บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

“ฉันไม่ใช่คนจากเมืองบันยัน แล้วฉันก็ไม่รู้จักใครนอกจากคุณกับตระกูลลินช์...” ลูน่าพยายามประท้วงแต่ก่อนที่ลูน่าจะได้พูดจบ นาตาชาก็ยัดบัตรอีกใบใส่ในมือเธอและพูดว่า “เอาใบนี้ไปด้วย...มีเงินในบัตรใบนี้เยอะมากเหมือนกัน คุณเอาไปทั้งสองใบเลยก็ได้ ตราบเท่าที่คุณจะช่วยฉันตามหาหลักฐานมายืนยันว่าออร่าโดนใส่ร้าย”ลูน่าลดสายตาลงเพื่อดูบัตรสองใบที่นาตาชามอบให้เธอ เธอจำบัตรทั้งสองใบนี้ได้ ใบหนึ่งเป็นบัญชีส่วนตัวของนาตาชาซึ่งมีเงินออมทั้งชีวิตของนาตาชาอยู่ ซึ่งลูน่าเองก็เป็นคนช่วยนาตาชาจัดทำบัญชี แต่อีกใบหนึ่งเป็นบัตรที่เธอให้นาตาชาก่อนที่เธอจะแต่งงานกับโจชัว ใบนี้มีเงินออมและทรัพย์สินทั้งหมดของลูน่าอยู่ ในเวลานั้น ลูน่ารู้ว่าพ่อแม่ของเธอเลี้ยงดูเธอจนโตมาอย่างยากลำบากแค่ไหน แต่เธอกลับแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อย เธอจึงไม่รู้ว่าจะตอบแทนพวกเขาอย่างไร เธอจึงสะสมเงินออมทั้งหมดเข้าบัญชีและตัดสินใจมอบเป็นของขวัญให้กับแม่ของเธอลูน่าไม่รู้เลยว่าหลายปีต่อมา บัตรใบนี้จะหวนกลับมาหาเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในโชคชะตาที่พลิกผันของเธอ วันหนึ่งเธอจะได้ยืนอยู่ต่อหน้าแม่ของเธอด้วยรูปลักษณ์และตัวตนใหม่ และแม่ของเธอจะ

ไนเจลนึกถึงตอนที่ลูน่าตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึก ทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นเขาจะลุกขึ้นไปกอดเธอไว้และพยายามปลอบเธอแม่ของเขาต้องผ่านอะไรมามากมายเพื่อที่จะให้พวกเขาทั้งสามคนได้ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ เธอผ่านความยากลำบากในการเปลี่ยนรูปลักษณ์และปรับตัวให้เข้ากับตัวตนใหม่ ทั้งหมดนี้เธอจึงสามารถเริ่มใช้ชีวิตใหม่ได้ แต่เพราะเขาและเนลลี่ เธอเลยต้องเข้าไปใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง ชายคนที่นำเรื่องทั้งหมดนี้มาสู่เธอ“คุณแม่ครับ” ไนเจลเงียบไปและสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่ในที่สุดเขาจะพูดว่า “ผมรักแม่นะครับ”เขาจะไม่พูดอะไรที่ทำให้เธอผิดหวังอีก ลูน่าไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยินคำสารภาพอันจริงใจจากลูกชายที่ปกติเป็นคนขี้อายและสุขุมของเธอ เธอหัวเราะเบา ๆ เป็นการตอบรับ “แม่รู้จ้ะ ลูกทั้งสามคนคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นกับแม่เลยล่ะ และแม่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกอยู่เคียงข้างแม่ไปตลอดนะ” พูดจบเธอก็วางสายและทิ้งตัวลงบนโซฟา เธอเหม่อมองเพดานพลางตกอยู่ในห้วงความคิด โจชัว ลินช์...คุณมีลูกไม้อะไรอีกนะ? ...ลูน่ายังคงอยู่ในท่าเดิมบนโซฟาจนถึงเย็น เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปรับนีลที่โรงเรียนอนุบาล เธอก็รีบล

ครูโรงเรียนอนุบาลตกใจกับท่าทีปุบปับของลูน่า เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนเธอจะค่อย ๆ ชี้ไปที่ห้องพยาบาล “เมื่อกี้เนลลี่ได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้นีลก็เลยไปห้องพยาบาลเป็นเพื่อนเธอค่ะ”ทันทีที่เธอพูดจบโจชัวก็รีบเดินไปยังทางที่คุณครูคนนั้นชี้ไป ลูน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตามหลังเขาไป ผู้ใหญ่สองคนรีบปรี่ไปยังห้องพยาบาลด้วยความตื่นตระหนกภายในห้องพยาบาล นีลถามว่า “เธอชอบรสไหนมากกว่ากัน ดั้งเดิมหรือว่ากระเทียม” เขานั่งอยู่บนเตียงสำหรับตรวจคนไข้ขณะที่เคี้ยวน่องไก่ไปด้วย“อร่อยทั้งสองรสเลย!” เนลลี่ตอบด้วยอาหารเต็มปาก เธอกำน่องไก่ไว้ข้างละน่อง“โอเค งั้นพรุ่งนี้เราแอบออกไปสั่งมาอีกนะ” นีลยิ้มกว้าง เขาเอื้อมมือเปื้อนน้ำมันออกไปหยิกแก้มเนลลี่ “พรุ่งนี้ ฉันจะแกล้งบาดเจ็บแล้วเธอก็มาเป็นเพื่อนฉันที่ห้องพยาบาลนะ”“ได้เลย!” เนลลี่พยักหน้าอย่างมีความสุข เธอชะงักไปครู่หนึ่งราวกับนึกอะไรออก “นีล คุณแม่ไม่เคยให้เรากินไก่ทอดเลยนะ แม่บอกว่ามันเป็นอาหารขยะ วันนี้เป็นวันแรกที่หนูได้ลองกินอาหารขยะ แล้วมันก็อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย!” เธอร้องบอกนีลเลิกคิ้วเห็นด้วย “ใช่ อร่อยเนอะ! แต่ไนเจลก็บอกว่าไก่ทอดไม่ดีต่

