LOGINShare
บทที่ 160
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 161
“หุบปาก!” ดวงตาของหนิวหวู่มืดลง เขากำหมัดแน่นและพูดด้วยความเคารพ “ใต้เท้าเหล่ย โปรดพูดให้กระจ่าง!” ดวงตาของเหล่ยจู่เหรินมืดลง “เจ้าเคยได้ยินการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถหรือไม่?” หนิวซานส่ายหัว! “ข้าเคยได้ยินมาบ้าง!” ใบหน้าของหนิวหวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก “เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะผู้เข้าร่วมในการประชุมกวีนิพนธ์?” ในฐานะเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนประจำที่ว่าการอำเภอ เขารู้ดีว่าการประชุมกวีนิพนธ์ยิ่งใหญ่เพียงใดเนื่องจากมีผู้คนมาจากทั่วประเทศในช่วงปีแรก ๆ ในช่วงเวลานี้ของปี ที่ว่าการอำเภอจะแจ้งเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน และให้ความสำคัญกับความปลอดภัยทางถนน อย่างไรก็ตาม คนที่แย่ที่สุดที่จะเข้าร่วมในการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถก็คือ ใต้เท้าจู่เหริน! แววตาของเหล่ยจู่เหรินดูเหมือนเขากำลังมองคนไร้เดียงสา “หากเขาเป็นจู่เหริน ข้าก็เป็นจู่เหรินด้วย เหตุใดข้าต้องเรียกเขาว่าคุณชายเล่า?” “หากเช่นนั้น เขาก็คือจิ้นซื่อ!” หนิวหวู่ตัวสั่นไปทั้งตัว และมีเหงื่อไหลบนหน้าผากของเขา! ฟันของหนิวซานกำลังสั่น หากพวกเขาฆ่าจิ้นซื่อคนใดเข้า ก็จะไม่มีใครปกป้องพวกเขาได้! ต้องถูกยึดบ้านและกวาดล้างกลุ่มจริง ๆ! เหล่ย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 162
“เจ้าไม่ได้มองหาพี่สะใภ้เพื่อพี่ชายของเจ้า แต่เจ้ากำลังพยายามฆ่าเขา!” เสียงของหูเมิ่งอิ๋งเย็นชา “ข้าแต่งงานกับสามีมาสามคน และทุกคนก็เสียชีวิตอย่างกะทันหันภายในหนึ่งเดือน ทุกคนในเมืองฝูรู้ดีว่าข้าเป็นจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญในการฆ่าสามี หากเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าก็ส่งคนไปไถ่ถามดูซิ!” หงเยี่ยกระพริบตา “ข้าเคยไถ่ถามจากลูกน้องของท่านมาแต่เนิ่นแล้ว และข้ารู้ว่าสิ่งที่พี่สะใภ้พูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่ข้าไม่กลัวสักหน่อย!” หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการฆ่าพี่ชายของเจ้างั้นเหรอ?” หงเยี่ยขมวดคิ้วและหน้ามุ่ย “พี่สะใภ้ อย่าคิดว่าข้าเลวขนาดนั้น พี่ชายของข้าเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าจะไปคิดที่ฆ่าเขาได้อย่างไรเล่า!” หูเมิ่งอิ๋งเลิกคิ้ว “แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังปล้นข้าอยู่?” “เพราะว่าพี่ชายข้าไม่กลัว!” หงเยี่ยยิ้มแย้มแจ่มใส “พี่ชายของข้าแต่งงานกับพี่สะใภ้สามคน และพวกนางทั้งหมดเสียชีวิตภายในสองปี หมอดูบอกว่าเขาเชี่ยวชาญในการควบคุมชีวิตของภรรยา! พวกท่านคนหนึ่งดวงกินผัว คนหนึ่งดวงกินเมีย ช่างเป็นคู่สวรรค์สร้างอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ!” “...” หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงอยู่นาน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 163
