All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1251 - Chapter 1260

หวังหยวนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งจึงได้ข้อสรุปนี้มา“คุณชาย ช่างคิดได้อย่างถ่องแท้”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เชียนหลงก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง“คุณชาย ข้าใคร่จะถามท่านว่า ท่าน... เหตุใดจึงไม่ทรงสงสัยเรื่องที่ข้าจะสามารถรักษาไทเฮาให้หายได้?”หวังหยวนจ้องมองหน้าเชียนหลง แล้วกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา“สาวน้อย เมื่อเจ้ากล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะบอกเจ้าให้ก็แล้วกัน”“แท้จริงแล้ว... เมื่อได้พบเจ้าครั้งแรกในงานประชุมกวีชิงหลง ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดา”“เพียงแต่เจ้ามีจิตใจที่เมตตา บริสุทธิ์ และจะไม่คิดร้ายต่อข้า ข้าจึงให้เจ้ามาอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง เพื่อให้เจ้ามีที่พำนักอันสงบสุข”“ส่วนเรื่องตัวตนของเจ้า แท้จริงแล้วไม่ได้สำคัญสำหรับข้า”หวังหยวนกล่าวด้วยความจริงใจ เขาไม่ค่อยเชื่อนักว่าเชียนหลงจะเป็นเพียงคนธรรมดาตั้งแต่แรกเริ่ม “คุณชาย ในเมื่อท่านรู้เช่นนั้นแล้ว ท่านไม่กลัวหรือว่าข้าจะคิดร้ายต่อท่าน?”เชียนหลงเกิดความสงสัยขึ้นมา โดยปกติแล้วหากเป็นคนแปลกหน้า ก็ควรมีความระมัดระวังบ้างไม่ใช่หรือ!แล้วเหตุใด...ถึงได้เชื่อใจได้โดยง่ายดายเช่นนี้!หวังหยวนยกยิ้มแล้วถามกลับ“แล้วเจ้าจะคิดร้ายต่อข้าหรือ

“ไทเฮาไปรักษาอาการป่วย ไท่จื่อขึ้นครองราชย์โดยมีพวกเราทั้งสี่เป็นผู้ช่วยเหลือ เป็นความคิดที่ดี!”“เพียงแต่... การให้ท่านกลับมานี้หมายความว่าไทเฮากังวลว่าจะมีคนสร้างความไม่สงบหรือเปล่า?”เพราะตามปกติแล้วมีเพียงอ๋องทั้งสามก็เพียงพอแล้ว!แต่การให้หวังหยวนมาด้วย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเซียวฉู่ฉู่กังวลว่าในบรรดาพวกเขาสามคนจะมีคนที่คิดไม่ซื่อ!และคนที่เซียวฉู่ฉู่วางใจมากที่สุดก็คือหวังหยวน!เพราะหากหวังหยวนต้องการยึดครองแผ่นดินอันกว้างใหญ่และต้องการเป็นฮ่องเต้ ไม่ว่าจะเป็นต้าเย่หรืออาณาจักรต้าเป่ย!ก็คงล่มสลายไปตั้งนานแล้ว!ยิ่งไปกว่านั้นคือรากฐานของหวังหยวนอยู่ในดินแดนต้าเย่!ในดินแดนเมืองหลิง!เขาจึงจะไม่ยึดครองเมืองหวงแม้แต่ส่วนเดียว!ดังนั้นการที่หวังหยวนมาจึงเหมาะสมที่สุดหวังหยวนพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน!“เจ้าพูดถูกแล้ว ไทเฮามีความกังวลเช่นนั้นจริง จึงให้ข้ากลับมา”“อากู่ต๋า เจ้าคิดว่า... ในบรรดาพวกเจ้าสามคน ใครจะมีความคิดเช่นนี้?”“หรือว่า... ในราชสำนักแห่งนี้หรือแม้แต่ในวังชั้นใน ใครบ้างที่จะมีความคิดเช่นนี้?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องถูหนานก็ส่ายหน้า“ข้าไม่

