Share
บทที่ 147
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 148
“นายท่านใหญ่ นายท่านรอง เราเป็นโจร เราต่อสู้และเข่นฆ่ากันตลอดทั้งวัน การทำงานนั้นไม่เพียงแต่เป็นอันตรายเท่านั้น แต่เรายังถูกฝ่ายราชการล้อมปราบปราม และถูกคนทั่วไปเกลียดชังด้วย!”เซี่ยซานหู่ผู้โกนหนวดเครากลายเป็นชายหนุ่มอ้วน หน้ากลม หน้าตาใสซื่อ ขณะนี้เขากำลังชักแม่น้ำทั้งห้าอยู่ที่หุบเขาต้าชิง “ข้ามีวิธีหาเงินได้มากขึ้น โดยไม่ต้องถูกฝ่ายราชการล้อมจับ และยังได้รับคำชมจากผู้คนด้วย พ่อค้าที่ผ่านไปมาก็เริ่มเสนอจ่ายเงินให้เอง ไม่ทราบว่าพวกท่านจะสนใจหรือไม่!”หลังออกจากเมืองฝูแล้ว เขาก็ไปที่เมืองหลางข้าง ๆ แล้วขึ้นไปที่หุบเขาต้าชิง เพื่อก่อตั้งพันธมิตรเส้นทางการค้าป่าเขียวมีกลุ่มโจรในหุบเขาต้าชิง ผู้นำทั้งสองใช้นามแฝงว่าต้าชิงหมั่งและเสี่ยวชิงหมั่ง ไม่มีใครรู้ชื่อจริงของพวกเขาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขากบฏและกลายเป็นโจรโดยใช้ชื่อปลอม ไม่ใช้ชื่อจริงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฝ่ายราชการค้นพบ และขุดหลุมศพบรรพบุรุษของพวกเขา!“บอกมาเลย!”เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องดีเช่นนี้ ต้าชิงหมั่งและเสี่ยวชิงหมั่งก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันทีโดยไม่สนใจข่าวลือว่าค่ายซานหู่ถูกทำลาย และเซี่ยซานหู่ก็กลายเป็นสุนัขหลงทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 149
เจ้าหน้าที่จะฆ่าเสี่ยวชิงหมั่งและต้าชิงหมั่ง ฝ่ายราชการจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป“ไม่อาจเก็บค่าผ่านทางได้อีกแล้ว!”ต้าชิงหมั่งเปลี่ยนเรื่อง “ข้าได้ยินมาว่าค่ายซานหู่ของเจ้าถูกทำลายโดยกลุ่มชาวนา เกิดอะไรขึ้น”เมื่อกล่าวถึงเหตุการณ์ที่น่าอับอายนี้ ใบหน้าของเซี่ยซานหู่ก็มืดมน “พี่ชายทั้งสอง พวกเขาไม่ใช่ชาวนาธรรมดา มีปรมาจารย์อยู่เบื้องหลังพวกเขา!”“ปรมาจารย์ ปรมาจารย์กับผีน่ะสิ!”เสี่ยวชิงหมั่งดูถูก “ไม่ว่าคนผู้นั้นที่เป็นหัวหน้าพวกชาวนาจะเก่งกาจเพียงใด หากได้เผชิญหน้ากับคนของข้า พวกเขาทุกคนคงไม่รอด!”“พี่เสี่ยวชิงหมั่ง พวกเขาในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่ใช่ชาวนาธรรมดา พวกเขามีวรยุทธ์ด้วย หากท่านพบพวกเขาจริง ๆ อย่าได้หุนหันพลันแล่น!”เซี่ยซานหู่รีบชักชวน แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าดูถูกของเสี่ยวชิงหมั่ง เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน “อีกทั้งท่านผู้นั้นอยู่ในเมืองฝู ส่วนพวกท่านอยู่ในเมืองหลาง จะเจอกันได้อย่างไร ในเมื่อพวกท่านสองพี่น้องไม่อาจทำธุรกิจเก็บค่าผ่านทางได้ ข้าก็จะไปยังหุบเขาถัดไป หาโอกาสต่อไป!”ต้าชิงหมั่งยืนขึ้นและพูดอย่างสุภาพ “น้องเซี่ยซานหู่ เหตุใดเจ้าถึงรีบร้อนถึงเพียงนี้ หากไ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 150
