"Every week ka namang mag-gro-grocery. Bakit ang dami mong binili? Pang isang buwan na yata 'to, tsk." inis na anas ni Storm nang makalabas kami sa grocery store. Tiningnan ko lang sya at hindi nagsalita. Grabe ang kunot ng noo nya. Halos mag-dikit na ang dalawa nyang kilay habang bitbit ang mga groceries na binili ko.
"Let's go home." wika ko at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi kami pwedeng magtagal dahil magluluto pa ako para sa lunch. Hindi kami nakapag breakfast kanina kaya sigurado akong gutom na rin si Storm. Gusto ko na rin magpahinga pagkatapos nito.
"Hinto muna tayo." ani Storm nang malapit na kami sa parking lot. Huminto ako sa paglalakad at tiningnan sya.
"What's the problem?" I asked.
"Nakakapagod." inis nyang sagot at ibinaba ang bags ng groceries. "Magpahinga muna tayo."
"Malapit naman na tayo." I uttered. "Ako na lang ang mag-bibitbit."
"Kaya mong bitbitin? Itong anim na mabibigat na plastics? Baka mabalian ka ng buto?" he mocked and raised his eyebrow. I felt little bit offended but I didn't speak because I also know that my body is weak and fragile. Kahit isang bag nga ng grocery na 'to ay mabibigatan na ako.
"I'm not that weak." I lowered my voice and looked away. Huminga na lang ako ng malalim dahil alam kong wala akong magagawa. "Sige, upo muna tayo saglit."
Merong upuan sa hindi kalayuan kaya doon kami pumunta at umupo para saglit na magpahinga. Inilagay nya muna ang mga bag ng groceries namin sa gilid para itabi ito. Saka sya umupo at huminga ng malalim. "Ang sakit ng kamay ko."
That made me feel guilty. Kahit sino naman kasi ay sasakit ang kamay kapag binitbit ang mga 'yon. Kapag kasi mag-gro-grocery ako noon, kasama ko si Manong na driver ko at ang panganay na anak nya na si Dexon. Sila ang nag-bibitbit ng mga groceries na binibili ko. But they are not available right now so I can do nothing about it.
Muli kong iniwas ang tingin ko sa kanya. No one dared to speak and start an interesting conversation. Alam ko rin naman kasi na hindi nya ako gustong makausap. And I also know that he's still mad at me because I treated his female friend, Angel, rudely. Ngunit kahit magalit sya, I never regretted treating that girl like that. Totoo naman na sayang lang sa oras ang babaeng 'yon.
"I want ice cream."
Nagtataka akong napatingin sa kanya nang marinig ko ang boses nya. I was surprised because he spoke out of the blue. When I looked at him, he was not looking at me. Sinundan ko agad ang tinitingnan nya para malaman ko kung ano ang ibig nyang sabihin.
Nakita ko ang isang ice cream house. Sikat rin ito sa mall na 'to kaya madalas ko itong naririnig na nababangit ng mga estudyante sa university. Tambayan daw 'yon ng mga teenagers, college students and couples.
My cheek warmed up because of a sudden thought that came up on my mind. Couples. Mas lalo akong napaiwas ng tingin kay Storm para hindi nya mapansin 'yon.
"Pwede kang bumili. Hihintayin kita dito." mahina kong sabi pero alam kong narinig nya 'yon.
"Hindi ka sasama?" tanong nya. Napatingin ako sa kanya dahil do'n.
When I met his eyes, he instantly looked away. "Ang arte mo. Sige, ako na lang ang bibili. 'Wag kang aalis dyan. Tatanga-tanga ka pa naman." wika nya. Tumayo sya saka nagtungo sa ice cream house na 'yon.
Sumandal lang ako sa upuan habang pinapanood syang maglakad papunta doon. Now that I think about it, this day is nice too. Ngayon lang ulit kami nagkaroon ng medyo mahabang conversation. Everything he say is kinda mean but I don't dislike it. I love hearing his voice.