“เหตุใดจู่ ๆ จึงถามเช่นนี้?”อันกุ้ยเหรินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา แต่กลับพูดว่า “ท่านพี่ เรื่องนี้พักไว้ก่อนเถิด ข้าอยากถามท่านว่า... เซียวฉู่ฉู่ป่วยจริงหรือไม่?”เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินคำถามก็ขมวดคิ้ว“ข้าก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ว่า... ข้าคิดว่าน่าจะจริง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เรียกหวังหยวนมา และจะไม่จากเมืองหวงไป ข้าจึงคาดว่านางคงจะป่วยจริง ๆ!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อันกุ้ยเหรินก็พยักหน้า“ท่านพี่และข้าคิดเหมือนกัน แต่ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ นั่นก็คือ... เซียวฉู่ฉู่จะหายดีหรือไม่”“เมื่อนางจากไปเช่นนี้ นางจะรอดหรือไม่!”เมื่ออันกุ้ยเหรินพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็หรี่ตา“เรื่องนี้พูดตามตรงพี่เองก็อยากรู้เช่นกัน เซียวฉู่ฉู่คนนี้จะรอด... หรือไม่รอด!”อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นจึงพูดต่อ“น้องสาว ครั้งก่อนที่พี่ล้มเหลวจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ในเวลานั้นเซียวฉู่ฉู่อยู่ที่เมืองหลวงและยังมีหวังหยวนคนนี้อีกด้วย พี่จึงล้มเหลว!”“แต่ว่า... ครั้งนี้เซียวฉู่ฉู่ออกจากเมืองหลวงเมืองหวงไปแล้ว และยังเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งปีหรือหนึ่งปี นี่คือโอกาสสำคัญสำหรับเรา!

อันกุ้ยเหรินไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว เพราะนางทราบดีว่าหากพี่ชายของนางครองอำนาจในวังหลวงแล้วจะเกิดอะไรขึ้น!อย่างน้อยนางก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกต่อไปแล้ว!...ในขณะเดียวกัน ภายในจวนอ๋องเป่ยหลิงหวังหยวนและเกาเล่อกำลังนั่งจิบชาพูดคุยกันอยู่ในห้อง“เกาเล่อ เจ้ารู้จักอันกุ้ยเหรินและเจิ้งกุ้ยเหรินบ้างหรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็พยักหน้า“ทั้งสององค์นี้เป็นพระสนมเอกของฮ่องเต้องค์ก่อน แม้ว่าจะไม่ได้รับความโปรดปรานเท่ากับไทเฮา แต่ก็ถือว่าได้รับความโปรดปรานมากทีเดียว!”“ก่อนฮ่องเต้องค์เสด็จสวรรคต พระองค์ไม่ได้ขับไล่พระสนมทั้งสองออกไป แต่ให้พระสนมทั้งสองพำนักอยู่ในวังหลวงเพื่อเสวยสุขต่อไป จึงแสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้องค์ก่อนเมตตาต่อพระสนมทั้งสอง”“ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ ข้าไม่รู้จักเจิ้งกุ้ยเหริน แต่ข้ารู้จักอันกุ้ยเหรินอยู่บ้าง เมื่อครั้งที่นางติดตามอ๋องเจิ้นตง ข้าเคยพบนางหลายครั้ง!”“นาง... ไม่ค่อยมีสติปัญญาเฉียบแหลมมากนัก หลายเรื่องล้วนแต่เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตง!”“ส่วนเจิ้งกุ้ยเหริน ข้ารู้จักนางน้อยมาก!”หลังจากหวังหยวนฟังแล้วก็ยกยิ้ม“เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตงมากสินะ...”หลังจา

“พี่หยวน กล่าวมาถึงตรงนี้แล้วฟังจากคำพูดของท่าน นั่นหมายความว่ากุญแจสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่?”“ท่านต้องการพูดถึงวังหลวงหรือเปล่า?”ในเวลานี้เกาเล่อกล่าวขึ้นทันใด เมื่อเขากล่าวจบ หวังหยวนก็ยกยิ้ม“เจ้าพูดถูกแล้ว!”“ในราชสำนักนั้นอาจจะไม่สามารถชี้ชัดเรื่องนี้ได้ แต่... ในวังชั้นในกลับสามารถชี้ชัดได้จริง ๆ!”“อ๋องเจิ้นตงและอันกุ้ยเหรินเป็นพี่น้องกัน... หากอันกุ้ยเหรินควบคุมวังชั้นในได้ แล้วไท่จื่อ... จะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?”“แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าลงมือกับไท่จื่อ แต่หากพวกเขาควบคุมวังชั้นในได้ก็เท่ากับว่าควบคุมไท่จื่อได้แล้ว การใช้ฮ่องเต้บังคับขุนนางทั้งหลายก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!”“อย่างไรเสีย... ในเวลานั้นไท่จื่อก็อยู่ในมือของอันกุ้ยเหริน เด็กตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ใช้กลอุบายเพียงเล็กน้อย ก็สามารถให้ออกราชโองการได้โดยง่าย”“อย่างเช่น... แต่งตั้งให้อ๋องเจิ้นตงเป็นอัครมหาเสนาบดีเพื่อกำกับดูแลราชกิจ!”“แม้กระทั่ง...ปลดพวกอ๋องทั้งสามอย่างข้าออก! ก็ยังสามารถทำได้!”สิ่งที่หวังหยวนกังวลอยู่ในกำแพงวังหลวงแห่งนี้!เดิมทีมีเซียวฉู่ฉู่คอยดูแลอยู่จึงไม่ต้องกังวล!แต่ตอนนี้!