All Chapters of Ang Lihim Na Babae Ni Mr. CEO: Chapter 51 - Chapter 60

Nang matapos ang press conference, inakay ni Xavier at ng iba pang guwardiya si Sean palabas ng kwarto sa ilalim ng mahigpit na seguridad. Naglakad sila sa hallway patungo sa ibang elevator para maiwasan ang mga media.Nadadaanan pa lang ng grupo ang dalawang kwarto nang biglang nakita nila si Daren na matagal nang naghihintay sa may elevator. “Pwede ba tayong mag-usap? Sandali lang,” tanong ni Daren bago pumasok si Sean sa elevator. Huminto ang mga hakbang ni Sean kasunod ang mga lalaki sa likod. Lumingon siya at tumingin kay Daren na may masamang tingin.“Busy ako,” sagot ni Sean balak na sanang magpatuloy sa kan’yang paglalakad ngunit napatigil siya nang ilabas ni Daren ang kan’yang pamilyar na knitted na medyas.“Naiwan mo ito noong nasa opisina ka pa,” saad ni Daren habang inilahad sa kaniya ang medyas. Nang walang sabi-sabi’y hinila ni Sean ang bagay at tiningnan ang pattern na ginantsilyo ng kamay ni Via. Maingat na hinaplos ng mga daliri ni Sean ang maliliit na medyas ng buon

Nagdala ang hangin ng isang matamis na amoy na nanggagaling sa namumuladkad na mga bulaklak sa burol malapit sa bayan ng Bicol.Isa sa malalaking mansyon ang nakatayong marilag sa gitna ng kabahayan malapit sa mga burol.Isang itim na kotse ang nakitang papasok sa bakuran ng mansyon at sa sandaling huminto ang sasakyan, isang guwapong lalaki ang lumabas sa gilid ng manibela at umikot papunta sa kabilang side ng sasakayan. Binuksan niya ang pinto ng passenger seat, saka lumapit sa isang magandang babae na naka-maroon na bestida na pang-buntis.“Pagod ka na ba?” tanong ni Sean, inalalayan si Via mula sa pagkakaupo. “Gusto kong humiga saglit,” sagot ni Via habang ang mga braso ni Sean ay nakapulupot sa tagiliran niya.“Mukhang may inihanda si Mom para sa atin,” sabi ni Sean habang inakay siya papasok.Kakatungtong pa lang nila sa terrace nang bumukas nang husto ang malaking pinto sa harap ng dalawa, bumungad sa kanya ang pigura ng isang matandang lalaki na nakatayo habang nakahalukipk

Inimbitahan ni Hellena sina Via at Sean na dumalo sa isa sa mga event sa paghahanap ng pondo sa pag-aayos ng paaralan na naapektuhan ng bagyo sa maliit na bayan ng Bicol.Bilang isa sa mga ma-impluwensyang pamilya sa bayan, si Hellena na nagsilbi bilang chairman ng komite ng paaralan ay tumutulong sa pagsasagawa ng event na gaganapin sa City Hall. “Sigurado ka bang gusto mong dumalo?” nag-aalalang tanong ni Sean pagkatapos maisuot kay Via ang pink na damit. Nang makita ang pag-aalala sa mukha ng asawa, dahan-dahang hinawakan ni Via ang braso nito.“Ano ka ba! Wala akong malubhang sakit, Sean, buntis lang ako,” sabi ni Via habang nakangiti. “Alam ko pero hindi iyan ang gusto kong sabihin,” saad ni Sean habang patuloy na nakatitig sa tiyan ni Via na mukhang mabigat na para sa kaniya. Sobrang nag-aalala rin siya baka matisod pa sa lupa ang asawa habang naglalakad ito.“Gusto mo bang dalhan kita ng wheelchair?” tanong ni Sean na halata sa mukha ang pag-aalala. Nang marinig iyon, kinuro

Ang mga kalye sa paligid ng Bar Grand Avenue ay puno ng mga tao na gustong masaksihan ang pagdiriwang ng Bagong Taon hindi kalayuan sa Times Square. Hindi lang iyon, nagkikislapan ang mga ilaw sa kahabaan ng entertainment center at mga sasakyan na nagsisiksikan na nakaparada sa kalsada. Samantala, hindi na mapakali si Via na naghihintay kay Disya sa labas ng palikuran ng Grand Avenue hindi pa rin kasi lumalabas doon ang kaibigan. Mahigit twenty minutes nang naghihintay si Via, pero mukhang hindi pa rin tapos si Disya. “Nariyan ka pa ba? Kailangan mo pa ba ng ilang minuto?” tanong ni Via sabay katok sa isa sa mga stalls na ginagamit ni Disya. “Mauna ka na, masakit pa rin ang tiyan ko!” sagot ni Disya, napabuntong-hininga si Via at naglakad palabas.“Maghihintay ako sa labas ng building!” sigaw ni Via na tanging ungol lang ang isinagot ni Disya. Tila ba sobrang sakit talaga ng tiyan ng babae. Balak sana nilang dumiretso sa Times Square ngunit sinabi ni Disya na gusto niyang pumunta

Dalawang buwan na ang lumipas mula nang mangyari ang insidenteng iyon, maging si Via ay nakalimutan na niya ang trauma noong tinutukan siya ng baril ng isang estranghero. Habang inaala ni Via ang nakaraan, masasabi siyang napakaswerte niya dahil mabilis siyang nakatanggap ng tulong subalit hanggang ngayon ay hindi pa niya nakilala o nakita ang mukha ng lalaking ninakawan noon. Buti na lang at nandiyan si Disya na laging tumutulong sa kaniya noong nasa ospital siya. Isipin niya lang kung gaano kahirap igalaw ang kasukasuan ng kaniyang balikat kaya hindi niya ito magamit sa loob ng ilang linggo. “Kailan matatapos ang shift mo?” tanong ni Disya na nagtatrabaho sa likod ng counter. Ito na ang huling buwan nila sa unibersidad at kung walang nangyaring masama sa kaniya, ilang linggo na lang sana ay mayroon na sila ng bachelor’s degree at makakapag-apply na agad ng trabaho. Pero bago mangyari iyon ay nagpa-part time pa rin sina Via at Disya campus coffee shop na pinagtrabahuan nilang d