Ilang minuto lang ay bumalik na sya dala-dala ang dalawang cup ng ice cream. Hindi ko napigilang magtaka. He likes ice cream that much? Well, I know that he likes eating ice cream pero isang cup lang ng ice cream ang nakakain nya noon. He likes ice cream but not that much because every time he eats too much cold sweets, sumasakit ang ulo nya.
Well whatever. Baka iba na ang gusto nya ngayon. People change and I also know that a lot of things changed about him changed. Baka mahilig na talaga sya sa ice cream ngayon.
"Ubusin mo na 'yan saka tayo umuwi. I can wait a little longer." sabi ko at tumingin sa wrist watch ko. It's now 10:24 am. Ayos lang naman dahil malapit lang naman ang mall na ito sa subdivision namin, pero mas gusto ko pa rin kung makakauwi kami nang mas maaga.
"Eto."
Umangat ang tingin ko sa kanya. Natulala ako nang mapansing ibinibigay nya saakin ang isang cup ng ice cream. Napatingin ako sa kanya nang may pagtataka. I can't see any expression on his face so I can't read his mind.
"What?" I asked.
"Kunin mo na." mariin nyang sabi. "I know that you like ice cream. Magmumukha kang tanga kapag ako lang ang kakain. Huwag ka na magtanong at kunin mo na lang. I just bought you one dahil may discount kapag dalawa ang bibilhin."
Mas lalo akong napatulala sa kanya. So he remembered that I like eating ice cream. It's one of my favorite when I was a teenager. Madalas rin kaming nag-i-ice cream noong magkaibigan pa kami at maayos pa ang relasyon naming dalawa. Hindi na ako madalas kumakain no'n but I think I will still like it.
Muling napunta ang tingin ko sa ice cream cup na iniaabot saakin ni Storm. Kinuha ko ito dahil baka mainis nanaman sya kung tatanggi ako.
"Salamat." I uttered. Tinanggal ko ang takip ng cup at saka nagsimulang kumain. Its flavor is cookies and cream, my favorite ice cream flavor. I enjoyed its taste dahil matagal-tagal na rin simula no'ng huli akong nakakin nito.
Storm sat beside me and continue eating his ice cream. Walang nagsalita saamin at nagpatuloy lamang sa pagkain, hanggang sa naubos na namin 'yon. We threw the cup on the trash can at saka nagpatuloy maglakad papunta sa parking lot.
Inilagay ni Storm ang grocery bags sa likod ng sasakyan at ako naman ay nauna nang pumasok sa front seat. I turned on the music player to lighten the mood. Sigurado naman kasi ako na magiging tahimik nanaman ang pag-byahe namin pauwi.
I closed my eyes and leaned. Pero agad ko ring naidilat ang mga mata ko dahil nakarinig ako ng katok sa bintana na nasa gilid ko. I saw Storm and it seems like he's trying to tell me something kaya ibinaba ko ang bintana para marinig sya.
"Wait for me a little longer. Dito ka lang. I'm just going to talk with someone." sabi nya.
Hindi na ako nakapagtanong kung sino ang kakausapin nya dahil bago pa bumuka ang bibig ko ay bigla na syang naglakad paalis. My brow slightly furrowed because of confusion. I heard what he said clearly pero bakit kaylangan ko pa maghintay? Saan sya pupunta?
Because my curiosity is bothering me and making me feel uneasy, lumabas ako ng kotse at hinanap si Storm bago pa sya makalayo. Agad ko naman syang nakita. I was about to walk closer to him but I noticed that he's talking with someone.
Natigilan ako. He's talking to a woman who is wearing a red strapless dress and black high heels. I looked closer at that woman, then I realized that she's one of Storm's friend, the one who named Angel.
Bakit sya nandito?
They are smiling and laughing. Halatang masaya sila sa pinag-uusapan nila.
Napaatras ako ng hakbang at umiwas ng tingin. Why is that girl here? Is that just a coincidence?
Kaylangan ba nila mag-usap kung kaylan pauwi na kami? It's not like they are not seeing each other. Araw-araw nya ngang kasama ang mga kaibigan nya.
