Share
บทที่ 161
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 162
“เจ้าไม่ได้มองหาพี่สะใภ้เพื่อพี่ชายของเจ้า แต่เจ้ากำลังพยายามฆ่าเขา!” เสียงของหูเมิ่งอิ๋งเย็นชา “ข้าแต่งงานกับสามีมาสามคน และทุกคนก็เสียชีวิตอย่างกะทันหันภายในหนึ่งเดือน ทุกคนในเมืองฝูรู้ดีว่าข้าเป็นจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญในการฆ่าสามี หากเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าก็ส่งคนไปไถ่ถามดูซิ!” หงเยี่ยกระพริบตา “ข้าเคยไถ่ถามจากลูกน้องของท่านมาแต่เนิ่นแล้ว และข้ารู้ว่าสิ่งที่พี่สะใภ้พูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่ข้าไม่กลัวสักหน่อย!” หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการฆ่าพี่ชายของเจ้างั้นเหรอ?” หงเยี่ยขมวดคิ้วและหน้ามุ่ย “พี่สะใภ้ อย่าคิดว่าข้าเลวขนาดนั้น พี่ชายของข้าเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าจะไปคิดที่ฆ่าเขาได้อย่างไรเล่า!” หูเมิ่งอิ๋งเลิกคิ้ว “แล้วเหตุใดเจ้าถึงยังปล้นข้าอยู่?” “เพราะว่าพี่ชายข้าไม่กลัว!” หงเยี่ยยิ้มแย้มแจ่มใส “พี่ชายของข้าแต่งงานกับพี่สะใภ้สามคน และพวกนางทั้งหมดเสียชีวิตภายในสองปี หมอดูบอกว่าเขาเชี่ยวชาญในการควบคุมชีวิตของภรรยา! พวกท่านคนหนึ่งดวงกินผัว คนหนึ่งดวงกินเมีย ช่างเป็นคู่สวรรค์สร้างอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ!” “...” หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงอยู่นาน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 163
“พี่หยวน หนังสือเล่มนั้นมันคืออะไร เหตุใดถึงทรงพลังขนาดนี้!” “ทันทีที่เหล่ยจูเหรินเห็นหนังสือเล่มนั้น เขาถึงบอกว่าหนิวซาน หนิวหวู่ และทหารในชนบทฆ่ากันเอง!” “ซ้ำยังส่งคนมาเตรียมอาหารเช้า และเสบียงแห้งให้พวกเราตั้งแต่เช้า!” “นอกจากนี้หัวหน้าหมู่บ้านและฉี๋จ่างก็มาช่วยด้วย พาหนิวซาน หนิวหวู่ และเจ้าของโรงเตี๊ยมไปยังที่ว่าการอำเภอ!” วันรุ่งขึ้น ทันทีที่กลุ่มคนออกจากเมืองไท่ผิง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเหมือนความฝัน ร้านผิดกฎหมายร้านหนึ่งถูกกำจัดให้สิ้นซาก โดยไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย สิ่งนี้ทำให้พวกเขารับรู้ถึงพลังอีกประเภทหนึ่ง นอกเหนือจากอำนาจและการปกครอง...ชื่อเสียง! “ไม่ใช่ว่าคำเชิญนั้นเยี่ยมยอด แต่เป็นเพราะพวกเขาคิดเองเออเอง และหวาดกลัวไปเอง!” หวังหยวนเม้มริมฝีปากและกลั้นยิ้ม “พวกเจ้าต้องจำไว้ว่าการจินตนาการนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่อย่ามโนไปไกล!” “มโน!” ทั้งกลุ่มสับสน! “หมายถึงใช้สมอง!” หวังหยวนอธิบายอย่างใจเย็น “เจ้ายืนอยู่ชั้นล่าง และนึกคิดว่าสิ่งใดที่สามารถใช้ได้อยู่ชั้นสอง แต่อย่าคิดถึงชั้นสามหรือสี่ เช่นนั้นจะทำให้ตัวเจ้าตกใจเท่าน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 164
