All Chapters of Lahid: Chapter 221 - Chapter 230

Hinalikan ako ng matandanng babae sa pisngi. Ngumiti lang ako sa kanya. " Ako pala ang si Tiya Dolores mo, asawa ng iyong Tiyo Graciano, natutuwa rin ako at nakilala kita, Carmela," pagpapakilala niya sa kanyang sarili sa akin."Ikinagagalak ko rin po na kayo ay makilala, Tiya Dolores," ani ko sa kanya."Mahal?" pagtambad ni tiyo sa amin. "Ano ang inihanda mong pagkain ngayon sa amin?"“Carmela!,” isang pagtawag na yari sa malakas na bulong ang narinig ko mula sa kadilimang sulok ng hardin.Buhat sa pangyayaring iyon, buo na ang aking kaisipan. Hindi na ako dapat tumatakbo at nagtatago. Hindi ko hahayaang babalutin na lamang ako ng takot sa lahat ng sandali ng aking walang hanggang buhay. Hindi dapat masayang ang pagkamatay ng aking ina at ni Leopold.Walang iba ang nasa aking isipan ng marinig ko ito kundi ang buong pagtataka. Bahid sa mukha ni Pablo ang pagiging seryoso at ibang iba ito sa aking nakita kahapon na may kagalakan. Kinutoban ako sa kanyang sinabi na may halong pangamba da

Ang batis ang iniingat-ingatang lihim ng kaharian iyon. May katangian ang batis na iyon na bigyan ng imortalidad ang sinumang uminom sa tubig na iyon. Hindi nagawang uminom ni Ambrosio sa batis na iyon dahil ipinagbabawal ito para sa mga katutubo sa kadahilanang ito ay sagrado.“Malakas, maimpluwensiya at matatalino ang ang haring namuno sa buong kahariang iyon na siyang ipinagmamalaki ng mga mamamayang namumuhay roon. Ang mga haring iyon ay sina Haring Roman Vesta,Haring Eric Faust, Haring Marcus Dracula at Haring Gustavo Perova. Mapayapa at matiwasay naman ang pamumuno sa kaharian ng mga haring ito kaya malago at mayaman ang buong Transylvania.May punto ang lalaki sa kanyang sinabi. Umaga iyon nang mangyari ang diumano ay unang pag atake ng bampira. Kung bampira man iyon, sa aking pagkakaalam, tiyak ay masusunog ito dahil sa sikat ng araw kaya hindi nito magagawang mamiktima sa oras na iyon. "Pangalawa," ani ni Agustin at bumunot na naman ng laman sa monedero. Inilabas niya ang isang

Ngunit nakita ko ang kabutihan sa kabila ng kanyang pagiging halimaw at nakita ko ang kanyang magandang ginagawa sa aking mga anak kaya kalaunan ay natanggap at nagtiwala ako sa kanya. Alam kong nilabag ko ang kodigo ng ating kapatiran, Supremo, ngunit hindi ko maaaring ibayo ang isang halimaw na tulad ni Carmela na walang bahid ng kasamaan. Kaya malugod kong tinatanggap ngayon ang pagtatanggal niyo sa akin bilang kasapi ng Sinag Araw!" pagsiwalat ni Dolores sa kanyang naramdaman na naghagolhol pa sa pag iyak habang hawak ang nawalan ng malay na asawa.Sa ngayon, ang gubat ang pinakaligtas na lugar na pagtataguan dahil hindi lamang sa maramang mapagtataguang puno at damo kundi dala na rin na mas malawak ang kabuuan nito kaysa sa sentro ng Santa Lucia.Kanina pa ako nag alala kina Carmela at Eduardo. Nagkahiwalay kami ng daan kanina paglabas ng simbahan. Dasal ko lamang ay huwag naman sanang naabutan at nadakip ang dalawa ng mga lalaking humahabol sa aming pagtakas.Binigyan ko lamang s

"Kung ganun, ang heneral ng Nueva Seguida ang pinakaangkop sa atin upang ating suportahan para sa katungkulan bilang alcalde mayor,"Tinawag ko ulit ang aking mga magulang. Tumayo naman agad sina Andracio, Julian at Don Condrado mula sa pagkakaupo sa may hapagan nang makita ang mga nakaunipormeng kawal. Sinalubong din naman agad ni Don Condrado ang mga ito, ang di inaasahang mga taong mapaparoon sa Mansion Gliriceda.Sumagot naman ang aking ina sa pagkakataong iyon ngunit sinabi nito na hindi ako lalabas at baka mahulog ako sa hagdanan kapag bababa ako. Kaya, lumagi lamang ako sa aking higaan at naghihintay sa aking ina na wari ko ay magdadala ng kandila sa aking silid.Tumugon naman kay Ato si Pablo Hermano, ang taong nagbabantay na iyon. "Nandito, Ato. Pinapatawag ka niya, kanina pa. Pasok ka," anito. Binuksan niya ang pintuang yari sa pawid at pinapasok sa loob ang kakarating pa lang na si Ato. Pumasok naman din agad sa loob ang ipinatawag na tulisan kahit gulong-gulo pa rin ang isip

Sumapit na ang gabi at bumalot na ang dilim sa kalangitan. "Sino na ang narito?" ang tanong ni Andracio kay Leandro na siyang nagbukas ng pintuang pinasukan niya. "Sa ngayon ay ikaw pa lamang. Dumiretso kana roon at doon ka na lang maghintay sa iba," tugon naman ni Leandro Trias, ang Asong Bantay. Hindi na nagsalita pang muli si Andracio. Sinindihan niya ang isa sa labing anim na lamparang naroon sa isang mahabang mesang katapat ng pinasukan niyang pinto. Matapos nito ay lumakad na siya paloob sa madilim na unang palapag ng bahay patungo sa lagusan ng bodegang makikita roon sa may kanang bahagi. Sa bodegang ito, pagkapasok, ay bumungad sa kanya sa loob ang mga nakalatag na kahoy at mga muebles na nakalagay at nakaayos ayon sa uri at hanay. Ang malawak na batong silid na iyon ay siyang ginawang imbakan ni Leandro Trias ng kanyang mga nagawang muebles. Walang buwang sumg iyoa ang tanging makikita lamang sa buong kalawakan ay ang makikinang at nagningningang mga bituin na tila mga magag