เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1572
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1573
คำพูดของไป๋ฝูซานทำให้สีหน้าของเซิ่งฟางฉยงเปลี่ยนไปในทันทีดวงตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยมดุดัน กำมือแน่นจนส่งเสียงดังกร๊อบ ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมนเซิ่งฟางฉยงอดไม่ได้ที่จะถามเย้ย “งั้นหรือ?”“ไป๋ฝูซาน เจ้าคงไม่ได้คิดจริง ๆ ใช่หรือไม่ว่าด้วยพวกขยะข้างหลังเจ้าจะจัดการพวกข้าได้อย่างง่ายดาย?”สีหน้าของเซิ่งฟางฉยงแฝงไปด้วยรอยยิ้มเยาะที่เต็มไปด้วยความดูถูกดวงตาของเขาฉายแววโกรธเคือง ขณะพูดจาเย้ยหยันอย่างเย็นชา “ไม่รู้ว่าใครสั่งสอนให้เจ้าบังอาจพูดกับข้าเช่นนี้?”หลังจากคำพูดนั้น ดวงตาของไป๋ฝูซานก็โหดเหี้ยมในทันทีเขาหายใจถี่รัว ความโกรธเกรี้ยวพลันปรากฏบนใบหน้า!“ฮึ่ม!”น้ำเสียงของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความดูถูกเขาหัวเราะอย่างเย็นชาไม่ต่างจากใบหน้า “แท้จริงแล้วข้าคิดเรื่องนี้มานานแล้ว”“ในเมื่อเจ้าดูถูกพวกข้าเช่นนี้ เช่นนั้นเราลองมาประลองกันดูดีกว่า ว่าสุดท้ายแล้วใครจะเป็นผู้ชนะ!”เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังขึ้นอย่างเย็นยะเยือก!ขณะนี้ไป๋ฝูซานมีใบหน้าที่มืดมน แววโกรธเกรี้ยวในดวงตาปรากฏชัดในทันที!ด้วยคำสั่งของไป๋ฝูซาน ทหารม้าเกราะเหล็กนับไม่ถ้วนก็กระโจนเข้ามาด้วยเสียงดังกึกก้อง พุ่งเข้ามาห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1574
หากไม่รีบสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขาอย่างรุนแรง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง!ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่งฟางฉยงก็ยิ่งทนรอไม่ไหวลมหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้นอีกครา สีหน้าเย็นชาเริ่มปรากฏขึ้นอีก!“ดี ข้าเห็นพวกเจ้าแต่ละคนก็แทบจะรอไม่ไหวแล้ว!”ดวงตาของเซิ่งฟางฉยงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มุมปากของเขามีรอยยิ้มที่เย็นชาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้ง “ไป๋ฝูซาน วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นว่าอะไรคือความแข็งแกร่งที่แท้จริง!”หลังจากพูดจบ ตอนนี้ความโกรธของเซิ่งฟางฉยงก็ระเบิดออกมาบนใบหน้าทันที!เขาแทบจะระงับความโกรธในใจของตัวเองไม่อยู่แล้ว เขากล่าวด้วยสีหน้าดุดันว่า “ข้าบอกเลยว่าวันนี้เจ้าต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!”ทันทีที่เซิ่งฟางฉยงออกคำสั่ง ในวินาทีถัดมา เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง!เสียงฝีเท้ามากมายระคนเสียงโห่ร้องดุดันดังก้องไปทั่วฟ้า!เปลวไฟแห่งสงครามโหมกระหน่ำ!เดิมทีไป๋ฝูซานไม่ต้องการสู้ในสงครามนี้ แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องลงมือแล้ว!ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด ลูกธนูมากมายพุ่งว่อนไปทั่ว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งสงคราม ควันจากเขม่าลอยฟุ้ง ในเวล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1575
ไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าเพราะเหตุใด ความรู้สึกถึงวิกฤตที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนจึงโถมล้อมตัวเขาโดยพลัน!ไป๋ฝูซานหายใจไม่ทั่วท้อง สีหน้าตึงเครียดวิตกกังวง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อประสานสายตากับเซิ่งฟางฉยง ความโหดเหี้ยมและอาฆาตในดวงตาคู่คมกริบนั้นทำให้ลมหายใจของเขาติดขัด หัวใจก็สั่นระรัว!บัดซบ!คนชาติชั่วคนนี้มีกลอุบายอันแยบยลซ่อนเร้นอยู่หรือเปล่า!ยิ่งข้าประสานสายตากับเซิ่งฟางฉยงมากเท่าใด ความมั่นใจในใจของเขาก็ยิ่งสั่นคลอนมากขึ้นเท่านั้น!ความหวาดกลัวคุกคามโหมกระหน่ำเข้ามา!หัวใจของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความกระวนกระวายเขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธแค้นที่อยู่ในใจลง แล้วคำรามด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า “ฮ่าฮ่า เซิ่งฟางฉยง เจ้าหมาแก่ คงจะแกล้งขู่ข้าอยู่สินะ!”“เจ้ารู้ดีว่าเมื่อใดที่เจ้าจ้องมองข้าเช่นนี้ ข้าก็อาจคิดมากไป เจ้าคงจงใจใช้กลอุบายชั่วร้ายเช่นนี้ข่มขู่ให้ข้าหวาดกลัว เพื่อบั่นทอนขวัญกำลังใจของพวกข้า!”ดวงตาของไป๋ฝูซานแฝงไปด้วยความอาฆาต เขากำดาบยาวในมือแน่นราวกับจะบดขยี้ให้แหลกละเอียด อยากจะพุ่งเข้าไปในค่ายข้าศึกโดยพลัน แล้วคว้าศีรษะของเซิ่งฟางฉยงมาไว้ในกำมือ!“เซิ่งฟาง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1576
เดิมทีเหล่าทหารเกิดความหวาดกลัวและตื่นตระหนกในใจ เพราะความกลัวที่เกิดจากการที่ไป๋ฝูซาน แม่ทัพของฝ่ายตรงข้ามนำทัพด้วยตนเอง แต่เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเซิ่งฟางฉยง เหล่าทหารก็มีขวัญกำลังใจขึ้นในทันทีพวกเขามองไปที่เซิ่งฟางฉยงอย่างพร้อมเพรียงกัน เพื่อรอคอยคำสั่ง!ดวงตาของเซิ่งฟางฉยงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขายกยิ้มก่อนสั่งการเหล่าทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาว่า “เหล่าทหารทั้งหลาย พวกขยะต้าเป่ยเหล่านั้นกล้าพูดจาโอหังนัก!”“พวกเขาคิดจะใช้พลังอันอ่อนด้อยของตนเองมาเหยียบย่ำเหล่าทหารและแผ่นดินของต้าเย่ของเรา มันช่างน่าขันเสียจริง!”“ใช่!”ขวัญกำลังใจของเหล่าทหารที่มีเซิ่งฟางฉยงเป็นผู้นำพุ่งสูงขึ้นทันที!เซิ่งฟางฉยงยกยิ้มจาง แล้วพูดอย่างใจเย็นอีกครั้งว่า “รากฐานของต้าเย่ของเรานั้นหยั่งรากลึก กำลังรบแข็งแกร่ง การจะจัดการกับเหล่ามดปลวกจากต้าเป่ยเหล่านี้ก็แค่ปลิดชีพด้วยดาบเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ใช่หรือไม่?”“ใช่ ปลิดชีพด้วยดาบเพียงครั้งเดียว!” เหล่าทหารต่างก็ตื่นเต้น ตอบรับคำพูดของเซิ่งฟางฉยงพร้อมเพรียงกัน!เซิ่งฟางฉยงก็ส่งเสียงดังกว่าเดิม ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1577
ใบหน้าของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความตกใจ เขาตกตะลึงกับพลังอันแข็งแกร่งของเซิ่งฟางฉยงจนตัวสั่นสะท้านไปหมด!ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ม้าที่เขาขี่อยู่จึงยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้ที่พื้น ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่ก้าวเดียว!ตอนนี้ไป๋ฝูซานจึงรู้สึกได้ถึงความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในใจของตนเองเขาตกใจจนกลืนน้ำลายลงคอไปดัง “อึก” หนึ่งที รู้สึกได้ว่าลมหายใจของตนเองเริ่มหอบถี่ขึ้นเซิ่งฟางฉยงนี่ช่างเก่งกาจเหลือเกิน!พลังอันแข็งแกร่งของเขาทะลวงเข้ามาหาเขาอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดหย่อน!ดวงตาของเขามีแววของความตื่นตระหนกและความกังวล จากนั้นจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใช้เวลาไม่นานนัก เขาก็สงบสติอารมณ์ของตนเองลงได้ในที่สุด!หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ดวงตาของไป๋ฝูซานก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ขณะเอ่ยปากด่าว่า “เซิ่งฟางฉยง เจ้าจิ้งจอกเฒ่าตายยาก!”“สวรรค์คงส่งให้ข้ามาประจันหน้ากับเจ้าในวันนี้ เพื่อให้ข้ามาสังหารเจ้าที่นี่ เจ้าจงคอยดูเถิด ในไม่ช้าเจ้าจะต้องตายด้วยน้ำมือของข้า!”ในวินาทีถัดมา เสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นอย่างกึกก้อง!นัยน์ตาของเขาฉายแววเลือดเย็น เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1578
