All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 141 - Chapter 150

“เจ้าไม่เข้าใจ!”หวังหยวนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจแม่สาวน้อยคนนี้ จึงหันหน้าไปทางอื่นได้เจอหูเมิ่งอิ๋งสองครั้งติดต่อกันนางไม่เพียงแต่เข้าใจการบริหารจัดการเท่านั้น แต่นางยังมีวิสัยทัศน์ที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย นางเป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก!หากมีคนเช่นนี้มาช่วย เขาก็จะสบายใจได้หลายอย่าง“หยวนเอ๋อร์ อย่าตำหนิชิงเหอเลย!”ลุงยังกล่าวอีกว่า “คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหูผู้นั้น ไม่มีใครแตะต้องได้จริง ๆ นางฆ่าสามีไปสามคนติดต่อกัน ทุกคนในเมืองรู้เรื่องนี้ดี บางคนบอกว่านางเป็นปีศาจจิ้งจอก บางคนบอกว่านางเป็นเทพเสือขาว แต่ใครก็ตามที่แตะต้องนางจะต้องตาย เจ้าต้องอย่าคิดฟุ้งซ่าน เจ้ามีคนเดียวพอแล้ว!”“ลุง ข้าไม่เคยเห็นหน้านางด้วยซ้ำ ข้าจะมีความคิดแปลก ๆ เช่นนั้นได้อย่างไร!”หวังหยวนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขากางแขนออก “และท่านคิดว่าข้าดูเหมือนคนเช่นนั้นหรือ!”ลุงยิ้มอ่อน!จ้าวชิงเหอเม้มปาก “เหมือน!”นอกรถม้า เอ้อหู่และสามพี่น้องกัวฉางเม้มปากกลั้นหัวเราะ!คนทั้งเจ็ดกลับไปที่ร้านตีเหล็ก อยู่ที่นั่นอีกสามวัน และทำดาบราชวงศ์ถังทั้งหมดสิบสองเล่ม ก่อนจะกลับไปที่หมู่บ้านต้าหวัง!“พี่หยวนกลับมาแล้

ครอบครัวของทั้งสี่กลุ่ม รวมทั้งชาวบ้านบางคน ต่างก็สงสัยว่าพวกเขาจะได้รับเงินพิเศษเยอะเพียงใดในห้องโถง หลี่ซื่อหานนั่งตัวตรงพร้อมพู่กันในมือ มีเหรียญเงินและทองแดงวางอยู่ข้าง ๆ จ้าวชิงเหอที่เปลี่ยนทรงผมใหม่ และแต่งหน้าแบบบางเบานั่งอยู่ข้างนางลุงนั่งข้างกล่องเก็บเงินหลายใบ แม้จะเสียดายเล็กน้อยแต่ก็มีความสุข!หลังจากมาถึงหมู่บ้านต้าหวัง เขาก็ตระหนักได้ว่าหลานชายของเขาทำไปมากเพียงใดเมื่อเร็ว ๆ นี้เขายินดีกับหลานชาย แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลเรื่องเงินนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอะไร!เพราะเขายินดีที่หวังหยวนคิดค้นอาวุธวิเศษ ที่คมราวกับสามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียว และเขายังเข้าใจหลักการของความมั่งคั่ง และการจัดการคนด้วย!เมื่อมองดูฝูงชนที่ลานบ้าน หวังหยวนก็ยืนบนเก้าอี้ แล้วพูดเสียงดังว่า “พี่น้อง ลุงป้าน้าอาทั้งหลาย เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ก่อตั้งกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ และกลุ่มทำสบู่ของเรา!”“ใช่แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมาก!”ทันใดนั้นผู้คนในลานบ้านก็ดูราวกับอยู่ในความฝัน หลายคนยิ้มแย้มแจ่มใส และบางคนก็มีน้ำตาไหลอาบหน้าเมื่อเดือนที่แล้ว ทุกครัวเรือนต่างอดอยาก จิ

หวังหยวนพูดช้า ๆ “ในฐานะเจ้าของร้าน หากไม่รู้หนังสือ แล้วจะลงนามในสัญญากับผู้อื่นได้อย่างไร! ในฐานะนักบัญชี หากไม่รู้วิธีเขียนและคำนวณบัญชี จะเก็บเงินได้อย่างไร หากข้าจ่ายค่าจ้าง รับสมัครคนนอกมาดูแลทุกคน ทุกคนก็คงไม่คุ้นเคยและไม่สบายใจด้วย แต่หากไม่รับสมัคร ลำพังแค่ซื่อหานกับข้าก็ดูแลไม่ทั่วถึง!”“ใช่ ไม่อาจรับสมัครคนนอกได้ พวกเขาไม่ได้มีเป้าหมายเหมือนกับเรา!”“ไม่อาจปล่อยให้พี่หยวนและซื่อหานลงนามในสัญญา และทำบัญชีได้ตลอดเวลา เจ้านายคนไหนทำเช่นนี้บ้าง!”“เราควรเรียนรู้อ่านเขียน!”“แต่นั่นใช้เวลานานในการเรียนรู้ ความจริงแล้วในหมู่บ้านของเรา ผู้นำตระกูลก็สามารถเขียนและคำนวณได้เช่นกัน!”“ลืมไปเถอะ หัวหน้าตระกูลทำตัวเหมือนเหนือกว่าคนอื่นตลอดเวลา เขาจะมาร่วมกับเราได้อย่างไร!”“ใช่แล้ว ผู้นำตระกูลเป็นบัณฑิต เขาดูถูกคนบ้านนอกอย่างพวกเรา จึงไม่เต็มใจมายุ่งเกี่ยว!”“ไปโรงเรียนภาคค่ำ ไปโรงเรียนภาคค่ำกันเถอะ!”“เราจะเรียนกันได้หรือ?”ชาวบ้านพูดปรึกษากัน!นอกลานบ้าน หวังปี่จงขมวดคิ้ว ใครบอกว่าข้าไม่ต้องการ!แม้แต่ผู้พิพากษาคนใหม่ ผู้เป็นถึงจิ้นซื่ออันดับสอง ก็ยังเรียกแทนตัวเองว่าศิษย์ต่

