บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 151 - บทที่ 160

ทันทีที่คำนั้นหลุดออกมาจากปากเขา ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันทีทุกสายตาขยับมองไปมาระหว่างลูน่าและโจชัวอย่างพูดไม่ออกความหมายเบื้องหลังคำพูดนั้นชัดเจน ลูน่าเพิ่งพูดไปว่าผู้ชายที่เธอนอนด้วยคนล่าสุดทั้งน่าเกลียด สกปรก และป่วย แล้วจู่ ๆ โจชัวก็ถามขึ้นแทบจะในทันทีว่าเขาป่วยเป็นโรคอะไร...ผู้อำนวยการวิลสันเดินถอยหลังด้วยความตกใจ “คุณลินช์ คุณ...คุณต้องล้อเล่นแน่ ๆ ใช่ไหม”ทุกคนในเมืองบันยันต่างก็รู้กันว่าโจชัว ลินช์ เป็นคนไม่มีมลทินและเป็นคนซื่อสัตย์เที่ยงตรงต่อภรรยาเก่าเขาที่ชื่อลูน่า กิบสันตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่เคยไปร่วมงานเลี้ยงกินดื่มที่มีผู้หญิงอยู่เลย เพราะเขากลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด หลังจากที่เธอจากไป เขาก็เอาแต่เมาเหล้าจนเลือดออกในกระเพาะอาหาร ทั้งยังปกป้องน้องสาวของเธอด้วยการหมั้นกับออร่าอยู่หลายปีที่งานเลี้ยงวันเกิดเมื่อสองวันก่อน เขายังประกาศด้วยว่าเขาพบว่าลูน่า กิบสันยังไม่ตาย เพราะอย่างนั้นเขาจึงยกเลิกการหมั้นกับออร่าและต้องการตามหาลูน่า กิบสันผ่านมาไม่กี่วัน ทั่วทั้งอินเทอร์เน็ตต่างก็พูดถึงความรักอันลึกซึ้งและจงรักภักดีที่เขามีให้ภรรยาเก่า แต่จู่ ๆ ผู้ชายคนนี

ความโกรธของลูน่ายังคงแผดเผาอยู่ในท้องขณะที่เธอก้าวออกจากรถแท็กซี่ เธอบังเอิญเห็นนีลนั่งอยู่ใกล้แปลงดอกไม้ตรงทางเข้าบริเวณบ้านพักของพวกเขา และดูเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เธอขมวดคิ้วขณะเดินเข้าไปหาเขา “ทำไมลูกไม่อยู่ในบ้านล่ะ?”เด็กชายตัวน้อยยักไหล่ “แม่ทูนหัวกับแฟนของเธอกำลังจู๋จี๋กันอยู่ ผมไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ”พูดจบเธอก็มองลูน่าเงียบ ๆ “คุณแม่ครับ คุณแม่อยากจะขึ้นไปเป็นก้างขวางคอเหรอครับ?”ลูน่านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกระแอมไอ “พวกเขาอยู่แบบนั้นกันมานานแค่ไหนแล้ว”“ประมาณครึ่งชั่วโมง”นีลถอนหายใจ “แม่ครับ แม่คิดว่าคืนนี้เราจะได้นอนที่บ้านของแม่ทูนหัวเหรอครับ? เมื่อกี้ที่ผมเห็นเธอร้องไห้ในอ้อมกอดของแฟนเธอแล้วพวกเขาก็หัวเราพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วยกันด้วย”เขาขยับตัวเป็นท่าที่สบายขึ้นและแกว่งขาไปมากลางอากาศ “ผู้ใหญ่ที่คบหากันอารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ?”ลูน่ากลอกตาใส่เขา “ลูกไม่เข้าใจหรอก”แอนน์กับจอห์นเพิ่งคบหากันและเกือบจะเลิกกัน แต่ตอนนี้ปัญหาความเข้าใจผิดนั้นได้คลี่คลายลงแล้ว คู่รักจึงมีความอ่อนไหวทางอารมณ์มาก และลูน่าก็เข้าใจเรื่องนั้นได้ดีเฮ้อ...ลูน่านึกถึ

