Lahat ng Kabanata ng Accidentally Became The CEO's Wife: Kabanata 151 - Kabanata 160

Nakita ko ang mahinang pag-galaw ng kanyang mga panga. Alam kung tutol siya sa kagustuhan kong manuod kami ng sine. Ngunit hindi na ako maaring umayaw kay Benjie at Lavly. Gusto ko rin naman bumawi sa mga kaibigan ko. Nitong nakalipas na buwan ay wala kaming oras upang kumain o mag-bonding lamang sa labas. Ayaw ko rin sana magpasama sa kanya ngunit nagpumilit si Xahel na sasamahan niya ako. Dahil wala naman siyang gagawin. Isang buwan na rin ang nakalipas nang mag-umpisa siyang manligaw sa akin. "I'm really sorry, Xahel." Napakagat ako ng labi. Madilim ang kanyang ekspresyon na bumaling sa akin at marahang tumango. Hindi ko tuloy alam kung kailan siya galit o hindi? Pabago-bago kasi ang mood niya. Nagpatuloy-tuloy siya sa paglalakad habang ako naman ay nasa likuran niya. Kanina pa ako ni-replayan ni Lavly na on the way na sila. It's been twenty minutes, na ang lumipas ngunit wala pa sila. "Where's your friends?" Ani Xahel at bumaling sa likuran kung saan naroon ako. "Wala pa

I hide the truth. Naabot ng sukdulan ang mga naging kasinungalingan ko. These past few months, halos ikamatay ko na ang aking sakit. Bagamat pinipilit ko ang sarili ko na magiging okay rin ang lahat ngunit nangangamba pa rin ako sa nangyayari sa akin. Nong araw na itinakbo ako nila Papa, Ate at Xahel sa may ospital nang bigla akong manginig at halos nahihirapan ng huminga akala ko ay katapusan ko na, but NO! Hindi ko kayang maglaho sa mga oras na iyon dahil alam kong may naghihintay sa akin. Ang kasiyahan na maari ko na sanang makamtan ay bigla na lamang hindi tumuloy ng dating dahil rin sa sariling desisyon. My father was angry and feel betrayed by her daughter at that time. Nalaman niya rin ang lahat. Halos lumuhod siya sa harapan ko at nagmamakaawa kung ano ba ang naging mali nila? Kung bakit ko ba inilihim sa kanila ang lahat? Natatakot siya para sa akin dahil alam niyang kaya kong itago ang lahat upang protektahan lamang sila sa sakit na dinaramdam ko na ayaw ko ng marana

Naimulat ko ang mga mata dahil sa liwanag na sumilay sa aking paningin. Napabangon ako agad ng makita ang mga mangingisda na abalang hinihila ang malapad na lubid patungo sa lupa. Ganito na lang palagi. Maliit akong ngumiti at tumingin sa himpapawid. Hindi ko alam kung hinahanap ako nila Papa? Nakatulog ako kaka-iyak. Sana'y naman na ako. Ganito ako kapag ina-alala ko si Xahel. Inayos ko ang sarili ko bago tumayo. Mababait ang mga tao dito, kaya alam kong walang mangyayari sa akin. Naglakad-lakad ako sa dalampasigan habang bahagya pang hina-hangin ang aking buhok. Napakapit ako ng yakap sa sarili ng maramdaman ko ang sobrang lamig na simoy ng hangin. Bahagya akong lumapit sa mga kabataan at tumingin sa kanilang ginagawa. "Ineng, antoy gagawen mo ditan niniman?" Sumulyap sa akin ang mas matanda at itinuro ang kinalaglagyan ko kanina. Napangiwi ako. Hindi ako masyadong nakaka-intindi ng lenggwahe pangasinense. Pero siguro ang tina-tanong nila ay tungkol sa pag-higa ko kanina sa

It feels like I'm always proving myself and I always get lost. Maybe this is final my destination and it's not worth it anymore. Kailangan ko lang ay tanggapin ito ng buong puso at hayaan na lang ang sarili. Dahil kahit anong sikap kong lumaban, may mga panahon rin na napapagod na ako. Sa mundo dalawa lamang sa mga ito ang pagpipilian mo? Ang kasiguraduhan at ang hindi kasiguraduhan. Sana'y na ako sa lahat ng rejection. Sana'y akong lumuha. Sana'y na akong umiyak. Sana'y na akong masaktan. That's the thing about pain, it always demands to be felt. Lahat ng iyon ay tinanggap ko, kahit papaano ay may magagawa akong maganda. Ang puting ceiling. Ang puting pader. Ang mga taong nakasuot ng kulay puti. Mga aparatong ilang ulit na ginagamit para sa akin. Ang mga gamot na pinipilit kong lunukin. Minsan gusto ko na lang wakasan ang sariling buhay upang hindi na mahirapan. Lahat naman ng ginagawa ko ay kahahantungan kundi kamatayan. Paano ba ako lalaban, kung alam ko na rin ang kalala

Pasado alas-diyes na ng gabi. Wala nang pag-asang makakita ng kahit anong buhay sa lansangan. Malakas ang hangin sa labas dahil gumagalaw ang mga sanga at dahon ng mga punong tila aninong sumisilay sa maharot na hangin. Kalangitan na puno ng makinang na bituin at maiitim na ulap na tila'y may binabalak na bumagsak. It seemed like enternity, nang nakita ko ang isang bituin na napakaganda.Ang kalawakan na kanyang nilikha. Mula sa pagkakaroon ng pangalan ng bawat sambahayan sa langit ang lupa. Idinadalangin kong sa pamamagitan ng kanyang Espiritu ay palakasin niya ang aking puso at katawan. Nawa'y manatili ang aking pasasampalataya at pananalig sa kanya. Dalangin ko na ang pag-ibig ang maging ugat at pundasyon sa lahat ng aking gawain upang lubusang maunawaan, kung gaano kahaba, kalawak, kataas at kalalim ang kanyang pag-ibig. Niyakap ko ang aking sarili at tuluyan ng pumatak ang mga luhang walang bahid na pagod. They were full of passion, truth, love, and great expectations of wha