บทที่ 169

หงเยี่ยมองอย่างดีใจ "พี่สะใภ้ ข้าชอบที่เจ้าแยกแยะข้อดีข้อเสียได้อย่างชัดเจน ไม่เหมือนผู้หญิงบางคนที่ถูกฉุดมาที่เขานี่แล้วมัวแต่ร้องหาความตาย!"

หูเมิ่งอิ๋งยิ้มและพยักหน้าแล้วกินต่อ!

แม้ว่านางจะอดอาหารจนตาย พวกโจรก็ไม่ยอมปล่อยนางไปอยู่ดี ดังนั้นกินให้มีเรี่ยวแรงพอ จึงเป็นการดีกว่า

เมื่อมีโอกาสหลบหนี อย่างน้อยจะได้ไม่หมดแรงไปก่อน

ทันใดนั้นก็มีเสียงกังวลดังมาจากนอกประตู "รองหัวหน้า มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว ท่านเก้าของเราถูกสังหารแล้ว พี่น้องของเราสี่สิบห้าสิบคนเสียชีวิตแล้ว!"

ใบหน้างดงามของหงเยี่ยดูเคร่งขรึม และนางก็ถือดาบยาวมา "ใครกล้าฆ่าผู้คนของเราในเขตนี้!"

โจรที่อยู่นอกประตูพูดว่า "ไม่แน่ชัด แต่จากข่าวที่นกหวีดส่งกลับมานั้นธรรมดามาก รู้แค่ว่าพวกเขามีดาบ ​​โล่ และธนู ได้สังหารพี่น้องเราจนไม่อาจตอบโต้ได้!"

"นำโล่ คันธนู และลูกธนูมา เรียกยอดฝีมือทั้งหมดในค่าย ไปสังหารพวกมันพร้อมกับข้า!"

หงเยี่ยรีบถือดายยาวออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

“ใครกล้าขนาดนี้ กล้าฆ่าคนจากค่ายอีเซี่ยนเทียน!”

หูเมิ่งอิ๋งวางชามและตะเกียบลง ดวงตาสดใดได้รูปของนางเป็นประกาย "ในขณะที่หงเยี่ยถูกยอดฝีมือดึงความสนใจ ข้