“นายท่านใหญ่ นายท่านรอง เราเป็นโจร เราต่อสู้และเข่นฆ่ากันตลอดทั้งวัน การทำงานนั้นไม่เพียงแต่เป็นอันตรายเท่านั้น แต่เรายังถูกฝ่ายราชการล้อมปราบปราม และถูกคนทั่วไปเกลียดชังด้วย!”เซี่ยซานหู่ผู้โกนหนวดเครากลายเป็นชายหนุ่มอ้วน หน้ากลม หน้าตาใสซื่อ ขณะนี้เขากำลังชักแม่น้ำทั้งห้าอยู่ที่หุบเขาต้าชิง “ข้ามีวิธีหาเงินได้มากขึ้น โดยไม่ต้องถูกฝ่ายราชการล้อมจับ และยังได้รับคำชมจากผู้คนด้วย พ่อค้าที่ผ่านไปมาก็เริ่มเสนอจ่ายเงินให้เอง ไม่ทราบว่าพวกท่านจะสนใจหรือไม่!”หลังออกจากเมืองฝูแล้ว เขาก็ไปที่เมืองหลางข้าง ๆ แล้วขึ้นไปที่หุบเขาต้าชิง เพื่อก่อตั้งพันธมิตรเส้นทางการค้าป่าเขียวมีกลุ่มโจรในหุบเขาต้าชิง ผู้นำทั้งสองใช้นามแฝงว่าต้าชิงหมั่งและเสี่ยวชิงหมั่ง ไม่มีใครรู้ชื่อจริงของพวกเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขากบฏและกลายเป็นโจรโดยใช้ชื่อปลอม ไม่ใช้ชื่อจริงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฝ่ายราชการค้นพบ และขุดหลุมศพบรรพบุรุษของพวกเขา!“บอกมาเลย!”เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องดีเช่นนี้ ต้าชิงหมั่งและเสี่ยวชิงหมั่งก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันทีโดยไม่สนใจข่าวลือว่าค่ายซานหู่ถูกทำลาย และเซี่ยซานหู่ก็กลายเป็นสุนัขหลงทา

แผลถูกเปิดออกอีกครั้ง สีหน้าของเซี่ยซานหู่แข็งค้าง เขาเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ช่วงนี้พี่อู่จั้งโหวเป็นอย่างไรบ้าง?”ว่ากันว่าอู่จั้งโหวผู้เรืองอำนาจ สามารถกระโดดได้สูงห้าวา!แต่นั่นเป็นเพียงการคุยโว เมื่ออู่จั้งโหวไปที่ค่ายซานหู่เขาก็แสดงวรยุทธ์ด้วยการกระโดดของเขาสูงเกือบสิบฟุต กำแพงสูงของหมู่บ้านไม่อาจหยุดเขาได้โจรกล่าวว่า “นายท่านใหญ่ไม่ได้อยู่บนภูเขา แต่นายท่านรองอยู่บนภูเขา นายท่านรองบอกว่า หากพี่น้องคนใดที่มีปัญหาในค่ายซานหู่มาขอลี้ภัย อีเซี่ยนเทียนจะรับทุกคนเข้ามา ไป ท่านไปพบนายท่านรองก่อนดีกว่า!”“นายท่านรองเป็นคนชอบธรรมยิ่งนัก!”เซี่ยซานหู่หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ แต่เมื่อเขามาถึงหมู่บ้านอีเซี่ยนเทียน เขาก็ตกใจมากเมื่อเปรียบเทียบกับค่ายซานหู่แล้ว หมู่บ้านอีเซี่ยนเทียนแตกต่างจากบ้านดินมุงจากอย่างสิ้นเชิงหลังจากเดินผ่านเส้นทางบนภูเขาที่ขรุขระ ก็จะถึงที่ราบบนหุบเขา เป็นพื้นที่เกษตรกรรมอันอุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่ บ้านหินกระจัดกระจายอย่างเป็นระเบียบ และห้องโถงตรงกลางมีป้ายแขวนอยู่มีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนอยู่บนนั้น แต่เขาอ่านไม่ออกเลยสักตัว!“ไปที่โถงจวี้อี้กันเถอะ นายท