“พี่หยวน หนังสือเล่มนั้นมันคืออะไร เหตุใดถึงทรงพลังขนาดนี้!” “ทันทีที่เหล่ยจูเหรินเห็นหนังสือเล่มนั้น เขาถึงบอกว่าหนิวซาน หนิวหวู่ และทหารในชนบทฆ่ากันเอง!” “ซ้ำยังส่งคนมาเตรียมอาหารเช้า และเสบียงแห้งให้พวกเราตั้งแต่เช้า!” “นอกจากนี้หัวหน้าหมู่บ้านและฉี๋จ่างก็มาช่วยด้วย พาหนิวซาน หนิวหวู่ และเจ้าของโรงเตี๊ยมไปยังที่ว่าการอำเภอ!” วันรุ่งขึ้น ทันทีที่กลุ่มคนออกจากเมืองไท่ผิง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเหมือนความฝัน ร้านผิดกฎหมายร้านหนึ่งถูกกำจัดให้สิ้นซาก โดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย สิ่งนี้ทำให้พวกเขารับรู้ถึงพลังอีกประเภทหนึ่ง นอกเหนือจากอำนาจและการปกครอง...ชื่อเสียง! “ไม่ใช่ว่าคำเชิญนั้นเยี่ยมยอด แต่เป็นเพราะพวกเขาคิดเองเออเอง และหวาดกลัวไปเอง!” หวังหยวนเม้มริมฝีปากและกลั้นยิ้ม “พวกเจ้าต้องจำไว้ว่าการจินตนาการนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่อย่ามโนไปไกล!” “มโน!” ทั้งกลุ่มสับสน! “หมายถึงใช้สมอง!” หวังหยวนอธิบายอย่างใจเย็น “เจ้ายืนอยู่ชั้นล่าง และนึกคิดว่าสิ่งใดที่สามารถใช้ได้อยู่ชั้นสอง แต่อย่าคิดถึงชั้นสามหรือสี่ เช่นนั้นจะทำให้ตัวเจ้าตกใจเท่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 164
หลังจากยัดอาหารเข้าปากคำโต หูเทียนก็มีพละกำลังและพูดเร็วขึ้น “ผู้ติดตามของตระกูลหู!” หวังหยวนมองไปด้านข้าง ในตอนนั้น ความสนใจของเขาอยู่ที่หูเมิ่งอิ๋งเท่านั้น และเขาไม่ได้สนใจผู้ติดตามทั้งสิบเลย แต่ต้าหู่พยักหน้าและพูดว่า “พี่หยวน เขาเป็นหนึ่งในสี่ผู้ติดตามที่ดูแลรถม้า!” ผู้ติดตามทั้งสี่คนต่างเป็นผู้ติดตามฝึกหัด พวกเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของหวังหยวน ดังนั้นจึงมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คนทั้งสี่คน แต่ไม่ได้ใส่ใจคุณหนูหูมากนัก “อ่อ!” หลังจากยืนยันตัวตนของเขาแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ติดตามของคุณหนูหู เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่และได้รับบาดเจ็บ คุณหนูหูอยู่ที่ไหน?” “คุณชายได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย!” หูเทียนหยิบอาหารเข้าปากแล้วลุกขึ้นคำนับ “เนื่องจากคุณหนูทำข้อตกลงกับคุณชาย นางจึงขายสบู่ให้กับเมืองจิ่วซานทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน เราได้ขายไปจนถึงเมืองทางตอนใต้แล้ว และเหลือแต่เมืองทางเหนือเท่านั้น” หวังหยวนประหลาดใจ! หูเมิ่งอิ๋งผู้นี้ลงมือเร็วมาก ในยุคที่การคมนาคมขนส่งไม่สะดวกเช่นนี้ แต่กลับขายสบู่ให้กับพื้นที่ส่วนใหญ่ในเมืองจวิ้นในเวลาอันสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 165
ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา เซี่ยซานหู่พร้อมขวานในมือ เขามองดูต้าหู่และเอ้อหู่ด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ขมวดคิ้ว ทั้งคู่เป็นคนสนิทของคุณชาย ถ้าพวกเขามาด้วยกัน แสดงว่าคุณชายต้องอยู่ในรถ! หวังหยวนขมวดคิ้วอยู่ในรถม้า เขารู้สึกเหมือนยกหินขึ้นมา แต่กลับหล่นทับขาตัวเอง เซี่ยซานหู่ผู้นี้ต้องการลักพาตัวเขาไปเป็นที่ปรึกษาทางทหารมาโดยตลอด ตอนนี้เขาจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร! “ไม่ได้มา เจ้าอย่าคิดเลอะเทอะ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่!” เอ้อหู่รีบปฏิเสธ และยัดเงินไว้ในอ้อมแขนของโจรภูเขา ตามด้วยพูดเสียงอู้อี้ “เรากำลังรีบ!” โจรภูเขารับเงิน และมองย้อนกลับไปครึ่งทางภูเขา เพื่อขอคำแนะนำอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่านายท่านสิบรู้จักคนผู้นี้ และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา! โดยปกติแล้วจะไม่เก็บค่าผ่านทางกับพวกเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเพื่อนนักเดินทางจะหัวเราะเยาะเอาได้ “หลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้ว ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ นี่เป็นกฎที่นายท่านรองตั้งไว้!” เซี่ยซานหู่โบกมือแล้วมองไปด้านข้าง! ที่นั่นมีโจรหลายร้อยคน และตรงกลางมีโจรภูเขาตาเดียวนอนอยู่บนหนังหมาป่า! เขาคือนายท่านเก้าของอีเซี่ยนเทียนตาหมาป่าข้างเดียว ค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 166
“ไปให้พ้น เจ้ายังอยากปกป้องเขาอยู่อีก สารเลวสิ้นดี!”ตู้เหยียนหลางผลักเซี่ยซานหู่ออกไป และรีบวิ่งไปที่ตีนเขา "ทั้งหมดลงจากม้าซะ ยอมให้จับซะโดยดี ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!""ลงจากหลังม้าซะ!"พวกโจรตะโกนข่มขวัญด้วยท่าทางเหมือนตั๊กแตนเกี่ยวข้าวคนในกลุ่มท่าทางและสีหน้าเปลี่ยนไปหมด“ลงรถ ลงจากหลังม้าซะ!”หวังหยวนกระโดดลงจากรถก่อน คว้าโล่เอาไว้ และโยนหน้าไม้ขงเบ้งออกไปสิบคนคว้ามันไว้และตั้งค่ายกลรุกรับตามกลยุทธ์ที่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า!ชายหนุ่มห้าคนจากกลุ่มขายปลา แต่ละคนถือโล่สองอันเพื่อป้องกันลูกธนู!ต้าหู่และเอ้อหู่ กัวเหลียงและกัวเฉียง, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว และหวังหยวนก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย พวกเขาแต่ละคนมีหน้าไม้ขงเบ้ง และยิงใส่กลุ่มโจรที่พุ่งมา!ฟิ้วจึก ฟิ้วจึก...โจรล้มลงทีละคน ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงโล่ โจรยี่สิบสามคนก็ล้มลงแล้ว!บางส่วนถูกยิงที่ท้องน้อย บางส่วนที่ขา และบางส่วนที่หน้าอกบางคนถูกฆ่าตายทันทีและบางคนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!“พวกมันมีธนู!”“รีบหลบเร็วเข้า!”“โอ้ย ข้าถูกยิง!”กองโจรทั้งสามนั้นเป็นแกนนำหลักของกลุ่ม แต่ดันตายไปแล้วหนึ่งในห้า ทำใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 167
