เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 161
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 162
“เจ้าไม่ได้มองหาพี่สะใภ้เพื่อพี่ชายของเจ้า แต่เจ้ากำลังพยายามฆ่าเขา!” เสียงของหูเมิ่งอิ๋งเย็นชา “ข้าแต่งงานกับสามีมาสามคน และทุกคนก็เสียชีวิตอย่างกะทันหันภายในหนึ่งเดือน ทุกคนในเมืองฝูรู้ดีว่าข้าเป็นจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญในการฆ่าสามี หากเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าก็ส่งคนไปไถ่ถามดูซิ!” หงเยี่ยกระพริบตา “ข้าเคยไถ่ถามจากลูกน้องของท่านมาแต่เนิ่นแล้ว และข้ารู้ว่าสิ่งที่พี่สะใภ้พูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่ข้าไม่กลัวสักหน่อย!” หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการฆ่าพี่ชายของเจ้างั้นเหรอ?” หงเยี่ยขมวดคิ้วและหน้ามุ่ย “พี่สะใภ้ อย่าคิดว่าข้าเลวขนาดนั้น พี่ชายของข้าเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าจะไปคิดที่ฆ่าเขาได้อย่างไรเล่า!” หูเมิ่งอิ๋งเลิกคิ้ว “แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังปล้นข้าอยู่?” “เพราะว่าพี่ชายข้าไม่กลัว!” หงเยี่ยยิ้มแย้มแจ่มใส “พี่ชายของข้าแต่งงานกับพี่สะใภ้สามคน และพวกนางทั้งหมดเสียชีวิตภายในสองปี หมอดูบอกว่าเขาเชี่ยวชาญในการควบคุมชีวิตของภรรยา! พวกท่านคนหนึ่งดวงกินผัว คนหนึ่งดวงกินเมีย ช่างเป็นคู่สวรรค์สร้างอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ!” “...” หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงอยู่นาน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 163
“พี่หยวน หนังสือเล่มนั้นมันคืออะไร เหตุใดถึงทรงพลังขนาดนี้!” “ทันทีที่เหล่ยจูเหรินเห็นหนังสือเล่มนั้น เขาถึงบอกว่าหนิวซาน หนิวหวู่ และทหารในชนบทฆ่ากันเอง!” “ซ้ำยังส่งคนมาเตรียมอาหารเช้า และเสบียงแห้งให้พวกเราตั้งแต่เช้า!” “นอกจากนี้หัวหน้าหมู่บ้านและฉี๋จ่างก็มาช่วยด้วย พาหนิวซาน หนิวหวู่ และเจ้าของโรงเตี๊ยมไปยังที่ว่าการอำเภอ!” วันรุ่งขึ้น ทันทีที่กลุ่มคนออกจากเมืองไท่ผิง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเหมือนความฝัน ร้านผิดกฎหมายร้านหนึ่งถูกกำจัดให้สิ้นซาก โดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย สิ่งนี้ทำให้พวกเขารับรู้ถึงพลังอีกประเภทหนึ่ง นอกเหนือจากอำนาจและการปกครอง...ชื่อเสียง! “ไม่ใช่ว่าคำเชิญนั้นเยี่ยมยอด แต่เป็นเพราะพวกเขาคิดเองเออเอง และหวาดกลัวไปเอง!” หวังหยวนเม้มริมฝีปากและกลั้นยิ้ม “พวกเจ้าต้องจำไว้ว่าการจินตนาการนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่อย่ามโนไปไกล!” “มโน!” ทั้งกลุ่มสับสน! “หมายถึงใช้สมอง!” หวังหยวนอธิบายอย่างใจเย็น “เจ้ายืนอยู่ชั้นล่าง และนึกคิดว่าสิ่งใดที่สามารถใช้ได้อยู่ชั้นสอง แต่อย่าคิดถึงชั้นสามหรือสี่ เช่นนั้นจะทำให้ตัวเจ้าตกใจเท่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 164