Hindi na ako nag-abalang lumapit sa kanila at bumalik sa kotse. Baka kasi makita pa ako ng babaeng iyon at magkaroon pa ng misunderstanding. Storm doesn't want anyone to know about his relationship with me. Mas mag-aaway kami kapag nangyari 'yon.
Muli na lang akong sumandal at pumikit habang nakikinig ng music sa kotse. I admit that I feel pissed because of what I saw, pero ano ang karapatan kong mainis?
Pero sa totoo lang, hindi naman dapat ako mainis, eh. Storm only see that woman as his friend kahit na alam kong gusto sya ng babaeng 'yon.
Muntik na ako makaidlip kakahintay sa kanya. Sabi nya saglit lang sya pero inabot sya ng halos kalahating oras. Gustuhin ko mang puntahan at hanapin sya, hindi ko magawa dahil alam kong magkakaroon ng gulo. I already promised myself na hindi ako mangengealam sa personal life nya. And I know that if that Angel see me with him, magkakaroon ng issue at alam kong kakalat agad 'yon sa university.
Patuloy akong naghintay sa kotse. Nakakaramdam na ako ng gutom pero nanatili lang akong naroon at hinihintay sya. Kinuha ko na lang ang cellphone ko para i-check ang I*******m account ko. I was scrolling down to see something interesting but a photo posted on Storm's account caught my attention.
Binasa ko ang caption ng litratong ipinost nya 3 minutes ago lang.
'Lunch with Angel'.
The two of them were smiling joyfully in that photo. Nakaramdam ako ng kirot sa d****b ko.
I was about to turn off my phone but it vibrated. Someone sent me a message. Agad ko 'yong tiningnan. It was from Storm.
[I already ate lunch. Pupunta pa kami sa karaoke bar. Biglaan. Darating rin ang iba naming kaibigan. Magpasundo ka na lang sa tauhan ng Daddy mo para makauwi ka na.]
I laughed sarcastically as I felt a suffocating pain in my chest. I turned off my phone and bit my lower lip.
"I guess forcing him to come with me here is a bad idea." I mumbled to myself and sighed.
Tinawagan ko ang isa sa mga tauhan ni Daddy para sunduin ako. As what Storm wanted, I went home without him. Pinadala ko na rin ang mga groceries na binili ko. I already sent him a message before I went home. He didn't reply but I'm sure that he already saw my text. Dahil nawalan ako ng gana, hindi na ako nagluto ng hapunan. Dumeretso na ako sa kwarto ko pagkauwi at humilata sa kama. Ilang saglit lang ay dinalaw na ako ng antok kaya agad akong nakatulog. Nagising ako dahil nakaramdam ako ng gutom. Sumilip ako sa bintana at napansing nagdidilim na. Tiningnan ko ang wrist watch ko at 6:21 na pala ng gabi. I changed my clothes and went downstairs. Linibot ko ang buong bahay para tingnan kung nakauwi na ba si Storm pero wala pa sya. I also checked my phone to see if he texted me but there's no message. Mukhang nag-eenjoy talaga sya kasama ang mga kaibigan nya. I shrugged and put my phone on
"Storm..." mahinang pagbangit ko sa pangalan nya. Kahit na alam kong narinig nya ang pagtawag ko sa kanya, hindi pa rin sya tumingin saakin. Nanatiling masama ang tingin nya kay Wein."Whoa bro... What's your problem?" Wein nervously asked. Halatang hindi nya alam kung ano ang nangyayari.Well, nothing bad is really happening. Nagkakaroon lang siguro ng misunderstanding. Maybe Storm thought that Wein is a bad guy who's trying to hurt me. Storm might be hates me pero alam kong hindi nya ako hahayaang saktan ng iba dahil sya rin ay mapapahamak kapag nangyari 'yon."Storm? What's happening here?" someone asked. It was a feminine and familiar voice.Napunta ang tingin ko sa babaeng iyon. It's Angel who is looking at Storm with her brow furrowed. Bakas sa mukha nito ang pagkagulat dahil sa ginawa ni Storm.Nagsisimula na kami tingnan ng mga tao. Some staffs went to us to ask what's ha
