Share
บทที่ 1221
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1222
หญิงสาวในศาลากลางทะเลสาบพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เหยียบน้ำในทะเลสาบราวกับแมลงปอเหยียบผิวน้ำ เพียงไม่กี่วินาทีก็มาปรากฏตัวตรงหน้านักพรตชุดเขียวนักพรตชุดเขียวหัวเราะแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ ทนอยู่แต่ในบ้านไม่ไหวจนออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างแล้วหรือ?”เมื่อหญิงสาวที่ชื่อหว่านเอ๋อร์ได้ฟังเช่นนั้นก็ยังคงสวมผ้าคลุมหน้าสีขาวอยู่ แล้วพูดพลางหัวเราะว่า “ท่านอาจารย์ ท่านก็รู้สถานการณ์ของข้าอยู่แล้ว จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ดังนั้น... จึงต้องรีบดื่มด่ำกับความงามของโลกใบนี้เสียก่อนเจ้าค่ะ”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังคำพูดนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าฉายแววโศกเศร้า“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก นี่คือโชคชะตาของข้า...”“น่าเสียดายที่ทำให้เทียนไว่เทียนเสื่อมเสียชื่อเสียง...”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังแล้วจึงรีบพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ อย่าพูดเช่นนั้นเลย เทียนไว่เทียนติดหนี้เจ้าต่างหาก”“หากไม่ใช่เพราะสงครามหกสิบปี เจ้าก็คงไม่ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้ เจ้าอายุยังน้อยแต่กลับเป็นเช่นนี้...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นักพรตชุดเขียวก็รู้สึกเศร้าใจมากสวรรค์ช่างโหดร้าย ทำให
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1223
ตัวนางเองก็ย่อมอยากไปเจอเช่นกันนางจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น“ได้เจ้าค่ะ ไปพบเลยดีกว่า อย่าให้ตนเองต้องเสียใจภายหลัง...”สตรีผู้นั้นยิ้มแย้ม ทว่านัยน์ตากลับฉายแววจริงจังสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้หวังหยวนย่อมไม่ล่วงรู้ ในเวลานี้นอกจากธุรกิจและการฝึกฝนวิชาตามคัมภีร์แล้ว เขาก็ไม่มีสิ่งใดทำแล้วและในวันหนึ่งวังไห่เทียนก็มาพบหวังหยวน“คุณชาย งานประชุมกวีติ้งหลงไถกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้จัดที่นี่ แต่ก็ถือเป็นงานประชุมกวีระดับโลก ในเวลานี้แผ่นดินวุ่นวาย แต่เหล่ากวีแห่งเมืองหลิงก็ยังคงมีความกระตือรือร้นอย่างสูงต่องานประชุมอันยิ่งใหญ่ ดังนั้น... คุณชายคิดจะจัดงานประชุมกวีสักงานหรือไม่?”หลังจากที่วังไห่เทียนพูดจบ หวังหยวนก็ตาเป็นประกายขึ้นมาในทันที!ถูกต้องแล้ว!จัดงานประชุมกวีสักงาน!แม้ว่าเมืองหลิงจะเสื่อมโทรมลง แต่หวังหยวนก็ยังคงหวังว่าเมืองหลิงจะเป็นผู้นำด้านวัฒนธรรมไปทั่วทั้งโลก!ดังนั้นจึงต้องจัดงานประชุมกวีนี้ขึ้น! “พี่วัง ท่านช่างเตือนสติข้าได้ดีนัก ในเวลานี้ทุกสถานการณ์ในเมืองหลิงสงบลงแล้ว แต่กิจกรรมของบัณฑิตกลับมีน้อยนัก ในเวลานี้ชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเมือง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1224
ขณะกำลังเตรียมการจัดงานประชุมกวีชิงหลงแห่งเมืองหลิง หวังหยวนก็คิดถึงปีนั้นที่มีการจัดงานประชุมกวีติ้งหลงไถ จู่ ๆ อ๋องถูหนานก็ได้ก่อกบฏขึ้นมา ในที่สุดเขาก็และอู๋หลิงก็ได้ไปปกป้องกำแพงด่านหลงโถวราวกับว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้! แต่สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ใครเล่าจะคิดว่าปัจจุบันสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!ต้าเย่ในอดีตได้สูญสิ้นไปแล้วเพราะถูกแบ่งแยกออกเป็นดินแดนต่าง ๆ ตระกูลไป๋ครอบครองดินแดนสี่แห่ง ต้าเย่สามแห่ง ที่เหลือคือเขาและเมืองหวงฝ่ายละแห่ง!แม้ว่าแผ่นดินจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนแต่ก็สงบสุขมากขึ้นกว่าเดิมนอกจากในใจของหวังหยวนจะกังวลเรื่องนี้แล้วก็ยังมีเรื่องอื่นอีก!นั่นก็คือเรื่องซานไว่ซาน!เมื่อหวังหยวนคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าเวลาเริ่มกระชั้นชิดนัก!“สามี กำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”ในเวลานี้หลี่ซื่อหานและสตรีอีกสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวังหยวนเหลือบมองพวกนางครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า “ไม่มีอะไร แค่คิดว่า... การเปลี่ยนแปลงในช่วงสองปีที่ผ่านมาช่างยิ่งใหญ่นัก...”แม้ว่าภายนอกจะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แต่ราวกับว่าเวลาภายในหมู่บ้านต้าหวังนั้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1225
