บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ฉันแค่ชอบเนลลี่”“แค่ชอบเหรอ?” คุณย่าลินช์กล่าวเสียงต่ำอย่างเย็นชา “คงชอบพ่อมากกว่ามั้ง! ตอนที่ฉันไม่รู้ว่ามีเนลลี่อยู่ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอชักจูงเก่งขนาดไหน เธอใช้ความรักและความผูกพันของเนลลี่มาอาศัยอยู่ในบลูเบย์วิลล่าอย่างหน้าไม่อาย เธอปลอบเนลลี่ไปด้วย อ่อยโจชัวไปด้วยน่ะสิ ถึงเธอจะมีหน้าสวย ๆ แต่จิตใจโสมมสิ้นดี!”ลูน่าคิดไว้แล้วว่าคุณย่าลินช์จะต้องพูดอย่างนั้น เธอหัวเราะเบา ๆ “คุณย่าลินช์ การคาดเดาของคุณย่าค่อนข้างมีตรรกะนะคะ แต่น่าเสียดายที่มันผิดหมดเลย”จากนั้นสายตาของลูน่าก็สะดุดเข้ากับสร้อยคอของคุณย่าลินช์ “คุณกิบสันมอบของขวัญให้คุณอีกแล้วเหรอคะ?”สร้อยคอครั้งนี้ก็มาจากชุดเดียวกันกับครั้งก่อน และแน่นอนว่าเป็นของปลอมอย่างไม่ต้องสงสัยคุณย่าลินช์กลอกตาอย่างเย็นชาใส่ลูน่า “ออร่าให้ฉันมา หล่อนตาถึงเรื่องพวกนี้มากกว่าเธอ! และที่สำคัญ ออร่าเป็นน้าแท้ ๆ ของเนลลี่ด้วย! เธอเอาชนะเรื่องนี้ไม่ได้หรอก! ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างเธอกับออร่า ฉันก็ต้องเลือกออร่าเป็นหลานสะใภ้โดยไม่ลังเลใจแน่!”จากนั้นคุณย่าลินช์ก็ครางเสียงทุ้มต่ำ “สำหรับเธอ เธอควรรู้จักที่ต่ำที่สูง ที่เธอไปบลูเบย์วิลล่าก็เพื่อจง

นีลอายุเพียงหกขวบ แต่เขาพูดจาราวกับคนอายุ 26 ปีลูน่าถอนหายใจแผ่วเบาและตอบกลับ ‘แม่ตัดสินใจจะออกจากบลูเบย์วิลล่า หลังจากงานวันเกิดคุณย่าลินช์นะ’‘จะทิ้งเนลลี่ไว้คนเดียวเหรอครับ’‘ใช่’‘งั้นเราต้องจัดการกับออร่า กิบสันก่อน’นีลรีบตอบกลับไปว่า ‘ผมให้แซครวบรวมหลักฐานสำคัญ ถึงคนเลวนั่นจะไม่ทำอะไร แต่ผมจะเอาหลักฐานพวกนี้ไปให้ตำรวจ ออร่าต้องติดคุกอย่างน้อยสองถึงสามปี’ลูน่าถอนหายใจ ลูกชายของเธอเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจทุกอย่างมาเสมอ ‘ช่วงสองสามวันนี้ลูกต้องปลอบเนลลี่ เธอไม่อยากให้แม่ไป ในเมื่อลูกเป็นคนแนะนำให้เธอกลับไปหาโจชัว ลูกก็ควรรับผิดชอบเรื่องนี้’นีลเงียบอยู่นานก่อนที่สุดท้ายเขาจะพูดว่าแอนน์กลับบ้านมาแล้วเพื่อยุติบทสนทนาหลังจากผ่านไปนาน โทรศัพท์ของลูน่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความจากไนเจล‘แม่ครับ ผมจะจัดการเรื่องเนลลี่เอง ยังไงเธอก็ฟังผมมากที่สุด แม่จัดการเรื่องออร่ากับนีลไปเถอะครับ’ไนเจลแทบจะไม่เคยส่งข้อความหาลูน่าเลย เมื่อเห็นข้อความเธอก็ถอนหายใจออกมา‘ขอบคุณนะ’‘ไม่เป็นไรครับ’ไนเจลถอนหายใจ‘แม่ครับ ผมไม่สนใจหรอกว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกกี่ปี แต่ผมเป็นห่วงแม่นะ แล