"Dito ka matutulog?" narinig kong tanong ni Wein saakin pagkatapos naming kumain ng dinner. Nandito ako sa balcony at hindi ko napansing nasa likuran ko na pala sya.Huminga ako ng malalim para malanghap ang masarap na simoy ng hangin at hindi muna pinansin ang tanong nya. Gabi na kaya malamig ang paligid. Kitang-kita ko na ang bilong na buwan sa kalangitan at nagsisimula na ring maglitawan ang mga bituin. It's a wonderful view. This balcony is my favorite place in our mansion.Humarap ako kay Wein para sagutin ang tanong nya. He's now standing closer to me kaya mas napansin ko kung gaano sya mas tumangkad. I am a tall woman but I feel so small when he's in front of me."No. Uuwi na ako. Papunta na rin ang driver ko para sunduin ako." sagot ko at muling tumalikod para pagmasdan ang madilim na kalangitan. "I missed this view.""Ngayon ko lang nalaman na matagal ka na palang lumipat ka ng bahay."
"Bakit namumugto ang mga mata mo, bes?" tanong ni Queenie habang masuring pinagmamasdan ang mga mata ko. "Wait, don't tell me na umiyak ka? Umiiyak ka pala? I never saw you cry. Anong klaseng impakto ang nag-paiyak sa'yo? Handa na akong sakalin kung sino man ang nagpaiyak sa'yo!" she said with a loud voice. Napatingin ang ibang estudyante saamin. Muntik ko na masapo ang noo ko dahil doon. Glad that we're inside the classroom. Agad na nawala ang atensyon nila saamin at nagpatuloy sa iba't iba nilang ginagawa. Goodness, bakit ba kasi sobrang daldal ng katabi ko? "You're overreacting." I hissed. She just pouted and rolled her eyes. "Walang nagpaiyak sa'kin. Hindi naman ako umiyak. You're just imagining things." pagdadahilan ko. Alam ko kasing kukulitin nya ako nang paulit-ulit kapag hindi ko sya binigyan ng sagot. She's very noisy and annoying. Baka mas lalong masira ang umaga ko dahil sa kanya. "You're so mean! Gusto ko lang naman malaman kung sino nag-paiyak saiyo, eh. Tsaka 'wag mo n
"Pwede bang mahingi ang number mo?"Napatingin ako sa isang morenong lalaki na nagsabi no'n. Palabas na sana ako ng classroom nang bigla nyang harangin ang dinadaanan ko para lang tanungin ang bagay na 'yon. He has good looks, but he's nothing compared to Storm.Binalewala ko lang ang lalaking nasa harapan ko at sinubukan syang lagpasan. Pero muli nya akong hinarangan para mapigilan ako sa paglalakad. Gusto ko mang lagpasan sya pero hindi ko magawa dahil nakaharang sya sa doorway at sa tingin ko, wala syang balak na palagpasin ako hangga't hindi nya nakukuha ang gusto nya."Ano bang problema mo?" asik ni Queenie sa lalaki. Kasama ko pa rin kasi sya hanggang ngayon.The guy in front of us smirk. Gusto ko ngumiwi dahil sa ginawa nya. He's not even charming, but he's looking with his arrogant pair of eyes. This is not the first time I saw him. Nasa iisang klase kami. Wala naman akong pakeala
