เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1221
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1222
หญิงสาวในศาลากลางทะเลสาบพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เหยียบน้ำในทะเลสาบราวกับแมลงปอเหยียบผิวน้ำ เพียงไม่กี่วินาทีก็มาปรากฏตัวตรงหน้านักพรตชุดเขียวนักพรตชุดเขียวหัวเราะแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ ทนอยู่แต่ในบ้านไม่ไหวจนออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างแล้วหรือ?”เมื่อหญิงสาวที่ชื่อหว่านเอ๋อร์ได้ฟังเช่นนั้นก็ยังคงสวมผ้าคลุมหน้าสีขาวอยู่ แล้วพูดพลางหัวเราะว่า “ท่านอาจารย์ ท่านก็รู้สถานการณ์ของข้าอยู่แล้ว จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ดังนั้น... จึงต้องรีบดื่มด่ำกับความงามของโลกใบนี้เสียก่อนเจ้าค่ะ”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังคำพูดนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าฉายแววโศกเศร้า“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก นี่คือโชคชะตาของข้า...”“น่าเสียดายที่ทำให้เทียนไว่เทียนเสื่อมเสียชื่อเสียง...”เมื่อนักพรตชุดเขียวได้ฟังแล้วจึงรีบพูดว่า “หว่านเอ๋อร์ อย่าพูดเช่นนั้นเลย เทียนไว่เทียนติดหนี้เจ้าต่างหาก”“หากไม่ใช่เพราะสงครามหกสิบปี เจ้าก็คงไม่ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้ เจ้าอายุยังน้อยแต่กลับเป็นเช่นนี้...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ นักพรตชุดเขียวก็รู้สึกเศร้าใจมากสวรรค์ช่างโหดร้าย ทำให
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1223
ตัวนางเองก็ย่อมอยากไปเจอเช่นกันนางจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่น“ได้เจ้าค่ะ ไปพบเลยดีกว่า อย่าให้ตนเองต้องเสียใจภายหลัง...”สตรีผู้นั้นยิ้มแย้ม ทว่านัยน์ตากลับฉายแววจริงจังสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้หวังหยวนย่อมไม่ล่วงรู้ ในเวลานี้นอกจากธุรกิจและการฝึกฝนวิชาตามคัมภีร์แล้ว เขาก็ไม่มีสิ่งใดทำแล้วและในวันหนึ่งวังไห่เทียนก็มาพบหวังหยวน“คุณชาย งานประชุมกวีติ้งหลงไถกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้จัดที่นี่ แต่ก็ถือเป็นงานประชุมกวีระดับโลก ในเวลานี้แผ่นดินวุ่นวาย แต่เหล่ากวีแห่งเมืองหลิงก็ยังคงมีความกระตือรือร้นอย่างสูงต่องานประชุมอันยิ่งใหญ่ ดังนั้น... คุณชายคิดจะจัดงานประชุมกวีสักงานหรือไม่?”หลังจากที่วังไห่เทียนพูดจบ หวังหยวนก็ตาเป็นประกายขึ้นมาในทันที!ถูกต้องแล้ว!จัดงานประชุมกวีสักงาน!แม้ว่าเมืองหลิงจะเสื่อมโทรมลง แต่หวังหยวนก็ยังคงหวังว่าเมืองหลิงจะเป็นผู้นำด้านวัฒนธรรมไปทั่วทั้งโลก!ดังนั้นจึงต้องจัดงานประชุมกวีนี้ขึ้น! “พี่วัง ท่านช่างเตือนสติข้าได้ดีนัก ในเวลานี้ทุกสถานการณ์ในเมืองหลิงสงบลงแล้ว แต่กิจกรรมของบัณฑิตกลับมีน้อยนัก ในเวลานี้ชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเมือง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1224