เมื่อเปิดไปยังภาพถัดไปก็เป็นรูปภาพและวิดีโอของเหตุการณ์อุบัติเหตุที่สวนสนุก โดยมีออร่าอยู่ในทุกรูปคิ้วของโจชัวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยพลางความตกใจเล็ก ๆ ฉายวาบในแววตาเขา “นายเป็นคนรวบรวมรูปพวกนี้มาเองเหรอ?” นีลเป็นแค่เด็กอายุหกขวบเด็กธรรมดาในวัยนี้ยังร้องไห้ด้วยความโกรธเกรี้ยวในโรงเรียนอนุบาลอยู่เลย แต่เด็กคนนี้กลับสามารถแสดงความต้องการออกมาได้อย่างชัดเจน ทั้งยังสามารถรวบรวมหลักฐานมามากขนาดนี้เลยเหรอแม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังทำการสืบได้ไม่ถึงขนาดนี้ แล้วเด็กอายุเพียงเท่านี้ทำถึงขนาดนี้ได้อย่างไร“แซคกับยูริช่วยผมครับ แต่พวกเขาก็มีข้อจำกัด เลยได้มามากเท่านี้”นีลมองโจชัวออกจนเกือบทะลุปรุโปร่ง เขายักไหล่อย่างใจเย็น “ถ้าแค่ผมคนเดียว คงหาหลักฐานไม่ได้มากขนาดนี้แน่ แต่...”นีลมองโจชัวด้วยดวงตาเรียวที่หรี่ลง “ผมเป็นแค่เด็ก และแซคกับยูริก็เป็นแค่บอดีการ์ด พวกเราสามคนทำได้มากก็เท่านี้ ผมเชื่อว่าถ้าคุณลินช์สืบเรื่องนี้จริง ๆ ก็คงจะรู้ว่าใครเป็นคนร้ายตัวจริง เหตุการณ์ชิงช้าสวรรค์ผ่านมาก็ตั้งนานแล้ว แต่คุณก็ยังทำอะไรไม่ได้ เท่านี้ก็น่าตกใจมากแล้วนะครับ”นีลยิ้มเย้ยหยัน “ความจริงแล้วคุณลินช์ไม่ได

เรื่องที่ชวนสับสนคือออร่าหายเข้ากลีบเมฆไปตั้งแต่หลายวันก่อน และไม่มีข่าวคราวของเธอออกมาเลยข่าวบอกว่าออร่าไม่สบาย ดังนั้นเธอจึงเลื่อนงานที่นัดหมายไว้ไปและพักผ่อนอยู่บ้านเธอไม่เข้าร่วมงานมอบรางวัลที่เธอให้ความสำคัญที่สุดด้วยซ้ำข่าวจากคนของมัลคอล์มคือออร่าอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน และมีคนของโจชัวคอยปกป้องเธออยู่ลูน่ามึนงงไปชั่วครู่เมื่อได้ยินข่าวนี้ คนของโจชัวคอยปกป้องออร่าเหรอ ทำไมล่ะ พวกเขากลัวว่าจะมีใครทำอะไรพวกเขาเหรอ?ขอร้องล่ะ นี่มันดูเหมือนกับว่าไม่ได้มีแค่ออร่าที่ทำเรื่องนี้คนเดียวเมื่อคิดอย่างนั้น ลูน่าก็ยิ้มขมขื่นออกมา แล้วความขมขื่นนั้นก็กลายเป็นความเย้ยหยันดูเหมือนว่าโจชัวจะดูแลคนที่เขาชอบอย่างใส่ใจแม้ว่าออร่าจะพยายามฆ่าลูกสาวของเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงออร่า ยิ่งไปกว่านั้นเขายังยกเลิกงานของเธอและส่งคนไปปกป้องเธอด้วยพฤติกรรมของเขาสมกับเป็นชายที่เคยฆ่าเธอเพื่อปกป้องออร่าใช่สิ พวกเขาจะไม่เหมือนกับเมื่อหกปีก่อนได้ยังไง ทำไมเธอต้องแปลกใจอีกล่ะ “ลูน่า”จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องพักคนไข้ ลูน่ารีบเก็บมือถือของเธอลงและเงยหน้าขึ้นทันทีลูคัสยืนอยู่

นาตาชาก้มลงมอง “เนลลี่เป็นลูกของลูกสาวคนโตของฉัน ฉันไม่รู้หรอกว่าลูกสาวคนโตของฉันยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า แต่ฉันอยากใช้เวลากับหลานจะได้ไหม?”ลูน่าเม้มปาก “ค่ะ” เธอควรจะปฏิเสธ แต่เธอไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นกับแม่ของตัวเอง“ทำไมแม่ต้องคุยกับเธอด้วย?” ออร่ากลอกตา “เธอเป็นแค่คนรับใช้ และแม่เป็นยายนะ ทำไมต้องขออนุญาตพาหลานตัวเองไปกินข้าวด้วย?”นาตาชาหันหลังไปมองด้วยสายตาขุ่นเคือง “ก็เพราะว่ามันคือหน้าที่ของเธอ จึงเป็นเรื่องที่ฉันต้องถามก่อน!”จากนั้นเธอก็มองลูน่าอย่างขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ ฉันเลี้ยงลูกคนนี้แบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก...”ลูน่ามองนาตาชาอย่างเป็นกังวลขณะที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนนาตาชาเคยรักและตามใจลูน่าด้วยเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอเป็นคนนอกไปแล้วหลังจากได้รับคำอนุญาตจากลูน่า นาตาชาก็กอดเนลลี่และพาไปยังร้านอาหารที่อยู่ชั้นล่างลูน่าและออร่าตามหลังไป“เธอเกี่ยวอะไรด้วย?” ออร่ากอดอกและจ้องไปยังแผ่นหลังของเนลลี่ เธอกล่าวอย่างเย็นชา “เธอเกือบตายตั้งสองครั้งเพราะเด็กคนนี้นะ ยังไงเด็กนั่นก็เป็นลูกของพี่สาวฉันและหลานของแม่ฉัน เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ว่าเธอน่ะ ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเล