บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 151 - บทที่ 160

“เขาเป็นปรมจารย์ท่านหนึ่ง!” เมื่อนึกถึงคำเตือนของคุณชาย เฮยซินหู่ก็ตัวสั่น “นายท่านรอง เราอย่าไปยั่ยยุเขาจะดีกว่า ตัวเขาเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้าย ใครก็ตามที่ยั่วยุเขาจะต้องตายแน่ ๆ!” หลังจากที่พี่รองถูกสังหารและพี่ใหญ่ถูกจับ เขาก็แอบเข้าไปในเทศบาลเพื่อไถ่ถาม!และได้รู้ว่าตระกูลหลิวก็จบสิ้นเช่นกัน คนที่ต่อต้านคุณชายผู้นั้นก็ต่างติดคุกกันหมด! หงเยี่ยเงยหน้าอันหล่อเหลาขึ้น เขาหยิบมีดยาวขึ้นมาแล้วพูดอย่างเหยียดหยาม “เมื่อมีจิตใจที่เฉียบแหลม เช่นนั้นจะต้องเป็นบัณฑิตอย่างแน่นอน เมื่อต้องรับมือกับบัณฑิตก็อย่าพูดอะไรมากนัก แค่เข้าไปแทงเขาด้วยมีดให้ตาย ไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหนยังไงก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี!” “...อืม ๆ!” เฮยซินหู่หัวเราะอย่างอดไม่ได้ คุณชายเป็นคนรอบคอบขนาดนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าเขา ก่อนที่ใครจะเข้าใกล้เขาแล้วชักดาบแทง การซุ่มโจมตีของเขาจากทุกทิศทุกทางจะทำให้คนผู้นั้นล้มลง เขาเคยเห็นมาก่อน ตอนที่กำลังจะลักพาตัวคุณชาย เขาก็ถูกซุ่มโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า! ทันใดนั้น โจรภูเขาก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโถง “นายท่านรอง พวกเราปล้นสตรีได้นางหนึ่ง” หงเยี่ยพูดอย่างสบาย ๆ “ไม่มีเงินจ่

“กลัวที่ไหนกันเล่า พวกเขาเป็นแค่กลุ่มโจรกระจอก หากกล้าบุกเข้ามาจริง ๆ ล่ะก็ ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดเอง!” เอ้อหู่กำลังนำทาง โดยถือบังเหียนในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็จับดาบราชวงศ์ถังไว้ ดวงตาของเขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับสายฟ้า ร่างกายของเขาตึงเครียดและพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังของเขาพี่น้องทั้งสองคน กัวเฉียงและกัวเหลียง ซึ่งอยู่ด้านหลังก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะรับมือกับเหตุฉุกเฉิน คนกลุ่มหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ! ในป่าทั้งสองด้าน มีโจรภูเขามากกว่ายี่สิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขามองกลุ่มคนด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “นายท่านรอง คนกลุ่มนี้ดูยากที่จะรับมือ เราจะรับมือกันไหวหรือขอรับ?” โจรภูเขามีสายตาหวาดกลัว รถม้าหนึ่งคัน ผู้คุ้มกันสิบคน ทุกคนมีดาบติดอาวุธ ดูท่าทางจะยั่วยุได้ยาก “ข้าอยู่นี่ กลัวอะไร!” เสี่ยวชิงหมั่งพูดอย่างเหยียดหยาม “ดูคนพวกนั้นที่อยู่ข้างหลังซิ แต่ละคนดูขลาดกลัวกันหมด การมีมีดอยู่ในมือไม่สำคัญหรอก พวกมันฆ่าไก่ไม่ได้สักตัวเลยด้วยซ้ำ! ยิ่งดูท่าทางของพวกเขา คงจะเป็นแกะอ้วนแน่ ๆ หากปล้นได้จริง ๆ ล่ะก็ ไม่เพียงแต่ได้กินดื่มอย่างสุขสำราญเท่านั้น แต่ยังไปหอคณิกาใน

โจรภูเขาคนอื่น ๆ หนีไปคนละทิศคนละทาง แต่เพื่อที่จะล้อมเอ้อหู่และอีกสามคน พวกเขาจึงรวมตัวกัน และเมื่อพวกเขาหันหลังกลับ ประตูที่ว่างเปล่าก็เปิดออกกว้าง! ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง... เอ้อหู่, กัวเหลียง และกัวเฉียงกวัดแกว่งดาบราวกับสายฟ้า และสังหารโจรภูเขามากกว่าสิบคนในทันที โจรภูเขายี่สิบแปดคนถูกสังหารทั้งหมดในเวลาเพียงชั่วครู่ นอกจากหวังเอ๋อโกวที่ล้มลงแล้วได้บาดแผลเล็กน้อย ที่เหลือก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย! คนกลุ่มหนึ่งมองไปที่ศพของโจรภูเขา พละกำลังและความกล้าหาญของพวกเขาหายไปพร้อมความรู้สึกไม่สบายใจ ตามกฎหมายของเมืองต้าเย่ การฆ่าคนควรได้รับโทษถึงชีวิต แต่การฆ่าโจรเป็นข้อยกเว้น ตราบใดที่พวกเขาเต็มใจส่งศพของโจรไปยังเมืองหลาง ก็จะได้รับรางวัลจากศาลาว่าการ! แต่พวกเขาต่างก็เป็นเพียงชาวบ้าน นอกจากต้าหู่, เอ้อหู่, กัวเฉียง และกัวเหลียงที่เคยสังหารโจรในค่ายซานหู่ ในหมู่พวกเขาก็ไม่มีใครเคยฆ่าคนเลย! สภาพจิตใจยังไม่แข็งพอ! หวังหยวนกล่าวว่า “รีบเก็บอาวุธของพวกโจรขึ้นมาเร็วเข้า เกรงว่าพวกเขาจะมองเห็นมีดหักและหอกที่หัก แล้วรู้ว่าเรามีดาบที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียวอย่างง่ายดาย นอกจ

