"I want to be on your wedding day, hija. Ikaw ang nag-iisa kong apo at alam mo naman na pangarap ko'ng makita ka na suot ang wedding gown ng Lola mo. That's my last and greatest wish. Hindi mo ba talaga kayang ibigay 'yon sa'kin?"
Napayuko lamang ako para iwasan ang puno ng emosyon na expresyon ni Lolo. Ilang buwan ako'ng hindi bumisita dito sa ospital dahil alam ko na ito ang sasabihin nya. He's old and weak, kaya naman nag-lakas loob ako na puntahan sya dito dahil ayaw ko na magsisi sa huli. My grandfather is a very important person to me. Kaya nga lang, hindi ko alam kung paano tutuparin ang hiling nya.
In our family, we have a tradition. Kapag tumungtong na ang unang babaeng anak sa pamilya nang legal age, kaylangan nya na mag-pakasal. But I never thought that I had to follow that tradition. Sabi kasi ni Mommy hindi ko na kaylangan sundin 'yon since we're now living in the 21st century. But since Lolo suddenly got sick at age 83, he want me to marry a man so he can witness my wedding day. My Lolo's illness is now fatal. Sobrang nasasaktan ako dahil sa katotohanan na 'yon pero kaylangan ko magpakatatag. I need to get ready emotionally.
And the thing is, my Lolo want me to marry someone as soon as possible. 'Yon lang daw ang hiling nya para payapa syang makarating sa kabilang-buhay. But how could I do that? I am still 18 for God's sake. Kaka-debut ko nga lang last three months. Hindi ko talaga inaasahan na mangyayari 'to. I don't even have a boyfriend!
Napangiti na lang ako at tumango-tango sa kanya. I can't say no now because it can affect Lolo's health. Ayoko namang mangyari 'yon. As I said earlier, Lolo is very important to me. He's the one who took care of me ever since I was a kid.
"Just wait, Lolo. A wedding will be held soon..."
Agad namang nag-aliwalas ang mukha ni Lolo. He smiled so wide and I know how happy he was.
Kaya nga lang, I don't know if I can fulfil his wish. I just said yes because I don't want him to be unhappy.
My grandfather did everything to make me happy when I was younger. It's now my time to pay him back. And if I need to gamble everything even my happiness to repay his love and kindness, I will do it.
Hinintay kong makatulog si Lolo sa hospital's bed. Nakaramdam ako ng kirot sa puso habang pinapagmasdan syang nakahiga at payapang natutulog. He looks strong but also pitiful. Hindi ko inakalang sobrang bilis ng oras at inaamin ko'ng hindi pa ako handa para sa mga pagbabago na magaganap sa buhay ko balang araw.
I know that there's a lot of changes that will happen to my life soon. I also know that those changes will not give me happiness. But I already accepted that reality. I am not ordinary. I am a daughter of a half Japanese-Filipino business man na maraming kaartihan sa buhay. My mother is a famous fashion designer in Italy. Mahalaga ang pangalan na iniingatan ng mga magulang ko kaya naman bilang isang anak, hindi ako pwedeng gumawa ng kahit na anong pagkakamali.
Huminga ako nang malalim at lumabas na sa kwarto kung nasaan si Lolo. Pagkalabas na pagkalabas ko pa lang ay bumungad na sa'kin si Mommy at Daddy na nakaupo sa waiting area. Tumayo sila nang makita ako at halatang hinihintay nila ang susunod na sasabihin ko.
"What is your decision now, Geneviève Arabella? Do you finally accept your grandfather's request?" my furious father asked.
I looked at them without wearing any emotions. "Yes, father. That's Lolo's last wish and I want to fulfil it."
Nag-angat ang mukha nila pareho na para bang 'yon ang sagot na matagal na nilang hinihintay. Hindi man nila aminin, alam ko'ng gusto rin nila na maipakasal na ako para masundan pa rin ang tradisyon ng pamilya namin.
"Then... You accept to marry Dion?" my mother asked while smiling brightly.