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว...หลังจากระดมยิงหน้าไม้เป็นระลอก โจรมากกว่ายี่สิบคนก็ล้มลงและก็พ่ายแพ้อีกครั้งตู้เหยียนหลางซ่อนตัวอย่างขี้ขลาดอีกครั้ง หันหน้าแล้วตะโกนไปทางป้านซานยาว "ยิงพวกมันต่อไป ยิงไอ้เวรพวกนี้ให้ตายให้หมด!"ฟิ้ว...ปัง...นักธนูทั้งห้าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขึ้นสายธนูและพยายามยิงธนูต่อไปเมื่อพูดถึงธนูแล้ว แม้ว่ากำลังแขนจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่หากยิงธนูมากกว่าสิบครั้งติดต่อกันก็จะเจ็บปวดเมื่อยล้าไม่น้อย!หลังจากยิงธนูมากกว่าสิบดอกติดต่อกัน แขนของพวกเขาก็เจ็บจนไม่สามารถขึ้นสายธนูได้อีกต่อไประยะยิงสั้นลงจากหนึ่งร้อยก้าวเหลือห้าสิบก้าว ไม่แม้แต่จะโดนโล่ด้วยซ้ำดวงตาของหวังหยวนหรี่ลงอย่างเคร่งเครียด "ต้าหู่ เจ้าเอาโล่บุกไปข้างหน้า และสังหารนักธนูนั้นซะ เอ้อหู เจ้าเอาดาบไปบั่นคอพวกมัน เตรียมตัวบุกออกไปกันเถอะ""ได้เลย!"ทั้งสองตกลงอย่างไม่ลังเล!ต้าหู่ถือดาบยาวคว้าโล่แล้วรีบไปหานักธนูป้านซานยาว!เอ้อหู่ไม่คว้าโล่ไปด้วยซ้ำ เขาแค่เอาไปดาบแล้วพุ่งเข้าไปหาตู้เหยียนหลางราวกับสายลม!"หนีเร็ว!"ป้านซานยาวและเซี่ยซานหู่ถึงกับหน้าถอดสีอย่างหนัก เขาตะโกนเรียกนักธนู แล้วตะโกนใส่ตู้เห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 168
ท่าทีของกลุ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก!หวังหยวนขมวดคิ้ว "อีกนานแค่ไหน? เจ้าประมาณการคร่าว ๆ ก็ได้! หากมีเวลาพอ เราจะทิ้งรถม้าไว้ และรีบขี่ม้าใช้กำลังทั้งหมดของเราตีฝ่าที่นี่ออกไป"“ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้!”หูเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า "พวกโจรก็มีม้าด้วย และพวกเขาก็คุ้นเคยกับเส้นทางบนภูเขา ที่นี่พวกเขาเคลื่อนไหวได้คล่องตัวกว่า พวกเขาจะแซงก่อนที่เราจะออกไปจากที่นี้ได้!"กลุ่มคนขมวดคิ้ว "เราหนีไปไม่ได้!"หวังหยวนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน!ในหุบเขานี้มีโจรมากเกินไป และเพิ่งฆ่าคนได้แค่นิดเดียว สร้างความเสียหายใหญ่หลวงไม่ได้เลยตอนนี้ทางนั้นคงเตรียมเฝ้ารับมือแล้ว ต้องมีคนไล่ตามพวกเขามากขึ้นอย่างแน่นอน และจะประมาทไม่ได้อีกต่อไปการต่อสู้ปะทะกันกลายเป็นเรื่องยาก!บรรยากาศในตอนนี้เริ่มเคร่งเครียด!ทุกคนหนักใจมาก และความสุขจากชัยชนะก็กลายเป็นความกดดันหลังจากสังหารโจรไปมากมาย เมื่อกำลังเสริมของโจรมาถึง พวกเขาจะปล่อยพวกเราไปได้อย่างไรคราวนี้เป็นไปได้มากว่าจะมีคนตาย!หลายคนมองไปที่หวังหยวน ซึ่งเป็นแกนนำหลักของพวกเขามาโดยตลอด!ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ปัญหาหรือวิกฤติใดก็ตาม ก็จะคลี่คลายได