"If you don't tell me where you are living right now, I will hire a person to know where you live. Geneviève, I respect your privacy but why don't you want me to know your place? Are you hiding something from me?" tanong ni Wein sa kabilang linya. Kinukulit nya talaga ako para malaman kung saan ako nakatira ngayon. I bit my lower lip. He's so much annoying than Queenie! Bakit ba kasi hindi na lang sya bumalik sa States kasama ang pamilya nya. He was not there when I needed him the most, tapos babalik sya ngayon sa buhay ko kung kaylan hindi ko na sya kaylangan."My house are somewhere far, far away. It's bad for your health kapag pupunta ka dito. You should stay whenever you are. Ako na lang ang bibisita saiyo kapag gusto mo." mahinhin kong wika, umaasang tumigil na sya. Wein can do everything he wants. Possible talagang malaman nya ngayon kung saan ako nakatira kung gugustuhin nya. But he still want to ask me dahil gusto nya na saakin mismo magmula ang gusto nyang malaman. "Come on G
Hindi makagalaw, hindi makapagsalita at hindi mapag-isip ng maayos. 'Yon ang nararamdaman ko ngayon habang nakahigang patagilid sa kama ni Storm. I can hear him breathing hard because of annoyance but I acted like I'm not hearing anything. Ipinikit ko ang mga mata ko. Why can't my heart calm down? Hindi lang naman ito ang unang pagkakataon na nakapasok ako sa silid na ito. I come here every weekend to clean his room.Pero iba na ngayon. I am sleeping inside his room. In his bed. Punong-puno pa ang kwartong ito ng amoy nya kaya mas lalong hindi mapakali ang puso ko. Why am I so nervous? We're just sleeping. We're not gonna do anything than sleeping.Marahil ang sinabi ni Mommy Stara saakin ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Because of what she said, I can't help but to imagine things. I never thought about it before but now, hindi na 'yon maalis sa isipan ko. I feel like my heart is going to burst. These emotions are things that I never felt before so I don't know what to do. Hin
Hindi ako napatigil sa pagkagat ng kuko ng daliri ko dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Pabalik-balik ang hakbang ko sa kaliwa at kanan. I'm nervous, furious, confused and pissed. Bakit nandito ang babaeng 'yon? She's the reason why I can't leave this room because Storm doesn't want her to see me. Yeah right. I couldn't leave this room because that woman is here. In my house. Sino ba naman ang hindi maiinis?I rarely feel angry but this is too much. Ayos lang kung palagi nyang kasama ang babaeng 'yon. Ayos lang saakin kung mas nabibigyan nya ng oras ang babaeng 'yon kaysa saakin, dahil alam kong mahalaga sya kay Storm. But does he need to bring that woman here? In our own house while I'm here? Is he insane? Kung ayaw nya na may makaalam ng relasyon naming dalawa, bakit nya hinayaan na makapunta dito ang babaeng 'yon?Hindi pa ako nag-aalmusal dahil hindi rin naman ako makalabas para makapunta sa kitchen. It's been 30 minutes si
Tatlong buwan na ang lumipas simula nang bigyan ko ng pangalawang pagkakataon si Storm. Kahit busy siya sa trabaho ng kompanya niya, hindi pa rin siya nawawalan ng oras na bumawi saaming mag-ina.Patuloy ring bumabalik ang tiwala ko sa kanya at habang tumatagal ay mas minamahal ko rin siya. Nakikita ko rin kung gaano kasaya si Gabella Ariana kasama ang ama niya. Napalitan na rin ng apelyido ni Storm ang apelyido ng anak ko.May galit pa rin ang mga magulang ko at si Wein kay Storm pero unti-unti na rin niya nakukuha ang loob ng pamilya at mga kaibigan ko. Pinapatunayan niya sa kanila na hinding-hindi niya na muli ako sasaktan pa.Maayos na ang lahat at sobrang saya ko. Mas lalong lumalago ang negosyo ko sa Australia at naghahanda na rin ako para humalili sa kompanya namin. Bumalik na ang koneksyon ng pamilya ko at ni Storm kaya naman mas lalo kaming umaangat. Wala na akong mahihiling pa. I'm so happy.