My eyes narrowed because of what she said. Napakunot ang noo nila.
"What's with that face, Geneviève Arabella? I thought that you accepted your Lolo's wish!?" My father said, glaring at me.
Huminga ako nang malalim bago magpatuloy. Some eyes are at us now. My family really have a habit getting attention from other people. "Father, I said that I accepted Lolo's request. But I never said that I will marry Dion. I don't want to marry a man I don't love and who will only cheat on me. A playboy like him will only ruin our family's name."
Totoong playboy ang lalaking gusto nilang ipakasal saakin and everyone knows that. Isa si Dion sa mga kilalang aktor sa Pilipinas at palagi itong nasasangkot sa mga issue. Pero dahil makapangyarihan ang pamilya nya, hindi pa rin nawawala ang kasikatan nya dahil na rin sa pagiging magandang lalaki nya at pagiging magaling nya sa pag-arte.
Actually, I don't really care if I marry someone I don't love. I just don't want my husband to have any mistress kahit na hindi ko sya mahal at hindi nya ko mahal. Ayoko lang na matulad kay Mommy na naging tanga kahit na buwan-buwang may dinadala si Daddy na ibang babae. If I am going to marry someone I don't love, I want him to not love any woman except me. He can love me if he want and maybe someday I can learn how to love that man too. Pero kung hindi naming magagawang mahalin ang isa't isa, I just want the both of us to focus on business without any other woman or other man in our lives.
Hindi ko papakasalan ang babaero na 'yon.
Mas nagkunot ang noo ni Daddy dahil sa sinabi ko. Sigurado ako'ng kung wala kami sa isang mataong lugar, kanina nya pa ako nasampal. "But you're bound to marry him ever since you were born. He is the only one who is a perfect fit to be your husband. Fvck that love. Masasanay ka rin sa presensya nya kapag tumira na kayo sa iisang bubong. If you're worried about other people finding out that he have a mistress, itatago namin 'yon--"
"I already have someone in my heart. That's the person I want to marry."
My father's brows furrowed. "Love? What do you know about love? You're cold as ice! How can a person like you love someone?"
"I am still a person. I maybe cold, but I still have emotions and feelings. That's why I'm telling it to you..." Bago pa nila ako murahin, nagpatuloy na ako sa pagsasalita. "I know that you will not let me marry other man. But what if I tell you that the man I'm talking about is more powerful and better than Dion? A man who have a bigger company and perfect for us?" I confidently spoke. Unti-unti namang nawala ang kunot ng noo ng tatay ko.
Mata sa mata nya akong tiningnan. Walang sino man saamin ang naglakas-loob na umiwas ng tingin. Then, he told me to proceed.
...
Kinabukasan ng gabi, sinuot ko ang pinakamahal at pinakamagandang dress na nasa walk in closet ko. A royal blue halter dress that reached above my knees. I curled my hair to make it fabulous. I also wear light makeup to make myself look better.
I don't really like dressing up pero sa tingin ko kaylangan ko itong gawin ngayon. This is the night when I will propose to a man I like. I am beautiful. Mahaba ang itim na buhok, maputi ang kutis, matangkad at maganda ang hugis ng katawan. Maybe this beauty will make him say yes when I ask him to marry me.
Alam ko naman na ang lalaki dapat ang nagaaya sa babae magpakasal pero wala na ako'ng pakealam sa bagay na 'yon. I desperately need to marry him. Kung hindi sya ang mapapakasalan ko, mas pipiliin ko na lang mabuhay nang mag-isa. Pero hindi ako papayag na umayaw sya sa confession at proposal na gagawin ko dahil nangako ako kay Lolo.
Nandito ako sa isang restaurant. Nasa VIP room ako habang hinihintay ang lalaking maaring bumago ng buhay ko sa hinaharap. Nakatitig ako sa window glass at dahil nasa pinakamataas na floor ang VIP room, kitang-kita ko ang ganda ng syudad lalo na't gabi ngayon.
Ilang minuto lang ang hinintay ko bago dumating ang lalaking dahilan kung bakit ako nandito ngayon. He smiled and waved his hand at me when he saw me.
