เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 152
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 153
“กลัวที่ไหนกันเล่า พวกเขาเป็นแค่กลุ่มโจรกระจอก หากกล้าบุกเข้ามาจริง ๆ ล่ะก็ ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดเอง!” เอ้อหู่กำลังนำทาง โดยถือบังเหียนในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็จับดาบราชวงศ์ถังไว้ ดวงตาของเขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับสายฟ้า ร่างกายของเขาตึงเครียดและพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังของเขาพี่น้องทั้งสองคน กัวเฉียงและกัวเหลียง ซึ่งอยู่ด้านหลังก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะรับมือกับเหตุฉุกเฉิน คนกลุ่มหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ! ในป่าทั้งสองด้าน มีโจรภูเขามากกว่ายี่สิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขามองกลุ่มคนด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “นายท่านรอง คนกลุ่มนี้ดูยากที่จะรับมือ เราจะรับมือกันไหวหรือขอรับ?” โจรภูเขามีสายตาหวาดกลัว รถม้าหนึ่งคัน ผู้คุ้มกันสิบคน ทุกคนมีดาบติดอาวุธ ดูท่าทางจะยั่วยุได้ยาก “ข้าอยู่นี่ กลัวอะไร!” เสี่ยวชิงหมั่งพูดอย่างเหยียดหยาม “ดูคนพวกนั้นที่อยู่ข้างหลังซิ แต่ละคนดูขลาดกลัวกันหมด การมีมีดอยู่ในมือไม่สำคัญหรอก พวกมันฆ่าไก่ไม่ได้สักตัวเลยด้วยซ้ำ! ยิ่งดูท่าทางของพวกเขา คงจะเป็นแกะอ้วนแน่ ๆ หากปล้นได้จริง ๆ ล่ะก็ ไม่เพียงแต่ได้กินดื่มอย่างสุขสำราญเท่านั้น แต่ยังไปหอคณิกาใน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 154
เคร้ง เคร้ง... มีดยาวในมือของโจรภูเขาถูกตัดออก ดาบราชวงศ์ถังยังคงตัดต่อไป โดยเฉือนหน้าอกและหน้าท้องของคนเจ็ดคน พรวด พรวด...เลือดและเครื่องในพุ่งออกมาในขณะที่โจรทั้งเจ็ดล้มลงกับพื้น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อจนวินาทีสุดท้ายการตระหนักว่าดาบสามารถตัดผ่านดาบอีกเล่มหนึ่งได้ทำให้พวกเขาประหลาดใจ! “เฮ้ย...” หวังซื่อไห่และหวังเอ้อโกวทั้งเจ็ดคนก็ตกใจเช่นกัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าโจรภูเขาที่ชั่วร้ายจะฆ่าได้ง่ายขนาดนี้ แต่เมื่อก้มหน้าลงและมองไปที่ดาบราชวงศ์ถัง ต่างก็รู้ทันทีว่าพี่หยวนเป็นคนสร้างดาบขึ้นมา! “พวกเขามีดาบล้ำค่าที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว!” โจรภูเขาทั้งห้าคนที่อยู่ข้างหลังตกใจมาก จนหันหลังวิ่งหนีไป! “เฮ้ย ฆ่าซิวะ!” หวังเอ้อโกวเลือดร้อนทันที เขาไล่ตามไปพร้อมกับดาบราชวงศ์ถัง และสังหารโจรภูเขาอีกคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว! ชายหนุ่มทั้งห้าจากกลุ่มขายปลาก็ตะโกน และรีบกระโจนไปข้างหน้าเช่นกัน “ฆ่า!” หวังซื่อไห่เป็นคนสุดท้ายที่ดึงเขาลง เขาระงับอาการคลื่นไส้เมื่อเห็นเลือด และก้าวไปข้างหน้าโจมตีด้วยดาบ! เมื่อครู่นี้ทั้งเจ็ดคน พวกเขาเป็นเหมือนแกะ แต่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 155
