All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1231 - Chapter 1240

หวังหยวนออกเดินทางออกจากหมู่บ้านต้าหวังอย่างรวดเร็ว ก็ไม่นานก็ถึงเมืองชนบททั้งสามคนเดินมาตลอดทาง สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาล้วนแต่เป็นความรกร้างว่างเปล่า เป็นผืนดินที่โล่งเตียน ไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งพืชผล แม้แต่หญ้าก็ยังไม่งอกแม้แต่ต้นเดียว“พี่หยวน ดูเหมือนว่าพื้นที่แห่งนี้จะไม่ได้แห้งแล้งมากเกินไป แต่ชาวบ้านเหล่านี้กลับขี้เกียจเกินไป”“มีผืนดินอันอุดมสมบูรณ์มากมายเช่นนี้แต่กลับทิ้งร้างไว้ ไม่ยอมปลูกอะไรเลย แต่กลับยอมออกไปขอทานมากกว่าเพาะปลูก”ต้าหู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีแววตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก สงสัย และอารมณ์ต่าง ๆ มากมาย ทุกวันชาวบ้านเหล่านี้จะเอาแต่บ่นว่าเจ้าหน้าที่เบื้องสูงไม่ทำหน้าที่โดยไม่คิดที่จะพึ่งพาตนเองเลย หวังเพียงแค่ให้ทางการให้เงินอุดหนุนที่น้อยนิดแก่พวกตนทว่า!ในระยะหลังมานี้มีสงครามเกิดขึ้น อาหารที่เหลือก็มีไม่มากนัก มีเพียงพอแค่เลี้ยงทหารที่ไปออกรบอยู่ข้างนอกเท่านั้นยิ่งกว่านั้นคือเมื่อผ่านการรีดไถมาหลายต่อหลายชั้น ประโยชน์ที่ตกถึงมือชาวบ้านจึงมีน้อยนิด พื้นที่ยากจนทุรกันดารเช่นนี้ก็มีเพียงแต่หวังหยวนเท่านั้นที่คิดถึงชาวบ้านเหล่านี้“มีที่ดินแต่ไม่เพาะปลูก ไม่ว่าจ

โดยปกติแล้วกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาจะชอบเสแสร้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี รายงานแต่เรื่องดี ๆ ไม่รายงานเรื่องร้าย ๆ บางครั้งก็กระทำในสิ่งที่ทำให้ผู้อื่นโกรธแค้นเจ้าเมืองคนก่อนถูกเนรเทศเพราะรับสินบนและคดโกง แต่ไม่คิดว่าเมื่อเขามาที่นี่แล้วจะต้องมาอยู่บนเส้นทางเดิมอีกครั้ง“โอ๊ย!”“บังอาจ เดินไม่ดูทางหรือไร?”หวังหยวนที่กำลังคิดเรื่องต่าง ๆ อยู่ไม่ทันสังเกตเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินสวนทางมา เขาหน้าตาเศร้าหมองราวกับว่ากำลังประสบปัญหาอะไรบางอย่างอาการเหม่อลอยทำให้ไม่ทันเห็นหวังหยวนที่เดินสวนมา ในสายตาของเขาชายหนุ่มคนนี้ดูอ่อนแอมาก ไม่มีทีท่าว่าแข็งแกร่งเลยเมื่อถูกต้าหู่ตวาดใส่ก็ตกใจจนแทบสิ้นสติ ครั้นมองเสื้อผ้าที่หวังหยวนสวมใส่แล้วก็คาดเดาได้ว่าเขาน่าจะเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลร่ำรวย“ขอโทษ! ขอโทษจริง ๆ...”ชายวัยกลางคนเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ๆ ไม่ว่าจะถูกหรือผิดก็ต้องขอโทษไว้ก่อน อีกอย่างหนึ่งคือพวกเขาเป็นคนยากจน จึงไม่กล้ามีปัญหาเกี่ยวข้องใด ๆ กับคนร่ำรวยด้วยความกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายข่มเหงอย่างโหดเหี้ยมหากไม่ระวัง จึงได้ขอโทษหวังหยวนที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยใบหน้าเศร้าสลด“หยุด หยุดนะ.