หลังจากยัดอาหารเข้าปากคำโต หูเทียนก็มีพละกำลังและพูดเร็วขึ้น “ผู้ติดตามของตระกูลหู!” หวังหยวนมองไปด้านข้าง ในตอนนั้น ความสนใจของเขาอยู่ที่หูเมิ่งอิ๋งเท่านั้น และเขาไม่ได้สนใจผู้ติดตามทั้งสิบเลย แต่ต้าหู่พยักหน้าและพูดว่า “พี่หยวน เขาเป็นหนึ่งในสี่ผู้ติดตามที่ดูแลรถม้า!” ผู้ติดตามทั้งสี่คนต่างเป็นผู้ติดตามฝึกหัด พวกเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของหวังหยวน ดังนั้นจึงมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คนทั้งสี่คน แต่ไม่ได้ใส่ใจคุณหนูหูมากนัก “อ่อ!” หลังจากยืนยันตัวตนของเขาแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ติดตามของคุณหนูหู เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่และได้รับบาดเจ็บ คุณหนูหูอยู่ที่ไหน?” “คุณชายได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย!” หูเทียนหยิบอาหารเข้าปากแล้วลุกขึ้นคำนับ “เนื่องจากคุณหนูทำข้อตกลงกับคุณชาย นางจึงขายสบู่ให้กับเมืองจิ่วซานทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน เราได้ขายไปจนถึงเมืองทางตอนใต้แล้ว และเหลือแต่เมืองทางเหนือเท่านั้น” หวังหยวนประหลาดใจ! หูเมิ่งอิ๋งผู้นี้ลงมือเร็วมาก ในยุคที่การคมนาคมขนส่งไม่สะดวกเช่นนี้ แต่กลับขายสบู่ให้กับพื้นที่ส่วนใหญ่ในเมืองจวิ้นในเวลาอันสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 165
ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา เซี่ยซานหู่พร้อมขวานในมือ เขามองดูต้าหู่และเอ้อหู่ด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ขมวดคิ้ว ทั้งคู่เป็นคนสนิทของคุณชาย ถ้าพวกเขามาด้วยกัน แสดงว่าคุณชายต้องอยู่ในรถ! หวังหยวนขมวดคิ้วอยู่ในรถม้า เขารู้สึกเหมือนยกหินขึ้นมา แต่กลับหล่นทับขาตัวเอง เซี่ยซานหู่ผู้นี้ต้องการลักพาตัวเขาไปเป็นที่ปรึกษาทางทหารมาโดยตลอด ตอนนี้เขาจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร! “ไม่ได้มา เจ้าอย่าคิดเลอะเทอะ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่!” เอ้อหู่รีบปฏิเสธ และยัดเงินไว้ในอ้อมแขนของโจรภูเขา ตามด้วยพูดเสียงอู้อี้ “เรากำลังรีบ!” โจรภูเขารับเงิน และมองย้อนกลับไปครึ่งทางภูเขา เพื่อขอคำแนะนำอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่านายท่านสิบรู้จักคนผู้นี้ และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา! โดยปกติแล้วจะไม่เก็บค่าผ่านทางกับพวกเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเพื่อนนักเดินทางจะหัวเราะเยาะเอาได้ “หลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้ว ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ นี่เป็นกฎที่นายท่านรองตั้งไว้!” เซี่ยซานหู่โบกมือแล้วมองไปด้านข้าง! ที่นั่นมีโจรหลายร้อยคน และตรงกลางมีโจรภูเขาตาเดียวนอนอยู่บนหนังหมาป่า! เขาคือนายท่านเก้าของอีเซี่ยนเทียนตาหมาป่าข้างเดียว ค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 166
