บทที่ 156

เนลลี่เม้มริมฝีปากของเธอ “แม่คะ ผ่านไปนานแล้วตั้งแต่คุณพ่อช่วยชีวิตคุณแม่จากไฟไหม้ใช่ไหมคะ? บาดแผลของเขาหายดีนานแล้วใช่ไหมคะ? แผลเก่าเขาคงไม่ได้รับบาดเจ็บง่าย ๆ จนถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาลใช่ไหมคะ?”

ขณะที่พูดคำเหล่านี้เด็กหญิงตัวน้อยก็มองสีหน้าของลูน่าผ่านหางตาของเธอ “หนูคิดว่าที่พวกคนรับใช้จงใจพูดแบบนี้ก็เพื่อหาข้ออ้างให้คุณพ่อที่ไม่ได้มากินข้าวกับหนู”

ลูน่าขมวดคิ้วขณะที่วางจานที่ว่างเปล่าของเธอลงบนโต๊ะ “คงจะอย่างนั้นจ้ะ”

จากนั้นเธอก็บิดขี้เกียจหมุนตัวแล้วนั่งลงบนโซฟาเพื่อดูโทรศัพท์ ดูเหมือนว่าข่าวที่โจชัวเข้าโรงพยาบาลจะไม่ได้มีผลกับเธอเท่าไหร่นัก

เนลลี่ขมวดคิ้วขณะกัดริมฝีปากของเธอเงียบ ๆ

ความจริงแล้วเธอไม่ได้มาหาพวกเขาเพื่อมากินข้าวที่บ้าน แต่เธอคิดว่าคุณแม่จะกังวลถ้าได้รู้ว่าคุณพ่อเข้าโรงพยาบาล เพราะทุกครั้งที่คุณพ่อเข้าโรงพยาบาล คุณแม่ก็จะเป็นห่วงเอามาก ๆ

ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ว่า...

“กินต่อเถอะ” นีลมองน้องสาวของเขาอย่างไม่ใส่ใจ “อย่าเอาความเป็นผู้ใหญ่ในตัวของเธอไปยุ่งกับเรื่องของพวกผู้ใหญ่เลย”

เนลลี่กัดริมฝีปากก่อนจะก้มหน้าลงอย่างผิดหวังและกินอาหารเช้าของเธอต่อ หลังจากนั้