แผลถูกเปิดออกอีกครั้ง สีหน้าของเซี่ยซานหู่แข็งค้าง เขาเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “ช่วงนี้พี่อู่จั้งโหวเป็นอย่างไรบ้าง?”ว่ากันว่าอู่จั้งโหวผู้เรืองอำนาจ สามารถกระโดดได้สูงห้าวา!แต่นั่นเป็นเพียงการคุยโว เมื่ออู่จั้งโหวไปที่ค่ายซานหู่เขาก็แสดงวรยุทธ์ด้วยการกระโดดของเขาสูงเกือบสิบฟุต กำแพงสูงของหมู่บ้านไม่อาจหยุดเขาได้โจรกล่าวว่า “นายท่านใหญ่ไม่ได้อยู่บนภูเขา แต่นายท่านรองอยู่บนภูเขา นายท่านรองบอกว่า หากพี่น้องคนใดที่มีปัญหาในค่ายซานหู่มาขอลี้ภัย อีเซี่ยนเทียนจะรับทุกคนเข้ามา ไป ท่านไปพบนายท่านรองก่อนดีกว่า!”“นายท่านรองเป็นคนชอบธรรมยิ่งนัก!”เซี่ยซานหู่หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ แต่เมื่อเขามาถึงหมู่บ้านอีเซี่ยนเทียน เขาก็ตกใจมากเมื่อเปรียบเทียบกับค่ายซานหู่แล้ว หมู่บ้านอีเซี่ยนเทียนแตกต่างจากบ้านดินมุงจากอย่างสิ้นเชิงหลังจากเดินผ่านเส้นทางบนภูเขาที่ขรุขระ ก็จะถึงที่ราบบนหุบเขา เป็นพื้นที่เกษตรกรรมอันอุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่ บ้านหินกระจัดกระจายอย่างเป็นระเบียบ และห้องโถงตรงกลางมีป้ายแขวนอยู่มีตัวอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนอยู่บนนั้น แต่เขาอ่านไม่ออกเลยสักตัว!“ไปที่โถงจวี้อี้กันเถอะ นายท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 151
“เขาเป็นปรมจารย์ท่านหนึ่ง!” เมื่อนึกถึงคำเตือนของคุณชาย เฮยซินหู่ก็ตัวสั่น “นายท่านรอง เราอย่าไปยั่ยยุเขาจะดีกว่า ตัวเขาเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้าย ใครก็ตามที่ยั่วยุเขาจะต้องตายแน่ ๆ!” หลังจากที่พี่รองถูกสังหารและพี่ใหญ่ถูกจับ เขาก็แอบเข้าไปในเทศบาลเพื่อไถ่ถาม!และได้รู้ว่าตระกูลหลิวก็จบสิ้นเช่นกัน คนที่ต่อต้านคุณชายผู้นั้นก็ต่างติดคุกกันหมด! หงเยี่ยเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้น เขาหยิบมีดยาวขึ้นมาแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “เมื่อมีจิตใจที่เฉียบแหลม เช่นนั้นจะต้องเป็นบัณฑิตอย่างแน่นอน เมื่อต้องรับมือกับบัณฑิตก็อย่าพูดอะไรมากนัก แค่เข้าไปแทงเขาด้วยมีดให้ตาย ไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหนยังไงก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี!” “...อืม ๆ!” เฮยซินหู่หัวเราะอย่างอดไม่ได้ คุณชายเป็นคนรอบคอบขนาดนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าเขา ก่อนที่ใครจะเข้าใกล้เขาแล้วชักดาบแทง การซุ่มโจมตีของเขาจากทุกทิศทุกทางจะทำให้คนผู้นั้นล้มลง เขาเคยเห็นมาก่อน ตอนที่กำลังจะลักพาตัวคุณชาย เขาก็ถูกซุ่มโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า! ทันใดนั้น โจรภูเขาก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง “นายท่านรอง พวกเราปล้นสตรีได้นางหนึ่ง” หงเยี่ยพูดอย่างสบาย ๆ “ไม่มีเงินจ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 152