ม้าถูกมัดไว้ในคอกม้า ส่วนรถม้าถูกลากไปจอดที่หน้าประตู หวังหยวนเข้าไปในห้องชุดเทียนจื่อ ว่ากันว่าเป็นห้องชุด แต่จริง ๆ แล้วมีสองห้องทั้งภายในและภายนอก โดยมีกระเบื้องอิฐปูอยู่บนพื้น ห้องนั่งเล่นด้านนอกมีโต๊ะและเก้าอี้ ส่วนด้านในมีเตียงและโต๊ะเขียนหนังสือ การจัดวางเรียบง่ายมาก เครื่องนอนบนเตียงยังมีกลิ่นแปลกประหลาด “ห้องชุดในชนบทอาจไม่ดีเท่าในเทศบาล แต่ห้องพักใหญ่กว่ามาก!” ต้าหู่หยิบผ้าปูที่นอนออกจากรถม้า แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่ทางร้านเตรียมไว้ให้บนเตียง! พี่สะใภ้ซื่อหานเป็นคนวานขอเรื่องนี้ โดยบอกว่ามีเห็บเหาอยู่บนผ้าปูที่นอนที่โรงเตี๊ยม ดังนั้นนางจึงให้พี่หยวนนอนของที่บ้าน หลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกแล้วติดเชื้อเหาและหมัด ซึ่งจะจัดการได้ยากในอนาคต “ที่ดินในเมืองมีราคาแพง แต่ที่ดินในชนบทราคาถูก ดังนั้นบ้านจึงสามารถสร้างใหญ่เป็นธรรมดา!” หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าได้จัดเตรียมคนมาเฝ้าเวรดึกหรือยัง?” ในรถม้า นอกจากดาบราชวงศ์ถัง หน้าไม้ และเหรียญเงินแล้ว ยังมีสิ่งอื่นอีกมากมาย! ดังนั้นจึงต้องจัดเตรียมคนให้คอยเฝ้าไว้ ทั้งตอนก่อนเที่ยงคืนและหลังเที่ยงคืน ต้าหู่พยักหน้าแล

หวังหยวนหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นเราก็รอให้เขามา!” บริกรทั้งหกคนตกใจ “ท่านไม่กลัวเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนหรือ!” “เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนแล้วอย่างไร!” เมื่อเหลือบมองเอ้อหู่ที่โกรธแค้น เขาก็เตะบริกรต้อนรับทันที! คนอื่น ๆ จ้องมองอย่างเย็นชา พวกเขากวาดล้างค่ายซานหู่ สังหารหุบเขาต้าชิง พวกเขาไม่แม้แต่จะมองเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนตัวเล็ก ๆ นั้นอยู่ในสายตา สิ่งเดียวที่พวกเขากังวล คือตัวตนของเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน หากหวังหยวนต้องการเก็บไว้ พวกเขาย่อมไม่กลัว พวกเขาไปที่ว่าการอำเภอเพื่อยื่นร้องเรียนทุกวัน และหมู่บ้านต้าหวังไม่เคยแพ้ใคร ทั้งหกคนตกใจมาก พวกเขาไม่สนใจเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนด้วยซ้ำ คนกลุ่มนี้มีเบื้องหลังอย่างไรกันแน่! หวังหยวนชี้ไปที่บริกรต้อนรับ “นอกจากเขา พาคนอื่นออกไปให้หมด!” มีชายห้าคนถูกลากออกไป บริกรต้อนรับตัวสั่นอยู่ตัวคนเดียว ดวงตาของหวังหยวนมืดมน “ร้านนี้เปิดมานานแค่ไหนแล้ว และมีผู้เสียหายกี่คนแล้ว? เจ้าสามารถโกหกข้าได้ แต่ข้าจะสอบปากคำคนอื่นด้วย ถ้าข้าพบว่าเจ้าโกหกแม้แต่ครึ่งเดียว ข้าตัดหัวของเจ้าซะ!” หวังเอ้อโกววางดาบถังบนคอของบริกรอีกครั้ง และเลือดก็ค่อย ๆ ไหลออกมาจา