Napatitig lamang ako sa kanya. He's wearing a black suit. Nakaayos rin ang buhok nya. He's a tall and masculine guy. Isa sya sa pinagpapantasyahan ng ibang mga kababaihan.
I met him when I was grade 11, last year. We're in the same class. Wala naman talaga ako'ng interest sa kanya no'ng una pero nagbago ang pagtingin ko sa kanya simula no'ng linapitan nya ako para makipag-kaibigan. Hindi ako pumayag no'ng una dahil hindi ko naman kaylangan ng kaibigan. He's always smiling in front of everyone and I find that annoying. Nagulat rin ako no'ng lumapit sya saakin kasi walang sino man ang gumawa no'n.
That is what I did to this man at first. I ignored him so many times pero mapilit talaga sya. Hanggang sa dumating sa punto na nasanay na ako sa presensya nya at naging komportable na ako sa kanya. Dahil do'n, naging magkaibigan kami.
At habang tumatagal, napansin ko ang nararamdaman ko sa kanya. It's because of his warm smile that melted my cold heart. I love that warmth and I would love to feel his warmth forever.
Hindi ko naman binalak na umamin sa kanya. Hindi ko rin hiniling na magustuhan nya rin ako bilang isang babae. Sapat na sana saakin ang pagkakaibigan namin at ayoko'ng masira 'yon.
Pero ngayon, nagbago na ang isip ko. He's the one I will marry. Sya lang naman kasi ang lalaking malapit saakin kaya kilala ko na sya. He is also from a wealthy and powerful family. He's intelligent and professional when it comes to business dahil business man rin ang ama nya. He will be perfect to be my husband. If I need to seduce him just to get what I want, I'll do it.
Umupo sya sa harapan ko habang may malawak na ngiti. "Thank you sa invitation mo. Nagulat ako nang yayain mo ako mag-dinner. Gusto mo kasing laging nagkukulong sa kwarto. Ano ba nakain mo?" .
Bahagya ako'ng napangiti. "I know it's surprising. There's a reason why I invited you to eat dinner with me. But first, let's eat."
It's obvious that my words made him curious. Pero kahit na nagtataka, tumango na lang sya at nagsimulang kumain.
Pagkatapos naming kumain, agad na syang nagtanong kung bakit ko sya in-invite mag-dinner ngayong gabi. Palagi nya kasi akong yinayaya lumabas noon bilang magkaibigan pero palagi akong umaayaw.
"Ba't mo ko yinaya kumain sa labas? Kinakabahan tuloy ako kasi baka may sasabihin kang nakakatakot." he joked and chuckled.
I crossed my arms. "Drink your juice first. Sigurado ako'ng mabibigla ka sa sasabihin ko."
Ilang segundo sya natigilan. He nervously laughed but he did what I told him to. Ininom nya ang orange juice na nasa gilid nya.
Habang umiinom sya, huminga ako nang malalim bago magsalita. "I like you romantically. I want you to marry me as soon as possible." I said, very straight forward.
Nanlaki ang mga mata nya at dahil sa gulat, nabuga nya ang juice na naiinom nya. Napaubo sya nang ilang beses bago ako tiningnan. "What!? A-Ano'ng sinabi mo?"
"I said what I said. I want you to marry me."
Natulala sya nang ilang segundo saakin. Parang hindi nya maintindihan ang gusto ko'ng ipahiwatig sa kanya. Nakakunot ang noo nya at para bang hindi nya alam ang dapat nyang sabihin.
"Nagustuhan na kita last year. I love your warm smile. Hindi mo nahalata kasi hindi ko naman ipinahalata. And yes, I'm confessing now at nag-pro-propose ako sa'yo. So what's your answer?" I raised my eyebrow, waiting for him to answer.
Napayuko sya at doon na nagsimulang mapuno nang nakakabinging katahimikan ang paligid. I expected that he's going to react like this but I still feel uneasy.
"I'm sorry. I didn't know." he murmured.
Natigilan ako dahil sa sinabi nyang 'yon. Nag-angat ako ng tingin at hindi nya magawang tumingin saakin.
"It's a confession. Why are you sorry? I'm aware that you don't know my feelings for you. Don't apologize. So ano na? What's your answer?"
Muli syang natahimik. The silence is so breathtaking.
Everybody never saw my emotions before because I'm always hiding it myself. Pero hindi ko alam kung bakit kapag sya ang kaharap ko, para bang nanghihina ang puso't isipan ko.
I hate love, and I hate him because I fell in love with him. I never wanted to love him. Kung alam ko lang, sana hindi na ako pumayag na maging kaibigan sya. Pero huli na ang lahat dahil nahulog na ako sa patibong ng tadhana at pag-ibig.
"I... I don't like you. Sorry."
Napaiwas ako ng tingin dahil sa sinabi nya. Itinago ko ang nanginginig ko'ng kamay sa ilalim sa lamesa. I clenched my fist as my chest started to hammer because of pain. Unrequited love is so damn annoying.
Huminga ako nang malalim nang muli syang humingi ng patawad. Parehas kaming hindi makatingin sa isa't isa. The atmosphere in this place was so heavy.
He rejected me.
But as I planned, I will not give up. I will not marry anyone except him.
"You shouldn't be sorry. Sa totoo lang, ako dapat ang humingi ng tawad." I looked at him.
His brows creased because of confusion. "W-What do you mean?"
"I have a feeling that you'll reject me. Now I need to proceed on my plan B."
Bago pa sya makatanong ng ibang bagay, unti-unti nang pumikit ang mga mata nya hanggang sa mawalan sya ng malay.
I bit my lips when I saw him lost his consciousness. Hinawakan ko ang didib ko na kumikirot ngayon sa sobrang sakit. I wanted to cry, but I promised myself I wouldn't.
It's painful. Pero itutuloy ko pa rin ang gagawin ko kahit alam ko'ng maari ako'ng magsisi sa huli.
And that night, I claimed Storm Rodriguez selfishly without him knowing it.
I am sitting in a small couch while looking at a mirror in front me. I don't know why I'm looking at myself now, but doing this is making me realize why people are calling me a cold woman.I barely smile and show my expressions. Kahit na ano'ng gawin at isipin ko, hindi ko magawang gumuhit ng normal na expresyon. Hindi man napapansin ng iba, tunay na punong-puno ng lungkot at puot ang puso't isipan ko.Tulad ngayon, kumikirot nang sobra ang puso ko pero hindi ko magawang maglabas ng kahit na anong expresyon o umiyak man lang. Nandito ako ngayon sa isang kwarto sa condo ni Storm habang naririnig ko syang sumisigaw sa sala."I'm telling you, I didn't touch her! Ma, alam mo naman na hindi ako gano'ng lalaki! I will never touch a woman kapag hindi kami kasal! That woman selfishly planed everything! She's desperate!"'Yon ang mga salitang hindi ko inasahang lalabas sa bibig ni Storm. He's always bright and calm. Isa syang mabait na lalaki kaya kahit minsan ay hindi sya nagsalita ng bagay na
We are here in the country Barcelona for our honeymoon. Pagkatapos na pagkatapos ng kasal namin, lumipad na agad kami sa bansang ito mula sa Pilipinas. Sinabi ko kay Lolo na ayos lang na 'wag na muna kaming mag-honeymoon dahil hindi pa naman namin kaylangan 'yon lalo na't hindi pa kami handa, pero hindi sya pumayag. He said that a honeymoon is a special moment for a husband and a wife. Hindi daw namin pwedeng lagpasan ang pagkakataon na ito dahil ito ang magiging unang gabi namin bilang mag-asawa. Eto daw ang magiging gabi kung kaylan tuluyan na kaming mag-iisa ni Storm. But of course it will not happen. This is just a night with my groom hates me while I'm suffering emotionally because of pain and guilt. Alam ko rin na sobrang nasasaktan si Storm dahil kinaylangan nyang iwan ang babaeng totoo nyang mahal para lang madamay sa impyerno na kinalalagyan ko. Alam ko rin na sobra syang nagagalit saakin dahil wala ako'ng ginawang paraan para matigil ang kasal na ito