ขณะกำลังเตรียมการจัดงานประชุมกวีชิงหลงแห่งเมืองหลิง หวังหยวนก็คิดถึงปีนั้นที่มีการจัดงานประชุมกวีติ้งหลงไถ จู่ ๆ อ๋องถูหนานก็ได้ก่อกบฏขึ้นมา ในที่สุดเขาก็และอู๋หลิงก็ได้ไปปกป้องกำแพงด่านหลงโถวราวกับว่าเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้! แต่สรรพสิ่งยังเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ใครเล่าจะคิดว่าปัจจุบันสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!ต้าเย่ในอดีตได้สูญสิ้นไปแล้วเพราะถูกแบ่งแยกออกเป็นดินแดนต่าง ๆ ตระกูลไป๋ครอบครองดินแดนสี่แห่ง ต้าเย่สามแห่ง ที่เหลือคือเขาและเมืองหวงฝ่ายละแห่ง!แม้ว่าแผ่นดินจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนแต่ก็สงบสุขมากขึ้นกว่าเดิมนอกจากในใจของหวังหยวนจะกังวลเรื่องนี้แล้วก็ยังมีเรื่องอื่นอีก!นั่นก็คือเรื่องซานไว่ซาน!เมื่อหวังหยวนคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าเวลาเริ่มกระชั้นชิดนัก!“สามี กำลังคิดอะไรอยู่หรือ?”ในเวลานี้หลี่ซื่อหานและสตรีอีกสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวังหยวนเหลือบมองพวกนางครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า “ไม่มีอะไร แค่คิดว่า... การเปลี่ยนแปลงในช่วงสองปีที่ผ่านมาช่างยิ่งใหญ่นัก...”แม้ว่าภายนอกจะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แต่ราวกับว่าเวลาภายในหมู่บ้านต้าหวังนั้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1225
สำหรับเรื่องเช่นนี้ หวังหยวนนั้นย่อมเปิดรับทุกคนอยู่แล้ว หากพวกเขาปรารถนาจะดูก็ปล่อยให้ดูตามสบายเถิด เพราะหากพวกเขาสามารถเรียนรู้ได้สักหนึ่งหรือสองเรื่องได้ก็ถือว่าเขาได้มีส่วนช่วยโลกนี้แล้วเพียงแต่ว่าเกรงว่าพวกเขาจะไม่สามารถเรียนรู้กลวิธีของหวังหยวนได้เลย!บัดนี้ ณ เชิงเขาชิงหลงแห่งเมืองหลิง ภายในระยะเวลาเพียงครึ่งเดือนก็ได้มีการสร้างเวทีขนาดใหญ่ขึ้นบนเวทีนั้นมีโต๊ะวางอยู่มากมาย และบนโต๊ะเหล่านั้นก็มีหมึกและพู่กันวางอยู่!งานประชุมกวีชิงหลงที่จัดขึ้นในครั้งนี้มีการแข่งขันหลายด่านทั้งการแต่งบทกวี การตอบโต้บทกวีกันและการทายปริศนาบทกวี!โดยสรุปแล้วคือมีการแข่งขันหลากหลายรูปแบบ เพื่อคัดเลือกผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น!สำหรับการประชุมกวีในครั้งนี้กล่าวได้ว่าเป็นที่จับตามองของทั้งแผ่นดิน!งานประชุมกวีชิงหลงเริ่มต้นขึ้นแล้ว หวังหยวนได้ขึ้นเวทีพร้อมกับเหล่าอาจารย์อาวุโสทั้งสี่ ซึ่งได้แก่ไห่เทียน จิ่วเปียน หลวนชิง และถงกู่เบื้องล่างเวทีนั้นเดิมทีเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกันจอแจ แต่เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ทุกคนก็เงียบลงในทันทีผู้ที่มาร่วมงานในวันนี้ล้วนเป็นบัณฑิตจากแว่นแคว้นต่าง ๆ ที่เ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1226
“ถึงแม้ว่าอาจจะมีหลายคนที่อาจจะไม่ได้รับผลลัพธ์ที่ตนเองพอใจในที่สุด แต่ข้าก็หวังว่าทุกท่านจะสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายจากการประชุมกวีนี้ เพื่อให้ตนเองก้าวหน้าและพัฒนาก้าวตามผู้ที่มีความสามารถ!”“ยอดเยี่ยม!”ทุกคนเบื้องล่างต่างก็เริ่มปรบมือ พวกเขาปรบมือให้กับคำพูดของอาจารย์จิ่วเปียนอย่างจริงใจเช่นกัน!การแข่งขันเพื่อชิงอันดับนั้นสำคัญแน่นอน!แต่ในการประชุมกวีครั้งนี้จะทำให้ได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้พบเจอในชีวิตประจำวัน!หากสามารถเรียนรู้จนก้าวหน้าได้ ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าพวกเขามาร่วมงานประชุมกวีครั้งนี้โดยไม่เสียเปล่า!หลังจากพูดจบ อาจารย์หลวนชิงก็ค่อย ๆ ก้าวออกมาด้านหน้าเวที ท่ามกลางเสียงปรบมืออันกระตือรือร้นของทุกคน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มจางขณะกล่าวว่า “ท่านทั้งหลาย งานประชุมกวีจะมอบความรู้ ความกว้างไกล และสิ่งที่ท่านทั้งหลายคาดหวังและปรารถนาอย่างแรงกล้าให้แก่ท่าน!”“ในครั้งนี้ ข้าหวังว่าท่านทั้งหลายจะสามารถบรรลุความฝันของตนเองได้ในงานประชุมกวีนี้ เพื่อได้รับทุกสิ่งที่ท่านปรารถนา!”เมื่อฝูงชนได้ฟังเช่นนี้ต่างก็เริ่มปรบมือ ใบหน้าของพวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1227