หลังจากยัดอาหารเข้าปากคำโต หูเทียนก็มีพละกำลังและพูดเร็วขึ้น “ผู้ติดตามของตระกูลหู!” หวังหยวนมองไปด้านข้าง ในตอนนั้น ความสนใจของเขาอยู่ที่หูเมิ่งอิ๋งเท่านั้น และเขาไม่ได้สนใจผู้ติดตามทั้งสิบเลย แต่ต้าหู่พยักหน้าและพูดว่า “พี่หยวน เขาเป็นหนึ่งในสี่ผู้ติดตามที่ดูแลรถม้า!” ผู้ติดตามทั้งสี่คนต่างเป็นผู้ติดตามฝึกหัด พวกเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของหวังหยวน ดังนั้นจึงมุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คนทั้งสี่คน แต่ไม่ได้ใส่ใจคุณหนูหูมากนัก “อ่อ!” หลังจากยืนยันตัวตนของเขาแล้ว หวังหยวนก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ติดตามของคุณหนูหู เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่และได้รับบาดเจ็บ คุณหนูหูอยู่ที่ไหน?” “คุณชายได้โปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย!” หูเทียนหยิบอาหารเข้าปากแล้วลุกขึ้นคำนับ “เนื่องจากคุณหนูทำข้อตกลงกับคุณชาย นางจึงขายสบู่ให้กับเมืองจิ่วซานทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน เราได้ขายไปจนถึงเมืองทางตอนใต้แล้ว และเหลือแต่เมืองทางเหนือเท่านั้น” หวังหยวนประหลาดใจ! หูเมิ่งอิ๋งผู้นี้ลงมือเร็วมาก ในยุคที่การคมนาคมขนส่งไม่สะดวกเช่นนี้ แต่กลับขายสบู่ให้กับพื้นที่ส่วนใหญ่ในเมืองจวิ้นในเวลาอันสั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 165
ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขา เซี่ยซานหู่พร้อมขวานในมือ เขามองดูต้าหู่และเอ้อหู่ด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ขมวดคิ้ว ทั้งคู่เป็นคนสนิทของคุณชาย ถ้าพวกเขามาด้วยกัน แสดงว่าคุณชายต้องอยู่ในรถ! หวังหยวนขมวดคิ้วอยู่ในรถม้า เขารู้สึกเหมือนยกหินขึ้นมา แต่กลับหล่นทับขาตัวเอง เซี่ยซานหู่ผู้นี้ต้องการลักพาตัวเขาไปเป็นที่ปรึกษาทางทหารมาโดยตลอด ตอนนี้เขาจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร! “ไม่ได้มา เจ้าอย่าคิดเลอะเทอะ พี่หยวนไม่อยู่ที่นี่!” เอ้อหู่รีบปฏิเสธ และยัดเงินไว้ในอ้อมแขนของโจรภูเขา ตามด้วยพูดเสียงอู้อี้ “เรากำลังรีบ!” โจรภูเขารับเงิน และมองย้อนกลับไปครึ่งทางภูเขา เพื่อขอคำแนะนำอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่านายท่านสิบรู้จักคนผู้นี้ และความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา! โดยปกติแล้วจะไม่เก็บค่าผ่านทางกับพวกเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเพื่อนนักเดินทางจะหัวเราะเยาะเอาได้ “หลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้ว ก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะ นี่เป็นกฎที่นายท่านรองตั้งไว้!” เซี่ยซานหู่โบกมือแล้วมองไปด้านข้าง! ที่นั่นมีโจรหลายร้อยคน และตรงกลางมีโจรภูเขาตาเดียวนอนอยู่บนหนังหมาป่า! เขาคือนายท่านเก้าของอีเซี่ยนเทียนตาหมาป่าข้างเดียว ค