Kahit na nag-aalab ang mga mata nya habang nakatingin saakin ay nagawa ko pa ring umiwas ng tingin. His eyes are so scary and I don’t think I can look at those burning eyes any longer. But what did I do anyway? Bakit nagagalit nanaman siya saakin? “Pinahiya mo ang kaibigan ko.” mariin na wika nya. His adams apple moved and he sounds really furious. "Bakit ba ang sungit mo sa lahat, Geneviève? You always act without thinking about other people's feelings. Gano'n ba talaga kasama ang ugali mo?" Naramdam ako ng kirot dahil sa sinabi nya pero hindi ko 'yon pinahalata. I took a deep breath and looked at him. "As far as I know, you have a lot of friends. Huhulaan ko pa ba kung sino'ng kaibigan ang tinutukoy mo?" I said in a monotone, pretending not to know what he's talking about. But what did he say? Pinahiya? Wala akong pinahiya. That friend of him approached me and I just ignored her. Gano'n naman talaga ang ginagawa
"Every week ka namang mag-gro-grocery. Bakit ang dami mong binili? Pang isang buwan na yata 'to, tsk." inis na anas ni Storm nang makalabas kami sa grocery store. Tiningnan ko lang sya at hindi nagsalita. Grabe ang kunot ng noo nya. Halos mag-dikit na ang dalawa nyang kilay habang bitbit ang mga groceries na binili ko. "Let's go home." wika ko at nagpatuloy sa paglalakad. Hindi kami pwedeng magtagal dahil magluluto pa ako para sa lunch. Hindi kami nakapag breakfast kanina kaya sigurado akong gutom na rin si Storm. Gusto ko na rin magpahinga pagkatapos nito. "Hinto muna tayo." ani Storm nang malapit na kami sa parking lot. Huminto ako sa paglalakad at tiningnan sya. "What's the problem?" I asked. "Nakakapagod." inis nyang sagot at ibinaba ang bags ng groceries. "Magpahinga muna tayo." "Malapit naman na tayo." I uttered. "Ako na lang ang mag-bibitbit."
Tinawagan ko ang isa sa mga tauhan ni Daddy para sunduin ako. As what Storm wanted, I went home without him. Pinadala ko na rin ang mga groceries na binili ko. I already sent him a message before I went home. He didn't reply but I'm sure that he already saw my text. Dahil nawalan ako ng gana, hindi na ako nagluto ng hapunan. Dumeretso na ako sa kwarto ko pagkauwi at humilata sa kama. Ilang saglit lang ay dinalaw na ako ng antok kaya agad akong nakatulog. Nagising ako dahil nakaramdam ako ng gutom. Sumilip ako sa bintana at napansing nagdidilim na. Tiningnan ko ang wrist watch ko at 6:21 na pala ng gabi. I changed my clothes and went downstairs. Linibot ko ang buong bahay para tingnan kung nakauwi na ba si Storm pero wala pa sya. I also checked my phone to see if he texted me but there's no message. Mukhang nag-eenjoy talaga sya kasama ang mga kaibigan nya. I shrugged and put my phone on