“ผมจะไปเปิดประตู” นีลขมวดคิ้ววางช้อนส้อม ร่างเล็ก ๆ ของเขากระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ประตู“ใครครับ?”“หนูเอง” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กหญิงดังมาจากข้างนอก “นีล นี่หนูเอง เนลลี่! หนูไปบ้านแม่ทูนหัวมา เธอบอกว่าทั้งสองคนไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืน หนูเลยมาที่นี่ ไม่คิดเลยว่าพี่กับแม่จะมาอยู่ที่นี่! เร็ว เปิดประตูให้หน่อย!”เมื่อได้ยินเสียงของน้องสาวนีลก็ตื่นเต้น เขารีบเปิดประตูในทันทีและอ้าแขนออก “เนลลี่!”ข้างนอกมีเนลลี่ที่แต่งกายด้วยชุดสไตล์เจ้าหญิงยืนอยู่กับลิลลี่ เธอเห็นพี่ชายที่อ้าแขนออกมาหาเธอ แต่เธอไม่ได้กอดเขาเธอทำจมูกฟุดฟิด “กลิ่นของอร่อย!”เด็กหญิงตัวน้อยเดินผ่านนีลเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ “กำลังกินอาหารเช้ากันอยู่เหรอ? เตรียมให้หนูด้วยได้ไหม?”“ไม่ล่ะ” นีลกลับมาที่โต๊ะรับประทานอาหารด้วยหน้าบูดบึ้งและนั่งลงเพื่อรับประทานอาหารเช้าต่อเด็กหญิงตัวน้อยนั่งลงอย่างน่าสงสารที่อีกด้านของโต๊ะอาหารโดยเอามือเท้าคางไว้ ดวงตาคู่โตและใสแจ๋วคู่หนึ่งจ้องไปที่อาหารเช้าของนีลโดยไม่กะพริบ “คงจะอร่อยใช่ไหม?”นีลและลูน่ามองกันและกันอย่างช่วยไม่ได้เวลาต่อมาเด็กชายตัวเล็กก็เดินไปที่ครัวแล้วนำจานมาแบ่

หลังจากวางสายพวกเขาก็ไปส่งนีลที่โรงเรียนอนุบาล ส่วนลิลลี่พาเนลลี่กลับไปยังบลูเบย์วิลล่าขณะยืนอยู่ข้างทาง เธอมองรถของเนลลี่ขับห่างออกไป เธอค่อย ๆ หายใจออกก่อนจะโบกมือเรียกแท็กซี่ “ไปโรงพยาบาลเซาท์ซิตี้ค่ะ”ลูน่าไม่สนใจโจชัวนัก แต่เธอจะไม่สนใจนาตาชาไม่ได้แม้ว่านาตาชาจะเข้าใจผิดเธอเหมือนคนอื่น ๆ แต่เธอจะทำเป็นไม่รู้แล้วไม่ไปเยี่ยมไม่ได้ยังไงนาตาชาก็เป็นคนให้ชีวิตเธอ ครั้งหนึ่งนาตาชาเคยเป็นคนสนิทที่สุดของเธอ และใกล้ชิดกว่าออร่าด้วยซ้ำ แต่...ด้วยคำพูดชวนเข้าใจผิดของออร่า ยิ่งนานวันเธอก็ยิ่งห่างจากครอบครัวของตัวเอง จนกระทั่งเธอเสียพวกเขาไป เธอจึงได้รู้ว่าเธอโง่เง่ามากแค่ไหนนาตาชาสุขภาพดีมาตลอด แต่การที่เธอเข้าโรงพยาบาลแบบกะทันหันแบบนี้ เธอเดาว่าคงจะเกี่ยวข้องกับออร่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีทางเก็บไว้เป็นความลับได้แน่การที่อยู่ ๆ ออร่าก็ถูกส่งตัวไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ด้วยความคิดระแวดระวังของเธอเธอจะต้องรู้แน่ ๆ ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในฐานะสมาชิกครอบครัวของออร่าเป็นเรื่องยากถ้าเธอตั้งใจจะสืบหาจริง ๆ ว่าในงานเลี้ยงคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยังไงเสีย ถึงโจชัวจะมีอำนาจมากล้

ความกดอากาศภายในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาลลดลงเป็นอย่างมากดวงตาเย็นชาสีเข้มของโจชัวมองลูน่าที่ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าลูคัสรู้ว่าประโยคถัดมาของบทสนทนาไม่เหมาะกับสายตาของเขา ดังนั้นเขาจึงหันหลังและจากไปโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูข้างหลังตัวเองเมื่อประตูปิดลง โจชัวและลูน่าก็ถูกทิ้งให้อยู่ในสถานที่ปิดอย่างห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล บรรยากาศเงียบไปยกเว้นเพียงเสียงของผู้ประกาศข่าวกำลังอ่านข่าวในเมืองบันยันผ่านหน้าจอโทรทัศน์ทั้งสองมองหน้ากันอยู่นานก่อนสุดท้ายโจชัวจะนั่งพิงหัวเตียงด้วยดวงตาเย็นชาและห่างเหิน “เธอมาที่นี่ตั้งแต่เช้าและจงใจพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนเธอจะผิดหวังมากใช่ไหม?”ทั้งร่างของลูน่าสั่นเทิ้มไปเล็กน้อยเธอหัวเราะเบา ๆ “อย่างแรกนะคะคุณลินช์ ฉันไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมคุณ ลูคัสเข้าใจผิดไปเองและลากฉันมาที่นี่ อย่างที่สอง ฉันผิดหวังกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมากจริง ๆ ในฐานะที่คุณเป็นผู้ชาย ฉันไม่ชอบการยอมแพ้หลังจากผ่านมาครึ่งทางแล้ว และอย่างสุดท้าย...”เธอมองเขาด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่งบนใบหน้าที่งดงามของเธอ “ถ้าคุณพร้อมจะสานต่อ ฉันก็รออยู่เสมอ ยังไงเราก็เค