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 166
“ไปให้พ้น เจ้ายังอยากปกป้องเขาอยู่อีก สารเลวสิ้นดี!”ตู้เหยียนหลางผลักเซี่ยซานหู่ออกไป และรีบวิ่งไปที่ตีนเขา "ทั้งหมดลงจากม้าซะ ยอมให้จับซะโดยดี ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!""ลงจากหลังม้าซะ!"พวกโจรตะโกนข่มขวัญด้วยท่าทางเหมือนตั๊กแตนเกี่ยวข้าวคนในกลุ่มท่าทางและสีหน้าเปลี่ยนไปหมด“ลงรถ ลงจากหลังม้าซะ!”หวังหยวนกระโดดลงจากรถก่อน คว้าโล่เอาไว้ และโยนหน้าไม้ขงเบ้งออกไปสิบคนคว้ามันไว้และตั้งค่ายกลรุกรับตามกลยุทธ์ที่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า!ชายหนุ่มห้าคนจากกลุ่มขายปลา แต่ละคนถือโล่สองอันเพื่อป้องกันลูกธนู!ต้าหู่และเอ้อหู่ กัวเหลียงและกัวเฉียง, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว และหวังหยวนก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย พวกเขาแต่ละคนมีหน้าไม้ขงเบ้ง และยิงใส่กลุ่มโจรที่พุ่งมา!ฟิ้วจึก ฟิ้วจึก...โจรล้มลงทีละคน ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงโล่ โจรยี่สิบสามคนก็ล้มลงแล้ว!บางส่วนถูกยิงที่ท้องน้อย บางส่วนที่ขา และบางส่วนที่หน้าอกบางคนถูกฆ่าตายทันทีและบางคนก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!“พวกมันมีธนู!”“รีบหลบเร็วเข้า!”“โอ้ย ข้าถูกยิง!”กองโจรทั้งสามนั้นเป็นแกนนำหลักของกลุ่ม แต่ดันตายไปแล้วหนึ่งในห้า ทำใ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 167
ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว...หลังจากระดมยิงหน้าไม้เป็นระลอก โจรมากกว่ายี่สิบคนก็ล้มลงและก็พ่ายแพ้อีกครั้งตู้เหยียนหลางซ่อนตัวอย่างขี้ขลาดอีกครั้ง หันหน้าแล้วตะโกนไปทางป้านซานยาว "ยิงพวกมันต่อไป ยิงไอ้เวรพวกนี้ให้ตายให้หมด!"ฟิ้ว...ปัง...นักธนูทั้งห้าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขึ้นสายธนูและพยายามยิงธนูต่อไปเมื่อพูดถึงธนูแล้ว แม้ว่ากำลังแขนจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่หากยิงธนูมากกว่าสิบครั้งติดต่อกันก็จะเจ็บปวดเมื่อยล้าไม่น้อย!หลังจากยิงธนูมากกว่าสิบดอกติดต่อกัน แขนของพวกเขาก็เจ็บจนไม่สามารถขึ้นสายธนูได้อีกต่อไประยะยิงสั้นลงจากหนึ่งร้อยก้าวเหลือห้าสิบก้าว ไม่แม้แต่จะโดนโล่ด้วยซ้ำดวงตาของหวังหยวนหรี่ลงอย่างเคร่งเครียด "ต้าหู่ เจ้าเอาโล่บุกไปข้างหน้า และสังหารนักธนูนั้นซะ เอ้อหู เจ้าเอาดาบไปบั่นคอพวกมัน เตรียมตัวบุกออกไปกันเถอะ""ได้เลย!"ทั้งสองตกลงอย่างไม่ลังเล!ต้าหู่ถือดาบยาวคว้าโล่แล้วรีบไปหานักธนูป้านซานยาว!เอ้อหู่ไม่คว้าโล่ไปด้วยซ้ำ เขาแค่เอาไปดาบแล้วพุ่งเข้าไปหาตู้เหยียนหลางราวกับสายลม!"หนีเร็ว!"ป้านซานยาวและเซี่ยซานหู่ถึงกับหน้าถอดสีอย่างหนัก เขาตะโกนเรียกนักธนู แล้วตะโกนใส่ตู้เห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 168
