MasukShare
บทที่ 1254
Bab terkait
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1255
ในเมื่อหวังหยวนตกลงกับเซียวฉู่ฉู่แล้วก็ย่อมสามารถป้องกันตนเองได้!ไม่เพียงแต่จะสามารถป้องกันตัวได้เท่านั้น แต่ยังสามารถควบคุมกิจการของเมืองหวงไว้ในมือได้อีกด้วย!ไม่เช่นนั้นหวังหยวนก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือเซียวฉู่ฉู่!แน่นอนว่าเหตุผลที่เขาช่วยเหลือเซียวฉู่ฉู่นั้น เมื่อคิดดูดี ๆ แล้ว เหตุผลก็เรียบง่ายมาก!นอกจากเห็นแก่มิตรภาพแล้ว หวังหยวนยังไม่อยากเห็นโลกเกิดความโกลาหลจริง ๆ!ในขณะนี้เซียวฉู่ฉู่ยังไม่ได้จากไปแม้ว่านางจะร้อนใจ แต่ก็ยังต้องจัดการเรื่องราวภายในวังหลวงให้เสร็จสิ้นก่อนเป็นอันดับแรก!ซึ่งเรื่องแรก!นั่นก็คือการทำให้วังชั้นในสงบสุข!คราวนี้นางจะต้องจากไปครึ่งปีหรือหนึ่งปี!ดังนั้นวังชั้นในย่อมต้องมีผู้นำ!อันกุ้ยเหรินและเจิ้งกุ้ยเหริน!ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นสตรีที่มียศสูงที่สุดรองจากนาง!นางสนิทกับเจิ้งกุ้ยเหรินมากกว่า ดังนั้น...ย่อมต้องมอบอำนาจภายในราชสำนักให้กับเจิ้งกุ้ยเหริน!เพียงแต่ว่า...ตอนนี้นางยังไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนลงมือทำร้ายนาง!หากเป็นอันกุ้ยเหริน ถึงแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ แต่นางก็ระมัดระวังอันกุ้ยเหรินอย่างเข้มงวด!อันกุ้ยเหรินจึงน่าจะลงมือได้ย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
“เหตุใดจู่ ๆ จึงถามเช่นนี้?”อันกุ้ยเหรินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา แต่กลับพูดว่า “ท่านพี่ เรื่องนี้พักไว้ก่อนเถิด ข้าอยากถามท่านว่า... เซียวฉู่ฉู่ป่วยจริงหรือไม่?”เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินคำถามก็ขมวดคิ้ว“ข้าก็ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ว่า... ข้าคิดว่าน่าจะจริง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่เรียกหวังหยวนมา และจะไม่จากเมืองหวงไป ข้าจึงคาดว่านางคงจะป่วยจริง ๆ!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อันกุ้ยเหรินก็พยักหน้า“ท่านพี่และข้าคิดเหมือนกัน แต่ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ นั่นก็คือ... เซียวฉู่ฉู่จะหายดีหรือไม่”“เมื่อนางจากไปเช่นนี้ นางจะรอดหรือไม่!”เมื่ออันกุ้ยเหรินพูดจบ อ๋องเจิ้นตงก็หรี่ตา“เรื่องนี้พูดตามตรงพี่เองก็อยากรู้เช่นกัน เซียวฉู่ฉู่คนนี้จะรอด... หรือไม่รอด!”อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นจึงพูดต่อ“น้องสาว ครั้งก่อนที่พี่ล้มเหลวจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ในเวลานั้นเซียวฉู่ฉู่อยู่ที่เมืองหลวงและยังมีหวังหยวนคนนี้อีกด้วย พี่จึงล้มเหลว!”“แต่ว่า... ครั้งนี้เซียวฉู่ฉู่ออกจากเมืองหลวงเมืองหวงไปแล้ว และยังเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งปีหรือหนึ่งปี นี่คือโอกาสสำคัญสำหรับเรา!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1257
