All Chapters of Sweetest Love: Chapter 61 - Chapter 70

Yannie Ace Ruiz“Yannie!” Mabilis akong napatayo mula sa kinauupuan ko nang makita kong nagmamadaling dumarating si Veron kasama sina Jenny at Ivory. Kitang-kita ko sa mga mukha nila ang labis na pag-aalala.Kasulukuyan kaming nasa hospital ngayon upang maipagamot ang mga sugat na natamo nina Josh kasama ng mga kaibigan niya, at maging si Jomar. Dito kami dinala ng mga pulis na tumulong sa amin kanina, kasama rin sina Kris at ang ibang mga kasama nitong lalaki na sugatan din dahil sa pagganti nina Josh.“Yannie, okay ka lang ba? Huh? Nasaktan ka ba?” sunod-sunod na nag-aalalang tanong sa akin ni Ivory pagkalapit nila nang tuluyan sa akin.“Ayos lang ako. Huwag kayong mag-alala,” marahang tugon ko sa mga ito.Nagpakawala ng malalim na paghinga si Veron. “Mabuti naman kung ganoon.”“Mabuti na lang at dumating ang boyfriend mo,” saad ni Ivory.“Nasaan nga pala? Si Jomar? Kasama rin ba siya sa mga nasaktan kanina?” nag-aalalang tanong naman ni Jenny sa akin.“Oo. Nandito sila,” saad ko sa

Yannie Ace Ruiz Kumabog ang dibdib ko nang matanaw ko si Josh na nagmamadali sa paglalakad papalapit sa akin. Kanina ay siguradong-sigurado ako sa nararamdaman ko. Pero ngayon na nakikita ko na siya ay para bang nakalimutan ko na sa isang iglap ang lahat ng saloobin ko. At wala na akong ibang maramdaman kung ‘di ang kakaibang tuwa at excitement sa puso ko dahil nakikita ko siya ngayon. Nang tuluyan siyang makalapit sa akin ay agad niya akong marahan na h******n. “I miss you,” usal niya na siyang nagpalambot lalo sa puso ko. Pagkatapos no’n ay marahan siyang humiwalay sa akin ngunit masuyo at malambing na inabot at hinawakan ang dalawa kong kamay. “Kanina ka pa ba? Ang sabi ko naman kasi sa iyo ay susunduin na lang kita sa school ninyo.” Hindi na ako nagpasundo pa sa kanya sa school at sa halip ay nakipagkita na lamang ako sa kanya rito sa isang mall na malapit sa lugar niya para hindi na siya bumiyahe pa ng ganoong kalayo papunta sa akin. Lumunok ako saka ako marahang napatingin sa

Yannie Ace Ruiz “Sorry, Bam. Naabutan ako ng heavy traffic. Kanina ka pa ba?” hinihingal na sabi ko kay Bam pagkalapit ko rito. Tila nagulat naman siya sa aking biglang pagsulpot kaya mabilis siyang napaayos ng upo. At nang makita niya ako ay gumuhit ang ngiti sa kanyang mga labi. “Okay lang, Yannie. Halos kadarating ko lang din naman,” marahang tugon niya sa akin. “Ganoon ba? Thank you huh. Kahit hindi naman na kailangan ay sinamahan mo pa rin ako ngayon dito.” “Naku, wala iyon. Ikaw pa ba?” nakangiting sabi niya sa akin at pagkuwan ay tumayo na ito at isinukbit ang bag niya sa kanyang balikat. “Tara na!” yaya niya. Sabado ngayon at kasulukuyan kaming nasa Alabang ni Bam. Unang araw ko ngayon sa part-time job at nagprisinta si Bam na samahan ako sa coffee shop ng Uncle niya para pormal na maipakilala rito. Hindi na kasi ako dumaan sa interview at sa halip ay pinagpasa na lamang ako ni Bam ng ilan sa mga requirements na kailangan ng Uncle niya para sa pagha-hire ng part-timer sa

Yannie Ace Ruiz“Happy birthday!” Nagitla ako nang sa paglabas ko ng kwarto ay bumungad sa akin sina Mama at Papa na may hawak na birthday cake, kasama ang mga kapatid ko na sabay-sabay na bumati sa akin.“Ma, Pa…” tanging nasambit ko dahil sa labis na tuwang nararamdaman ko.“Happy 21st birthday, Anak!” nakangiting bati sa akin ni Mama saka niya tiningnan ang cake na hawak nila ni Papa.“Thank you po, Ma,” tugon ko saka ako sandaling pumikit upang humiling. Wala naman akong ibang gusto pa kung ‘di ang araw-araw na pagiging masaya ng mga mahal ko sa buhay. Nang matapos ako sa aking paghiling at sa pagmulat ko ng aking mga mata ay marahan ko na ring hinipan ang kandila na nasa cake.Mahigpit na yakap ang ibinigay sa akin ni Mama at ni Papa. Habang ang mga kapatid ko naman ay masayang nagsipagtungo sa kusina sa aming hapag-kainan. Hindi ko alam na maaga silang naghanda ng mga pagkain para sa kaarawan ko ngayon. Alas dyis pa lang ng umaga pero nakapagluto na sila ng pancit, sopas, spaghet

Yannie Ace Ruiz Nanghina ang mga tuhod ko nang sunod-sunod na pumasok ang mga messages ni Josh sa akin sa cellphone ko. Maging sina Mama at Papa pati na rin sina Veron na panay ang pagtatanong kung nasaan ako. Pilit kong inalala ang mga nangyari kahapon at ang pinakahuling natatandaan ko lang ay nang kumakain ako kasama nina Bam sa may coffee shop. Sigurado ako sa sarili kong hindi naman ako uminom ng kahit na ano no’n at hindi ako nalasing. Kaya paanong wala na akong matandaan pagkatapos no’n? Binitiwan ko ang cellphone ko saka ko nasapo ang ulo ko. Anong nangyari? Paulit-ulit ang tanong na iyon sa isipan ko. Pinagmasdan ko ang sarili ko at tiningnan ko ang gamit ko. Wala namang kahit na anong gamit ang nawawala sa akin. Iginala ko rin ang paningin ko sa lugar na kinaroroonan ko. Nasaan ba ako? Sa huli nang makabawi ako sa sarili ko at nang maipon ko kahit na papaano ang mga lakas ko ay pilit na akong naglakad palabas ng kwartong kinaroroonan ko. Sa paglabas ko ay nagulat ako nang