โจรภูเขาคนอื่น ๆ หนีไปคนละทิศคนละทาง แต่เพื่อที่จะล้อมเอ้อหู่และอีกสามคน พวกเขาจึงรวมตัวกัน และเมื่อพวกเขาหันหลังกลับ ประตูที่ว่างเปล่าก็เปิดออกกว้าง! ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง... เอ้อหู่, กัวเหลียง และกัวเฉียงกวัดแกว่งดาบราวกับสายฟ้า และสังหารโจรภูเขามากกว่าสิบคนในทันที โจรภูเขายี่สิบแปดคนถูกสังหารทั้งหมดในเวลาเพียงชั่วครู่ นอกจากหวังเอ๋อโกวที่ล้มลงแล้วได้บาดแผลเล็กน้อย ที่เหลือก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย! คนกลุ่มหนึ่งมองไปที่ศพของโจรภูเขา พละกำลังและความกล้าหาญของพวกเขาหายไปพร้อมความรู้สึกไม่สบายใจ ตามกฎหมายของเมืองต้าเย่ การฆ่าคนควรได้รับโทษถึงชีวิต แต่การฆ่าโจรเป็นข้อยกเว้น ตราบใดที่พวกเขาเต็มใจส่งศพของโจรไปยังเมืองหลาง ก็จะได้รับรางวัลจากศาลาว่าการ! แต่พวกเขาต่างก็เป็นเพียงชาวบ้าน นอกจากต้าหู่, เอ้อหู่, กัวเฉียง และกัวเหลียงที่เคยสังหารโจรในค่ายซานหู่ ในหมู่พวกเขาก็ไม่มีใครเคยฆ่าคนเลย! สภาพจิตใจยังไม่แข็งพอ! หวังหยวนกล่าวว่า “รีบเก็บอาวุธของพวกโจรขึ้นมาเร็วเข้า เกรงว่าพวกเขาจะมองเห็นมีดหักและหอกที่หัก แล้วรู้ว่าเรามีดาบที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียวอย่างง่ายดาย นอกจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 156
ทุกคนหัวเราะขึ้นมาทันที และความไม่สบายใจก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด! “วันนี้ที่ข้าขอให้พวกเจ้าฆ่าโจรภูเขา ประการแรกเพื่อป้องกันตัว ประการที่สองเพื่อฝึกฝนความกล้าหาญของพวกเจ้า” หวังหยวนพูดเบา ๆ “เมื่อมีความกล้าหาญ มีดาบราชวงศ์ถังและมีทักษะศิลปะการต่อสู้ พวกเจ้าก็จะสามารถป้องกันตัวเองได้ เมื่อออกเดินทางไปข้างนอกในอนาคต!” ทุกคนพยักหน้ารัว ๆ ทุกคนเห็นได้ชัดว่าธุรกิจของพี่หยวนเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และเขาจะต้องการคนอยู่ข้างนอกในอนาคต หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “แต่พวกเจ้าต้องจำไว้ว่า หากเจ้ามีอาวุธก็ย่อมมีเจตนาที่จะฆ่า หากเจ้ามีเจตนาที่จะฆ่าในอนาคต เจ้าต้องย้อนถามตัวเองว่าคนผู้นี้ควรถูกฆ่าหรือไม่ และการฆ่าเขาจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรือไม่ หากคนที่ไม่ควรฆ่าก็ไม่ควรมีใครถูกฆ่า คนที่ควรถูกฆ่าแต่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ย่อมไม่ควรฆ่า และใช้วิธีการอื่นเพื่อแก้ปัญหา!” ทุกคนต่างมึนงงหลังจากได้ยินสิ่งนี้ กัวเหลียงและกัวเฉียงมองหน้ากัน และก้มหน้าลงพร้อมกัน! ทันใดนั้น หวังซื่อไห่ก็พูดว่า “พี่หยวน เมื่อครู่นี้ข้าทำให้ท่านอับอายแล้ว ข้าแค่ฆ่าโจร แต่กลับอาเจียนออกมา!” เขาเป็นคนแรกที่ติดตามหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 157
