Chapter 3 - She's not a slut

Simula ng sumakay ako dito sa jeep na lulan ko pauwi sa bahay ay hindi na maalis-alis ang tingin ng mga kapwa ko pasahero sa akin.

Ang mga kalalakihang nakasakay dito sa jeep ay nakangisi habang nakatingin sa akin, samantalang ang mga kababaehan naman ay parang diring diri na nakatingin sa akin. Titignan nila ako mula ulo hanggang paa. 

Ano bang meron? Bakit gano'n sila makatingin sa akin? Lalo lang sumasakit ang ulo ko sa pag-iisip kaya hindi ko na lang sila pinansin.

"Siya 'yon diba?" rinig kong sabi ng isang babae na nasa harapan ko.

Nag-bingi-bingihan na lang ako. Tinakpan ko na lang ng panyo ang aking mukha at pumikit na.

Napamulat ako ng biglang tumunog ang cellphone ko na nasa bag, kinuha ko naman ito at binasa. Si Blessy ang nag-text isa sa mga kasamahan ko sa trabaho.

"Tasia alam mo na ba 'yong balita?" laman ng text message niya.

Ubos na ang load ko kaya hindi ko siya mareplyan, ipapasok ko na sana sa bag ang cellphone ko dahil narito na ako sa babaan papunta sa amin nang tumunog ulit ito. Tumatawag si Blessy.

"Manong para po," sabi ko sa driver at inihinto naman niya ang jeep.

Pagkababa ko sinagot ko agad ang tawag ni Blessy.

"Hello, Blessy ano 'yong sinasabi mong balita?" sabi ko habang nag-lalakad papasok sa eskenita papunta sa bahay.

"Tasia, kasi, wag kang mabibigla ha," hindi mapakaling sabi niya.

Napakunot naman ako ng aking noo. "Ano ka ba Blessy, sabihin mo na lang kasi," maalumanay naman na sabi ko, pero ang totoo kinakabahan na ako sa kung anong sasabihin niya.

"May kumalakat kasi sa social media na picture mo kasama ang isa sa pinaka mayaman na CEO sa buong mundo. Akala ko ba magcecelebrate kayo ni Troy ng 2nd anniversary niyo kaya ka nag-leave. Pinasahan kita ng load tignan mo 'yong picture na sinend ko sayo," natatarantang sabi niya.

Agad ko naman tinignan ang sinasabi niya. Muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko sa nakita ko.

Nakita ko ang sarili kong walang saplot maging ang lalaking kasama ko ay wala ring saplot pero blurd ang mukha ng lalaki at 'yong mukha ko lang ang hindi.

Matagal kong tinitigan ang larawan sa cellphone ko, bakit kailangan umabot sa ganito. Ako na nga ang nawalan ako pa napasama sa mga matang mapanghusga.

Naririnig kong nag-sasalita pa si Blessy pero pinatay ko na ang tawag. Pinunasan ko ang luhang nasa pisnge ko. Nag-pasya akong takpan ang aking mukha gamit ang panyo habang nag-lalakad ako patungo sa amin para maiwasan ko ang tingin ng mga taong mapanghusga.

Binilisan ko ang paglalakad para makarating agad sa bahay, pero malayo pa lang ako rinig ko na ang sigawan nina nanay at tatay. Sinasaktan na naman ni tatay si nanay.

Tumakbo ako agad para pigilan si tatay sa pananakit kay nanay. Nang mahawakan ko ang kamay ni tatay ay malakas niya akong itinulak kaya bumagsak ako sa lupa.

"Huwag kang makialam dito, dahil sampid ka lang sa pamamahay ko. Hindi kita anak," marahas niyang sigaw sa akin habang dinuduro niya ako.

Bumangon ako para habulin si nanay dahil marahas siyang hinihila ni tatay papasok sa loob ng bahay. Natatakot akong mas lalo siyang saktan ni tatay. Nahawakan ko ang kamay ni nanay pero sampal lang ang natanggap ko mula kay tatay kaya napabitaw ako kay nanay at napaluhod sa lupa habang umiiyak. 

Naipasok na niya sa loob si nanay, kinandado niya ang pinto at sumigaw siya mula sa bintana,

"Wala kayong pinagkaiba ng nanay mo! Wala akong anak na malandi at haliparot katulad mo! Lumayas ka at huwag na huwag ka ng babalik sa pamamahay ko!" sigaw niya.

Tumayo ako mula sa pagkakaluhod habang umiiyak. Nakita ko si nanay sa loob umiiyak rin katulad ko pero naawa ako sa kaniya, lagi siyang sinasaktan ni tatay.

Lumapit ako sa bintanang kinaroroonan ni nanay, "Nay," iyak ko habang pilit siyang inaabot.

Pinalo ni tatay ang kamay kong nasa loob ng bintana, "Umalis ka na sabi! Kapag hindi ka pa umalis sasaktan ko na naman tong nanay mong kagaya mo," sabi niya at aambahan na naman niya si inay pero...

"Tay! Tama na po, aalis na po ako huwag niyo nang sasaktan si nanay," nag-mamakaawang iyak ko kay tatay.

Muli ay lumapit ako sa bintana gano'n rin si nanay, hinalikan niya ang kamay ko at sinenyasan akong umalis na.

"Babalikan kita nay, babalikan kita," iyak kong paalam kay inay pero umiling lang siya.

Gusto ko na siyang mailayo kay tatay pero si nanay mismo ang umaayaw. Ayaw niyang iwan si tatay kahit na gano'n na ang trato nito sa kaniya.

Wala akong magawa kundi ang umalis at bumalik sa maliit kong apartment dito sa siyudad malapit sa pinagtratrabahuan ko.

Ramdam kong nanghihina na ang katawan ko kaya nag-pasya akong magpahinga muna, wala na akong lakas hindi pa ako kumakain simula kahapon.

Humiga ako sa munti kong kama na sobrang nipis na, pinunasan ko ang luha na patuloy pa ring dumadaloy sa pisnge ko at pumikit, ayaw pa rin tumigil ng pag-agos ng luha ko.

"Gusto ko ng matapos 'tong masamang panaginip na 'to. Mas malala pa ito sa masamang panaginip kundi bangongot na. Sana paggising ko wala na 'yong sakit. Sana makalimutan ko na ang nangyari at sana bumalik na ang lahat sa dati," munting dalangin ko habang nakapikit.

From: Babe (Troy)

"Hey Anastasia, I hope you're doing well. I had a lot of fun getting to know you, but to be honest, I don't think we have much in common. It was a pleasure to meet you. I wanted to express how much I appreciate our conversations and how much I would like to see you again, but I believe we aren't compatible and that this relationship isn't working for me. As a result, I'd like to cease all further contact with you and wish you the best of luck in the future, I'm sorry it’s over,"

Akala ko paggising ko magiging maayos na ang lahat, pero nang mabasa ko ang text message ni Troy ay parang gusto ko na lang matulog habang buhay sa sobrang sakit na nararamdaman ko ngayon.