All Chapters of Marriage and Hatred : Chapter 1 - Chapter 10

"I want to be on your wedding day, hija. Ikaw ang nag-iisa kong apo at alam mo naman na pangarap ko'ng makita ka na suot ang wedding gown ng Lola mo. That's my last and greatest wish. Hindi mo ba talaga kayang ibigay 'yon sa'kin?"   Napayuko lamang ako para iwasan ang puno ng emosyon na expresyon ni Lolo. Ilang buwan ako'ng hindi bumisita dito sa ospital dahil alam ko na ito ang sasabihin nya. He's old and weak, kaya naman nag-lakas loob ako na puntahan sya dito dahil ayaw ko na magsisi sa huli. My grandfather is a very important person to me. Kaya nga lang, hindi ko alam kung paano tutuparin ang hiling nya.   In our family, we have a tradition. Kapag tumungtong na ang unang babaeng anak sa pamilya nang legal age, kaylangan nya na mag-pakasal. But I never thought that I had to follow that tradition. Sabi kasi ni Mommy hindi ko na kaylangan sundin 'yon since we're now living in the 21st century. But since Lolo suddenly got sick at age 83, he

We are here in the country Barcelona for our honeymoon. Pagkatapos na pagkatapos ng kasal namin, lumipad na agad kami sa bansang ito mula sa Pilipinas. Sinabi ko kay Lolo na ayos lang na 'wag na muna kaming mag-honeymoon dahil hindi pa naman namin kaylangan 'yon lalo na't hindi pa kami handa, pero hindi sya pumayag. He said that a honeymoon is a special moment for a husband and a wife. Hindi daw namin pwedeng lagpasan ang pagkakataon na ito dahil ito ang magiging unang gabi namin bilang mag-asawa. Eto daw ang magiging gabi kung kaylan tuluyan na kaming mag-iisa ni Storm.   But of course it will not happen. This is just a night with my groom hates me while I'm suffering emotionally because of pain and guilt. Alam ko rin na sobrang nasasaktan si Storm dahil kinaylangan nyang iwan ang babaeng totoo nyang mahal para lang madamay sa impyerno na kinalalagyan ko. Alam ko rin na sobra syang nagagalit saakin dahil wala ako'ng ginawang paraan para matigil ang kasal na ito

"Every week ka namang mag-gro-grocery. Bakit ang dami mong binili? Pang isang buwan na yata 'to, tsk." inis na anas ni Storm nang makalabas kami sa grocery store. Tiningnan ko lang sya at hindi nagsalita. Grabe ang kunot ng noo nya. Halos mag-dikit na ang dalawa nyang kilay habang bitbit ang mga groceries na binili ko.   "Let's go home." wika ko at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi kami pwedeng magtagal dahil magluluto pa ako para sa lunch. Hindi kami nakapag breakfast kanina kaya sigurado akong gutom na rin si Storm. Gusto ko na rin magpahinga pagkatapos nito.   "Hinto muna tayo." ani Storm nang malapit na kami sa parking lot. Huminto ako sa paglalakad at tiningnan sya.   "What's the problem?" I asked.   "Nakakapagod." inis nyang sagot at ibinaba ang bags ng groceries. "Magpahinga muna tayo."   "Malapit naman na tayo." I uttered. "Ako na lang ang mag-bibitbit."  

"Storm..." mahinang pagbangit ko sa pangalan nya. Kahit na alam kong narinig nya ang pagtawag ko sa kanya, hindi pa rin sya tumingin saakin. Nanatiling masama ang tingin nya kay Wein. "Whoa bro... What's your problem?" Wein nervously asked. Halatang hindi nya alam kung ano ang nangyayari. Well, nothing bad is really happening. Nagkakaroon lang siguro ng misunderstanding. Maybe Storm thought that Wein is a bad guy who's trying to hurt me. Storm might be hates me pero alam kong hindi nya ako hahayaang saktan ng iba dahil sya rin ay mapapahamak kapag nangyari 'yon. "Storm? What's happening here?" someone asked. It was a feminine and familiar voice. Napunta ang tingin ko sa babaeng iyon. It's Angel who is looking at Storm with her brow furrowed. Bakas sa mukha nito ang pagkagulat dahil sa ginawa ni Storm. Nagsisimula na kami tingnan ng mga tao. Some staffs went to us to ask what's ha

"Bakit namumugto ang mga mata mo, bes?" tanong ni Queenie habang masuring pinagmamasdan ang mga mata ko. "Wait, don't tell me na umiyak ka? Umiiyak ka pala? I never saw you cry. Anong klaseng impakto ang nag-paiyak sa'yo? Handa na akong sakalin kung sino man ang nagpaiyak sa'yo!" she said with a loud voice. Napatingin ang ibang estudyante saamin. Muntik ko na masapo ang noo ko dahil doon. Glad that we're inside the classroom. Agad na nawala ang atensyon nila saamin at nagpatuloy sa iba't iba nilang ginagawa. Goodness, bakit ba kasi sobrang daldal ng katabi ko? "You're overreacting." I hissed. She just pouted and rolled her eyes. "Walang nagpaiyak sa'kin. Hindi naman ako umiyak. You're just imagining things." pagdadahilan ko. Alam ko kasing kukulitin nya ako nang paulit-ulit kapag hindi ko sya binigyan ng sagot. She's very noisy and annoying. Baka mas lalong masira ang umaga ko dahil sa kanya. "You're so mean! Gusto ko lang naman malaman kung sino nag-paiyak saiyo, eh. Tsaka 'wag mo n