Kahit na nag-aalab ang mga mata nya habang nakatingin saakin ay nagawa ko pa ring umiwas ng tingin. His eyes are so scary and I don’t think I can look at those burning eyes any longer. But what did I do anyway? Bakit nagagalit nanaman siya saakin?
“Pinahiya mo ang kaibigan ko.” mariin na wika nya. His adams apple moved and he sounds really furious. "Bakit ba ang sungit mo sa lahat, Geneviève? You always act without thinking about other people's feelings. Gano'n ba talaga kasama ang ugali mo?"
Naramdam ako ng kirot dahil sa sinabi nya pero hindi ko 'yon pinahalata. I took a deep breath and looked at him. "As far as I know, you have a lot of friends. Huhulaan ko pa ba kung sino'ng kaibigan ang tinutukoy mo?" I said in a monotone, pretending not to know what he's talking about.
But what did he say? Pinahiya? Wala akong pinahiya. That friend of him approached me and I just ignored her. Gano'n naman talaga ang ginagawa ko sa ibang taong hindi ako interesado. That's how I treated him when he first met me so he should've know. And I also dislike her, wala ba akong karapatan na iwasan sya?
"Are you fvcking serious?" he snorted as his brows furrowed. "Angel was upset because of your rude personality. Kanina, hindi sya nagsasalita dahil hindi sya makapaniwala that someone treated her like that despite of her good intentions? Can't you be... kinder?"
Oh. So that woman's name is Angel. A heavenly name only suits on her innocent appearance, but not on her monstrous personality. She's even worst than me, but I'm witter than her.
Napatingin lang ako sa kanya. Kinder? Does he really want me to treat that two-faced woman kindly? That woman who flirts with my husband? Can he hear what he's saying?
Dahil hindi ako nagsalita ay napailing-iling na lang sya. He laughed sarcastically. "Oh, that's bullshit. Kaylan ka ba naging mabait? All you know is how to ruin people, right?"
Mas lalo akong hindi nakapagsalita. Some words want to escape on my lips, but I didn't let those words escape because I know that I have a sharp tongue, at maling salita lang ay mas magpapagalit sa kanya. I feel exhausted because of school so I don't want to make this useless conversation. I want to rest and relax.
I averted my eyes and sighed. "Oh, the woman in the library? You want me to treat her kindly? I didn't know that she's your friend. Alam mo naman na hindi ko pinapansin ang mga taong walang halaga. And I was busy. I don't have so much time to waste for her. If she hates me, then let her. I don't care. I don't like her, tho. And besides, your friends doesn't know that I'm your wife kaya hindi ko kaylangan makisama sa kanila."
Mas lalong kumunot ang noo nya. "You're unbelievable."
"I know." I uttered. "Now, can I go to my room? I'm tired."
He didn't speak. Hindi ko na lang hinintay ang sagot nya at nagtungo sa kwarto. I entered my room and locked the door. Linagay ko ang dala-dala kong bag sa isang maliit na coffee table at saka ibinagsak ang sarili ko sa malaki at malambot kong kama.
"I'm really tired." I whispered and closed my eyes. I'm tired of everything.
...
Dumating ang Sabado kung kaylan wala kaming pasok. Good thing that I'm already done on my school works so today is my free day. I would want to relax but I still have to go on the mall and buy some groceries for this house.
Maaga akong nagising para mag-grocery dahil ayoko'ng abutin ng tanghali. I'm planning to sleep all day after I buy groceries and eat lunch. I've been busy these days and I need a goddamn peaceful rest. Kung hindi, babagsak na talaga agad ang buong katawan ko.
I took a bath and wore a simple blue dress that reached above my knees and a pair of white rubber shoes. Hindi na ako naglagay ng makeup dahil hindi naman ako magtatagal. I just sprayed cologne in myself and let my long hair flow on my shoulders.
Pagkatapos kong maghanda ay lumabas na ako ng kwarto at bumaba ng first floor. I saw Storm wearing a reading glass, while his eyes are fixed at a magazine. I know that he felt my presence but he didn't even gave me a glance.
"Mag-gro-grocery ako." I said to let him know. I know that he's not going to look at me so I didn't bother wait for his answer. Pumunta ako sa labas at tiningnan kung nasa labas na ang driver ko, pero wala sya do'n. I'm sure that I told him to come dahil kaylangan ko ng driver kaya nagtataka ako kung bakit wala pa sya. He usually comes early. Kaylangan ko talaga ng driver dahil hindi ako marunong mag-drive.
