บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 111 - บทที่ 120

“คุณพ่อ คุณน้า กำลังคุยเรื่องอะไรกันเหรอคะ?”เนลลี่เห็นว่าทั้งลูน่าและโจชัวกำลังมองเธออยู่ เธอจึงวิ่งมาหาพร้อมด้วยรอยยิ้มที่สว่างสดใสยิ่งกว่าพระอาทิตย์โจชัวชำเลืองมองลูน่า เขายกมือขึ้นลูบหัวเนลลี่ “ไม่มีอะไรหรอก ลูกชอบชุดนี้ไหม?”“ชอบค่ะ!” น้ำเสียงของเนลลี่ใสราวกับระฆังแก้ว “คุณแม่ตัดชุดนี้ให้ด้วยตัวเอง หนูชอบมากค่ะ!”ตอนที่เนลลี่กำลังขยับตัว ลูกปัดเล็ก ๆ ที่ใช้ตกแต่งอยู่ด้านหลังของเธอก็หลุดออกมาลูน่าขมวดคิ้ว “อย่าเพิ่งขยับ”เนลลี่หยุดขยับตัวตามคำบอกอย่างว่าง่ายลูน่าหยิบลูกปัดที่ตกขึ้นมา “ส่งกล่องมาให้น้าหน่อย”“อื้ม!” เนลลี่วิ่งไปเอากล่องมา“หนูต้องถอดชุดออกไหมคะ?” เนลลี่เอียงคอถามอย่างไร้เดียงสา“ไม่ต้องจ้ะ” ลูน่าหยิบเข็มและด้ายออกมาจากชั้นล่างของกล่องอย่างง่ายดาย “หันหลังก่อน” เนลลี่ทำตามโดยดีลูน่าใช้เข็มและด้ายได้อย่างชำนาญ เธอใส่ลูกปัดลงที่เดิมและเย็บติดกลับไปหลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมายาว เธอตรวจเช็คชุดของเนลลี่อีกครั้งก่อนจะเก็บเข็มกับด้ายลงไปในกล่องอย่างเดิมเธอเย็บชุดนี้ไว้นานมากแล้ว ตอนนั้นเธอเพิ่งเริ่มเรียนวิธีตัดเย็บเสื้อผ้า วิธีการและเทคนิคของเธอจึงยั

เนลลี่พาลิลลี่กลับไปที่ห้องของตัวเอง ลูน่าเดินไปที่สวนหลังบ้านเพื่อโทรหามัลคอล์มเมื่อโทรติดแล้ว มัลคอล์มที่อยู่ปลายสายก็หัวเราะเบา ๆ “เจอลิลลี่แล้วเหรอ?”ลูน่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่นึกเลยว่าคุณจะส่งพวกเธอมาที่นี่ด้วยตัวเอง” “ผมมีธุระที่ต้องทำที่ประเทศนี้พอดีผมก็เลยพาพวกเธอมาด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจมาส่งพวกเธอหรอก”“มีเรื่องบังเอญแบบนั้นด้วยเหรอคะ?”มัลคอล์มเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หัวเราะ “ไม่ครับ ไม่จริง ผมแค่คิดถึงนีลกับเนลลี่ แล้วก็คิดถึงคุณด้วยนิดหน่อย”ลูน่าหัวใจเต้นรัวหลังจากเงียบอยู่นาน เธอก็ถอนหายใจออกมา “คืนนี้คุณจะไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าลินช์ด้วยไหม?”“อืม” มัลคอล์มยิ้มจาง ๆ อยู่อีกฝั่งของปลายสาย “ผมอยากเห็นคนที่เคยรังแกคุณน่ะ”ลูน่าหลับตาลง เธอมีหลายอย่างที่อยากจะบอกเขา แต่เมื่อเขารับสาย เธอก็พูดไม่ออกหลังจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างจนปัญญา “งั้นเจอกันคืนนี้นะคะ”“ตกลงครับ”ในตอนที่ที่ลูน่ากำลังจะวางสาย มัลคอล์มก็ถอนหายใจและพูดบางอย่างกับเธอเธอหลับตาลงและทำเหมือนไม่ได้ยินก่อนจะกดวางสาย ลูน่าหันหลังและกำลังจะกลับเข้าวิลล่า แต่เธอบังเอิญเหลือบไปเห็นว

ลูคัสนิ่งเงียบ เขาไม่รู้ว่าต้องตอบว่าอย่างไร“นายท่านครับ ผม...ผมไม่เคยเจอคุณผู้หญิงมาก่อน”โจชัวที่ยังคงสาดน้ำใส่หน้าตัวเองหยุดชะงักไปครู่หนึ่งหลังจากนั้นเขาก็หัวเราะขมขื่น “โทษที” ลูคัสทำงานกับเขามาแค่ห้าปีลูน่า กิบสันจากไปหกปีแล้ว ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ลูคัสจะไม่เคยเจอเธอมาก่อนเมื่อเห็นแววตาผิดหวังในดวงตาของเจ้านาย ลูคัสก็ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “นายท่าน หรือเพราะคุณรู้สึกว่าลูน่าที่เป็นคนรับใช้เหมือนคุณผู้หญิง คุณเลยปฏิบัติกับเธอแตกต่างจากคนอื่น”ลูคัสพยายามปลอบใจโจชัว “ถ้าอย่างนั้นคุณไม่ได้ทำอะไรผิด คุณอย่าตบตีตัวเองเลยนะครับ...”โจชัวหลับตาลงและไม่ได้พูดอะไรต่อเป็นเพราะมีความคล้ายกันระหว่างลูน่าที่เป็นสาวใช้กับลูน่า กิบสันงั้นเหรอ?ใช่หลายครั้งลูน่าทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย แต่เขาก็รู้ชัดว่าเธอไม่ใช่ลูน่า กิบสันลูน่า กิบสันมองเขาอย่างเสน่หา และมีประกายแสงในดวงตาของเธอดวงตาของลูน่าที่เป็นสาวใช้ทั้งเหินห่างและเย็นชา เธอทำกับโจชัวราวกับว่าเขาเป็นคนไม่สำคัญในตอนนั้นลูน่า กิบสันรักเขาอย่างลึกซึ้ง เธอละทิ้งบ้านเกิดมายังเมืองบันยันเพื่อเขา เธอเกือบจะตัดขาดกับครอบครัวก็