อ๋องเจิ้นตงชื่นชมและเคารพหวังหยวนมาโดยตลอด!เพราะคนที่เขาพ่ายแพ้ไม่ใช่เซียวฉู่ฉู่ แต่เป็นหวังหยวน!และในปัจจุบัน หวังหยวนยิ่งเก่งกล้ามากขึ้น ดังนั้น...เขาจึงเกรงกลัวเป็นธรรมดา!“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ!”เมื่ออันกุ้ยเหรินได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับอึ้งไป!หากไม่สามารถจัดการกับหวังหยวนได้ แล้วการที่พวกเขามาหารือกันที่นี่จะมีประโยชน์อะไร?“น้องสาว เรื่องนี้... สิ่งที่เราต้องทำไม่ใช่ลงมือจากภายนอก แต่ต้องลงมือจากภายในกำแพงวังนี้ต่างหาก!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ อันกุ้ยเหรินก็ถึงกับตกใจ“อะไรนะ? ท่านพี่ ข้าไม่เข้าใจ ท่านต้องการจะสื่ออะไร!”อันกุ้ยเหรินสงสัย เมื่ออ๋องเจิ้นตงได้ยินคำถามก็ยกยิ้ม“ง่ายมาก สิ่งที่เราต้องทำคือยึดครองวังหลวงแห่งนี้โดยเร็วที่สุด! ให้วังชั้นในตกอยู่ในกำมือของเจ้า!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงตรัสจบ อันกุ้ยเหรินก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเข้าใจ“ท่านพี่ ข้าเข้าใจแล้วว่าท่านจะสื่ออะไร แต่...เรื่องนี้คงยาก เพราะเซียวฉู่ฉู่ได้สั่งให้ข้าและเจิ้งกุ้ยเหรินร่วมกันดูแลวังชั้นใน แล้วข้า... ข้าจะให้นางมอบอำนาจในการดูแลวังชั้นในให้ข้าคนเดียวได้อย่างไร?”คำพูดของอันก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1258
อันกุ้ยเหรินไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว เพราะนางทราบดีว่าหากพี่ชายของนางครองอำนาจในวังหลวงแล้วจะเกิดอะไรขึ้น!อย่างน้อยนางก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกต่อไปแล้ว!...ในขณะเดียวกัน ภายในจวนอ๋องเป่ยหลิงหวังหยวนและเกาเล่อกำลังนั่งจิบชาพูดคุยกันอยู่ในห้อง“เกาเล่อ เจ้ารู้จักอันกุ้ยเหรินและเจิ้งกุ้ยเหรินบ้างหรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เกาเล่อก็พยักหน้า“ทั้งสององค์นี้เป็นพระสนมเอกของฮ่องเต้องค์ก่อน แม้ว่าจะไม่ได้รับความโปรดปรานเท่ากับไทเฮา แต่ก็ถือว่าได้รับความโปรดปรานมากทีเดียว!”“ก่อนฮ่องเต้องค์เสด็จสวรรคต พระองค์ไม่ได้ขับไล่พระสนมทั้งสองออกไป แต่ให้พระสนมทั้งสองพำนักอยู่ในวังหลวงเพื่อเสวยสุขต่อไป จึงแสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้องค์ก่อนเมตตาต่อพระสนมทั้งสอง”“ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ ข้าไม่รู้จักเจิ้งกุ้ยเหริน แต่ข้ารู้จักอันกุ้ยเหรินอยู่บ้าง เมื่อครั้งที่นางติดตามอ๋องเจิ้นตง ข้าเคยพบนางหลายครั้ง!”“นาง... ไม่ค่อยมีสติปัญญาเฉียบแหลมมากนัก หลายเรื่องล้วนแต่เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตง!”“ส่วนเจิ้งกุ้ยเหริน ข้ารู้จักนางน้อยมาก!”หลังจากหวังหยวนฟังแล้วก็ยกยิ้ม“เชื่อฟังอ๋องเจิ้นตงมากสินะ...”หลังจา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1259