“น่าอายมาก!” เด็ก ๆ ต่างโห่ร้อง ส่วนผู้ใหญ่ต่างปิดตาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามอง! สะใภ้หลายคนต่างมองไปทางอื่น แต่กลับพยายามมองทั้งสองจากหางตา! ผู้อาวุโสเช่นหวังหานซานและท่านลุงต่างอ้าปากค้าง แล้วหันไปทางอื่นราวกับมองไม่เห็น! หนุ่มสาวหลายคนต่างหัวเราะอย่างเลิ่กลั่ก! “ว้าว!” ใบหน้าของจ้าวชิงเหอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ จากนั้นก็ปิดตาด้วยมือเล็ก ๆ นั่น แต่นางแอบมองออกมาจากระหว่างนิ้ว! ไอ้พี่ชายบ้า วัน ๆ เอาแต่ทรมานพี่สะใภ้จนนางนอนไม่หลับทุกคืน! ตอนนี้ยังจูบพี่สะใภ้ในที่สาธารณะ ที่มีผู้คนเยอะขนาดนี้อีก มันน่าอายจริง ๆ! “อื้ม อื้ม...” หลี่ซื่อหานรู้สึกละอายใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน จิตใจของนางก็ว่างเปล่า เมื่อหวังหยวนปล่อยมือ นางก็หันหลังกลับและโผเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวชิงเหอ นางเขินอายเกินกว่าจะเจอใคร! เฮ้อ! หวังหยวนถอนหายใจยาว เขาเช็ดน้ำลายที่มุมปากแล้วพูดว่า “ท่านลุง ลุงหานซาน กัวฉาง ฝากดูแลหมู่บ้านต้าหวังด้วย” พวกเขาทั้งสามพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ท่านลุงเป็นห่วงและอยากจะตามไปด้วย แต่เขากำลังจะแต่งงานใหม่เร็ว ๆ นี้ และต้องสร้างดาบราชวงศ์ถังที่บ้าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 153
“กลัวที่ไหนกันเล่า พวกเขาเป็นแค่กลุ่มโจรกระจอก หากกล้าบุกเข้ามาจริง ๆ ล่ะก็ ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดเอง!” เอ้อหู่กำลังนำทาง โดยถือบังเหียนในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็จับดาบราชวงศ์ถังไว้ ดวงตาของเขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับสายฟ้า ร่างกายของเขาตึงเครียดและพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังของเขาพี่น้องทั้งสองคน กัวเฉียงและกัวเหลียง ซึ่งอยู่ด้านหลังก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะรับมือกับเหตุฉุกเฉิน คนกลุ่มหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ! ในป่าทั้งสองด้าน มีโจรภูเขามากกว่ายี่สิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขามองกลุ่มคนด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “นายท่านรอง คนกลุ่มนี้ดูยากที่จะรับมือ เราจะรับมือกันไหวหรือขอรับ?” โจรภูเขามีสายตาหวาดกลัว รถม้าหนึ่งคัน ผู้คุ้มกันสิบคน ทุกคนมีดาบติดอาวุธ ดูท่าทางจะยั่วยุได้ยาก “ข้าอยู่นี่ กลัวอะไร!” เสี่ยวชิงหมั่งพูดอย่างเหยียดหยาม “ดูคนพวกนั้นที่อยู่ข้างหลังซิ แต่ละคนดูขลาดกลัวกันหมด การมีมีดอยู่ในมือไม่สำคัญหรอก พวกมันฆ่าไก่ไม่ได้สักตัวเลยด้วยซ้ำ! ยิ่งดูท่าทางของพวกเขา คงจะเป็นแกะอ้วนแน่ ๆ หากปล้นได้จริง ๆ ล่ะก็ ไม่เพียงแต่ได้กินดื่มอย่างสุขสำราญเท่านั้น แต่ยังไปหอคณิกาใน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 154