"Masarap ba ang mga pagkain?" nakangiting tanong ni Storm habang pinapanood si Gabella na kumakain. Simula nang magkausap sila kanina, hindi na nawala ang paningin nya sa anak namin. They had a conversation earlier and I just kept quiet while listening. That scene was very dramatic but also special. Humingi si Storm ng tawad sa kanya dahil wala siya sa tabi namin habang lumalaki si Gabella. Our daughter accepted his apology with all her heart. Nangako si Storm na babawi sya sa kanya at saamin. "Opo, Daddy." Mas nagkislapan ang mga mata ni Storm dahil sa tinawag ni Gabella sa kanya. "This is my mother's restaurant. Your Lola. You can meet her and my father later." "Really po?" Gabella's eyes sparkled. Tumango naman si Storm bilang tugon. Tahimik lang ako simula kanina. They were so happy to meet each other. Na-gu-guilty ako dahil sa katotohanang ako ang dahilan kung bakit hindi nila nakilala ang isa't isa nang maaga. Nakayuko lang ako at nagpapatuloy sa sa
Mas bumuhos ang emosyon na nararamdaman ko nang yakapin ako ni Storm. Parang ilog ang luha kong walang tigil na umagos. Hindi ko napigilan ang paghagulgol at gano'n din si Storm. The atmosphere became seriously dramatic. Damang dama ng pag-iyak namin ang hinagpis na nararamdaman naming dalawa."Fvck myself. I hate myself. Kasalanan ko kung bakit nangyari ang lahat na 'to. I'm sorry, Love. Please forgive me."Hindi ko inaasahan na ito ang mga salitang lalabas mula sa kanya kapag nalaman nya ang katotohanan na 'to. Akala ko magagalit sya. Akala ko ay susumbatan nya ako sa lahat. But now he's saying sorry. He's begging for forgiveness. Ibig sabihin ba nito ay hindi nya kukunin saakin si Gabella?"When I met that girl, I felt something in my heart. I suddenly remembered you. You resemble her. Pero binalewala ko lang 'yon dahil hindi ko kaylanman naisip na may anak tayo. Hindi ko naisip na itatago mo sya sa'kin. Pero hindi ki
"Arabella, sorry talaga. Bibilhan ko lang sana sya ng milktea tapos habang bumibili ako bigla syang nawala sa tabi ko. I'm sorry. I'll make sure that I'll find her. Kasalanan ko 'to..." naiiyak na sabi ni Queenie nang magkita kami sa mall. Noong nalaman ko na nawawala si Gabella, agad kaming pumunta dito ni Jeffrey sa mall na pinuntahan nila.I'm panicking and my mind and heart can't calm down. Nasaan ba ang anak ko? She don't have a phone with her. Kapag hindi ko pa sya mahahanap, mababaliw na talaga ako."It's no use blaming yourself. Maghiwalay tayong tatlo at hanapin natin si Gabella. Sigurado akong hindi sya lalayo."Kabisado ni Gabella ang phone number ko kaya naman sigurado akong maghahanap sya ng paraan para matawagan ako. I already taught her what to do if something like this happen. Pero syempre mag-aalala pa rin ako. No one called me yet. Paano kung may nangyaring hindi maganda sa anak ko?
