All Chapters of Accidentally Became The CEO's Wife: Chapter 1 - Chapter 10

Nang makabawi ako sa nangyari at makaramdam ng kahihiyan sa ginawa niya sa akin. Tinignan ko siya ng hindi makapaniwalang tingin, tumawa ako ng pilit at biglang sumeryuso ng mukha. Marahas kong ibinalik ang tsekeng inabot niya sa akin kanina. Malakas kong isinampal sa matipono niyang dibdib ang tsekeng nag-kakahalaga ng 5 million pesos. "I'm not like the other females you've slept with for one night and paid with your money! I'm not like them, and I don't give a damn what you've imagined in your filthy imagination!” madiin kong sabi at isa-isang pinulot ang mga damit ko na nag-kalat sa sahig. Pumasok ako sa banyo para doon magpalit ayuko namang magpalit sa harapan niya kahit na may nangyari sa amin kagabi at nakuha na niya ang pagkababae ko. Naiiyak ako sa isiping iyon. Nang makapagdamit ako ay agad akong lumabas, hindi ko na siya tinapunan ng tingin. Pero, paalis na sana ako nang bigla siyang magsalita. "So, you're saying you're not one of them, the woman I've always had in my

Maaga akong nagising para maghanda sa pagpasok ko sa trabaho. Isang buwan na rin ang nakalipas simula ng maging sikat ako sa social media. Isang buwan na rin akong hindi lumalabas ng apartment ko. Ubos na ang pang-isang buwang stock ko. Wala na rin akong pera kaya kahit ayuko pang lumabas kailangan kong magtrabaho. Ayukong mamatay sa gutom. Wala naman akong ibang aasahan kundi ang sarili ko. Pagkatapos kong mag-ayos ay pumasok na ako sa aking trabaho. Tama na ang isang buwan na pagmumukmok. Akala ko sa isang buwan ko na hindi pagpasok sa trabaho’y makakalimutan nila ang nangyari pero hindi pala. Ang ibang kasamahan ko’y hindi nagbago ang pakikitungo sa akin ngunit ang iba naman ay parang bumaba ang tingin nila sa akin. Unang araw ko sa trabaho pero gabundok na ang trabahong ibinigay sa akin ng mga katrabaho ko. Binibigay nila sa akin lahat ng uri ng trabaho, akala kasi nila’y hindi ko kayang magreklamo sa kanila dahil wala daw akong karapatan magreklamo. Gabi na nang makauwi ako

ANASTASIA’S POV Unti-unti kong minulat ang mata ko ng makarinig ako ng boses. Nasaan ako? Linibot ko ang aking paningin at tanging puti lang ang nakikita ko. “You’re awake, how are you feeling?” nag-aalalang tanong niya at ipinasok niya sa bag ang kaniyang cellphone. Nagulat naman ako sa kaniya dahil bigla na lang siya sumulpot at nag-salita. Hindi ko siya kilala, hindi pamilyar ang mukha niya sa akin. Tinignan ko siya ng mabuti, ang gara ng kasuotan niya pati na rin ang amoy niya pang mayaman. Sino kaya ang babaeng nasa harap ko? “Hey, stop staring at me,” sabi niya. Natauhan naman ako kaya iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. Ang tantya ko sa edad niya ay nasa 40 years old. “Sorry po,” hingi ko ng tawad at yumuko na. Napahawak ako sa ulo ko ng biglang sumakit ito. Nataranta naman ang babaeng kasama ko dito at nag-tawag ng nurse. Dumating naman ang nurse at cheneck ako. Matapos niya akong i-check ay ngumiti siya sa akin. Nakakapagtaka. “Misis ano pong nararamdaman niyo?” tanong

Maghapon akong umiyak nang makauwi ako hanggang sa gumaan ang pakiramdam ko. Ito ako ngayon, nakaupo sa harap ng hapag-kainan pero wala akong gana kumain. Nakatulala lang ako sa labas ng aking bintana. Meron akong narealize sa lahat ng nangyayari sa akin ngayon. Narealize kong wala na akong ibang maasahan kundi ang sarili ko na lamang. Sa nangyari sa akin, mahirap ng magtiwala akong muli. Napabuntong hininga ako ng makita kong hindi ko pa nagagalaw ang pagkain ko at tumutunog na rin ang tyan ko. Nagugutom na ata ang baby ko kaya kumain na ako kahit wala akong masyadong gana ay kumain pa rin ako. Pagkatapos ko kumain ay linigpit ko na ang pinagkainan ko. Habang naghuhugas ay naduwal na naman ako pero wala namang lumabas sa bunganga ko. Napasandal ako sa pader ng bigla akong mahilo. Unti-unti kong kinapa ang mga bagay na pwede kong masasandal hanggang sa nakarating ako sa kwarto ko at nahiga na. Ipinikit ko ang mata ko at nakaramdam naman agad ako ng antok. Araw-araw, tuwing uma

“We’re here,” basag sa katahimakan ni Dannie. Kanina pa kasi ako hindi kumikibo. Napapaisip kung tama ba itong nagawa kong desisyon. Napatingin ako sa labas ng bintana ng sasakyang lulan ko. Namangha ako sa nakita. Ang laki ng bahay na nasa harapan ko ngayon. Sino-sino kaya ang nakatira sa mala mansyong bahay na ito. Pinagmasdan ko ang kabuuan ng napakalaking bahay na nasa harap ko, napakasimple lang nito kung tignan. Hindi ko natuloy ang pagmamasid ng biglang may sumulpot sa likod ko at nagsalita, “I’m tired, Let’s go inside,” walang ganang sabi ni Dannie at pumasok na sa loob. Napasimangot naman ako, sinulyapan ko muna ang buong bahay bago ko siya sinundan papasok. Pero hindi ko aakalaing mas mamangha ako dito sa loob ng bahay, napakalinis at kumikinang ang buong paligid pwede pa akong magsalamin sa kinang nila. Napakamot ako nang makita kong nakatayo si Dannie sa hagdan at nababagot na nakatingin sa akin. “What?” maang-maangan kong tanong sa kaniya. Umiling lang siya at