“ดอกเบญจมาศเบ่งบานแล้วร่วงโรย วิหคอพยพบินสูงแต่นงคราญยังไม่หวนกลับคืน แสงจันทราส่องผ่านม่านลมพัดพลิ้วไหว”“ช่างเป็นบทกวีที่ไพเราะ ไพเราะยิ่งนัก!”ผู้คนรอบข้างต่างชื่นชมชายหนุ่ม เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะร่าก่อนกล่าวว่า “ชมเกินไปแล้ว ท่านทั้งหลายชมกันเกินไปแล้ว!”เมื่อหวังหยวนได้ยินเสียงก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นบทกวีบทนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอาจารย์อาวุโสทั้งหลายก็รีบเดินมาดูเช่นกันทันใดนั้นก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นจากระยะไกล!หวังหยวนถูกเสียงนี้ดึงดูดไปทันที เขาจึงเดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในฝูงชนนั้นมีหญิงสาวหน้าตาไม่สะสวย แต่เขียนอักษรได้อย่างสวยงาม นางถือพู่กันเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษอย่างรวดเร็วหวังหยวนเดินเข้าไปพิจารณาอย่างละเอียด จึงพบว่านางไม่เพียงแต่เขียนอักษรได้สวยงามเท่านั้น แต่บทกวีที่เขียนก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน!“ไม้ใหญ่ในสุสานตระกูลข่ง ไม้เลื้อยในวังอู๋ นกหานยาในวัดฉู่”“กระท่อมไม่กี่หลัง หนังสือหมื่นเล่ม อาศัยร่วมชาวบ้านอาวุโส”เมื่อหวังหยวนเห็นบทกวีที่หญิงสาวหน้าตาไม่สะสวยเขียนออกม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1228
ด่านแรกสิ้นสุดลงแล้ว!เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น หลายคนก็หยุดเขียนความจริงแล้วตั้งแต่ตอนเริ่มต้น อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ก็ได้ดูบทกวีของทุกคนแล้ว และพวกเขาก็เข้าใจบทกวีเหล่านั้นด้วย ดังนั้นอันดับยี่สิบคนนี้จึงถูกประกาศออกมาอย่างชัดเจน!สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจ ก็คือในบรรดายี่สิบคนนี้ มีเพียงสามคนที่เป็นคนจากเมืองหลิง...แต่ในเรื่องนี้หวังหยวนก็เข้าใจได้ เพราะเมืองหลิงเป็นดินแดนที่ยากจนและอยู่ห่างไกลมาโดยตลอด ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำงานหนักเพื่อความอยู่รอด จึงไม่มีเวลาฝึกอ่านเขียนหนังสือมีสามคนก็ถือว่าไม่เลวแล้วแม้ว่าหวังหยวนจะปกครองเมืองหลิง แต่ก็เพิ่งจะเริ่มเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แล้วจะสามารถผลักดันให้กวีเหล่านี้ก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!ดังนั้นหวังหยวนจึงคิดเอาไว้แล้ว!อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ได้หารือกัน พวกเขาทั้งสี่คนมีความยุติธรรมมาโดยตลอด หลังจากที่ได้คัดเลือกยี่สิบคนนี้แล้วก็ได้นำบทกวีของพวกเขามาอ่าน ซึ่งทำให้ทุกคนยอมรับอย่างเต็มใจ!“ตัดสินทั้งยี่สิบคนไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านผู้มีเกียรติข้างล่างมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1229