ม้าถูกมัดไว้ในคอกม้า ส่วนรถม้าถูกลากไปจอดที่หน้าประตู หวังหยวนเข้าไปในห้องชุดเทียนจื่อ ว่ากันว่าเป็นห้องชุด แต่จริง ๆ แล้วมีสองห้องทั้งภายในและภายนอก โดยมีกระเบื้องอิฐปูอยู่บนพื้น ห้องนั่งเล่นด้านนอกมีโต๊ะและเก้าอี้ ส่วนด้านในมีเตียงและโต๊ะเขียนหนังสือ การจัดวางเรียบง่ายมาก เครื่องนอนบนเตียงยังมีกลิ่นแปลกประหลาด “ห้องชุดในชนบทอาจไม่ดีเท่าในเทศบาล แต่ห้องพักใหญ่กว่ามาก!” ต้าหู่หยิบผ้าปูที่นอนออกจากรถม้า แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่ทางร้านเตรียมไว้ให้บนเตียง! พี่สะใภ้ซื่อหานเป็นคนวานขอเรื่องนี้ โดยบอกว่ามีเห็บเหาอยู่บนผ้าปูที่นอนที่โรงเตี๊ยม ดังนั้นนางจึงให้พี่หยวนนอนของที่บ้าน หลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกแล้วติดเชื้อเหาและหมัด ซึ่งจะจัดการได้ยากในอนาคต “ที่ดินในเมืองมีราคาแพง แต่ที่ดินในชนบทราคาถูก ดังนั้นบ้านจึงสามารถสร้างใหญ่เป็นธรรมดา!” หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าได้จัดเตรียมคนมาเฝ้าเวรดึกหรือยัง?” ในรถม้า นอกจากดาบราชวงศ์ถัง หน้าไม้ และเหรียญเงินแล้ว ยังมีสิ่งอื่นอีกมากมาย! ดังนั้นจึงต้องจัดเตรียมคนให้คอยเฝ้าไว้ ทั้งตอนก่อนเที่ยงคืนและหลังเที่ยงคืน ต้าหู่พยักหน้าแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 158
“ลูกนางโลม เจ้าทำได้ดีมาก!” ชายร่างใหญ่ผู้มีใบหน้าเต็มไปด้วยเนื้อและเอวอ้วนกลม เดินเข้ามาพร้อมชายอีกสี่คนที่ตามหลัง นี่คือเจ้าของโรงเตี๊ยมเถ้าแก่หนิวซาน เขายังเป็นคนอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไท่ผิงอีกด้วย บริกรต้อนรับก็พูดว่า “แล้วคุณชายใหญ่ จะให้จัดการอย่างไรดีขอรับ?” หนิวซานกระแอมอย่างเย็นชา “มัดพวกเขาใส่ในรถ แล้วส่งออกไปยังหุบเขาต้าชิง ปล่อยให้พวกเขาถูกทิ้งตายไว้ที่นั่น” “ขอรับ!” บริกรต้อนรับอ้าปากค้าง “นายท่าน ที่นี่มีสิบสองคน โดยเฉพาะผู้นำคนนั้น ท่าทางเขาดูไม่ธรรมดา ราวกับเป็นบุตรหลานของตระกูลที่สูงศักดิ์!” “ตระกูลสูงศักดิ์อะไรกัน!” หนิวซานหัวเราะเยาะ “รถม้าของพวกเขาทำจากไม้ยวี๋มู่ ชายหนุ่มสิบกว่าคนเหล่านี้มีใบหน้าที่เรียบง่าย พวกเขาดูเหมือนชาวบ้านชนบท อย่างมากก็เป็นบุตรชายของคนในท้องถิ่นที่ร่ำรวย เวลาตระกูลสูงศักดิ์ออกเดินทางไปข้างนอก ไม่มีผู้ใดไม่พกพาดาบหรือปืน นอกจากนี้ หากพวกเขาเป็นบุตรหลานจากตระกูลสูงศักดิ์แล้วอย่างไรเล่า พวกเขาถูกหุบเขาต้าชิงปล้นและสังหาร เกี่ยวอะไรกับเรา!” “พี่ซานช่างปราชญ์เปรื่อง!” “ใช่แล้ว พวกเขาถูกต้าเสี่ยวชิงหมั่งฆ่า แล้วเกี่ยวอะไรก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 159
หวังหยวนหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นเราก็รอให้เขามา!” บริกรทั้งหกคนตกใจ “ท่านไม่กลัวเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนหรือ!” “เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนแล้วอย่างไร!” เมื่อเหลือบมองเอ้อหู่ที่โกรธแค้น เขาก็เตะบริกรต้อนรับทันที! คนอื่น ๆ จ้องมองอย่างเย็นชา พวกเขากวาดล้างค่ายซานหู่ สังหารหุบเขาต้าชิง พวกเขาไม่แม้แต่จะมองเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนตัวเล็ก ๆ นั้นอยู่ในสายตา สิ่งเดียวที่พวกเขากังวล คือตัวตนของเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน หากหวังหยวนต้องการเก็บไว้ พวกเขาย่อมไม่กลัว พวกเขาไปที่ว่าการอำเภอเพื่อยื่นร้องเรียนทุกวัน และหมู่บ้านต้าหวังไม่เคยแพ้ใคร ทั้งหกคนตกใจมาก พวกเขาไม่สนใจเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนด้วยซ้ำ คนกลุ่มนี้มีเบื้องหลังอย่างไรกันแน่! หวังหยวนชี้ไปที่บริกรต้อนรับ “นอกจากเขา พาคนอื่นออกไปให้หมด!” มีชายห้าคนถูกลากออกไป บริกรต้อนรับตัวสั่นอยู่ตัวคนเดียว ดวงตาของหวังหยวนมืดมน “ร้านนี้เปิดมานานแค่ไหนแล้ว และมีผู้เสียหายกี่คนแล้ว? เจ้าสามารถโกหกข้าได้ แต่ข้าจะสอบปากคำคนอื่นด้วย ถ้าข้าพบว่าเจ้าโกหกแม้แต่ครึ่งเดียว ข้าตัดหัวของเจ้าซะ!” หวังเอ้อโกววางดาบถังบนคอของบริกรอีกครั้ง และเลือดก็ค่อย ๆ ไหลออกมาจา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 160
แค่มองก็รู้ว่าหนิวหวู่เป็นคนละโมบโลภมากและโหดเหี้ยม “หากพวกเขาไม่อยู่ในร้าน เช่นนั้นเราก็ไล่ล่าพวกเขา ถ้าเราตามทันก็จัดการพวกเขาให้หมด เราจะปล่อยให้เรื่องนี้รั่วไหลไปไม่ได้!” ในตอนแรก เขาไม่เห็นด้วยจากก้นบึ้งของหัวใจที่หนิวซานเปิดร้านผิดกฎหมาย! แต่หลังจากทำแล้วได้เงินไม่เท่าไหร่ และได้รับเงินคืนจำนวนมาก เขาก็สนับสนุน! มีแม้กระทั่งพ่อค้าที่ยากลำบากบางคนที่ถูกโค่นลงโดยใช้อำนาจเจ้าหน้าที่ แล้วส่งมอบให้กับหนิวซานเพื่อจัดการ ในช่วงสามปีที่ผ่านมา สองพี่น้องทำงานร่วมกันและสะสมความมั่งคั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ! อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าเรื่องนี้มีโทษถึงประหารชีวิต เขาจึงจัดการอย่างเรียบร้อยทุกครั้ง ขณะที่เขากำลังพูด ไฟบนห้องเทียนจื่อก็สว่างขึ้น และประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยด ในห้อง หวังหยวนพูดอย่างเย็นชา “หนิวซาน เจ้ากล้าหาญมาก เจ้ายังกล้ากลับมาอีก!” “เจ้าอวดดีมากยิ่งกว่า ยังกล้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมของข้า!” หนิวซานชี้กลับ “นี่คือหนิวหวู่นพี่ชายของข้า และเขามีมือปืนและนักธนูสิบคน คนจำนวนเท่านั้นของเจ้าคงไม่พอหรอก หากเจ้าต้องการมีชีวิตรอดก็ส่งเงินของเจ้ามาซะ...” “หุบปาก!” หนิวหวู่
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
