All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1221 - Chapter 1230

หญิงสาวในศาลากลางทะเลสาบพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เหยียบน้ำในทะเลสาบราวกับแมลงปอเหยียบผิวน้ำ เพียงไม่กี่วินาทีก็มาปรากฏตัวตรงหน้านักพรตชุดเขียวนักพรตชุดเขียวหัวเราะแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ ทนอยู่แต่ในบ้านไม่ไหวจนออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างแล้วหรือ?”เมื่อหญิงสาวที่ชื่อหว่านเอ๋อร์ได้ฟังเช่นนั้นก็ยังคงสวมผ้าคลุมหน้าสีขาวอยู่ แล้วพูดพลางหัวเราะว่า “ท่านอาจารย์ ท่านก็รู้สถานการณ์ของข้าอยู่แล้ว จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ดังนั้น... จึงต้องรีบดื่มด่ำกับความงามของโลกใบนี้เสียก่อนเจ้าค่ะ”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังคำพูดนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าฉายแววโศกเศร้า“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก นี่คือโชคชะตาของข้า...”“น่าเสียดายที่ทำให้เทียนไว่เทียนเสื่อมเสียชื่อเสียง...”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังแล้วจึงรีบพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ อย่าพูดเช่นนั้นเลย เทียนไว่เทียนติดหนี้เจ้าต่างหาก”“หากไม่ใช่เพราะสงครามหกสิบปี เจ้าก็คงไม่ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้ เจ้าอายุยังน้อยแต่กลับเป็นเช่นนี้...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นักพรตชุดเขียวก็รู้สึกเศร้าใจมากสวรรค์ช่างโหดร้าย ทำให

ขณะกำลังเตรียมการจัดงานประชุมกวีชิงหลงแห่งเมืองหลิง หวังหยวนก็คิดถึงปีนั้นที่มีการจัดงานประชุมกวีติ้งหลงไถ จู่ ๆ อ๋องถูหนานก็ได้ก่อกบฏขึ้นมา ในที่สุดเขาก็และอู๋หลิงก็ได้ไปปกป้องกำแพงด่านหลงโถวราวกับว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้! แต่สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ใครเล่าจะคิดว่าปัจจุบันสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!ต้าเย่ในอดีตได้สูญสิ้นไปแล้วเพราะถูกแบ่งแยกออกเป็นดินแดนต่าง ๆ ตระกูลไป๋ครอบครองดินแดนสี่แห่ง ต้าเย่สามแห่ง ที่เหลือคือเขาและเมืองหวงฝ่ายละแห่ง!แม้ว่าแผ่นดินจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนแต่ก็สงบสุขมากขึ้นกว่าเดิมนอกจากในใจของหวังหยวนจะกังวลเรื่องนี้แล้วก็ยังมีเรื่องอื่นอีก!นั่นก็คือเรื่องซานไว่ซาน!เมื่อหวังหยวนคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าเวลาเริ่มกระชั้นชิดนัก!“สามี กำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”ในเวลานี้หลี่ซื่อหานและสตรีอีกสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวังหยวนเหลือบมองพวกนางครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า “ไม่มีอะไร แค่คิดว่า... การเปลี่ยนแปลงในช่วงสองปีที่ผ่านมาช่างยิ่งใหญ่นัก...”แม้ว่าภายนอกจะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แต่ราวกับว่าเวลาภายในหมู่บ้านต้าหวังนั้

“ถึงแม้ว่าอาจจะมีหลายคนที่อาจจะไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ตนเองพอใจในที่สุด แต่ข้าก็หวังว่าทุกท่านจะสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายจากการประชุมกวีนี้ เพื่อให้ตนเองก้าวหน้าและพัฒนาก้าวตามผู้ที่มีความสามารถ!”“ยอดเยี่ยม!”ทุกคนเบื้องล่างต่างก็เริ่มปรบมือ พวกเขาปรบมือให้กับคำพูดของอาจารย์จิ่วเปียนอย่างจริงใจเช่นกัน!การแข่งขันเพื่อชิงอันดับนั้นสำคัญแน่นอน!แต่ในการประชุมกวีครั้งนี้จะทำให้ได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้พบเจอในชีวิตประจำวัน!หากสามารถเรียนรู้จนก้าวหน้าได้ ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าพวกเขามาร่วมงานประชุมกวีครั้งนี้โดยไม่เสียเปล่า!หลังจากพูดจบ อาจารย์หลวนชิงก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาด้านหน้าเวที ท่ามกลางเสียงปรบมืออันกระตือรือร้นของทุกคน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางขณะกล่าวว่า “ท่านทั้งหลาย งานประชุมกวีจะมอบความรู้ ความกว้างไกล และสิ่งที่ท่านทั้งหลายคาดหวังและปรารถนาอย่างแรงกล้าให้แก่ท่าน!”“ในครั้งนี้ ข้าหวังว่าท่านทั้งหลายจะสามารถบรรลุความฝันของตนเองได้ในงานประชุมกวีนี้ เพื่อได้รับทุกสิ่งที่ท่านปรารถนา!”เมื่อฝูงชนได้ฟังเช่นนี้ต่างก็เริ่มปรบมือ ใบหน้าของพวก