I took my phone out of my bag and dialed my driver's number. Ilang ring lang ay sinagot na nito ang tawag.
"Hello Manong, where are you na po?" I asked in a polite way.
"Naku Ma'am, sorry po! 'Yung asawa ko kasi manganganak na. Biglaan po kaya 'di ko nasabi sainyo. Nandito po ako sa ospital kaya hindi ako nakakapunta." he replied in panic.
Napaawang ang labi ko. "Ah sige po. Ayos lang po." I glanced at Storm. I was surprised because he was looking at me, but he immediately looked away when my eyes turned at him. "You'll have a day off for 2 weeks. Focus on caring about your wife and new baby. Congratulations." wika ko. My driver thanked me and I ended the call.
Bumagsak ang balikat ko matapos ang tawag. I woke up early thinking that I will be able to go shopping for groceries early, pero hindi pala. But I'm not complaining because I understand my driver's situation. He is a very kind and honest person and he's been working for me for a long time so I truly respect him.
I closed my eyes and took a deep breath. Naglakad ako papunta kay Storm at humarap sa kanya. He's still sitting in the couch and reading the same magazine. His brows creased when he noticed that I'm standing in front of him. Tumingin sya saakin at tinaasan ako ng kilay.
"What?" he asked in annoyance.
"Drive for me. Pupunta ako sa mall para makapag-shopping ng groceries. My driver is in a very important situation right now so he can't make it today."
Mas lalong bumakas ang inis sa mukha nya pero hindi ko 'yon pinansin. I continued looking at him without any expression in my face.
"Tsk. And you're bothering me?"
"Kapag hindi ako nakapag-shopping ng groceries, ano kakainin natin? Should I remind you that the two of us are living in a same house so what I need is you need too. Hindi mo naman kaylangan sumama saakin sa loob ng mall, you can stay inside the car while waiting for me."
"Hindi ba pwedeng mag-commute ka na lang?" inis nyang anas. He really don't want to come with me.
"I don't feel safe with that." walang gana kong sabi. I tried to commute before but something terrible happened to me. I feel afraid dahil baka maulit pa 'yon. "Samahan mo na ako."
"Ayoko." aniya at muling sumandal sa couch. He adjusted his glasses and starting reading the magazine again.
I felt a little pissed but I didn't show it to him. Muli kong kinuha ang phone ko at dinial ang number ni Mommy Stara, Storm's mother. His mother and I have a good relationship so I always take that as an advantage when it comes to things like this.
"Hello, Gen?"
"Mommy Stara..." I started and Storm's eyes automatically turned at me. Nanlalaki ang mga mata nya habang nakatingin saakin. I acted like I didn't see him. Instead, I pressed the loud speaker so he can hear his mother as well.
"Why did you call jiha? Tungkol nanaman ba ito sa asawa mo?" tanong nya. Nagsalubong agad ang kilay ni Storm.
"Yes po." I replied. Mas lalo akong pinanlakihan ng mata ni Storm. He's staring at me as if he's telling me that if I speak one more word, he'll kill me.
I'm having fun doing this. Storm always acts furious to me pero kapag ang nanay nya na ang pag-uusapan, wala na syang magagawa. He's a mama's boy and he never disobey his mother.
"Eh kasi po Mommy si Storm..."
"Fine! I'll come with you." mariin nyang bulong. "Ibaba mo na 'yan. I'll do what you want." mahina nyang sabi habang ginagalaw ang kamay nya para senyasan ako bumaba. Satisfaction glimmered in my eyes.
I know this will work.
"Ano'ng meron kay Storm?" tanong ng kabilang linya. Halatang natataranta ang lalaking nasa harapan ko dahil baka may sabihin akong hindi maganda tungkol sa kanya. He don't want his mother mad.
I cleared my throat. "I just want to ask what he's favorite food po? I want to cook something for him kasi may free time po ako ngayong araw." pagsisinungaling ko. I already know all his favorite foods.
"Ah gano'n ba?" Storm's Mom chuckled. Nagsimula na nyang sabihin ang iba't ibang gustong putahe ni Storm. I acted like I'm listening.