"Storm..." mahinang pagbangit ko sa pangalan nya. Kahit na alam kong narinig nya ang pagtawag ko sa kanya, hindi pa rin sya tumingin saakin. Nanatiling masama ang tingin nya kay Wein."Whoa bro... What's your problem?" Wein nervously asked. Halatang hindi nya alam kung ano ang nangyayari.Well, nothing bad is really happening. Nagkakaroon lang siguro ng misunderstanding. Maybe Storm thought that Wein is a bad guy who's trying to hurt me. Storm might be hates me pero alam kong hindi nya ako hahayaang saktan ng iba dahil sya rin ay mapapahamak kapag nangyari 'yon."Storm? What's happening here?" someone asked. It was a feminine and familiar voice.Napunta ang tingin ko sa babaeng iyon. It's Angel who is looking at Storm with her brow furrowed. Bakas sa mukha nito ang pagkagulat dahil sa ginawa ni Storm.Nagsisimula na kami tingnan ng mga tao. Some staffs went to us to ask what's ha
"Dito ka matutulog?" narinig kong tanong ni Wein saakin pagkatapos naming kumain ng dinner. Nandito ako sa balcony at hindi ko napansing nasa likuran ko na pala sya.Huminga ako ng malalim para malanghap ang masarap na simoy ng hangin at hindi muna pinansin ang tanong nya. Gabi na kaya malamig ang paligid. Kitang-kita ko na ang bilong na buwan sa kalangitan at nagsisimula na ring maglitawan ang mga bituin. It's a wonderful view. This balcony is my favorite place in our mansion.Humarap ako kay Wein para sagutin ang tanong nya. He's now standing closer to me kaya mas napansin ko kung gaano sya mas tumangkad. I am a tall woman but I feel so small when he's in front of me."No. Uuwi na ako. Papunta na rin ang driver ko para sunduin ako." sagot ko at muling tumalikod para pagmasdan ang madilim na kalangitan. "I missed this view.""Ngayon ko lang nalaman na matagal ka na palang lumipat ka ng bahay."
"Bakit namumugto ang mga mata mo, bes?" tanong ni Queenie habang masuring pinagmamasdan ang mga mata ko. "Wait, don't tell me na umiyak ka? Umiiyak ka pala? I never saw you cry. Anong klaseng impakto ang nag-paiyak sa'yo? Handa na akong sakalin kung sino man ang nagpaiyak sa'yo!" she said with a loud voice. Napatingin ang ibang estudyante saamin. Muntik ko na masapo ang noo ko dahil doon. Glad that we're inside the classroom. Agad na nawala ang atensyon nila saamin at nagpatuloy sa iba't iba nilang ginagawa. Goodness, bakit ba kasi sobrang daldal ng katabi ko? "You're overreacting." I hissed. She just pouted and rolled her eyes. "Walang nagpaiyak sa'kin. Hindi naman ako umiyak. You're just imagining things." pagdadahilan ko. Alam ko kasing kukulitin nya ako nang paulit-ulit kapag hindi ko sya binigyan ng sagot. She's very noisy and annoying. Baka mas lalong masira ang umaga ko dahil sa kanya. "You're so mean! Gusto ko lang naman malaman kung sino nag-paiyak saiyo, eh. Tsaka 'wag mo n
Tatlong buwan na ang lumipas simula nang bigyan ko ng pangalawang pagkakataon si Storm. Kahit busy siya sa trabaho ng kompanya niya, hindi pa rin siya nawawalan ng oras na bumawi saaming mag-ina.Patuloy ring bumabalik ang tiwala ko sa kanya at habang tumatagal ay mas minamahal ko rin siya. Nakikita ko rin kung gaano kasaya si Gabella Ariana kasama ang ama niya. Napalitan na rin ng apelyido ni Storm ang apelyido ng anak ko.May galit pa rin ang mga magulang ko at si Wein kay Storm pero unti-unti na rin niya nakukuha ang loob ng pamilya at mga kaibigan ko. Pinapatunayan niya sa kanila na hinding-hindi niya na muli ako sasaktan pa.Maayos na ang lahat at sobrang saya ko. Mas lalong lumalago ang negosyo ko sa Australia at naghahanda na rin ako para humalili sa kompanya namin. Bumalik na ang koneksyon ng pamilya ko at ni Storm kaya naman mas lalo kaming umaangat. Wala na akong mahihiling pa. I'm so happy.
"Masarap ba ang mga pagkain?" nakangiting tanong ni Storm habang pinapanood si Gabella na kumakain. Simula nang magkausap sila kanina, hindi na nawala ang paningin nya sa anak namin. They had a conversation earlier and I just kept quiet while listening. That scene was very dramatic but also special. Humingi si Storm ng tawad sa kanya dahil wala siya sa tabi namin habang lumalaki si Gabella. Our daughter accepted his apology with all her heart. Nangako si Storm na babawi sya sa kanya at saamin. "Opo, Daddy." Mas nagkislapan ang mga mata ni Storm dahil sa tinawag ni Gabella sa kanya. "This is my mother's restaurant. Your Lola. You can meet her and my father later." "Really po?" Gabella's eyes sparkled. Tumango naman si Storm bilang tugon. Tahimik lang ako simula kanina. They were so happy to meet each other. Na-gu-guilty ako dahil sa katotohanang ako ang dahilan kung bakit hindi nila nakilala ang isa't isa nang maaga. Nakayuko lang ako at nagpapatuloy sa sa
Mas bumuhos ang emosyon na nararamdaman ko nang yakapin ako ni Storm. Parang ilog ang luha kong walang tigil na umagos. Hindi ko napigilan ang paghagulgol at gano'n din si Storm. The atmosphere became seriously dramatic. Damang dama ng pag-iyak namin ang hinagpis na nararamdaman naming dalawa."Fvck myself. I hate myself. Kasalanan ko kung bakit nangyari ang lahat na 'to. I'm sorry, Love. Please forgive me."Hindi ko inaasahan na ito ang mga salitang lalabas mula sa kanya kapag nalaman nya ang katotohanan na 'to. Akala ko magagalit sya. Akala ko ay susumbatan nya ako sa lahat. But now he's saying sorry. He's begging for forgiveness. Ibig sabihin ba nito ay hindi nya kukunin saakin si Gabella?"When I met that girl, I felt something in my heart. I suddenly remembered you. You resemble her. Pero binalewala ko lang 'yon dahil hindi ko kaylanman naisip na may anak tayo. Hindi ko naisip na itatago mo sya sa'kin. Pero hindi ki
"Arabella, sorry talaga. Bibilhan ko lang sana sya ng milktea tapos habang bumibili ako bigla syang nawala sa tabi ko. I'm sorry. I'll make sure that I'll find her. Kasalanan ko 'to..." naiiyak na sabi ni Queenie nang magkita kami sa mall. Noong nalaman ko na nawawala si Gabella, agad kaming pumunta dito ni Jeffrey sa mall na pinuntahan nila.I'm panicking and my mind and heart can't calm down. Nasaan ba ang anak ko? She don't have a phone with her. Kapag hindi ko pa sya mahahanap, mababaliw na talaga ako."It's no use blaming yourself. Maghiwalay tayong tatlo at hanapin natin si Gabella. Sigurado akong hindi sya lalayo."Kabisado ni Gabella ang phone number ko kaya naman sigurado akong maghahanap sya ng paraan para matawagan ako. I already taught her what to do if something like this happen. Pero syempre mag-aalala pa rin ako. No one called me yet. Paano kung may nangyaring hindi maganda sa anak ko?