วังไห่เทียนถอนหายใจ ความเห็นอกเห็นใจหญิงสาวคนนี้ผุดขึ้นในหัวใจของเขาเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านั้น หญิงสาวจึงคลี่ยิ้ม“ขอบคุณท่านอาจารย์อาวุโส ข้าคิดได้นานแล้ว เพียงแต่บทกวีบทนี้เป็นเพียงสิ่งที่ข้าแต่งขึ้นมาเท่านั้นเจ้าค่ะ”“หากมันเศร้าโศกเกินไป ข้าจะเปลี่ยนเป็นบทอื่น”หญิงสาวกล่าวพลางหยิบพู่กันขึ้นมาจรดลงบนกระดาษอีกครั้ง แล้วบทกวีสองวรรคก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษอีกครั้ง!แต่คราวนี้ต่างออกไป!บทกวีสองวรรคนี้แสดงถึงความใจกว้างไร้ขอบเขต! ทำให้คนอ่านเห็นถึงความกระจ่างแจ้งในทันที!'เรือไผ่ล่มท่ามกลางคลื่นลม แต่มหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาลเป็นมิตร'ทันทีที่บทกวีสองวรรคนี้ปรากฏขึ้น เหล่าอาจารย์อาวุโสก็หัวเราะออกมา“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สิถึงจะเป็นความใจกว้างที่คนหนุ่มสาวควรมี!”“เรือไผ่คว่ำดูเหมือนจะเป็นความสิ้นหวัง แต่กลับมีความหมายถึงการได้สัมผัสท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ!”“ดังคำกล่าวที่ว่าเห็นภูเขาเป็นภูเขา เห็นเมฆเป็นเมฆ เห็นความโชคดีเป็นความโชคดี เห็นความเศร้าโศกเป็นความเศร้าโศก สาวน้อย เจ้ามีความใจกว้างเช่นนี้ได้ช่างน่าชื่นชมยิ่งนัก!”บทกวีสองวรรคนี้เรียบง่าย แม้จะเรียบง่ายแต
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1879
“ข้าบอกก็ได้...”“เหตุใดต้องโหดเหี้ยมกับข้าด้วย?”“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เจ้าไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”หลิ่วหรูเยียนมองหวังหยวน ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหวานมีเสน่ห์ “เจ้ารู้จักสถานที่แห่งหนึ่งทางตะวันตกที่ชื่อว่าเมืองผี หรือไม่?”“เมืองผี?”หวังหยวนส่ายหน้า ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่สายตาของเขามองไปที่เกาเล่อเกาเล่อเป็นหัวหน้าองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ ข้อมูลทั่วหล้าล้วนอยู่ในมือเขา หากแม้แต่เกาเล่อยังไม่รู้จัก แสดงว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ลับจริง ๆ!แต่ก็มีความเป็นไปได้อีกอย่าง คือหลิ่วหรูเยียนกำลังหลอกลวง!ทั้งหมดเป็นเพียงกลลวงของนาง!เกาเล่อเดินไปข้าง ๆ หวังหยวนแล้วกระซิบ “ข้ารู้จักเมืองผี...”“เดิมทีมันไม่ได้ชื่อเมืองผี ปัจจุบันมีชื่ออื่นแล้ว แต่เพราะเมื่อก่อนมีคนอดตายที่นั่นมากมาย มีข่าวลือว่ากลางดึกมักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเรียกที่นั่นว่าเมืองผี”“แต่ที่จริงแล้วก็แค่เรื่องเล่าลือขอรับ”ฟังคำอธิบายของเกาเล่อแล้วหวังหยวนก็พยักหน้าจากนั้น ฃเขาก็มองไปที่หลิ่วหรูเยียนอีกครั้ง ก่อนกล่าวอย่างใจเย็น “เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าฐานทัพใหญ่ของพรรคทมิฬอยู่ในเมืองผีหรือ?”หลิ่วหรู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1878
ทันใดนั้นหวังหยวนก็ให้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อถอยไป ส่วนเขามานั่งยอง ๆ ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียนมุมปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้ม ก่อนกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์ต่อรองกับข้าหรือ?”“ตอนนี้เจ้าอยู่ในมือข้า ตราบใดที่เจ้าทำตามที่ข้าต้องการ ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่ให้ใครมารังแกเจ้าได้”“แต่ถ้าเจ้ายังกล้าต่อรอง เจ้าก็ลองดู ว่าข้าจะทำเรื่องโหดร้ายอะไร”“แต่อย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าท้าทายข้า ทำให้ข้าหมดความอดทน ผลลัพธ์สุดท้ายคงคาดเดาได้...”“เจ้าจะต้องเสียใจแน่นอน”เมื่อเห็นแววตาจริงจังของหวังหยวน หลิ่วหรูเยียนก็อยากจะฆ่าเขานักเหตุใดนางจึงต้องมาเจอกับปีศาจตนนี้ด้วย?