"Maraming salamat po, Ma." tumingin ako kay Storm. Nakasandal na sya sa couch at masamang nakatingin saakin. "Sige po, ibaba ko na ang tawag." I said and ended the call. I put my phone on my bag and gazed at him.
"Tara na." wika ko at nauna nang lumabas ng bahay.
"Tsk. Kainis naman. Palagi na lang gusto mo ang nasusunod." mahina nyang asik. Hindi ko pinansin 'yon at nagpatuloy sa paglalakad palabas ng bahay.
Ako na ang naunang pumasok sa kotse. Sa backseat ako sumakay dahil alam kong ayaw nya naman akong makatabi. Linibot ko ang paningin ko sa buong kotse nya. Malinis at maayos. Naamoy ko rin dito ang pabango nya. Ngayon lang ako nakasakay sa kotseng ito dahil meron naman akong sariling driver at kotse na nagagamit.
Binuksan ni Storm ang car door ng driver's seat at sumilip sa'kin. Kunot-noo nya akong tiningnan. "Bakit nand'yan ka? Ginawa mo pa talaga akong driver mo?" inis nyang ani.
"Saan ako uupo? Sa bubong?" I asked, confused. Bakit ba kasi naiinis nanaman sya? Madudumihan ba ang kotse nya kapag umupo ako dito? He's always heat-headed kahit minsan ay alam ko namang walang masama sa ginagawa ko.
"Tangina, dito ka sa front seat. Mag-mu-mukha akong driver mo nyan." sabi nya at tuluyang pumasok sa kotse.
I blinked enumerable times because of confusion. Is he telling me to sit in the front seat? Ayoko na magalit sya kaya naman hindi na ako nagtagal. Lumipat ako sa front seat at muling tumingin sa kanya. He didn't speak. Ibig sabihin 'yon nga ang ibig-sabihin nya.
Hindi na ako nagsalita pa. He started driving without saying anything. Napuno kami ng katahimikan. Sumandal na lang ako habang nakatutok sa bintana.
Hindi nagtagal ay nakarating na rin kami. Mabilis lang kami nakarating dahil malapit lang naman ang mall sa subdivision namin. Pagkatapos nyang ma-park ang kotse ay agad kong tinanggal ang seatbelt ko at tumingin sa kanya.
"Wait for me here."
"No." he insisted kaya natigilan ako. "Paghihintayin mo ako dito? Ano'ng gagawin ko dito? I'll come with you. Staying here inside the car is boring."
"Pero paano kung may makakita saating magkasama?"
Tumingin sya saakin dahil sa tanong ko. Napako ang tingin namin sa isa't isa. I don't know why my heart skipped a beat at this moment. Siguro ay dahil minsan ko lang matitigan ng diretso ang mga mata nya. And his eyes hits different this time. Naiinis sya pero hindi galit ang mga mata nya.
"Why are you looking at me like that?" I asked. Hindi ko rin kasi alam kung may ibig-sabihin ang mga tingin nya.
He gasped and blinked his eyes as he looked away. Tinanggal nya ang seatbelt nya at lumabas ng kotse. Nakasuot sya ng asul na jacket na may hood, and he used his jacket's hood to slightly cover his face.
Nakatingin lang ako sa kanya nang puno ng pagtataka. He also gazed at me and raised his eyebrow. "What? Tititigan mo lang ako?"
Napaiwas ako ng tingin. Bago pa maubos ang pasensya nya ay lumabas na ako ng kotse. Nauna syang naglakad papasok ng mall habang nakabulsa ang kamay nya.
Sasamahan nya ba talaga ako?
Umiling-iling ako. I admit that I feel happy pero alam ko rin naman na walang ibig-sabihin 'yon. It's not like he wants to be with me. I forced him to come with me so that's why he's with me now.
Pero hanggang kaylan? Hanggang kaylan ko ba sya pipilitin?
"Every week ka namang mag-gro-grocery. Bakit ang dami mong binili? Pang isang buwan na yata 'to, tsk." inis na anas ni Storm nang makalabas kami sa grocery store. Tiningnan ko lang sya at hindi nagsalita. Grabe ang kunot ng noo nya. Halos mag-dikit na ang dalawa nyang kilay habang bitbit ang mga groceries na binili ko. "Let's go home." wika ko at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi kami pwedeng magtagal dahil magluluto pa ako para sa lunch. Hindi kami nakapag breakfast kanina kaya sigurado akong gutom na rin si Storm. Gusto ko na rin magpahinga pagkatapos nito. "Hinto muna tayo." ani Storm nang malapit na kami sa parking lot. Huminto ako sa paglalakad at tiningnan sya. "What's the problem?" I asked. "Nakakapagod." inis nyang sagot at ibinaba ang bags ng groceries. "Magpahinga muna tayo." "Malapit naman na tayo." I uttered. "Ako na lang ang mag-bibitbit."