"Mommy, are you okay?"Napalingon ako sa anak ko nang itanong nya 'yon. Ngayon ko lang napansin na nakatitig na pala ako sa bintana ng kwarto. I can't still stop thinking about Storm.It's obvious that my daughter is confused. Nagtataka sya kung bakit bigla bigla na lang akong umaarte nang ganito. Ngumiti na lang ako para masiguro sya na ayos lang ako. "Yes anak. May iniisip lang ako."Nandito kami ngayon sa kwarto ko sa mansyon ng mga magulang ko. Dito agad ako dumeretso dahil nandito din naman ang anak ko. When I arrived here, she immediately jumped on me and gave me a hug. Nag-alala talaga sya saakin. She asked me what happened and I just told her that an unexpected situation happened. Hindi na sya nagtanong pa ng ibang bagay matapos no'n pero sigurado pa rin ako na marami syang gustong itanong sa'kin pero pinipilit nya na 'wag magtanong. Hindi ko rin naman masasagot ang mga tanong nya ngayon.Mom
"Geneviève, wake up. Huminto na ang ulan."Dahan-dahang nagbukas ang mg mata ko nang marinig ang malambing na boses na 'yon. Right after I opened my eyes, I saw Strom smiling at me. Ilang beses pa akong napakurap para siguraduhin kung tama ba ang nakikita ko. I was right. It was really Storm beaming at me.I looked away as I sat up. How can he smile to me like that after what happened?Mahina akong napahikab at tumingin sa kanya. He look so much better now. Napatingin rin ako sa labas ng kubo at napansing wala na ngang ulan. Medyo madilim pa pero mas maaliwalas na ang kalangitan kaysa kanina.Sa tingin ko ay malapit na sumapit ang umaga.Muli akong napatingin sa kanya. Bahagya akong lumapit at hinawakan ang noo nya. Bumaba na ang temperatura nya. Napakataas ng lagnat nya kanina lang pero ngayon ay nawala na agad ang sakit nya.He smiled even brighter while looki
"Fvck this. Fvck everything." I mumbled aggressively and bit my lower lip. Mariin akong napapikit sabay hilot sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko dahil sa inis."Geneviève, I'm really sorry. Hindi ko alam na mangyayari 'to. It's my fault for being careless,""It's no use blaming yourself now. Wala tayong laban sa lakas ng ulan." Napa-buntonghininga ako at nagmulat ng mga mata. "Bakit hindi mo ako ginising kanina? Dapat tinanong mo sa'kin ang daan para hindi tayo naligaw." bulaslas ko."You were sleeping. I don't want to disturb your peaceful sleep." wika nya at lumapit saakin. "I'm sure that someone will come to save us."Umupo na lamang ako sa sahig at yinakap ang tuhod ko. Basang-basa ang lahat ng suot ko ngayon kaya naman sobrang lamig. Well, coldness is nothing to me. Nasanay naman ako sa lamig ng panahon pero iba na 'to. I'm wet because of the rain. Maari pa akong magkasakit dahil d
"Lahat bagay sa'yo kaya lahat bibilhin natin." Mommy Stara said joyfully. Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang po ako Mommy Stara. Marami pa naman akong dami--" "No, Gen. Gusto ko bilhan ka pa ng maraming damit. Don't be shy, hija. Ako naman ang gustong gumawa nito at libre ko naman ang lahat." she winked at me. Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti. Kanina pa ako dito sa fitting room at ilang mamahalin na damit na rin ang nasukat ko. Bawat damit ay binibili ni Mommy Stara bilang regalo nya daw saakin. Gusto ko nang tumakas at maghanap ng iba pang dahilan pero hindi ko magawa. Hindi ko naman magawang iwan si Mommy Stara dahil ayokong magtampo sya. Pero pano na 'to? I have to go on my parents' house because my daughter is waiting for me. Nangako ako na mamamasyal kami ngayong araw. Sigurado akong magtatampo sya kung hindi ko magagawa ang pangako ko sa kanya. "Ma, Geneviève is exhausted. Sa susunod na lang kayo nag-shopping. You can always invite her next time." singit naman ni
"You look beautiful." pagpupuri ni Storm nang makapasok ako sa private dining room ng restaurant. Naabutan ko syang naghihintay at may mga pagkain na sa lamesa. Mga paborito ko pa ang mga nakahanda.Hindi ko sya pinansin at umupo na lang sa harapan nya. I'm just wearing a simple black halter dress and my favourite black heels. Simple lang naman ang ayos ko katulad nang kahapon."I know." I replied, not smiling at him. Umiwas din ako ng tingin sa kanya. He looks magnificent now. Bagay na bagay sa kanya ang porma nya ngayong araw pero hindi ko pinahalata na napansin ko 'yon. I should make my heart calm down. Gwapo sya, oo pero hindi dapat ako mabighani sa gandang lalaki nya at sa mga matamis nyang ngiti."I'm glad that you came." Kahit hindi ako nakatingin sa kanya sigurado pa rin ako na malawak syang nakangiti ngayon.Hindi ko magawang makatingin sa ngiti nya. That smile is the thing that made me fool