเย้ยหยัน “ขุนพลเซิ่ง ข้าว่าเจ้าควรระมัดระวังคำพูดของเจ้าสักหน่อย”“ไม่เช่นนั้นแล้ว จะเกิดสิ่งใดขึ้นก็ไม่อาจล่วงรู้ได้”คำพูดเยาะเย้ยของไป๋ฝูซานทำให้สีหน้าของเซิ่งฟางฉยงเย็นชาลงในทันใดเขาแค่นหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยความดูถูกเย้ยหยัน ก่อนเอ่ยปากพูดเหน็บแนม “ไป๋ฝูซาน เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรที่จะพูดเช่นนี้กับข้ากระนั้นหรือ?”“ต่อหน้าคนทรยศเจ้าเล่ห์เช่นเจ้า ข้าจำต้องเตรียมการทุกวิถีทางที่ทำได้!”คำพูดของเซิ่งฟางฉยงกล่าวไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดลง เขาก็หัวเราะเยาะพร้อมกับพูดต่ออย่างประชดประชันว่า “แล้วใครจะรู้ได้ว่าลิงน้ำอย่างเจ้าจะใช้กลอุบายชั่วช้าใดจัดการข้า?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของไป๋ฝูซานก็มืดมนลงในทันทีลมหายใจของเขาเริ่มถี่รัวขึ้น สีหน้ามืดมนค่อย ๆ ปรากฏขึ้นแววตาของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความเย็นชาและโหดเหี้ยม ความดูแคลนฉายชัดในแววตาของเขาเขาแค่นหัวเราะก่อนพูดเสียดสี “เซิ่งฟางฉยง หากเจ้าเตรียมการไว้พร้อมแล้วก็คงไม่ต้องมาประจันหน้ากั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1570
“อะไรนะ?”ไม่รู้ว่าเหตุใด เมื่อได้ยินเซิ่งฟางฉยงพูดเช่นนี้ ใจของไป๋ฝูซานก็เต้นรัวในทันทีดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแววตาแห่งความไม่เชื่อ สีหน้าแปลกใจก็ปรากฏขึ้นในทันทีตาแก่คนนี้รู้ความคิดในใจของเขาได้อย่างไร?ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะสู้กับเซิ่งฟางฉยงอย่างจริงจัง แต่ต้องการเบี่ยงเบนความสนใจจากทางด้านหลังเป็นหลักแต่เซิ่งฟางฉยงกลับดูเหมือนจะไม่ติดกับดักของเขาเขายังคงยืนอยู่ในค่ายทหารอย่างสงบนิ่ง แม้ว่าเขาจะพูดอะไรก็ไม่มีท่าทีว่าจะจากไป!ท้ายที่สุดแล้ว คนของเขามีจำนวนน้อยกว่าพวกเขา จะสู้กันได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้เลยไป๋ฝูซานมองเซิ่งฟางฉยงด้วยสายตาเย็นชา เดิมทีเขาเตรียมไว้ว่าหากได้รับข่าวว่ากองกำลังด้านหลังเผาเสบียงไปแล้ว เขาก็จะไม่ลังเลที่จะลงมือกวาดล้างเซิ่งฟางฉยง!แต่ตอนนี้เซิ่งฟางฉยงเจ้าเล่ห์คนนี้ดูเหมือนจะล่วงรู้บางสิ่งบางอย่างแล้วในขณะนี้ไป๋ฝูซานรู้สึกหมดความมั่นใจในทันทีหากแผนการของเขาถูกเปิดโปงแล้วจริง ๆ ในเวลานั้น สถานการณ์จะต้องกลายเป็นเรื่องยากอย่างแน่นอน ตาแก่คนนี้จะต้องคิดหาวิธีต่าง ๆ เพื่อต่อต้านเป็นแน่!เมื่อคิดเช่นนี้ ไป๋ฝูซานก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป!ตอน
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