ช่างโชคร้ายเสียจริง!“ตกลง!”“เช่นนั้นเจ้าต้องปล่อยข้าก่อน”“เจ้าจับข้าไว้ด้วยตาข่ายเช่นนี้ ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!”หลิ่วหรูเยียนขมวดคิ้วพูดหวังหยวนรับมีดสั้นจากสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อมาตัดตาข่ายใหญ่ตรงหน้าออก หลิ่วหรูเยียนจึงเป็นอิสระหวังหยวนกล่าวต่อ “ตอนนี้ข้าทำตามที่เจ้าต้องการแล้ว เจ้าควรจะบอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ได้แล้วกระมัง?”เขาเองก็ใจกว้างพอหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนเป็นผู้หญิง คงลงมือกับนางไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1877
“เจ้าช่างเป็นคนต่ำทรามชั่วช้าเหลือเกิน!” หลิ่วหรูเยียนจะไม่เข้าใจสิ่งที่หวังหยวนจะสื่อได้อย่างไร ใบหน้านางซีดเผือดราวกับกระดาษ นัยน์ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกลัวขณะตวาด!หญิงงามผู้มีชื่อเสียงในสถานเริงรมย์ แม้จะอยู่ในที่เช่นนั้น แต่ก็รักษาความบริสุทธิ์ไว้เสมอ ไม่เคยยอมให้ชายใดแตะต้องเรือนร่างอันงดงามของตน!แต่บัดนี้บุรุษผู้มีนามว่าหวังหยวนกลับใช้เรื่องนี้มาข่มขู่นาง เป็นการกระทำที่ชั่วช้าที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา!เหตุใดไม่รู้มาก่อนเลยว่าหวังหยวนน่ารังเกียจถึงเพียงนี้?“เจ้าไม่สมควรเป็นใหญ่ในแผ่นดิน!” “เจ้าเป็นแค่คนเลวทรามต่ำช้า!”“เช่นนั้นก็สังหารข้าเสีย การที่เจ้ามาล่วงละเมิดสตรีเช่นนี้ เจ้ายังถือว่าตนเป็นบุรุษผู้กล้าหาญได้อยู่หรือ?” “หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียอย่างแน่นอนใช่หรือไม่?”นางพยายามอย่างตะโกนเพื่อที่จะเปลี่ยนใจหวังหยวนให้ได้ ทว่าใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใด เขายืนกอดอกเอ่ยเสียงเรียบเฉย “เป็นเรื่องปกติที่จะใช้วิธีการที่แตกต่างกันเพื่อปฏิบัติต่อผู้คนที่แตกต่างกัน”“หากเจ้าไม่ดื้อดึง ข้าก็คงไม่ต้องทำรุนแรงเช่นนี้ ข้าจะทำเช่นนี้กับ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1876
“ข้าอยากรู้ว่าปากของนางกับมือของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน!”แม้จะเป็นเด็กกำพร้าก็ต้องหาวิธีง้างปากนางให้ได้!ไม่บรรลุเป้าหมายย่อมไม่หยุดยั้ง!ไม่นานหวังหยวนกับเกาเล่อก็มุ่งหน้าออกนอกเมืองที่หน้าศาลเจ้าเฉิงหวงหลิ่วหรูเยียนนั่งผิงไฟ ครุ่นคิดถึงแผนการต่อไปที่นางมาเมืองอู่เจียงนั้นเป็นเพราะคำสั่งของผู้นำระดับสูงในพรรคทมิฬ!เพื่อแทรกซึมเข้ามาในดินแดนศัตรู แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายอำนาจไปยังเมืองหลิง!สาเหตุที่สาวกพรรคทมิฬแทรกซึมเข้ามาในดินแดนของหวังหยวน ไม่ใช่เพียงเพราะดินแดนของหวังหยวนเล็ก แต่เป็นเพราะหวังหยวนผู้นี้เป็นคนชาญฉลาดและรอบคอบ!หากเขาพบเบาะแสใดๆ ก็จะตามสืบจนเจอ และอาจนำพาหายนะมาสู่พวกเขา!แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ!หวังหยวนเพิ่งจะสังเกตเห็นร่องรอยของสาวกพรรคทมิฬ ไม่คิดเลยว่าจะพบตัวหลิ่วหรูเยียน!จากนั้นค่อยสืบหาความลับของพรรคทมิฬ!เรื่องนี้ต้องระวังให้ดี!“เหตุใดนกพิราบสื่อสารยังไม่กลับมาอีกนะ?”“หรือว่าจะเกิดเรื่อง...”หลิ่วหรูเยียนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ สำรวจสถานการณ์นอกประตูด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักแม้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะซ่อนตัวอยู่ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของนาง!แต