“ไปให้พ้น เจ้ายังอยากปกป้องเขาอยู่อีก สารเลวสิ้นดี!”ตู้เหยียนหลางผลักเซี่ยซานหู่ออกไป และรีบวิ่งไปที่ตีนเขา "ทั้งหมดลงจากม้าซะ ยอมให้จับซะโดยดี ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!""ลงจากหลังม้าซะ!"พวกโจรตะโกนข่มขวัญด้วยท่าทางเหมือนตั๊กแตนเกี่ยวข้าวคนในกลุ่มท่าทางและสีหน้าเปลี่ยนไปหมด“ลงรถ ลงจากหลังม้าซะ!”หวังหยวนกระโดดลงจากรถก่อน คว้าโล่เอาไว้ และโยนหน้าไม้ขงเบ้งออกไปสิบคนคว้ามันไว้และตั้งค่ายกลรุกรับตามกลยุทธ์ที่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า!ชายหนุ่มห้าคนจากกลุ่มขายปลา แต่ละคนถือโล่สองอันเพื่อป้องกันลูกธนู!ต้าหู่และเอ้อหู่ กัวเหลียงและกัวเฉียง, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว และหวังหยวนก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย พวกเขาแต่ละคนมีหน้าไม้ขงเบ้ง และยิงใส่กลุ่มโจรที่พุ่งมา!ฟิ้วจึก ฟิ้วจึก...โจรล้มลงทีละคน ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงโล่ โจรยี่สิบสามคนก็ล้มลงแล้ว!บางส่วนถูกยิงที่ท้องน้อย บางส่วนที่ขา และบางส่วนที่หน้าอกบางคนถูกฆ่าตายทันทีและบางคนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!“พวกมันมีธนู!”“รีบหลบเร็วเข้า!”“โอ้ย ข้าถูกยิง!”กองโจรทั้งสามนั้นเป็นแกนนำหลักของกลุ่ม แต่ดันตายไปแล้วหนึ่งในห้า ทำใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 167
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว...หลังจากระดมยิงหน้าไม้เป็นระลอก โจรมากกว่ายี่สิบคนก็ล้มลงและก็พ่ายแพ้อีกครั้งตู้เหยียนหลางซ่อนตัวอย่างขี้ขลาดอีกครั้ง หันหน้าแล้วตะโกนไปทางป้านซานยาว "ยิงพวกมันต่อไป ยิงไอ้เวรพวกนี้ให้ตายให้หมด!"ฟิ้ว...ปัง...นักธนูทั้งห้าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขึ้นสายธนูและพยายามยิงธนูต่อไปเมื่อพูดถึงธนูแล้ว แม้ว่ากำลังแขนจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่หากยิงธนูมากกว่าสิบครั้งติดต่อกันก็จะเจ็บปวดเมื่อยล้าไม่น้อย!หลังจากยิงธนูมากกว่าสิบดอกติดต่อกัน แขนของพวกเขาก็เจ็บจนไม่สามารถขึ้นสายธนูได้อีกต่อไประยะยิงสั้นลงจากหนึ่งร้อยก้าวเหลือห้าสิบก้าว ไม่แม้แต่จะโดนโล่ด้วยซ้ำดวงตาของหวังหยวนหรี่ลงอย่างเคร่งเครียด "ต้าหู่ เจ้าเอาโล่บุกไปข้างหน้า และสังหารนักธนูนั้นซะ เอ้อหู เจ้าเอาดาบไปบั่นคอพวกมัน เตรียมตัวบุกออกไปกันเถอะ""ได้เลย!"ทั้งสองตกลงอย่างไม่ลังเล!ต้าหู่ถือดาบยาวคว้าโล่แล้วรีบไปหานักธนูป้านซานยาว!เอ้อหู่ไม่คว้าโล่ไปด้วยซ้ำ เขาแค่เอาไปดาบแล้วพุ่งเข้าไปหาตู้เหยียนหลางราวกับสายลม!"หนีเร็ว!"ป้านซานยาวและเซี่ยซานหู่ถึงกับหน้าถอดสีอย่างหนัก เขาตะโกนเรียกนักธนู แล้วตะโกนใส่ตู้เห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 168
ท่าทีของกลุ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก!หวังหยวนขมวดคิ้ว "อีกนานแค่ไหน? เจ้าประมาณการคร่าว ๆ ก็ได้! หากมีเวลาพอ เราจะทิ้งรถม้าไว้ และรีบขี่ม้าใช้กำลังทั้งหมดของเราตีฝ่าที่นี่ออกไป"“ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้!”หูเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า "พวกโจรก็มีม้าด้วย และพวกเขาก็คุ้นเคยกับเส้นทางบนภูเขา ที่นี่พวกเขาเคลื่อนไหวได้คล่องตัวกว่า พวกเขาจะแซงก่อนที่เราจะออกไปจากที่นี้ได้!"กลุ่มคนขมวดคิ้ว "เราหนีไปไม่ได้!"หวังหยวนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน!ในหุบเขานี้มีโจรมากเกินไป และเพิ่งฆ่าคนได้แค่นิดเดียว สร้างความเสียหายใหญ่หลวงไม่ได้เลยตอนนี้ทางนั้นคงเตรียมเฝ้ารับมือแล้ว ต้องมีคนไล่ตามพวกเขามากขึ้นอย่างแน่นอน และจะประมาทไม่ได้อีกต่อไปการต่อสู้ปะทะกันกลายเป็นเรื่องยาก!บรรยากาศในตอนนี้เริ่มเคร่งเครียด!ทุกคนหนักใจมาก และความสุขจากชัยชนะก็กลายเป็นความกดดันหลังจากสังหารโจรไปมากมาย เมื่อกำลังเสริมของโจรมาถึง พวกเขาจะปล่อยพวกเราไปได้อย่างไรคราวนี้เป็นไปได้มากว่าจะมีคนตาย!หลายคนมองไปที่หวังหยวน ซึ่งเป็นแกนนำหลักของพวกเขามาโดยตลอด!ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ปัญหาหรือวิกฤติใดก็ตาม ก็จะคลี่คลายได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 169
หงเยี่ยมองอย่างดีใจ "พี่สะใภ้ ข้าชอบที่เจ้าแยกแยะข้อดีข้อเสียได้อย่างชัดเจน ไม่เหมือนผู้หญิงบางคนที่ถูกฉุดมาที่เขานี่แล้วมัวแต่ร้องหาความตาย!"หูเมิ่งอิ๋งยิ้มและพยักหน้าแล้วกินต่อ!แม้ว่านางจะอดอาหารจนตาย พวกโจรก็ไม่ยอมปล่อยนางไปอยู่ดี ดังนั้นกินให้มีเรี่ยวแรงพอ จึงเป็นการดีกว่าเมื่อมีโอกาสหลบหนี อย่างน้อยจะได้ไม่หมดแรงไปก่อนทันใดนั้นก็มีเสียงกังวลดังมาจากนอกประตู "รองหัวหน้า มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว ท่านเก้าของเราถูกสังหารแล้ว พี่น้องของเราสี่สิบห้าสิบคนเสียชีวิตแล้ว!"ใบหน้างดงามของหงเยี่ยดูเคร่งขรึม และนางก็ถือดาบยาวมา "ใครกล้าฆ่าผู้คนของเราในเขตนี้!"โจรที่อยู่นอกประตูพูดว่า "ไม่แน่ชัด แต่จากข่าวที่นกหวีดส่งกลับมานั้นธรรมดามาก รู้แค่ว่าพวกเขามีดาบ โล่ และธนู ได้สังหารพี่น้องเราจนไม่อาจตอบโต้ได้!""นำโล่ คันธนู และลูกธนูมา เรียกยอดฝีมือทั้งหมดในค่าย ไปสังหารพวกมันพร้อมกับข้า!"หงเยี่ยรีบถือดายยาวออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ“ใครกล้าขนาดนี้ กล้าฆ่าคนจากค่ายอีเซี่ยนเทียน!”หูเมิ่งอิ๋งวางชามและตะเกียบลง ดวงตาสดใดได้รูปของนางเป็นประกาย "ในขณะที่หงเยี่ยถูกยอดฝีมือดึงความสนใจ ข้
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
