Chapter Three

We are here in the country Barcelona for our honeymoon. Pagkatapos na pagkatapos ng kasal namin, lumipad na agad kami sa bansang ito mula sa Pilipinas. Sinabi ko kay Lolo na ayos lang na 'wag na muna kaming mag-honeymoon dahil hindi pa naman namin kaylangan 'yon lalo na't hindi pa kami handa, pero hindi sya pumayag. He said that a honeymoon is a special moment for a husband and a wife. Hindi daw namin pwedeng lagpasan ang pagkakataon na ito dahil ito ang magiging unang gabi namin bilang mag-asawa. Eto daw ang magiging gabi kung kaylan tuluyan na kaming mag-iisa ni Storm.

But of course it will not happen. This is just a night with my groom hates me while I'm suffering emotionally because of pain and guilt. Alam ko rin na sobrang nasasaktan si Storm dahil kinaylangan nyang iwan ang babaeng totoo nyang mahal para lang madamay sa impyerno na kinalalagyan ko. Alam ko rin na sobra syang nagagalit saakin dahil wala ako'ng ginawang paraan para matigil ang kasal na ito kahit binigyan nya ako ng pagkakataon para itama ang lahat. 

We're now married in law pero hinding-hindi magiging katulad ng ibang mag-asawa ang buhay namin. Ang kasal na ito ay mapupuno ng sakit, puot at galit, at sigurado ako na mas masasaktan pa ako sa mga susunod na araw na dadaan.

I am wearing a night gown while I'm sitting in a bed where me and Storm supposed to sleep in. Pero ako lang ang mag-isa sa silid na ito dahil simula nang makarating kami rito ay umalis na sya at iniwan akong mag-isa dito sa rest house kung saan dapat magaganap ang unang gabi namin bilang mag-asawa. He probably left to stay in a hotel para hindi nya ako makasama.

Hindi naging matagal ang wedding ceremony namin dahil kaunti lang naman ang bisita. Pagkatapos nang kasal ay hindi na namin nagawang tumingin sa isa't isa. We took photos as husband and wife but none of us smiled. Parehas naman kasi kaming hindi masaya sa kasalan na naganap. I can even still remember the words he gave me after our wedding.

"I will never love and forgive you." He said that with his cold eyes, full of hatred.

Pagkatapos nyang sabihin saakin ang mga salitang 'yon, hindi na kami nag-usap pa kahit na nakapunta na kami dito sa Bercelona. Hindi na rin ako nagreklamo nang umalis sya kanina dahil alam ko rin naman na wala ako'ng karapatan. Nangako ako sa sarili ko na hindi ko sya papakealaman sa kahit na ano'ng gusto nya basta't mananatili syang asawa ko para suportahan ako sa negosyo namin sa hinaharap, at basta't hindi sya magdadala ng ibang babae sa bahay na titirhan namin sa Pilipinas. I will accept if he will have someone else to love, basta huwag nya lang hahayaan na masaksihan ko 'yon. Ako naman ang gumawa ng kasalanan sa kanya, kaya hindi ko na sya kokontrolin pa sa ibang bagay bilang asawa nya.

We're only married in paper so I won't interfere some of his privacy. Kung gusto nyang makipagbarkada sa kahit na sino, ayos lang. Kung gusto nyang huwag kami mag-usap sa bahay, ayos lang. Kung gusto nyang huwag ako pansinin at tuluyan ako'ng layuan, ayos lang. Kung gusto nya na sabihan ako ng masasakit na salita araw-araw, tatangapin ko 'yon. I will accept everything even if he hurt me physically and emotionally. I just don't want him to have a mistress. 

Huminga ako nang malalim at humiga sa kama. Alas-dose na at kanina pa umalis si Storm. Hinintay ko sya kahit na alam ko'ng ayaw nya ako makasama, pero mukhang hindi na talaga sya babalik.

Wala na akong nagawa kundi ang matulog. Napuyat ako no'ng mga nakaraang gabi kaya naman sigurado ako na dadalawin agad ako ng antok at agad na makakatulog. 

That night, the selfish wife spent her honeymoon without her husband.

...

Pilit ko'ng kinakalma ang isip ko para makapag-focus sa librong binabasa ko. Hindi ko na maintindihan nang maayos ang rinereview ko dahil sa ingay ng katabi ko. Kanina pa sya nagsasalita kahit na halata namang wala ako'ng gana na makinig sa mga sinasabi nya.

"Arabella! Sige na kasi! Tulungan mo na ako dahil kaylangan ko na 'to mapasa next week. Ito naman, parang hindi naman tayo mag-bestfriend! Gusto mo bang pagalitan ako ng baduy nating professor? Wala ka bang pakealam saakin?" bumusangot si Queenie habang pilit na kinukuha ang atensyon ko.

Nagbuklat ako ng isang pahina ng librong binabasa ko. "Wala."

Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, sigurado akong mas napabusangot sya dahil sa sinabi ko. Mahina nyang tinampal ang braso ko at inuga-uga ang katawan ko. "Ehhh! Geneviève Arabella! Alam kong masama ang ugali mo sa lahat pero hindi ka ba pwedeng maging mabait saakin kahit ngayon lang? Heller! Kaibigan mo kaya ako!" 

Napatingin ako sa kanya at tinaasan sya ng kilay. "Huwag kang madrama. Nagbabasa ako. Kapag hindi ka tumigil ipapalamon kita sa alagang lion ng Lolo ko. 

She rolled her eyes at me. "Duh! Wala kang lolo. Tigok na. Huwag ako ang utuin mo." Ngumisi pa sya pagkatapos nyang sabihin 'yon.

Ibinaba ko ang librong binabasa ko sa lamesa at tinaasan sya ng kilay. "My Lolo is dead, buy his pet lion isn't."

Her eyes widened. "What? T-Totoo nga na may alagang leon ang lolo mo?" she said nervously.

I just said yes at grabe na lang ang gulat nya. Parang hindi talaga sya makapaniwala na kayang mag-alaga ng pamilya namin ng isang wild animal. She wanted me to tell her more details about Lolo's lion but I just ignored her.

Lolo died three days after my wedding. Sobra ako'ng nagluksa noon pero pilit ko 'yong itinago. Although, my parents was very happy because they were finally able to get Lolo's wealth. Ako lamang ang tunay na nahirapan sa pagkawala nya at mag-isa ko'ng hinarap ang paghihirap na 'yon. No one comforted me. Not even my own husband or family. I was alone while suffering and I think I deserve it. Hindi na rin naman ako umasa na may makakasama ako habang nagdurusa dahil palagi naman ako'ng mag-isa at sanay na ako do'n.

Three years had passed since Storm and I married. I am now in college, third year with the course of business management. Gano'n din ang kinuhang kurso ni Storm pero magkaiba kami ng klaseng pinapasukan.

All these years, hindi pa rin kami nagkakasundo. Hindi pa rin ako napapatawad ni Storm at hindi na rin naman ako umaasa na mapapatawad nya ako. I don't deserve to be forgiven and I already accepted my unfortunate reality.

Storm still hates me kahit na maraming taon na ang dumaan. We're living in a same roof but we don't talk if it's not needed. Magkahiwalay ang kwartong tinutulugan namin at linalagpasan lang namin ang isa't isa kapag nagsasalubong kami sa bahay. The mansion our family gave us is big, but we're the only ones who live there. Wala kaming katulong o kasama kaya naman napakatahimik ng bahay. For other married couples, having their own house will give them happiness. Pero kami, ni minsan ay hindi kami naging masaya.

I am still in love with Storm. Isa rin 'yon sa mga dahilan kung bakit hindi ako nakipag-divorce sa kanya kahit na wala na si lolo. I know that I am really selfish and that selfishness is the reason why my heart is filled with sadness now. Hindi nagbago ang pagmamahal ko kay Storm. I tried to unlove him but I just can't. Everyday, my feelings for him are growing and growing. Kaya nga tinatangap ko ang sakit na ito. Hindi pa rin ako nakikipaghiwalay sa kanya kahit masakit na. Para naman kahit sa papel lang ay akin sya.