แม้แต่เชียนหลงซึ่งปกติจะวางท่าทีเงียบขรึมไม่แยแสอยู่เสมอ ยังอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น และอยากสัมผัสประเพณีการจัดงานรื่นเริงของที่นี่“ท่านทั้งสองอย่าไปสนใจความคึกคักเช่นนี้เลย นี่ไม่ใช่งานแต่งงานธรรมดา นั่นผู้ใหญ่บ้านตระกูลกวนของเรา เขากำลังจะแต่งงานกับอนุภรรยา”“ครอบครัวของพวกเขาเองก็ครอบครองที่ดินไว้ไม่น้อย ช่วงหลังมานี้ยังโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เพราะหวังผลประโยชน์บางอย่าง จึงให้พวกเราชาวบ้านเช่าที่ดินเหล่านี้”ชายวัยกลางคนรีบเรียกต้าหู่ที่กำลังจะออกไปดูความคึกคักทันที กลัวว่าหากคลาดสายตาเพียงครู่เขาจะก่อเรื่องขึ้นได้ แม้ว่าคนเหล่านี้จะดูมีฐานะก็ตามดั่งสุภาษิตที่กล่าวไว้ ว่ามังกรที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถกดหัวงูเห่าในท้องถิ่นได้ แม้ว่าจะมีความสามารถมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะสามารถต่อกรกับผู้ใหญ่บ้านได้“แต่งงานกับอนุภรรยาหรือ?”หวังหยวนรู้สึกแปลกใจ ผู้ชายมีสามภรรยาสี่อนุก็เป็นเรื่องปกติ แต่อีกฝ่ายเป็นเพียงผู้ใหญ่บ้านตัวจ้อย กลับอู้ฟู่ถึงขั้นจัดงานแต่งงานกับอนุภรรยา ซึ่งชาวบ้านเหล่านี้ก็ดูเหมือนไม่ค่อยยินดีด้วยสักเท่าไหร่แม้แต่คนที่มีฐานะดีหน่อยยังแต่งอนุภรรยาอย่างน้อยสักหนึ่

ไม่นึกเลยว่าคราวนี้จะมีคนไม่รู้จักที่ตายกล้าเข้ามาหาเรื่องอีก อยากเห็นนักว่าต้าหู่จะพบจุดจบอันน่าเศร้าเช่นไร?ฝูงชนที่มุงดูต่างนั่งชมเหตุการณ์อยู่เฉย ๆ พวกเขาชินกับเรื่องเช่นนี้เสียแล้วยิ่งกว่านั้นคือพวกเขายังรู้สึกว่านี่คือความบันเทิง ทุกครั้งที่เห็นภาพเช่นนี้ก็จะรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากใคร่เห็นชายหนุ่มตรงหน้าร้องไห้คร่ำครวญคุกเข่าขอความเมตตา ผู้ใหญ่บ้านสำหรับพวกเขาเป็นผู้ที่สูงส่งเกินเอื้อม“โครม ปัง...”ได้ยินเสียงดังสนั่น ผู้คนต่างหลับตาลงด้วยความตกใจ แล้วก็ลืมตาขึ้นด้วยความตื่นเต้น อยากจะดูว่าชายหนุ่มที่ก่อเรื่องก่อนหน้านี้ตายไปแล้วหรือยังแต่แล้วเรื่องที่ทำให้พวกเขาตกใจก็ปรากฏ พวกเขาเห็นชายหนุ่มที่พ่อบ้านของผู้ใหญ่บ้านเรียกตัวมาเมื่อครู่ ล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นอย่างไม่รู้เป็นตายร้ายดีชายหนุ่มที่ก่อเรื่องยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางองอาจสง่างาม ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย“ใครกล้ามาหาเรื่องในงานแต่งงานของข้า หรือว่าไม่อยาก...”ชายวัยห้าสิบเศษเดินออกมาจากห้องด้านใน ทั่วทั้งร่างกายของเขาแผ่กลิ่นอายที่โหดเหี้ยมอย่างมาก ตัวไม่สูงนัก ใบหน้ามีรอยยิ้มแสยะอย่างชั่วร้าย“ไอ้

เขาสามารถทำให้ทุกคนร่ำรวยได้ แต่มีเงื่อนไขว่าต้องมีสมเหตุสมผล มีคุณธรรมและถูกกฎหมาย!หากกองเงินที่ได้มานั้นมาจากการเหยียบย่ำร่างของคนยากจน นั่นไม่ใช่เงินแต่เป็นเลือดต่างหาก!นั่นไม่ใช่หนทางแสวงหาผลประโยชน์ทางธุรกิจ!นั่นไม่ใช่หนทางแสวงหาความร่ำรวย!หากเป็นพื้นที่อื่น หวังหยวนอาจไม่สนใจเนื่องด้วยไม่สามารถจัดการได้!แต่เมืองหลิงแห่งนี้เขาต้องเป็นผู้กำหนด!“พี่ชาย ข้าเข้าใจความหมายของท่าน ไม่ต้องกังวลเลย เรื่องนี้ข้ามีขอบเขตจริง ๆ!”หวังหยวนยกยิ้มเพื่อให้เขาสบายใจหลิวต้าฮั่นถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีกไม่นานก็ใกล้จะถึงเวลาพระอาทิตย์ตกดิน ชาวบ้านจำนวนมากไม่กล้าอยู่ต่อ รีบแยกย้ายกลับบ้านไปต้าหู่ก็ไปจัดการธุระเช่นกัน ส่วนเชียนหลงนั่งอยู่ข้างหวังหยวนนางเฝ้ามองชายผู้นี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น“คุณชาย แม้ว่าท่านจะช่วยพวกเขาได้และความสามารถของท่านสามารถช่วยเหลือใครก็ได้จริง แต่...สิ่งที่ท่านทำนับว่าเป็นการละเมิดกฎของโลกนี้หรือไม่?”เมื่อเชียนหลงพูดจบ หวังหยวนก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ของนาง!“เจ้าหมายความว่า ข้าแทรกแซงพวกเขาใช่หรือไม่?”เมื่อหวังหยวนพูดจบ