All Chapters of Accidentally Became The CEO's Wife: Chapter 131 - Chapter 140

"You're late." Halos malunok ko ang lahat ng laway ko ng magsalita siya. Nakaprenteng naka-upo ito sa mahogany chair at halata naman na kakadating rin niya. He was wearing a black longsleeve with a necktie and black slack. Mas lalong nadepina ang pangangatwan niya. Seryoso siyang tumingin mula ulo hanggang paa saking kabuuan. Napataas ako ng kilay. "Have a seat! Why you're late?" Tumikhim siya. Umiwas ako ng tingin sa kanya pagkatapos tahimik na naupo sa bakanteng upuan. Muli akong tumingin sa kanya at marahang umirap sa ere. Tahimik niyang binabasa ang menu na nakalapag sa mesa. "What do you want?" Napasulyap siya sa akin. Mariin akong nakipagtitigan sa kanya. Sumilay ang ngisi sa kanyang labi. "Ilang araw kang hindi nagpakita sa akin! Kung kailan magpapahinga ako at saka ka mag-aabala." Inis kong dagdag. Bahagyang niluwagan nito ang necktie. "Gusto ko lang naman malaman mo na hindi ako nakakalimot." Malamig niyang tugon. Umismid ako. "Pwede ba? Tama na. Wala naman talaga a

Hinayaan ni Ate na nakalugay ang buhok kong straight. Abala nitong inaayos ang talukap ko at bahagyang nilagyan ako ng blush on sa pisngi. "I'll put those earrings ha! Para mas aangat ang ganda mo." Sambit niya. Marahan akong tumango at hindi na umangal. Hindi rin kasi ako sanay magsuot ng mga alahas sa katawan. I feel uncomfortable with those things. Hindi ko alam kung bakit? Ngumiti siya at saka nilagyan ang labi ko ng kulay pink na lipstick. I parted my mouthed then close my eyes. "Finish. Stand up, lady. Tignan ko nga ang naging resulta." Masaya niyang sabi. Ngumisi ako at binigyan siya ng matapang na awra. Kumindat siya at saka pumalapak. "Ganda talaga." Masiglang saad niya. Tumingin ako sa salamin para makita ang kabuuan ko. I wore a red sleeveless dress, na bumagay sa kaputian ko. Nakangiting hinaplos ko ang mukha at hindi makapaniwalang mamangha sa nakikita. Kaonti lang naman ang inayos sa akin ni Ate ngunit bakit ganon? Parang mas gumanda ako. "Oo nga. Ganda ko!" Samb

I was up all-night thinking about what happened yesterday. Nagsisisi ako ngayon na nakilala ko pa si Xahel. Pakiramdam ko'y kinalaunan ay bigla na lamang ako mahuhulog sa sariling patibong. I was scared. Tumingin ako sa salamin pagkatapos ay naghilamos ng mukha. Ilang ulit na bumuntong-hinga at inalala ang sinabi niya sa'kin. Nang sabihin niyang hindi siya naniniwala sakin? Ang puso kong malakas kong tumibok dati, kinalaunan ay naging mahina dahil sa pagtarak ng isang masakit na salita na naging punyal sa sariling kasalanan. "Just smile, Zhanea. Wag kang magdrama. Di bagay sa'yo!" Inis kong wika at bahagyang tinapik ang pisngi. Sumandal ako sa pader at bahagyang pumikit. Ngayong araw na ang pagtatapos ng aking trabaho sa pamilyang Echavez. Bukas ay ikakasal na ang dalawa. Kaya kong ako sayo, Zhanea? Lumayo-layo ka na! Umiling ako at bumuntong hinga muli. Kailangan kong huminahon. Ipinuyod ko ang aking buhok paitaas at inayos ang nakusot na damit. Akmang bubuksan ko na sana ang

Kinabukasan ay naghanda na ako para pumasok unibersidad. Lunes ngayon, tapos na ang kasal nila. Hindi na ako nakapunta sa simbahan ngunit inabangan ko naman ang bagong mag-asawa sa bahay nila at ibinigay ang regalo. Hindi na rin masakit ang ulo ko. Siguro'y nalipasan lang ako ng gutom. Oo nga. Yon nga. Ayaw man akong papasukin ni Ate at Papa ay sinuway ko sila. Nahihiya na rin ako sa dami ng atraso ko kay Lavly.Ayaw ko na'rin makita si Xahel kaya lumalayo-layo na ako. Sabihin man niya akong sinungaling? Wala na akong pakialam. Siya 'tong gumawa ng sarili niyang patakaran! E' siya rin dapat ang magtapos 'nun. Tapos na ako sa kanya. Nakabayad na ako sa lahat ng kasalanan ko sa kanya. Ayaw ko pang madagdagan ang iniisip ko. I just wore a simple polo tee shirt and a skinny-jeans. Narito na ako't naglalakad sa corridor. May mga estudyanteng bumabati sakin kapag natatapatan ko sila. Umagang may panibagong pag-asa. Umihip ng malakas ang hangin na nagmumula sa labas. Malayang sumayaw an

"Salamat, Calvin. Thank you for the dinner." Wika ko. Nagkamot siya sa ulo at nahihiyang ngumiti. "You're welcome, Zhanea. Sana next time ulit? Oh wait, can I have your number?" Malumanay niyang sambit. Tumikhim ako. "Cellphone?" Ani ko. Kinuha nito sa bulsa ang mamahaling cellphone niya pagkatapos ipinatong sa palad ko. "Walang password ah? Nakakabilib." Nakangising sabi ko. Kinurot niya ang pisngi ko at hinawakan ang tungki ng ilong ko. "Oo naman." Sabi niya at saka ngumisi ng pagkalaki-laki. I dialled my number in his phonebook, pagkatapos ibinalik ko sa kanya to. "Your phone?" Saad naman niya. He furrowed his brows. Ibinigay ko sa kanya ang di pindot kong cellphone at tinanggap naman nito agad. Ilang araw ng di gumagana ang touch screen phone ko, dahil nahulog to sa may lababo habang naghu-hugas ako. Sa kasamaang palad, ayon natuluyan. Wala pa akong extra na pera ngayon. Ayaw ko naman mang-hiram kay Papa, hinu-hulogan pa naman nito ang bagong sasakyang labas. "Unique