ลูน่าตกตะลึงกับคำพูดของออร่าเล็กน้อยจากนั้นลูน่าก็ยิ้มออกมา “ยินดีด้วยนะคะคุณกิบสัน”“ฉันรู้ เธอก็ไม่อยากเชื่อละสิ” ออร่าค่อย ๆ วางแก้วในมือลงบนโต๊ะ เธอมองลูน่าด้วยดวงตาที่แต่งแต้มมาอย่างประณีต“เธอตาไม่ถึงเอง ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก เธอทำงานกับโจชัวมานานแค่ไหนเชียว”ออร่ายิ้มเยาะ “รู้ไหมว่าทำไมลูน่า กิบสัน คนขี้ขลาดอย่างนั้นถึงได้ส่งลูกสาวกลับมาแต่ไม่กล้าแสดงตัวออกมา”ลูน่าหลบตาลงต่ำขณะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ “ไม่รู้สิคะ”“ก็เพราะว่าเธอไม่กล้ากลับมายังไงล่ะ เธอรู้ดีกว่าใครว่าอุบัติเหตุในตอนนั้นไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ แต่เป็นแผนการของใครบางคน”“งั้นเหรอคะ?” ลูน่าเลิกคิ้ว เธอเงยหน้าขึ้นมองออร่า “แล้วคุณกิบสันรู้ได้ยังไงคะ?”“เพราะว่าโจชัวเป็นคนวางแผนอุบัติเหตุครั้งนั้นน่ะสิ แน่นอนว่าฉันต้องรู้เรื่องนี้”เสียงของออร่ายังคงใจเย็น แต่รอยยิ้มของเธอกลับเย้ยหยัน “โจชัวชอบฉันมาตลอด ตอนที่เขารู้ว่าลูน่าตั้งท้อง เขากลัวว่าฉันจะไม่พอใจ เขาก็เลยกำจัดเธอทิ้งไป แต่หลังจากที่ฉันรู้เรื่องนี้แล้วฉันก็ทะเลาะกับเขา”ลูน่ากำมือแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อ เธอพยายามเก็บความรู้สึกที่ท่วมท้นอยู่ลงไป“

ผู้คนเริ่มสงสัย ถ้าเป็นการประกาศแต่งงานเจ้าบ่าวก็ควรจะอยู่ด้วยสิ แต่ทำไมไม่เห็นโจชัวเลย ทำไมการประกาศแต่งงานถึงมีแค่ออร่าและคุณย่าลินช์กันล่ะ?“ก็เพราะว่าโจชัวไม่ได้อยู่ที่นี่ไง”มัลคอล์มที่นั่งอยู่บนโซฟามองไปบนเวที เขายิ้มเล็กน้อย “ไม่กี่นาทีก่อน โจชัวได้รับสาย จากพ่อของเขาที่รออยู่ที่สนามบินและเรียกให้เขาไปรับ”ลูน่าขมวดคิ้ว “พ่อของโจชัวกำลังมาเหรอ?”เธอแต่งงานกับโจชัวมาตั้งหลายปี แต่ก็ไม่เคยเจอพ่อของโจชัวเลยสักครั้งแม่ของโจชัวเสียชีวิตเมื่อตอนที่เธอคลอดเขา ตั้งแต่นั้นมาพ่อของเขาก็มีโรคซึมเศร้าและเอาแต่เมาหัวราน้ำ ทั้งยังไม่มองหน้าโจชัวด้วยซ้ำในสายตาของเขา โจชัวเป็นตัวโชคร้าย ถ้าไม่มีโจชัว ภรรยาของเขาก็คงจะไม่ต้องตาย ดังนั้น เขาจึงไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของโจชัวเลยโจชัวเองก็แทบจะไม่เคยพูดถึงพ่อของเขาด้วยเหมือนกันในตอนนั้น ลูน่าเคยถามคนรับใช้เก่าแก่เกี่ยวกับพ่อของโจชัว คนรับใช้บอกกับเธอว่าพ่อของเขาไม่ได้กลับมาที่เมืองบันยันนานแล้วพ่อของเขาบังเอิญไปเจอสมุดบันทึกท่องเที่ยงของแม่ของเขาที่เขียนเอาไว้ก่อนตาย ดังนั้น พ่อของโจชัวจึงพาอัฐิของเธอท่องเที่ยวไปรอบโลกด้วยกัน“คงเ