Tinawagan ko ang isa sa mga tauhan ni Daddy para sunduin ako. As what Storm wanted, I went home without him. Pinadala ko na rin ang mga groceries na binili ko. I already sent him a message before I went home. He didn't reply but I'm sure that he already saw my text. Dahil nawalan ako ng gana, hindi na ako nagluto ng hapunan. Dumeretso na ako sa kwarto ko pagkauwi at humilata sa kama. Ilang saglit lang ay dinalaw na ako ng antok kaya agad akong nakatulog. Nagising ako dahil nakaramdam ako ng gutom. Sumilip ako sa bintana at napansing nagdidilim na. Tiningnan ko ang wrist watch ko at 6:21 na pala ng gabi. I changed my clothes and went downstairs. Linibot ko ang buong bahay para tingnan kung nakauwi na ba si Storm pero wala pa sya. I also checked my phone to see if he texted me but there's no message. Mukhang nag-eenjoy talaga sya kasama ang mga kaibigan nya. I shrugged and put my phone on
"Storm..." mahinang pagbangit ko sa pangalan nya. Kahit na alam kong narinig nya ang pagtawag ko sa kanya, hindi pa rin sya tumingin saakin. Nanatiling masama ang tingin nya kay Wein."Whoa bro... What's your problem?" Wein nervously asked. Halatang hindi nya alam kung ano ang nangyayari.Well, nothing bad is really happening. Nagkakaroon lang siguro ng misunderstanding. Maybe Storm thought that Wein is a bad guy who's trying to hurt me. Storm might be hates me pero alam kong hindi nya ako hahayaang saktan ng iba dahil sya rin ay mapapahamak kapag nangyari 'yon."Storm? What's happening here?" someone asked. It was a feminine and familiar voice.Napunta ang tingin ko sa babaeng iyon. It's Angel who is looking at Storm with her brow furrowed. Bakas sa mukha nito ang pagkagulat dahil sa ginawa ni Storm.Nagsisimula na kami tingnan ng mga tao. Some staffs went to us to ask what's ha
"Dito ka matutulog?" narinig kong tanong ni Wein saakin pagkatapos naming kumain ng dinner. Nandito ako sa balcony at hindi ko napansing nasa likuran ko na pala sya.Huminga ako ng malalim para malanghap ang masarap na simoy ng hangin at hindi muna pinansin ang tanong nya. Gabi na kaya malamig ang paligid. Kitang-kita ko na ang bilong na buwan sa kalangitan at nagsisimula na ring maglitawan ang mga bituin. It's a wonderful view. This balcony is my favorite place in our mansion.Humarap ako kay Wein para sagutin ang tanong nya. He's now standing closer to me kaya mas napansin ko kung gaano sya mas tumangkad. I am a tall woman but I feel so small when he's in front of me."No. Uuwi na ako. Papunta na rin ang driver ko para sunduin ako." sagot ko at muling tumalikod para pagmasdan ang madilim na kalangitan. "I missed this view.""Ngayon ko lang nalaman na matagal ka na palang lumipat ka ng bahay."
