บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 351 - บทที่ 360

การขอโทษที่ไม่มีความจริงใจนั้นทำให้ลูน่าหัวเราะออกมาหลังจากหายใจเข้าลึก เธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่พ่อบ้านวอลเตอร์ “งั้นคุณก็กำลังบอกว่าคุณรู้แค่ว่าคุณนายลินช์เคยเป็นที่รู้จักกันในชื่อลูน่า กิบสัน และไม่รู้เลยว่ามีผู้หญิงอีกคนที่ชื่อลูน่ามีอยู่บนโลกนี้ใช่ไหม?”พ่อบ้านขมวดคิ้วเล็กน้อยและนิ่งเงียบ“แน่นอนว่าเขาไม่รู้น่ะสิ!” เดนนิสหัวเราะอย่างเย็นชา “ถ้าเขารู้ว่าคุณลูน่าและลูน่า กิบสันเป็นคนละคนกันแล้วจงใจทำเรื่องนี้ นั่นหมายความว่าเขาตั้งใจจะสร้างปัญหาให้คุณน่ะสิ“คุณวอลเตอร์ทำงานเป็นพ่อบ้านของเรามานานกว่า 20 ปี อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าไม่ควรทำอะไรแบบนี้”“อ๋อค่ะ” ลูน่าสูดหายใจเข้าลึกแล้วแอบกดปุ่มบนสร้อยคอของเธอเงียบ ๆหลังจากได้ยินเสียงบี๊บเบา ๆ เธอก็หัวเราะเล็กน้อยและพูดต่อ “ตามที่ผู้อาวุโสวอลเตอร์กล่าวไว้เลยค่ะ ถ้าพ่อบ้านรู้ตั้งแต่แรกว่าฉันกับลูน่า กิบสันเป็นคนละคนกัน นั่นหมายความว่าเขาทำทั้งหมดนี้โดยตั้งใจ ใช่ไหมคะ?”คำพูดของหญิงสาวทำให้พ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านข้างหน้าซีดในทันที เขามองอลิซด้วยความกลัวอลิซหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาลูน่าและจับแขนเธอเบา ๆ “คุณลูน่า คุณจริงจังกับเ

พ่อบ้านไม่ได้ไร้เดียงสา เขามีความคิดเรียบง่ายแบบคนแก่ทั่ว ๆ ไปใบหน้าของพ่อบ้านเศร้าหมองลงเมื่อเขาฟังคำพูดของอลิซ “คุณกิบสัน ผมไม่ได้ทำทั้งหมดนี้เพื่อคุณ ผมทำเพื่อลูกสาวของผม อีวอนน์ต่างหาก! เธอเป็นเพื่อนสนิทกับคุณ และหากคุณไม่มีความสุขเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอก็จะไม่มีความสุขเช่นกัน“ในฐานะพ่อของเธอก็เป็นเรื่องปกติที่ผมไม่อยากให้ลูกสาวของผมเศร้าและคร่ำครวญไปทุกวันหรอก! นอกจากนั้น…”เขาจ้องมองไปที่ลูน่าอย่างชั่วร้ายจากนั้นรอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขา “ผู้หญิงคนนี้ใช้งานเป็นข้ออ้างที่จะอยู่ข้าง ๆ คุณลินช์ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอมีเจตนาไม่ดีต่อเขา! ทำไมผมถึงไม่ควรเปิดเผยการกระทำของผู้หญิงที่จงใจล่อลวงชายที่แต่งงานแล้วเพื่อแสดงให้โลกเห็นว่าเธอชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ขนาดไหนล่ะ”ความเกลียดชังในดวงตาของเขาในขณะที่จ้องมองลูน่าและถ่มถุยคำพูดเหล่านั้นออกมาเกินกว่าความเกลียดชังที่จะมีต่อเมียน้อยลูน่าหรี่ตาลงเล็กน้อยครู่ต่อมา ริมฝีปากของเธอก็กระตุกเป็นรอยยิ้มขณะที่เธอหัวเราะอย่างเย็นชา “พ่อบ้านอาวุโสใส่ใจครอบครัววอลเตอร์มากเลยนะคะ! คนที่อยู่วงในรู้ว่าคุณนายลินช์เป็นเพื่อนของลูกสาวของคุ

