บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 341 - บทที่ 350

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบลงในทันทีโจชัวชำเลืองมองธีโอด้วยดวงตาเย็นชา จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองลูน่าสุดท้ายเขาก็ยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “มีใครในที่นี่เห็นด้วยกับการที่คุณเป็นแฟนกับลูน่าไหม?”ธีโอหรี่ตา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรลูน่าขมวดคิ้ว เธอเงยหน้ามองสีหน้าโจชัวที่เต็มไปด้วยความดูถูกหลังจากนั้นเธอก็ยิ้มบาง ๆ “อันที่จริงธีโอเป็นแฟนของฉันค่ะ ถ้าคุณลินช์ยืนยันว่าจะไปกับพวกเราตอนที่พาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวเล่น งั้นฉันก็จะพาแฟนไปด้วย ยังไงไปเที่ยวด้วยกันห้าคนก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่”ลูน่าอยากจะใช้วิธีนี้บีบให้เขาล่าถอยไปเองเพราะเธอรู้ดีว่าโจชัวเกลียดธีโอ เขาคงไม่อยากไปเที่ยวกับอีกฝ่ายแน่ ๆแต่คาดไม่ถึงเลยว่า...ในตอนที่คำพูดนั้นหลุดจากปากเธอไป ชายทั้งสองก็พูดพร้อมกันว่า“ได้สิ”“ไม่มีปัญหา”ลูน่าตกตะลึงไปลูน่ามองธีโอที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเธอก็เลื่อนสายตาไปมองโจชัวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคนหนึ่งกำลังยิ้ม ในขณะที่ดวงตาของอีกคนดุดันและไม่พอใจเธออ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่มีสักคำหลุดออกมาหลังจากนั้นพักใหญ่เธอก็ก้มหน้าและเริ่มตักอาหารเข้าปาก“ค่อย ๆ กินนะ”ธ

เช้าวันถัดมา ลูน่าได้รับสายจากโจชัวในทันทีที่ลืมตาตื่นนอน“ยูริรอเธออยู่ที่ชั้นล่าง เราจะไปเมืองซีกันหนึ่งสัปดาห์เก็บของมาด้วยนะ”ลูน่ากดวางสายอย่างขุ่นเคืองในตอนที่เธอวางมือถือลง เธอก็ชำเลืองมองนาฬิกาที่บอกเวลายังไม่เจ็ดโมงเช้าดีเมื่อคืนเขาจัดหนักเธอทั้งคืน แล้วยังมีชีวิตชีวาขนาดนี้ได้ยังไงหลังจากล้างเนื้อล้างตัว ลูน่าก็เดินออกมาจากห้องนอนและเห็นเนลลี่กับนีลยืนอยู่ตรงห้องโถงพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ข้างตัวเมื่อเห็นเธอปรากตัวในห้อง เด็กทั้งสองก็ยิ้มกว้างให้เธอ “เดินทางปลอดภัยนะ!”เธอหัวเราะเมื่อเห็นพวกเขา เธอเดินไปหาและเปิดกระเป๋าดูข้างในมีเสื้อผ้าและของใช้ในชีวิตประจำวันสำหรับเจ็ดวัน ภาพวาดที่ยังวาดไม่เสร็จของเธอถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อยในช่องด้านข้างไม่ต้องคิดเลย เธอรู้ว่าต้องเป็นฝืมือของเนลลี่แน่นอนแม้ว่านีลจะเป็นคนเอาใจใส่ แต่เขาก็ยังเป็นเด็กผู้ชายลูน่ายกมือขึ้นขยี้ผมลูกสาวของเธอ “ขอบคุณนะจ้ะ”เด็กหญิงตัวน้อยเม้มปากอย่างไม่พอใจ “หนูอยากไปด้วย แต่คุณพ่อบอกว่าคุณแม่ไปทำงานก็เลยไม่ให้หนูกับนีลไปด้วย”เมื่อเธอพูดอย่างนั้น นีลก็ถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นจับไหล่แม่ของเ

โจชัวมองอลิซอย่างเฉยชา ไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่ในดวงตาของเขา “ผมมาที่นี่เพื่อทำงาน”“อ๋อ ค่ะ”อลิซไม่ได้ดูผิดหวังใด ๆ เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขาแทน “บังเอิญจัง ฉันเข้าพักที่โรงแรมนี้ด้วยเหมือนกัน ตอนกลับบ้านขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ?”ดวงตาของโจชัวกวาดมองใบหน้าเธอแผ่วเบา “ผมให้รถไปส่งคุณที่บ้านได้”เขามองลูน่า “ไปสิ”จากนั้นเขาก็ยกเท้าเดินจากไปลูน่าขมวดคิ้วและอยากจะตามเขาไป แต่อลิซขวางเธอไว้เธอมองลูน่าแล้วทำเสียงไม่พอใจ “คุณกับโจชัวมากันทั้งอย่างนี้เหรอ...ก็นะ คุณคิดว่าเด็กสองคนจะปลอดภัยถ้าไม่มีใครปกป้องเหรอ?”ลูน่าหันไปมองเธออย่างไร้อารมณ์และหัวเราะ “คุณไม่เห็นเหรอว่าเกิดอะไรกับเฮลีย์ วอลเตอร์?”เธอมองใบหน้าซีดขาวของอลิซ หัวเราะเบา ๆ “โจชัวประกาศหย่ากับคุณแล้ว และคุณก็เลือกจะทำร้ายเด็ก ๆ ในตอนนี้ คุณอยากให้กระบวนการหย่ามันเร็วขึ้นสินะ”พูดจบเธอก็เดินจากไปอย่างคนเท่ ๆเธอรู้ว่าอลิซพยายามจะทำให้เธอโกรธเคืองถ้าเธออยากจะทำร้ายนีลและเนลลี่จริง เธอคงไม่รอจนถึงตอนนี้ขณะยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าโรงแรม อลิซมองแผ่นหลังที่จากไปของลูน่าและหรี่ตาอย่างนางมารร้ายเธอยกมือถือขึ้นมาโทรออก“พวกเข