"Bakit namumugto ang mga mata mo, bes?" tanong ni Queenie habang masuring pinagmamasdan ang mga mata ko. "Wait, don't tell me na umiyak ka? Umiiyak ka pala? I never saw you cry. Anong klaseng impakto ang nag-paiyak sa'yo? Handa na akong sakalin kung sino man ang nagpaiyak sa'yo!" she said with a loud voice. Napatingin ang ibang estudyante saamin. Muntik ko na masapo ang noo ko dahil doon. Glad that we're inside the classroom. Agad na nawala ang atensyon nila saamin at nagpatuloy sa iba't iba nilang ginagawa. Goodness, bakit ba kasi sobrang daldal ng katabi ko? "You're overreacting." I hissed. She just pouted and rolled her eyes. "Walang nagpaiyak sa'kin. Hindi naman ako umiyak. You're just imagining things." pagdadahilan ko. Alam ko kasing kukulitin nya ako nang paulit-ulit kapag hindi ko sya binigyan ng sagot. She's very noisy and annoying. Baka mas lalong masira ang umaga ko dahil sa kanya. "You're so mean! Gusto ko lang naman malaman kung sino nag-paiyak saiyo, eh. Tsaka 'wag mo n
"Pwede bang mahingi ang number mo?"Napatingin ako sa isang morenong lalaki na nagsabi no'n. Palabas na sana ako ng classroom nang bigla nyang harangin ang dinadaanan ko para lang tanungin ang bagay na 'yon. He has good looks, but he's nothing compared to Storm.Binalewala ko lang ang lalaking nasa harapan ko at sinubukan syang lagpasan. Pero muli nya akong hinarangan para mapigilan ako sa paglalakad. Gusto ko mang lagpasan sya pero hindi ko magawa dahil nakaharang sya sa doorway at sa tingin ko, wala syang balak na palagpasin ako hangga't hindi nya nakukuha ang gusto nya."Ano bang problema mo?" asik ni Queenie sa lalaki. Kasama ko pa rin kasi sya hanggang ngayon.The guy in front of us smirk. Gusto ko ngumiwi dahil sa ginawa nya. He's not even charming, but he's looking with his arrogant pair of eyes. This is not the first time I saw him. Nasa iisang klase kami. Wala naman akong pakeala
"If you don't tell me where you are living right now, I will hire a person to know where you live. Geneviève, I respect your privacy but why don't you want me to know your place? Are you hiding something from me?" tanong ni Wein sa kabilang linya. Kinukulit nya talaga ako para malaman kung saan ako nakatira ngayon. I bit my lower lip. He's so much annoying than Queenie! Bakit ba kasi hindi na lang sya bumalik sa States kasama ang pamilya nya. He was not there when I needed him the most, tapos babalik sya ngayon sa buhay ko kung kaylan hindi ko na sya kaylangan."My house are somewhere far, far away. It's bad for your health kapag pupunta ka dito. You should stay whenever you are. Ako na lang ang bibisita saiyo kapag gusto mo." mahinhin kong wika, umaasang tumigil na sya. Wein can do everything he wants. Possible talagang malaman nya ngayon kung saan ako nakatira kung gugustuhin nya. But he still want to ask me dahil gusto nya na saakin mismo magmula ang gusto nyang malaman. "Come on G
Hindi makagalaw, hindi makapagsalita at hindi mapag-isip ng maayos. 'Yon ang nararamdaman ko ngayon habang nakahigang patagilid sa kama ni Storm. I can hear him breathing hard because of annoyance but I acted like I'm not hearing anything. Ipinikit ko ang mga mata ko. Why can't my heart calm down? Hindi lang naman ito ang unang pagkakataon na nakapasok ako sa silid na ito. I come here every weekend to clean his room.Pero iba na ngayon. I am sleeping inside his room. In his bed. Punong-puno pa ang kwartong ito ng amoy nya kaya mas lalong hindi mapakali ang puso ko. Why am I so nervous? We're just sleeping. We're not gonna do anything than sleeping.Marahil ang sinabi ni Mommy Stara saakin ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito. Because of what she said, I can't help but to imagine things. I never thought about it before but now, hindi na 'yon maalis sa isipan ko. I feel like my heart is going to burst. These emotions are things that I never felt before so I don't know what to do. Hin
Tatlong buwan na ang lumipas simula nang bigyan ko ng pangalawang pagkakataon si Storm. Kahit busy siya sa trabaho ng kompanya niya, hindi pa rin siya nawawalan ng oras na bumawi saaming mag-ina.Patuloy ring bumabalik ang tiwala ko sa kanya at habang tumatagal ay mas minamahal ko rin siya. Nakikita ko rin kung gaano kasaya si Gabella Ariana kasama ang ama niya. Napalitan na rin ng apelyido ni Storm ang apelyido ng anak ko.May galit pa rin ang mga magulang ko at si Wein kay Storm pero unti-unti na rin niya nakukuha ang loob ng pamilya at mga kaibigan ko. Pinapatunayan niya sa kanila na hinding-hindi niya na muli ako sasaktan pa.Maayos na ang lahat at sobrang saya ko. Mas lalong lumalago ang negosyo ko sa Australia at naghahanda na rin ako para humalili sa kompanya namin. Bumalik na ang koneksyon ng pamilya ko at ni Storm kaya naman mas lalo kaming umaangat. Wala na akong mahihiling pa. I'm so happy.