เคร้ง เคร้ง... มีดยาวในมือของโจรภูเขาถูกตัดออก ดาบราชวงศ์ถังยังคงตัดต่อไป โดยเฉือนหน้าอกและหน้าท้องของคนเจ็ดคน พรวด พรวด...เลือดและเครื่องในพุ่งออกมาในขณะที่โจรทั้งเจ็ดล้มลงกับพื้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อจนวินาทีสุดท้ายการตระหนักว่าดาบสามารถตัดผ่านดาบอีกเล่มหนึ่งได้ทำให้พวกเขาประหลาดใจ! “เฮ้ย...” หวังซื่อไห่และหวังเอ้อโกวทั้งเจ็ดคนก็ตกใจเช่นกัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าโจรภูเขาที่ชั่วร้ายจะฆ่าได้ง่ายขนาดนี้ แต่เมื่อก้มหน้าลงและมองไปที่ดาบราชวงศ์ถัง ต่างก็รู้ทันทีว่าพี่หยวนเป็นคนสร้างดาบขึ้นมา! “พวกเขามีดาบล้ำค่าที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว!” โจรภูเขาทั้งห้าคนที่อยู่ข้างหลังตกใจมาก จนหันหลังวิ่งหนีไป! “เฮ้ย ฆ่าซิวะ!” หวังเอ้อโกวเลือดร้อนทันที เขาไล่ตามไปพร้อมกับดาบราชวงศ์ถัง และสังหารโจรภูเขาอีกคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว! ชายหนุ่มทั้งห้าจากกลุ่มขายปลาก็ตะโกน และรีบกระโจนไปข้างหน้าเช่นกัน “ฆ่า!” หวังซื่อไห่เป็นคนสุดท้ายที่ดึงเขาลง เขาระงับอาการคลื่นไส้เมื่อเห็นเลือด และก้าวไปข้างหน้าโจมตีด้วยดาบ! เมื่อครู่นี้ทั้งเจ็ดคน พวกเขาเป็นเหมือนแกะ แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 155
โจรภูเขาคนอื่น ๆ หนีไปคนละทิศคนละทาง แต่เพื่อที่จะล้อมเอ้อหู่และอีกสามคน พวกเขาจึงรวมตัวกัน และเมื่อพวกเขาหันหลังกลับ ประตูที่ว่างเปล่าก็เปิดออกกว้าง! ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง... เอ้อหู่, กัวเหลียง และกัวเฉียงกวัดแกว่งดาบราวกับสายฟ้า และสังหารโจรภูเขามากกว่าสิบคนในทันที โจรภูเขายี่สิบแปดคนถูกสังหารทั้งหมดในเวลาเพียงชั่วครู่ นอกจากหวังเอ๋อโกวที่ล้มลงแล้วได้บาดแผลเล็กน้อย ที่เหลือก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย! คนกลุ่มหนึ่งมองไปที่ศพของโจรภูเขา พละกำลังและความกล้าหาญของพวกเขาหายไปพร้อมความรู้สึกไม่สบายใจ ตามกฎหมายของเมืองต้าเย่ การฆ่าคนควรได้รับโทษถึงชีวิต แต่การฆ่าโจรเป็นข้อยกเว้น ตราบใดที่พวกเขาเต็มใจส่งศพของโจรไปยังเมืองหลาง ก็จะได้รับรางวัลจากศาลาว่าการ! แต่พวกเขาต่างก็เป็นเพียงชาวบ้าน นอกจากต้าหู่, เอ้อหู่, กัวเฉียง และกัวเหลียงที่เคยสังหารโจรในค่ายซานหู่ ในหมู่พวกเขาก็ไม่มีใครเคยฆ่าคนเลย! สภาพจิตใจยังไม่แข็งพอ! หวังหยวนกล่าวว่า “รีบเก็บอาวุธของพวกโจรขึ้นมาเร็วเข้า เกรงว่าพวกเขาจะมองเห็นมีดหักและหอกที่หัก แล้วรู้ว่าเรามีดาบที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียวอย่างง่ายดาย นอกจ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