เมื่อเกาเล่อกล่าวจบ หวังหยวนก็ยกยิ้มก่อนจะกล่าวว่า“เหตุใดจึงบอกว่ายากที่จะพูดเล่า?”หวังหยวนใคร่รู้ความหมายในคำพูดของเกาเล่อเพราะอย่างไรเสีย...สำหรับเขานั้น คนที่รู้จักอ๋องเจิ้นตงมากที่สุดก็คือผู้ติดตามมานานหลายปีอย่างตัวเขาเอง!เขารู้ทั้งความสามารถ จุดอ่อน แม้กระทั่งความคิดและอุปนิสัย!หวังหยวนจึงเชื่อคำพูดของเกาเล่อ!“พี่หยวน ท่านก็ทราบดีว่าอ๋องเจิ้นตงเคยล้มเหลวมาก่อน ดังนั้นเขาย่อมต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก!”“และอ๋องเจิ้นตงที่ข้ารู้จักนั้นไม่ใช่คนโหดเหี้ยมนัก เขาค่อนข้างลังเล หลายเรื่องราวจึงเกิดปัญหาขึ้นเพราะความลังเลของเขา!”“หากเขาไม่มีนิสัยเช่นนี้ บางทีเขาอาจจะประสบความสำเร็จไปนานแล้ว!”เมื่อเกาเล่อกล่าวจบ หวังหยวนก็หรี่ตาลงลังเล!ไม่เด็ดขาด!อ๋องเจิ้นตงอาจจะเป็นเช่นนั้นจริง!แม้จะมีความทะเยอทะยานแต่ก็ไม่ได้โหดเหี้ยม เป็นคนหวาดกลัวและกังวลมากเกินไป!หากจะทำก็ทำไปเลย ไม่ต้องกังวลเรื่องผลลัพธ์!หรือไม่ก็ไม่ทำแล้วยอมรับอย่างเต็มใจ!แต่อ๋องเจิ้นตงไม่มีความคิดเช่นนั้น!“หากพูดตามหลักเหตุผล เขาเคยล้มเหลวไปแล้วก็ไม่ควรจะทำเรื่องเช่นนี้อีกโดยง่าย เขาไม่ใช่คนกลัวตา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1260
“พี่หยวน กล่าวมาถึงตรงนี้แล้วฟังจากคำพูดของท่าน นั่นหมายความว่ากุญแจสำคัญไม่ได้อยู่ตรงนี้ใช่หรือไม่?”“ท่านต้องการพูดถึงวังหลวงหรือเปล่า?”ในเวลานี้เกาเล่อกล่าวขึ้นทันใด เมื่อเขากล่าวจบ หวังหยวนก็ยกยิ้ม“เจ้าพูดถูกแล้ว!”“ในราชสำนักนั้นอาจจะไม่สามารถชี้ชัดเรื่องนี้ได้ แต่... ในวังชั้นในกลับสามารถชี้ชัดได้จริง ๆ!”“อ๋องเจิ้นตงและอันกุ้ยเหรินเป็นพี่น้องกัน... หากอันกุ้ยเหรินควบคุมวังชั้นในได้ แล้วไท่จื่อ... จะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?”“แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าลงมือกับไท่จื่อ แต่หากพวกเขาควบคุมวังชั้นในได้ก็เท่ากับว่าควบคุมไท่จื่อได้แล้ว การใช้ฮ่องเต้บังคับขุนนางทั้งหลายก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!”“อย่างไรเสีย... ในเวลานั้นไท่จื่อก็อยู่ในมือของอันกุ้ยเหริน เด็กตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ใช้กลอุบายเพียงเล็กน้อย ก็สามารถให้ออกราชโองการได้โดยง่าย”“อย่างเช่น... แต่งตั้งให้อ๋องเจิ้นตงเป็นอัครมหาเสนาบดีเพื่อกำกับดูแลราชกิจ!”“แม้กระทั่ง...ปลดพวกอ๋องทั้งสามอย่างข้าออก! ก็ยังสามารถทำได้!”สิ่งที่หวังหยวนกังวลอยู่ในกำแพงวังหลวงแห่งนี้!เดิมทีมีเซียวฉู่ฉู่คอยดูแลอยู่จึงไม่ต้องกังวล!แต่ตอนนี้!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1261
หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ เกาเล่อก็คลี่ยิ้มกว้าง“ท่านพี่หยวน ท่านช่างร้ายกาจนัก เรื่องเช่นนี้ไม่ว่าจะอย่างไรก็ล้วนแต่ผลักดันให้อ๋องหลงซีออกหน้าแทนทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าเขาจะยินยอมหรือไม่!”เกาเล่อพูดพลางหัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้หวังหยวนก็ยิ้มออกมาทันทีแล้วกล่าวอีกว่า “เกาเล่อเอ๋ยเกาเล่อ เจ้าลืมเลือนไปแล้วหรือไร? ความหมายที่แท้จริงที่ทำให้ข้าต้องกระทำเช่นนี้ เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?”เมื่อกล่าวจบ เกาเล่อก็กะพริบตาและเข้าใจในทันที!“ท่าน... ท่านต้องการ... ทดสอบ... อ๋องหลงซี!”เขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงเข้าใจ เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น หวังหยวนจึงพยักหน้า“แน่นอน ข้าจำเป็นต้องทดสอบอ๋องหลงซี หากผู้เฒ่าคนนี้มีความคิดคดโกงขึ้นมาจริง ๆ จะเป็นอย่างไร?”“ถึงแม้ว่า... เขาจะมีกลอุบายที่ข้ายังมองไม่ออก แต่ว่าอย่างน้อยข้าก็เชื่อว่าเขาจะไม่โกหกหลอกลวงเรื่องปกป้องเจิ้งกุ้ยเหริน!”“แน่นอน หากเขาสนับสนุนอ๋องเจิ้นตงก็คงต้องพิจารณาเป็นกรณีพิเศษ!”“แต่ว่า...หากเขาคิดจะทำเช่นนั้นจริง ข้าก็คงจะต้องฆ่าทั้งเขาและอ๋องเจิ้นตงเสีย!”“การตายของอ๋องทั้งสอง สำหรับเมืองหวงแห่งนี้ ไม่ได้นับเป็นเรื่องใหญ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1262
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ อ๋องหลงซีก็ยิ้มอีกครั้ง“หวังหยวน เจ้าไม่ต้องพูดสุภาพกับข้าเช่นนี้หรอก ข้าอยากรู้ว่าวันนี้เจ้าเรียกข้ามา เจ้าต้องการทดสอบข้าหรือไม่?”อ๋องหลงซีพูดอีกครั้ง เมื่อเขาพูดจบก็ทำให้หวังหยวนตกใจอีกครั้ง!ตาเฒ่าคนนี้ช่างฉลาดนัก!“ฮ่าฮ่าฮ่า อ๋องหลงซี ท่านช่าง... ทำให้ข้าประหลาดใจนัก!”“ไม่ผิด วันนี้ข้าต้องการทดสอบท่าน!”“อ๋องหลงซี ข้าอยากรู้ว่าท่านคิดอย่างไร!”“ไม่ว่าจะเรื่องทำเพื่อไทเฮาของพวกท่าน ปกป้องเมืองหวงหรือว่าท่านมีความคิดอื่น บอกข้ามาตามจริงเถิด!”หวังหยวนไม่พูดอ้อมค้อมอีกต่อไป เมื่อคำพูดนี้หลุดออกจากปากเขา อ๋องหลงซีก็หรี่ตาลง“หวังหยวนเอ๋ยหวังหยวน เจ้าทดสอบข้าด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเผด็จการ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะโกรธหรือ?”อ๋องหลงซีพูดพลางยิ้ม“โกรธหรือ? ข้าไม่กลัวหรอก หากท่านโกรธ ข้าก็จะฆ่าท่านทิ้งเสีย!”หวังหยวนไม่เสียเวลา ชักปืนคาบศิลาออกมาทันที จากนั้นก็ยิงออกไปด้านข้าง!กระสุนปืนพุ่งเข้าใส่ไหสุราที่อยู่ไกลออกไปจนแตกกระจาย!ในระยะประชิดเช่นนี้ อ๋องหลงซีไม่มีทางหลบกระสุนปืนของเขาได้อย่างแน่นอน!เรื่องเช่นนี้ อ๋องหลงซีก็รู้เช่นกัน!“ปืนดี ข้ารู้
Bab terbaru
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