"Masarap ba ang mga pagkain?" nakangiting tanong ni Storm habang pinapanood si Gabella na kumakain. Simula nang magkausap sila kanina, hindi na nawala ang paningin nya sa anak namin. They had a conversation earlier and I just kept quiet while listening. That scene was very dramatic but also special. Humingi si Storm ng tawad sa kanya dahil wala siya sa tabi namin habang lumalaki si Gabella. Our daughter accepted his apology with all her heart. Nangako si Storm na babawi sya sa kanya at saamin. "Opo, Daddy." Mas nagkislapan ang mga mata ni Storm dahil sa tinawag ni Gabella sa kanya. "This is my mother's restaurant. Your Lola. You can meet her and my father later." "Really po?" Gabella's eyes sparkled. Tumango naman si Storm bilang tugon. Tahimik lang ako simula kanina. They were so happy to meet each other. Na-gu-guilty ako dahil sa katotohanang ako ang dahilan kung bakit hindi nila nakilala ang isa't isa nang maaga. Nakayuko lang ako at nagpapatuloy sa sa
Mas bumuhos ang emosyon na nararamdaman ko nang yakapin ako ni Storm. Parang ilog ang luha kong walang tigil na umagos. Hindi ko napigilan ang paghagulgol at gano'n din si Storm. The atmosphere became seriously dramatic. Damang dama ng pag-iyak namin ang hinagpis na nararamdaman naming dalawa."Fvck myself. I hate myself. Kasalanan ko kung bakit nangyari ang lahat na 'to. I'm sorry, Love. Please forgive me."Hindi ko inaasahan na ito ang mga salitang lalabas mula sa kanya kapag nalaman nya ang katotohanan na 'to. Akala ko magagalit sya. Akala ko ay susumbatan nya ako sa lahat. But now he's saying sorry. He's begging for forgiveness. Ibig sabihin ba nito ay hindi nya kukunin saakin si Gabella?"When I met that girl, I felt something in my heart. I suddenly remembered you. You resemble her. Pero binalewala ko lang 'yon dahil hindi ko kaylanman naisip na may anak tayo. Hindi ko naisip na itatago mo sya sa'kin. Pero hindi ki
"Arabella, sorry talaga. Bibilhan ko lang sana sya ng milktea tapos habang bumibili ako bigla syang nawala sa tabi ko. I'm sorry. I'll make sure that I'll find her. Kasalanan ko 'to..." naiiyak na sabi ni Queenie nang magkita kami sa mall. Noong nalaman ko na nawawala si Gabella, agad kaming pumunta dito ni Jeffrey sa mall na pinuntahan nila.I'm panicking and my mind and heart can't calm down. Nasaan ba ang anak ko? She don't have a phone with her. Kapag hindi ko pa sya mahahanap, mababaliw na talaga ako."It's no use blaming yourself. Maghiwalay tayong tatlo at hanapin natin si Gabella. Sigurado akong hindi sya lalayo."Kabisado ni Gabella ang phone number ko kaya naman sigurado akong maghahanap sya ng paraan para matawagan ako. I already taught her what to do if something like this happen. Pero syempre mag-aalala pa rin ako. No one called me yet. Paano kung may nangyaring hindi maganda sa anak ko?