"Mommy, are you okay?"Napalingon ako sa anak ko nang itanong nya 'yon. Ngayon ko lang napansin na nakatitig na pala ako sa bintana ng kwarto. I can't still stop thinking about Storm.It's obvious that my daughter is confused. Nagtataka sya kung bakit bigla bigla na lang akong umaarte nang ganito. Ngumiti na lang ako para masiguro sya na ayos lang ako. "Yes anak. May iniisip lang ako."Nandito kami ngayon sa kwarto ko sa mansyon ng mga magulang ko. Dito agad ako dumeretso dahil nandito din naman ang anak ko. When I arrived here, she immediately jumped on me and gave me a hug. Nag-alala talaga sya saakin. She asked me what happened and I just told her that an unexpected situation happened. Hindi na sya nagtanong pa ng ibang bagay matapos no'n pero sigurado pa rin ako na marami syang gustong itanong sa'kin pero pinipilit nya na 'wag magtanong. Hindi ko rin naman masasagot ang mga tanong nya ngayon.Mom
"Geneviève, wake up. Huminto na ang ulan."Dahan-dahang nagbukas ang mg mata ko nang marinig ang malambing na boses na 'yon. Right after I opened my eyes, I saw Strom smiling at me. Ilang beses pa akong napakurap para siguraduhin kung tama ba ang nakikita ko. I was right. It was really Storm beaming at me.I looked away as I sat up. How can he smile to me like that after what happened?Mahina akong napahikab at tumingin sa kanya. He look so much better now. Napatingin rin ako sa labas ng kubo at napansing wala na ngang ulan. Medyo madilim pa pero mas maaliwalas na ang kalangitan kaysa kanina.Sa tingin ko ay malapit na sumapit ang umaga.Muli akong napatingin sa kanya. Bahagya akong lumapit at hinawakan ang noo nya. Bumaba na ang temperatura nya. Napakataas ng lagnat nya kanina lang pero ngayon ay nawala na agad ang sakit nya.He smiled even brighter while looki
"Fvck this. Fvck everything." I mumbled aggressively and bit my lower lip. Mariin akong napapikit sabay hilot sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko dahil sa inis."Geneviève, I'm really sorry. Hindi ko alam na mangyayari 'to. It's my fault for being careless,""It's no use blaming yourself now. Wala tayong laban sa lakas ng ulan." Napa-buntonghininga ako at nagmulat ng mga mata. "Bakit hindi mo ako ginising kanina? Dapat tinanong mo sa'kin ang daan para hindi tayo naligaw." bulaslas ko."You were sleeping. I don't want to disturb your peaceful sleep." wika nya at lumapit saakin. "I'm sure that someone will come to save us."Umupo na lamang ako sa sahig at yinakap ang tuhod ko. Basang-basa ang lahat ng suot ko ngayon kaya naman sobrang lamig. Well, coldness is nothing to me. Nasanay naman ako sa lamig ng panahon pero iba na 'to. I'm wet because of the rain. Maari pa akong magkasakit dahil d
"Lahat bagay sa'yo kaya lahat bibilhin natin." Mommy Stara said joyfully. Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang po ako Mommy Stara. Marami pa naman akong dami--" "No, Gen. Gusto ko bilhan ka pa ng maraming damit. Don't be shy, hija. Ako naman ang gustong gumawa nito at libre ko naman ang lahat." she winked at me. Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti. Kanina pa ako dito sa fitting room at ilang mamahalin na damit na rin ang nasukat ko. Bawat damit ay binibili ni Mommy Stara bilang regalo nya daw saakin. Gusto ko nang tumakas at maghanap ng iba pang dahilan pero hindi ko magawa. Hindi ko naman magawang iwan si Mommy Stara dahil ayokong magtampo sya. Pero pano na 'to? I have to go on my parents' house because my daughter is waiting for me. Nangako ako na mamamasyal kami ngayong araw. Sigurado akong magtatampo sya kung hindi ko magagawa ang pangako ko sa kanya. "Ma, Geneviève is exhausted. Sa susunod na lang kayo nag-shopping. You can always invite her next time." singit naman ni
"You look beautiful." pagpupuri ni Storm nang makapasok ako sa private dining room ng restaurant. Naabutan ko syang naghihintay at may mga pagkain na sa lamesa. Mga paborito ko pa ang mga nakahanda.Hindi ko sya pinansin at umupo na lang sa harapan nya. I'm just wearing a simple black halter dress and my favourite black heels. Simple lang naman ang ayos ko katulad nang kahapon."I know." I replied, not smiling at him. Umiwas din ako ng tingin sa kanya. He looks magnificent now. Bagay na bagay sa kanya ang porma nya ngayong araw pero hindi ko pinahalata na napansin ko 'yon. I should make my heart calm down. Gwapo sya, oo pero hindi dapat ako mabighani sa gandang lalaki nya at sa mga matamis nyang ngiti."I'm glad that you came." Kahit hindi ako nakatingin sa kanya sigurado pa rin ako na malawak syang nakangiti ngayon.Hindi ko magawang makatingin sa ngiti nya. That smile is the thing that made me fool