งานเลี้ยงดำเนินไปจนดึกดื่นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของโจชัวในเมืองซี แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพวกเขาถึงให้การต้อนรับและกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ทุกคนต่อแถวเพื่อชนแก้วกับเขา และเขาก็ดื่มไปเรื่อย ๆ...ในที่สุดเขาก็เกือบจะหมดสติ และเอาแต่พูดชื่อของลูน่า กิบสันอย่างไม่หยุดหย่อนจนลูคัสมาลากเขากลับไปที่โรงแรม“ฉันจะดูแลเขาเองค่ะ” ลูคัสลากเขาเข้าไปในห้องโดยอลิซพูดเบา ๆ ตามหลังเขา “วันนี้คุณทำงานหนักมากเลย ขอบคุณนะคะ”ลูคัสวางโจชัวที่กำลังเมามายลงบนเตียงเบา ๆ ลูคัสขมวดคิ้ว “คุณผู้หญิง ทำไมไม่ให้ผมดูแลคุณลินช์แทนล่ะครับ หกปีที่คุณไม่อยู่ ผมเป็นคนดูแลเขาทุกครั้งที่เขาเมา คุณไม่ต้องห่วงและควรพักผ่อนด้วยเช่นกันนะครับ”เขายืนขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำและตั้งใจจะเช็ดตัวให้โจชัวทันทีที่เขาเปิดก๊อกน้ำ ก็มีมือมาคว้าแขนของเขาไว้อลิซยิ้มเบา ๆ แล้วมองเขา “ฉันทำเองค่ะ คุณไม่เห็นเรื่องคืนนี้เหรอคะ เขากับฉันเพิ่งคืนดีกัน และฉันต้องการทำหน้าที่ในฐานะภรรยาให้สำเร็จ นอกจากนั้น…”เธอบุ้ยหน้าไปทางประตู “คุณได้ยินเขาพูดแล้วนี่คะ เขาเอาแต่เรียกหาฉัน ด้วยชื่อเก่าของฉัน”ลูคัสนิ่งไป แต่ในที่สุดก็ถอนห

โจชัวกอดลูน่าไว้เป็นเวลานานเขาเกือบจะหลับไปบนเตียงเธอโดยมีเธออยู่ในอ้อมแขน แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องตัวเอง หลังจากนอนลงได้สักพักเขาก็ลุกขึ้นยืนตัวสั่นไปมาและตั้งใจจะกลับห้องลูน่าเหลือบมองเท้าที่ไม่มั่นคงของเขาและรู้สึกได้ว่าใจอ่อนลงเธอสูดหายใจเข้าลึกพยุงเขาไว้บนไหล่ของเธอแล้วเดินช้า ๆ ออกจากห้อง ประตูห้องข้าง ๆ เธอยังคงเปิดอยู่ลูน่าถอนหายใจ บางทีเขาคงจะลืมปิดตอนออกมาเธอช่วยพาเขาเข้าไปในห้อง ปิดประตู แล้วหันไปหยิบน้ำหนึ่งแก้วให้เขา จากอาการของเขา เขาคงเข้าไปในห้องของเธอเพราะเขาหาน้ำในห้องของตัวเองไม่เจอ เธอวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ เธอห่มผ้าให้เขาแล้วหันหลังจะจากไปแต่ก่อนที่เธอจะไปได้ไกล เขาก็ดึงเธอกลับมาอีกครั้งชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ และกดเธอไว้ข้างใต้เขา “ที่รัก ตอนนี้คุณอยู่บ้านกับผมแล้ว คุณกำลังจะไปไหนอีกล่ะ?”ลูน่าตัวแข็งทื่อ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ เขาก็พรมจูบลงมาบนใบหน้าของเธอเสียก่อน…หลังจากออกจากห้องควบคุมกล้องวงจรปิด อลิซก็รีบไปที่ห้องของลูน่าพร้อมกับลูกน้องของเธอ เธอเคาะประตูอย่างคนคลั่ง“ลูน่า ออกมา! ลูน่า! เธอไม่ได้พูดหรือไงว่าไม่อยากเป

แต่เดิมแผนการวันนี้ของลูน่าและโจชัวคือการไปเยี่ยมบริษัทเครื่องประดับหลาย ๆ แห่งเพื่อทำการสำรวจเวลาที่ตกลงกันไว้คือ 9 โมงเช้า แต่จนเลยเวลา 10 โมงไปแล้ว ก็ยังไม่มีสัญญาณความเคลื่อนไหวจากโจชัวขณะที่นั่งอยู่ในห้องของเธอ ลูน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งและสงสัยว่าเธอควรเข้าไปถามเขาหรือเปล่า ถ้าพวกเขาจะไม่ออกไปเธอก็จะได้ไม่ต้องรออีกต่อไป“โจชัว ขอบคุณนะคะที่วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉัน แต่ตอนนี้ไม่เจ็บมากแล้วค่ะ” ขณะที่เธอเดินไปที่ประตูห้องของพวกเขาและก่อนที่เธอจะได้เคาะประตู เสียงคร่ำครวญอันแผ่วเบาของอลิซก็ลอยออกมาจากในห้อง “คุณไม่ได้มาทำธุระที่เมืองซีหรอกเหรอคะ คุณควรจะไปได้แล้วนะ”“ไม่ ผมยกเลิกแล้ว” เสียงทุ้มลึกของชายคนนั้นฟังดูอ่อนโยนอย่างยิ่ง “เจ็บตรงไหนอีกไหม ผมจะนวดให้คุณ”“ตรงนี้ค่ะ จุดนี้ยังปวดอยู่เลย ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณเลย…”“โอเค ผมจะนวดให้คุณนะ”...เสียงหนึ่งฟังดูนุ่มนวล อ่อนโยนและคร่ำครวญเล็กน้อยราวกับเรียกร้องความสนใจ ส่วนอีกเสียงหนึ่งมีความลึกซึ้งและเอาใจใส่พร้อมด้วยความรักและความเสน่หาที่ดังก้องอยู่ในน้ำเสียงของเขามือของลูน่าที่กำลังจะเคาะประตูหยุดชะงักกลางอากาศ ไม่นานเธอ