"Mommy, are you okay?"Napalingon ako sa anak ko nang itanong nya 'yon. Ngayon ko lang napansin na nakatitig na pala ako sa bintana ng kwarto. I can't still stop thinking about Storm.It's obvious that my daughter is confused. Nagtataka sya kung bakit bigla bigla na lang akong umaarte nang ganito. Ngumiti na lang ako para masiguro sya na ayos lang ako. "Yes anak. May iniisip lang ako."Nandito kami ngayon sa kwarto ko sa mansyon ng mga magulang ko. Dito agad ako dumeretso dahil nandito din naman ang anak ko. When I arrived here, she immediately jumped on me and gave me a hug. Nag-alala talaga sya saakin. She asked me what happened and I just told her that an unexpected situation happened. Hindi na sya nagtanong pa ng ibang bagay matapos no'n pero sigurado pa rin ako na marami syang gustong itanong sa'kin pero pinipilit nya na 'wag magtanong. Hindi ko rin naman masasagot ang mga tanong nya ngayon.Mom
"Geneviève, wake up. Huminto na ang ulan."Dahan-dahang nagbukas ang mg mata ko nang marinig ang malambing na boses na 'yon. Right after I opened my eyes, I saw Strom smiling at me. Ilang beses pa akong napakurap para siguraduhin kung tama ba ang nakikita ko. I was right. It was really Storm beaming at me.I looked away as I sat up. How can he smile to me like that after what happened?Mahina akong napahikab at tumingin sa kanya. He look so much better now. Napatingin rin ako sa labas ng kubo at napansing wala na ngang ulan. Medyo madilim pa pero mas maaliwalas na ang kalangitan kaysa kanina.Sa tingin ko ay malapit na sumapit ang umaga.Muli akong napatingin sa kanya. Bahagya akong lumapit at hinawakan ang noo nya. Bumaba na ang temperatura nya. Napakataas ng lagnat nya kanina lang pero ngayon ay nawala na agad ang sakit nya.He smiled even brighter while looki
"Fvck this. Fvck everything." I mumbled aggressively and bit my lower lip. Mariin akong napapikit sabay hilot sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko dahil sa inis."Geneviève, I'm really sorry. Hindi ko alam na mangyayari 'to. It's my fault for being careless,""It's no use blaming yourself now. Wala tayong laban sa lakas ng ulan." Napa-buntonghininga ako at nagmulat ng mga mata. "Bakit hindi mo ako ginising kanina? Dapat tinanong mo sa'kin ang daan para hindi tayo naligaw." bulaslas ko."You were sleeping. I don't want to disturb your peaceful sleep." wika nya at lumapit saakin. "I'm sure that someone will come to save us."Umupo na lamang ako sa sahig at yinakap ang tuhod ko. Basang-basa ang lahat ng suot ko ngayon kaya naman sobrang lamig. Well, coldness is nothing to me. Nasanay naman ako sa lamig ng panahon pero iba na 'to. I'm wet because of the rain. Maari pa akong magkasakit dahil d
"Lahat bagay sa'yo kaya lahat bibilhin natin." Mommy Stara said joyfully. Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang po ako Mommy Stara. Marami pa naman akong dami--" "No, Gen. Gusto ko bilhan ka pa ng maraming damit. Don't be shy, hija. Ako naman ang gustong gumawa nito at libre ko naman ang lahat." she winked at me. Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti. Kanina pa ako dito sa fitting room at ilang mamahalin na damit na rin ang nasukat ko. Bawat damit ay binibili ni Mommy Stara bilang regalo nya daw saakin. Gusto ko nang tumakas at maghanap ng iba pang dahilan pero hindi ko magawa. Hindi ko naman magawang iwan si Mommy Stara dahil ayokong magtampo sya. Pero pano na 'to? I have to go on my parents' house because my daughter is waiting for me. Nangako ako na mamamasyal kami ngayong araw. Sigurado akong magtatampo sya kung hindi ko magagawa ang pangako ko sa kanya. "Ma, Geneviève is exhausted. Sa susunod na lang kayo nag-shopping. You can always invite her next time." singit naman ni
"You look beautiful." pagpupuri ni Storm nang makapasok ako sa private dining room ng restaurant. Naabutan ko syang naghihintay at may mga pagkain na sa lamesa. Mga paborito ko pa ang mga nakahanda.Hindi ko sya pinansin at umupo na lang sa harapan nya. I'm just wearing a simple black halter dress and my favourite black heels. Simple lang naman ang ayos ko katulad nang kahapon."I know." I replied, not smiling at him. Umiwas din ako ng tingin sa kanya. He looks magnificent now. Bagay na bagay sa kanya ang porma nya ngayong araw pero hindi ko pinahalata na napansin ko 'yon. I should make my heart calm down. Gwapo sya, oo pero hindi dapat ako mabighani sa gandang lalaki nya at sa mga matamis nyang ngiti."I'm glad that you came." Kahit hindi ako nakatingin sa kanya sigurado pa rin ako na malawak syang nakangiti ngayon.Hindi ko magawang makatingin sa ngiti nya. That smile is the thing that made me fool