สำหรับเรื่องเช่นนี้ หวังหยวนนั้นย่อมเปิดรับทุกคนอยู่แล้ว หากพวกเขาปรารถนาจะดูก็ปล่อยให้ดูตามสบายเถิด เพราะหากพวกเขาสามารถเรียนรู้ได้สักหนึ่งหรือสองเรื่องได้ก็ถือว่าเขาได้มีส่วนช่วยโลกนี้แล้วเพียงแต่ว่าเกรงว่าพวกเขาจะไม่สามารถเรียนรู้กลวิธีของหวังหยวนได้เลย!บัดนี้ ณ เชิงเขาชิงหลงแห่งเมืองหลิง ภายในระยะเวลาเพียงครึ่งเดือนก็ได้มีการสร้างเวทีขนาดใหญ่ขึ้นบนเวทีนั้นมีโต๊ะวางอยู่มากมาย และบนโต๊ะเหล่านั้นก็มีหมึกและพู่กันวางอยู่!งานประชุมกวีชิงหลงที่จัดขึ้นในครั้งนี้มีการแข่งขันหลายด่านทั้งการแต่งบทกวี การตอบโต้บทกวีกันและการทายปริศนาบทกวี!โดยสรุปแล้วคือมีการแข่งขันหลากหลายรูปแบบ เพื่อคัดเลือกผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น!สำหรับการประชุมกวีในครั้งนี้กล่าวได้ว่าเป็นที่จับตามองของทั้งแผ่นดิน!งานประชุมกวีชิงหลงเริ่มต้นขึ้นแล้ว หวังหยวนได้ขึ้นเวทีพร้อมกับเหล่าอาจารย์อาวุโสทั้งสี่ ซึ่งได้แก่ไห่เทียน จิ่วเปียน หลวนชิง และถงกู่เบื้องล่างเวทีนั้นเดิมทีเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกันจอแจ แต่เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ทุกคนก็เงียบลงในทันทีผู้ที่มาร่วมงานในวันนี้ล้วนเป็นบัณฑิตจากแว่นแคว้นต่าง ๆ ที่เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1226
“ถึงแม้ว่าอาจจะมีหลายคนที่อาจจะไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ตนเองพอใจในที่สุด แต่ข้าก็หวังว่าทุกท่านจะสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายจากการประชุมกวีนี้ เพื่อให้ตนเองก้าวหน้าและพัฒนาก้าวตามผู้ที่มีความสามารถ!”“ยอดเยี่ยม!”ทุกคนเบื้องล่างต่างก็เริ่มปรบมือ พวกเขาปรบมือให้กับคำพูดของอาจารย์จิ่วเปียนอย่างจริงใจเช่นกัน!การแข่งขันเพื่อชิงอันดับนั้นสำคัญแน่นอน!แต่ในการประชุมกวีครั้งนี้จะทำให้ได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้พบเจอในชีวิตประจำวัน!หากสามารถเรียนรู้จนก้าวหน้าได้ ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าพวกเขามาร่วมงานประชุมกวีครั้งนี้โดยไม่เสียเปล่า!หลังจากพูดจบ อาจารย์หลวนชิงก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาด้านหน้าเวที ท่ามกลางเสียงปรบมืออันกระตือรือร้นของทุกคน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางขณะกล่าวว่า “ท่านทั้งหลาย งานประชุมกวีจะมอบความรู้ ความกว้างไกล และสิ่งที่ท่านทั้งหลายคาดหวังและปรารถนาอย่างแรงกล้าให้แก่ท่าน!”“ในครั้งนี้ ข้าหวังว่าท่านทั้งหลายจะสามารถบรรลุความฝันของตนเองได้ในงานประชุมกวีนี้ เพื่อได้รับทุกสิ่งที่ท่านปรารถนา!”เมื่อฝูงชนได้ฟังเช่นนี้ต่างก็เริ่มปรบมือ ใบหน้าของพวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1227
“ดอกเบญจมาศเบ่งบานแล้วร่วงโรย วิหคอพยพบินสูงแต่นงคราญยังไม่หวนกลับคืน แสงจันทราส่องผ่านม่านลมพัดพลิ้วไหว”“ช่างเป็นบทกวีที่ไพเราะ ไพเราะยิ่งนัก!”ผู้คนรอบข้างต่างชื่นชมชายหนุ่ม เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะร่าก่อนกล่าวว่า “ชมเกินไปแล้ว ท่านทั้งหลายชมกันเกินไปแล้ว!”เมื่อหวังหยวนได้ยินเสียงก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นบทกวีบทนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอาจารย์อาวุโสทั้งหลายก็รีบเดินมาดูเช่นกันทันใดนั้นก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นจากระยะไกล!