เมื่อโจชัว ลูน่า นีลและเนลลี่ออกมาจากโรงเรียนอนุบาล กลุ่มผู้ปกครองที่รออยู่ข้างนอกก็แยกย้ายกันไปแล้วลูคัสยืนรออยู่ข้างนอกตามคำสั่ง เขาตัวแข็งไปเพราะความตกใจที่เห็นสองผู้ใหญ่ สองเด็กออกมาจากตึก‘ทำไมโจชัวอยู่กับลูน่าอีกแล้ว? พวกเขาเพิ่งแยกกันเมื่อคืนแล้วก็เพิ่งทะเลาะกันไปเมื่อเช้าด้วยซ้ำ’ ลูคัสคิดกับตัวเองและรู้สึกสับสนกับภาพที่เห็น เขายังนึกภาพใบหน้าจริงจังของโจชัวตอนที่เขากลับไปห้องพักผู้ป่วยเมื่อเช้านี้อยู่เลย นี่พวกเขาคืนดีกันในไม่กี่ชั่วโมงงั้นเหรอ?โจชัวอุ้มเนลลี่ไว้ในอ้อมแขนและสไลด์ตัวเองเข้าไปยังที่นั่งด้านหลังนีลที่ดูเหมือนจะพยายามเลี่ยงโจชัวเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็วแล้วนั่งข้างหน้าลูน่าชะงัก แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็เปิดประตูรถและนั่งลงที่เบาะหลังโดยที่โจชัวนั่งอยู่ฝั่งซ้ายในขณะที่ลูน่านั่งอยู่ฝั่งขวาโดยมีเนลลี่คั่นกลางระหว่างพวกเขา“ขอบคุณนะคะคุณพ่อ!” เนลลี่มองพ่อของเธอด้วยความหวาดหวั่นในแววตา “หนูคงไม่พูดโกหกถ้ารู้ว่าคุณพ่อจะอนุญาตให้หนูกินไก่ทอด!”โจชัวหรี่ตามองเธอและจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้กับมือใหญ่ของเขา “ต่อไปอยากได้อะไรก็บอกพ่อได้เลย ไม่ต้อง

“ลิลลี่บอกว่าคุณรอมาเป็นชั่วโมงแล้ว” โจชัวถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกและส่งให้คนรับใช้ เขาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วพาดแขนไว้บนพนักพิงอย่างสง่างาม “มีเรื่องอยากคุยกับผมเหรอ?”“ใช่” เอเดรียนตอบ เขามองลูน่าและยิ้ม “แต่เราค่อยคุยกันทีหลังก็ได้”“ครั้งหน้าผมอาจจะไม่อยากฟังแล้วก็ได้” โจชัวพูดแล้วขยับขาไขว่ห้าง “บอกผมมาเลยสิ”โจชัวไม่ได้สนิทสนมอะไรกับพ่อของตัวเองอยู่แล้ว พวกเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น วิธีการที่เขาพูดกับพ่อของตัวเองในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากการที่เขาคุยกับลูกน้องของตัวเองนัก เอเดรียนไม่คิดว่าโจชัวจะทำตัวแบบนี้ ลูกชายของเขาไม่เคยแสดงความเคารพใด ๆ ต่อเขาด้วยซ้ำ เอเดรียนยังคงเงียบไปหลายวินาทีก่อนจะยิ้มบาง ๆ “ก็ได้ ฉันพูดเลยก็แล้วกัน”เขามองลูน่าและกระแอม “เรื่องคุณลูน่า ฉันมั่นใจว่าแกรู้ว่าฉันเป็นนักออกแบบเครื่องประดับ ส่วนเนลลี่ก็มีพรสวรรค์ด้านการออกแบบเครื่องประดับเหมือนกับฉัน แต่ฉันกำลังจะออกจากเมืองไปจัดการบางเรื่องสักสองสามวัน แล้วฉันก็ไม่อยากให้พรสวรรค์ของเนลลี่สูญเปล่า ฉันไม่คิดว่าจะมีใครในเมืองบันยันที่มีคุณสมบัติเหมาะกับการสอนเนลลี่ นอกจาก...”เอเดรียนชี้