ด่านแรกสิ้นสุดลงแล้ว!เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น หลายคนก็หยุดเขียนความจริงแล้วตั้งแต่ตอนเริ่มต้น อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ก็ได้ดูบทกวีของทุกคนแล้ว และพวกเขาก็เข้าใจบทกวีเหล่านั้นด้วย ดังนั้นอันดับยี่สิบคนนี้จึงถูกประกาศออกมาอย่างชัดเจน!สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจ ก็คือในบรรดายี่สิบคนนี้ มีเพียงสามคนที่เป็นคนจากเมืองหลิง...แต่ในเรื่องนี้หวังหยวนก็เข้าใจได้ เพราะเมืองหลิงเป็นดินแดนที่ยากจนและอยู่ห่างไกลมาโดยตลอด ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำงานหนักเพื่อความอยู่รอด จึงไม่มีเวลาฝึกอ่านเขียนหนังสือมีสามคนก็ถือว่าไม่เลวแล้วแม้ว่าหวังหยวนจะปกครองเมืองหลิง แต่ก็เพิ่งจะเริ่มเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แล้วจะสามารถผลักดันให้กวีเหล่านี้ก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!ดังนั้นหวังหยวนจึงคิดเอาไว้แล้ว!อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ได้หารือกัน พวกเขาทั้งสี่คนมีความยุติธรรมมาโดยตลอด หลังจากที่ได้คัดเลือกยี่สิบคนนี้แล้วก็ได้นำบทกวีของพวกเขามาอ่าน ซึ่งทำให้ทุกคนยอมรับอย่างเต็มใจ!“ตัดสินทั้งยี่สิบคนไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านผู้มีเกียรติข้างล่างมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อ

ในงานประชุมกวี บทกวีของคนอื่น ๆ ก็ดีมากเช่นกัน หวังหยวนอ่านแล้วก็พยักหน้าแต่เมื่อเทียบกับแม่นางเชียนหลงแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่ดี!ไม่นานนักก็ตัดสินเลือกมาสามคนได้!หนึ่งในนั้นย่อมมีแม่นางเชียนหลงอยู่ด้วย!“ตัดสินทั้งสามคนแล้ว ทุกคนไม่มีข้อโต้แย้งใช่หรือไม่?”เมื่อวังไห่เทียนประกาศผลการตัดสินต่อสาธารณชน ทุกคนก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เลย เพราะบทกวีของทั้งสามคนนี้เป็นบทกวีที่ดีที่สุดในเวลานี้ พวกเขาไม่มีใครเทียบได้เลย!เพียงแต่การที่แม่นางเชียนหลงสามารถเอาชนะได้ ก็ทำให้หลายคนรู้สึกประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นแต่เป็นเพราะสตรีผู้นี้...ช่างอัปลักษณ์เสียเหลือเกินแต่ก็ยังมีสุภาพบุรุษที่ไม่สนใจความจริงข้อนี้ และประทับใจความสามารถของนาง“เมื่อผ่านด่านที่สองไปแล้ว ก็เริ่มด่านที่สามกันเลย!”“ท่านอาจารย์ทั้งสี่ ท่านจะใช้หัวข้อไหนดี?”ขณะนี้หวังหยวนพูดขึ้น เมื่อวังไห่เทียนและอีกสี่คนได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า“ใช้... หัวข้ออาณาประชาราษฎร์ เป็นอย่างไร?”เมื่อทุกคนได้ฟังแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ!อาณาประชาราษฎร์!โจทย์นี้ใหญ่มาก ไม่มีใครเข้าใจว่าอาณาประช