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1853
“มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ ถือว่าเป็นแขกผู้มาเยือนได้หรือ?” ตงฟางฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ในเมื่อเจ้าชอบสถานที่นี้ ก็จงดื่มสุราอยู่ที่นี่คนเดียวเถิด” “ลาก่อน”เพียงชั่วพริบตา ตงฟางฮั่นก็ลุกขึ้นยืน ขณะที่เขากำลังจะเดินสวนกับชายคนนั้น ก็ได้ยินเสียงชายคนนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านตงฟาง ท่านพร้อมจะวางเดิมพันไว้ที่หวังหยวน แต่กลับไม่คิดจะพบกับท่านประมุขของข้าหรือ?”“ฮึ” “พวกเจ้าก็เป็นเพียงพวกหนูที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด” “ใครเล่าจะอยากร่วมมือกับพวกเจ้า?” ตงฟางฮั่นเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจชายผู้อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปสีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป มือหนึ่งคว้ามีดสั้นจากอกเสื้อ แล้วแทงเข้าที่หลังของตงฟางฮั่นอย่างรวดเร็ว! ว่องไวราวกับสายฟ้าแลบ!“ถ้าไม่เป็นมิตร ก็ต้องเป็นศัตรู!” “ไปลงนรกซะ!”สีหน้าของตงฟางฮั่นเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้การหลบหลีกนั้นสายเกินไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้ฝึกวิทยายุทธใด ๆ เลย!ในขณะที่เขาเตรียมใจยอมรับชะตากรรม ก็ได้ยินเสียงโลหะกระทบกัน ปรากฏว่าเกาเล่อผู้ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว และข้างกายเขายังมีสมาชิกขององค์กรเครือข่ายผีเสื้ออีกหลายคนมีกำลังคนม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1852
“ท่านทั้งหลายไปที่นั่นแล้วจะได้ลงทะเบียนทันที!”เมื่อทราบว่าหวังหยวนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทุกคนจึงรีบขอลา แล้วมุ่งหน้าสู่ตลาดตะวันออกด้วยความเร่งรีบ การลงทะเบียนโดยเร็วจะช่วยคลายกังวลในใจได้!เมื่อเห็นเหล่าชาวบ้านมาเร็วไปเร็วเช่นนั้น ฉุนอวี๋อันจึงบ่นหลังถอนหายใจว่า “ประชาชนพวกนี้ช่างร้อนรนนัก!”“หากมีสิ่งใดขัดขวางความประสงค์ของพวกเขา พวกเขาก็จะก่อความวุ่นวายไม่หยุด!”“โชคดีที่ข้าไม่ใช่ผู้ว่าราชการเมืองเมืองนี้แล้ว จึงบรรเทาความกดดันลงได้บ้าง…”แต่หารู้ไม่ว่าหวังหยวนยังคงยืนอยู่ข้างกายฉุนอวี๋อันหันกลับไปเห็นหวังหยวนกำลังมองตนอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ตัวสั่นเทา ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว และถึงกับหายใจติดขัด“ท่านผู้นำ…”“ข้าไม่ใช่หมายความเช่นนั้น”หวังหยวนเห็นท่าทีขลาดกลัวของเขาจึงส่ายหน้าแล้วยกยิ้มดูเหมือนการตัดสินใจของเขาจะถูกต้อง คนเช่นนี้จะสามารถเป็นใหญ่ในเมืองได้อย่างไร?หากปล่อยให้ฉุนอวี๋อันดำรงตำแหน่งผู้ว่าราชการเมืองต่อไป แม้การก่อสร้างระบบชลประทานจะแล้วเสร็จก็คงหาผลกำไรไม่ได้มากนักผลลัพธ์สุดท้ายก็คงเดาได้ไม่ยากไม่ช้าหวังหยวนและคณะก็เดินทางกลับระหว่างทางกลับ เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1851