ท่าทีของกลุ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก!หวังหยวนขมวดคิ้ว "อีกนานแค่ไหน? เจ้าประมาณการคร่าว ๆ ก็ได้! หากมีเวลาพอ เราจะทิ้งรถม้าไว้ และรีบขี่ม้าใช้กำลังทั้งหมดของเราตีฝ่าที่นี่ออกไป"“ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้!”หูเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า "พวกโจรก็มีม้าด้วย และพวกเขาก็คุ้นเคยกับเส้นทางบนภูเขา ที่นี่พวกเขาเคลื่อนไหวได้คล่องตัวกว่า พวกเขาจะแซงก่อนที่เราจะออกไปจากที่นี้ได้!"กลุ่มคนขมวดคิ้ว "เราหนีไปไม่ได้!"หวังหยวนก็ขมวดคิ้วเช่นกัน!ในหุบเขานี้มีโจรมากเกินไป และเพิ่งฆ่าคนได้แค่นิดเดียว สร้างความเสียหายใหญ่หลวงไม่ได้เลยตอนนี้ทางนั้นคงเตรียมเฝ้ารับมือแล้ว ต้องมีคนไล่ตามพวกเขามากขึ้นอย่างแน่นอน และจะประมาทไม่ได้อีกต่อไปการต่อสู้ปะทะกันกลายเป็นเรื่องยาก!บรรยากาศในตอนนี้เริ่มเคร่งเครียด!ทุกคนหนักใจมาก และความสุขจากชัยชนะก็กลายเป็นความกดดันหลังจากสังหารโจรไปมากมาย เมื่อกำลังเสริมของโจรมาถึง พวกเขาจะปล่อยพวกเราไปได้อย่างไรคราวนี้เป็นไปได้มากว่าจะมีคนตาย!หลายคนมองไปที่หวังหยวน ซึ่งเป็นแกนนำหลักของพวกเขามาโดยตลอด!ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ปัญหาหรือวิกฤติใดก็ตาม ก็จะคลี่คลายได
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 169
หงเยี่ยมองอย่างดีใจ "พี่สะใภ้ ข้าชอบที่เจ้าแยกแยะข้อดีข้อเสียได้อย่างชัดเจน ไม่เหมือนผู้หญิงบางคนที่ถูกฉุดมาที่เขานี่แล้วมัวแต่ร้องหาความตาย!"หูเมิ่งอิ๋งยิ้มและพยักหน้าแล้วกินต่อ!แม้ว่านางจะอดอาหารจนตาย พวกโจรก็ไม่ยอมปล่อยนางไปอยู่ดี ดังนั้นกินให้มีเรี่ยวแรงพอ จึงเป็นการดีกว่าเมื่อมีโอกาสหลบหนี อย่างน้อยจะได้ไม่หมดแรงไปก่อนทันใดนั้นก็มีเสียงกังวลดังมาจากนอกประตู "รองหัวหน้า มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว ท่านเก้าของเราถูกสังหารแล้ว พี่น้องของเราสี่สิบห้าสิบคนเสียชีวิตแล้ว!"ใบหน้างดงามของหงเยี่ยดูเคร่งขรึม และนางก็ถือดาบยาวมา "ใครกล้าฆ่าผู้คนของเราในเขตนี้!"โจรที่อยู่นอกประตูพูดว่า "ไม่แน่ชัด แต่จากข่าวที่นกหวีดส่งกลับมานั้นธรรมดามาก รู้แค่ว่าพวกเขามีดาบ โล่ และธนู ได้สังหารพี่น้องเราจนไม่อาจตอบโต้ได้!""นำโล่ คันธนู และลูกธนูมา เรียกยอดฝีมือทั้งหมดในค่าย ไปสังหารพวกมันพร้อมกับข้า!"หงเยี่ยรีบถือดายยาวออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ“ใครกล้าขนาดนี้ กล้าฆ่าคนจากค่ายอีเซี่ยนเทียน!”หูเมิ่งอิ๋งวางชามและตะเกียบลง ดวงตาสดใดได้รูปของนางเป็นประกาย "ในขณะที่หงเยี่ยถูกยอดฝีมือดึงความสนใจ ข้
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