Noong unang araw ko sa college, I met Queenie. Parehas kami na nasa iisang klase. She's joyful and talkative at sya lang ang tanging naglakas-loob na lapitan ako. Just like what I did to Storm when I first met him, I ignored her. Pero makulit rin sya. She didn't give up approaching me. Hanggang sa nagtagumpay sya na maging kaibigan ako. I didn't really expected that I will have a friend after all what happened but I realized that friendship isn't really that bad.

Queenie is the only person who is close to me. Alam nya rin kung ano ang ugali ko at tanggap nya naman kung sino ako. I trust her, pero hindi ko pa sinasabi sa kanya ang tungkol kay Storm. Walang nakakaalam na kasal kami maliban sa pamilya namin. I am also using my maiden surname. Ni minsan, hindi ko pa nagagamit ang apelyido ni Storm dahil alam ko naman na hindi nya 'yon magugustuhan.

Habang kinukulit ako ni Queenie, may isang babae ang lumapit sa harapan namin. A girl who have brown hair and small face. I already recognized who she is because her beauty is famous in our university. Kilala rin sya bilang isa sa mga mahilig na sumali sa iba't ibang mga beauty pageant.

She is also one of Storm's friend so I know her very well. Hindi man kami madalas magkausap ni Storm, marami pa rin akong alam tungkol sa kanya.

"Can you please be quiet? We're in the library. Other students will be disturbed." the girl said with a sweet smile.

Pinagmasdan ko ang ngiti nya. I almost smirked when I noticed that it's fake. How can other people be fooled in that unrealistic smile? She maybe have an angelic face, but her attitude seems demonic. I already met several persons who have fake personalities to tame other people around them, but this lady is the worst.

She's one of Strom's friend. My husband also see her as a friend but I know that this woman likes him. She even tried to seduce him sometimes but Storm is just too naive so he didn't noticed. 

Tumingin ang babae saakin. She smiled even brighter. I just stared at her without any expressions. 

"So you're the famous cold lady? Students here call you that because they say that you have a cold personality. Pero mukhang hindi naman gano'n. You seem kind. Nice to meet you. I'm--"

Before she could continue her sentence, I took my book and stood up. "Let's go, Queenie. We shouldn't waste our time for something that is useless." 

I didn't look at the two-faced woman but I know that she didn't expected my rude actions. Natigilan ito at hindi na nakapagsalita pa. It's obvious that she feels humiliated.

Tumayo na rin si Queenie at kumapit sa braso ko. Hindi na namin pinansin ang babaeng 'yon at tuluyan nang lumabas sa library. I heard murmurs but I didn't gave them attention.

"Grabe! I almost laughed out loud when I saw her priceless expression after you ignored her!" natatawang sabi ni Queenie habang naglalakad kami.

Inalis ko ang kamay nya sa braso ko. "Stop clinging on me." 

She laughed. "I also hate that girl. Masyadong papansin at bida-bida. You know, I have a talent knowing people's personality just by looking at them. Unang tingin ko pa lang sa kanya, I already figured out that she's a b*ch!" she laughed even louder. 

Napailing-iling na lang ako. Now I know why Queenie became my friend. We sometimes think the same.

...

Alasingko na ng hapon ako nakauwi sa bahay. I have a personal driver at 'yon ang nag-drive saakin pauwi. Pagkatapos no'n, my driver left because his work for today is now done.

Kinuha ko ang susi ko mula sa aking bulsa para buksan ang pinto. But I was surprised when I noticed that it's already unlocked. Ibig-sabihin, nandito na si Storm. Pero bakit ang aga nya ngayon? He is usually coming home late.

Dumeretso ako sa sala dahil alam ko'ng nandoon si Storm. I was curious why he came home early so I want to see him. Ngunit nagulat ako nang maabutan syang nakaupo sa couch. He looked at me and now, he's glaring at me angrily.

My heart started to pound so fast. I almost took a step backwards. Parang pinagsisihan ko na nagbato ako ng tingin sa kanya. Matagal ko nang hindi nakita ang pares ng mga mata na 'yon dahil hindi ko sya nagagawang tingnan sa mata.

He looks angry. Really angry. Have I done something wrong again?