“หืม?” หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจทันที คงเป็นเพราะเรื่องเกณฑ์แรงงานจึงทำให้ประชาชนไม่พอใจ“ทุกคน!”“เรื่องนี้คงเกิดจากความเข้าใจผิดใช่หรือไม่?”“ข้าต้องการแรงงานมาช่วยทำงาน แต่ก็เพื่อการพัฒนาเมืองอู่เจียง!”“เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ ในฤดูฝน พวกเราก็ไม่ต้องกังวลว่าแม่น้ำจะเอ่อล้นอีกต่อไป และที่สำคัญที่สุด เวลาในการเดินทางระหว่างเมืองอู่เจียงกับเมืองต่าง ๆ ก็จะใกล้เคียงลงมาก!”“นับเป็นเรื่องที่ดีต่อแผ่นดินและประชาชน!”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้ใช้แรงงานโดยไม่จ่ายค่าจ้าง ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้เดือนละหนึ่งตำลึง!” หวังหยวนอธิบายสถานการณ์โดยย่อความจริงเป็นเช่นนั้น เมื่อการก่อสร้างระบบชลประทานเสร็จสมบูรณ์ เมืองอู่เจียงจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ในอนาคต แม้แต่เมืองหลวงก็อาจจะพัฒนาไม่ดีเท่าเมืองอู่เจียง! แต่ทั้งหมดนี้นั้นเป็นเพราะเมืองอู่เจียงมีแม่น้ำห้าสายไหลผ่าน หากไม่เป็นเช่นนี้จะมีโอกาสสร้างระบบชลประทานได้อย่างไร?“จ่ายค่าจ้างด้วยหรือ?”“ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเช่นนั้นเลยไม่ใช่รึ?”“พวกเราคงจำผิดไปกระมัง?”“ใช่แล้ว! ข้าได้ยินมาว่าท่านผู้นำเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1850
“การเตรียมการต่าง ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนยกถ้วยชาขึ้น สายตาจับจ้องไปยังเกาเล่อขณะเอ่ยถามเกาเล่อส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าได้ค้นหาคนผู้มีความสามารถอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ราบรื่นดังที่คาดหวังไว้ขอรับ” “บางคนก็มีความรู้ความสามารถ บางคนก็ไม่อาจคาดเดาเจตนาได้ โดยสรุปแล้วก็ยังไม่พบผู้ใดที่เหมาะสมนัก”หวังหยวนพยักหน้า แท้จริงแล้ว การค้นหาคนที่ไว้ใจได้และมีความรู้ความสามารถนั้นจะเป็นเรื่องง่ายได้อย่างไร? เวลาเพียงสองวันนั้นย่อมไม่เพียงพอ“เช่นนั้นเจ้าจงค้นหาต่อไป” “อย่างไรเสียข้าก็ต้องอยู่ที่เมืองอู่เจียงต่อไปอีกนาน” “เรื่องต่าง ๆ ในที่นี้ ข้าจะรับผิดชอบเอง” “แต่ก่อนหน้านั้นเจ้ายังมีภารกิจสำคัญอีกอย่างหนึ่ง นั่นคือการจัดหาแรงงานเพื่อช่วยข้าขุดคลอง” หวังหยวนสั่งการเพิ่มเติมเกาเล่อรับคำแล้วก็จากไปหลังจากอยู่ในห้องมาสองวัน แผนที่ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว หวังหยวนจึงสั่งให้คนจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จแม้ว่าฉุนอวี๋อันจะพ้นจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงอยู่เคียงข้างหวังหยวน เกาเล่อควบคุมข่าวสารต่าง ๆ แต่เรื่องราวภายในเมืองอู่เจียงนั้น ฉุนอวี๋อันย่อมรู้ดีกว่า