เสียงตบของเกว็นดังไปทั่วห้องจัดเลี้ยงลูน่าจับหน้าตัวเองด้วยความตกใจและหันไปมองเธอเกว็นกอดอกและพูดอย่างเย็นชาว่า “ใครจะไปคิดว่าเธอจะยังกล้ามาที่นี่ด้วย!”เธอจ้องมองลูน่าอย่างชั่วร้าย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการเย้ยหยันหยิ่งผยอง “ในเมืองบันยัน เธอล่อลวงสามีของคนอื่น ทำลายชีวิตสมรสของเขาจนต้องหย่าแล้วตอนนี้เธอกล้ามาชูคออยู่ที่เมืองซีเนี่ยนะ!”เสียงของเกว็นดังเอะอะจนดึงดูดความสนใจจากทุกคนรอบตัวพวกเขา ผู้คนรุมล้อมพวกเธอโดยสัญชาตญาณเมื่อฝูงชนเพิ่มมากขึ้นเกว็นก็ก้าวร้าวมากขึ้น “แล้วยังกล้ามาที่นี่อีก เธอรู้ไหมว่าอลิซมาจากเมืองซี คนเมืองซีสนับสนุนอลิซย่ะ!”แม้ว่าตระกูลของโจชัวจะมีชื่อเสียงในเมืองบันยัน แต่ในเมืองซีกลับมีคนไม่มากที่รู้จักเขาคนส่วนใหญ่พลาดข่าวเรื่องนี้ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเกว็น ฝูงชนก็คุยเรื่องนี้กันจนเสียงดัง“เธอสวยมาก ใครจะไปคิดว่าเธอเป็นแค่เมียน้อย…”“แล้วเธอยังทำลายชีวิตแต่งงานของพวกเขาอีก คุณภรรยากำลังจะหย่า…”“เธอสมควรโดนตบแล้ว!”…เสียงพึมพำของฝูงชนโดยรอบทำให้ลูน่าขมวดคิ้วแม้ว่าเธอกับเกว็นจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันในโรงเรียนมัธยมปลาย แต่พวกเขาก็ขาดการติดต่อ

ลูน่าขมวดคิ้วและหันกลับไปตามสัญชาตญาณข้างหลังเธอมีชายวัยกลางคนยืนพยุงตัวเองด้วยไม้เท้ากำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกที่แทบไม่ปกปิดข้าง ๆ เขามีโจชัวยืนนิ่งไม่แสดงอารมณ์อยู่ชายวัยกลางคนเป็นคนพูดเขาเป็นผู้กุมบังเหียนของตระกูลวอลเตอร์ เดนนิส วอลเตอร์ พ่อของเฮลีย์เมื่อเห็นลูน่าหันหลังให้ เดนนิสก็พูดอย่างเย็นชา “ตลอดช่วง 50 ปีกว่าที่ผ่านมาทั้งชีวิตของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าทำให้ตระกูลวอลเตอร์เสื่อมเสียเช่นนี้ในงานเลี้ยงที่เราจัด!”ลูน่ายกริมฝีปากขึ้นด้วยรอยยิ้มเธอเงยหน้าขึ้นและพบกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว “คุณวอลเตอร์ คุณเห็นแค่ว่าฉันไม่เคารพตระกูลของคุณ แล้วคุณเห็นไหมว่าครอบครัวของคุณไม่เคารพฉันเลย?”จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่รายชื่อแขกที่เกว็นเคยทำให้เธอขายหน้า “บ่ายวันนี้ คุณหนูวอลเตอร์ถามชื่อของฉันเป็นการส่วนตัว และมอบบัตรเชิญให้ฉัน ฉันมาที่นี่ในฐานะนักออกแบบของลินช์กรุ๊ป แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? ไม่เพียงแต่ชื่อของฉันจะไม่อยู่ในรายชื่อแขก แต่ชื่อของคุณนายลินช์กลับปรากฏในรายชื่อแขก ฉันถูกกล่าวหาว่าพยายามเข้ามาแทนที่คุณนายลินช์ แต่คุณหนูวอลเตอร์บอกฉัน