ดวงตาของไป๋ฝูซานเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาเฝ้ามองเซิ่งฟางฉยงที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แสยะยิ้มเยาะอย่างเย็นชา แล้วเอ่ยปากเสียดสีว่า “เซิ่งฟางฉยง เจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้าคู่ควรพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้?”“ฮ่าฮ่า ช่างน่าขัน ช่างน่าขันยิ่งนัก”“ขยะอย่างเจ้าสมควรที่จะมีชีวิตอยู่ในความฝันเท่านั้น หากเจ้ามีความสามารถจริงและกล้าที่จะประลองกับข้าก็จงลองดูเถิด ข้าจะสนองให้เจ้ารู้ว่าอะไรคือความโหดเหี้ยมที่แท้จริง!”หลังจากที่เซิ่งฟางฉยงได้ยินคำพูดของไป๋ฝูซาน มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา จากนั้นก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า “ข้าบอกเจ้าเลยว่าคนอย่างเจ้ามีชีวิตอยู่ก็เหมือนเศษสวะ!”“ข้าสามารถกำจัดคนอย่างเจ้าได้ในพริบตาเดียว หากเจ้ากล้าล่วงเกินข้า ก็จงเตรียมตัวรอรับความตายได้เลย”“หยุดพูดเหลวไหลสักที มาเริ่มกันเถิด ตอนนี้ทุกนาทีที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็เท่ากับเป็นการเสียเวลาเปล่า!”“ขยะอย่างเจ้า ข้าฟันทีเดียวก็ตายแล้ว จะไม่ให้เจ้ามีโอกาสได้พูดอีกต่อไป!”ทั้งสองฝ่ายกำลังจะต่อสู้กัน แต่การด่าทอและการโจมตีทางวาจาก็ยังไม่ยอมหยุด!ตอนนี้ไป๋ฝ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1579
สีหน้าของไป๋ฝูซานดูไม่สู้ดีนัก!ทั่วทั้งร่างของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยว!เมื่อถูกเซิ่งฟางฉยงคอยยั่วยุเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็กลั้นความโกรธและความหงุดหงิดเอาไว้ไม่อยู่ เขาชูดาบในมือขึ้น ฟันลงไปที่ไป๋ฝูซานอย่างแรงด้วยความโกรธแค้น!“เซิ่งฟางฉยง เจ้าเฒ่าไร้ค่าปากสกปรกดีแต่พูด ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายในวันนี้!”ตอนนี้ความโกรธแค้นที่รุนแรงนับไม่ถ้วนถาโถมเข้ามาในทันที!ดวงตาของเขาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกไหม้ และโทสะที่แผ่ขยายออกไปอย่างรุนแรง!เหล่าทหารนับไม่ถ้วนต่างก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ!สีหน้าของพวกเขาทั้งหมดเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จากนั้นก็มองไป๋ฝูซานโดยไม่รู้ตัว!แต่ไป๋ฝูซานไม่ยอมแพ้ เมื่อเผชิญกับการดูถูกและการยั่วยุของเซิ่งฟางฉยง เขาเหมือนกับทนกินดินปืนไปหลายจิน พร้อมที่จะระเบิดความโกรธออกมา เขาเงื้อดาบในมือขึ้นมารวดเร็วด้วยความโกรธแค้นเต็มหัวใจ แล้วฟาดฟันไปที่เซิ่งฟางฉยงอย่างแรง!“อ๊ากกก!”“ฆ่ามัน!”เสียงคำรามนับไม่ถ้วนดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องกึกก้องไปทั่วในทันที!ในไม่ช้าบริเวณโดยรอบก็เต็มไปด้วยภูเขาซากศพและทะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1580
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็พูดกับไป๋ฝูซานด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย “แม่ทัพไป๋ ข้าได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากในระยะไกล และยังมีเสียงม้าวิ่งมาอีกด้วย...”รองแม่ทัพยิ่งพูด สีหน้าก็ยิ่งตื่นตระหนกออกมาอย่างชัดเจน!จู่ ๆ เขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ หายใจหอบถี่ สีหน้าไม่เชื่อพลันเปลี่ยนเป็นตกใจมากในทันที!ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความตกใจ จากนั้นพูดด้วยสีหน้าหวาดผวาอย่างมาก “ข้า... จบแล้วขอรับ แม่ทัพไป๋ ดูเหมือนว่ากองหนุนของเซิ่งฟางฉยงจะมาแล้วกระมัง?”เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ไป๋ฝูซานในเวลานี้ก็มีสีหน้าไม่เชื่อ!เขาตกใจจนพูดไม่ออก รู้สึกหายใจไม่ทัน สีหน้ากังวลและตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง!“แย่แล้ว รีบถอย รีบถอยทัพ!”เสียงตะโกนดังขึ้นทีละเสียงในทันที!เหล่าทหารที่อยู่ข้าง ๆ ก็ราวกับจะคลุ้มคลั่งเหมือนกับคนบ้า!พวกเขาวิ่งถอยทัพไปอย่างบ้าคลั่งทีละคน เซิ่งฟางฉยงมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาตะโกนบอกเหล่าทหารที่อยู่ข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง “เหล่าทหารทั้งหลาย!”“พวกเจ้าจงดูเถิด คนกลุ่มนี้พ่ายแพ้ให้กับเราทีละคนแล้ว ตอนนี้เราควรจะไล่สังหารพวกขยะเหล่านี้ให้สิ้นซาก
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