หวังหยวนถูกเสียงนี้ดึงดูดไปทันที เขาจึงเดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในฝูงชนนั้นมีหญิงสาวหน้าตาไม่สะสวย แต่เขียนอักษรได้อย่างสวยงาม นางถือพู่กันเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษอย่างรวดเร็วหวังหยวนเดินเข้าไปพิจารณาอย่างละเอียด จึงพบว่านางไม่เพียงแต่เขียนอักษรได้สวยงามเท่านั้น แต่บทกวีที่เขียนก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน!“ไม้ใหญ่ในสุสานตระกูลข่ง ไม้เลื้อยในวังอู๋ นกหานยาในวัดฉู่”“กระท่อมไม่กี่หลัง หนังสือหมื่นเล่ม อาศัยร่วมชาวบ้านอาวุโส”เมื่อหวังหยวนเห็นบทกวีที่หญิงสาวหน้าตาไม่สะสวยเขียนออกม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1228
ด่านแรกสิ้นสุดลงแล้ว!เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น หลายคนก็หยุดเขียนความจริงแล้วตั้งแต่ตอนเริ่มต้น อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ก็ได้ดูบทกวีของทุกคนแล้ว และพวกเขาก็เข้าใจบทกวีเหล่านั้นด้วย ดังนั้นอันดับยี่สิบคนนี้จึงถูกประกาศออกมาอย่างชัดเจน!สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจ ก็คือในบรรดายี่สิบคนนี้ มีเพียงสามคนที่เป็นคนจากเมืองหลิง...แต่ในเรื่องนี้หวังหยวนก็เข้าใจได้ เพราะเมืองหลิงเป็นดินแดนที่ยากจนและอยู่ห่างไกลมาโดยตลอด ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำงานหนักเพื่อความอยู่รอด จึงไม่มีเวลาฝึกอ่านเขียนหนังสือมีสามคนก็ถือว่าไม่เลวแล้วแม้ว่าหวังหยวนจะปกครองเมืองหลิง แต่ก็เพิ่งจะเริ่มเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แล้วจะสามารถผลักดันให้กวีเหล่านี้ก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!ดังนั้นหวังหยวนจึงคิดเอาไว้แล้ว!อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ได้หารือกัน พวกเขาทั้งสี่คนมีความยุติธรรมมาโดยตลอด หลังจากที่ได้คัดเลือกยี่สิบคนนี้แล้วก็ได้นำบทกวีของพวกเขามาอ่าน ซึ่งทำให้ทุกคนยอมรับอย่างเต็มใจ!“ตัดสินทั้งยี่สิบคนไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านผู้มีเกียรติข้างล่างมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1229
วังไห่เทียนถอนหายใจ ความเห็นอกเห็นใจหญิงสาวคนนี้ผุดขึ้นในหัวใจของเขาเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านั้น หญิงสาวจึงคลี่ยิ้ม“ขอบคุณท่านอาจารย์อาวุโส ข้าคิดได้นานแล้ว เพียงแต่บทกวีบทนี้เป็นเพียงสิ่งที่ข้าแต่งขึ้นมาเท่านั้นเจ้าค่ะ”“หากมันเศร้าโศกเกินไป ข้าจะเปลี่ยนเป็นบทอื่น”หญิงสาวกล่าวพลางหยิบพู่กันขึ้นมาจรดลงบนกระดาษอีกครั้ง แล้วบทกวีสองวรรคก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษอีกครั้ง!แต่คราวนี้ต่างออกไป!บทกวีสองวรรคนี้แสดงถึงความใจกว้างไร้ขอบเขต! ทำให้คนอ่านเห็นถึงความกระจ่างแจ้งในทันที!'เรือไผ่ล่มท่ามกลางคลื่นลม แต่มหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาลเป็นมิตร'ทันทีที่บทกวีสองวรรคนี้ปรากฏขึ้น เหล่าอาจารย์อาวุโสก็หัวเราะออกมา“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สิถึงจะเป็นความใจกว้างที่คนหนุ่มสาวควรมี!”“เรือไผ่คว่ำดูเหมือนจะเป็นความสิ้นหวัง แต่กลับมีความหมายถึงการได้สัมผัสท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ!”“ดังคำกล่าวที่ว่าเห็นภูเขาเป็นภูเขา เห็นเมฆเป็นเมฆ เห็นความโชคดีเป็นความโชคดี เห็นความเศร้าโศกเป็นความเศร้าโศก สาวน้อย เจ้ามีความใจกว้างเช่นนี้ได้ช่างน่าชื่นชมยิ่งนัก!”บทกวีสองวรรคนี้เรียบง่าย แม้จะเรียบง่ายแต
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1264
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1263
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1262
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1261
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1260
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1259
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1258
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1257
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
