บททั้งหมดของ ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก: บทที่ 101 - บทที่ 110

คำพูดของนาตาชาเต็มไปด้วยความเสียใจ “น่าเสียดาย ลูลู่เป็นเด็กดีแท้ ๆ...”“แม่คะ” ออร่าขมวดคิ้วแน่นนั่งอยู่ข้างเธอ “พนักงานรอแม่สั่งอยู่นะ”ออร่าไม่ชอบที่นาตาชาพูดถึงลูน่าตั้งแต่เด็กลูน่าเป็นความภาคภูมิใจของนาตาชา ออร่าได้แต่อยู่ใต้เงาของลูน่า ดังนั้นเมื่อมีอายุมากขึ้นออร่าจึงเป็นศัตรูกับลูน่าไปโดยปริยาย“อ๋อ สั่งก่อน ๆ” คำพูดของออร่าดึงนาตาชาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันนาตาชาถอนหายใจ เธอถามว่าเนลลี่ชอบกินอะไร บางครั้งเธอก็มองไปที่ลูน่า “คุณ กินอาหารเผ็ดได้ไหมคะ?”“ค่ะ กินได้ค่ะ” ลูน่าตอบพลางก้มหน้า เธอไม่กล้ามองนาตาชาตรง ๆภายในจิตใจของเธอสั่นสะท้าน นี่เป็นสิ่งที่เธอเฝ้าถวิลหาตลอดหกปีเธอไม่สามารถกลับไปหาแม่ของเธอที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอได้ เธอทำได้เพียงอยู่กับตัวตนอื่นของเธอความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณโจชัวและออร่า! เมื่อคิดอย่างนั้นลูน่าก็กำหมัดของเธอแน่นถ้าไนเจลหายดีเมื่อไหร่ เธอจะทำให้พวกเขาเจ็บปวดเท่าที่เธอเคยโดน!“เท่านี้ก่อนค่ะ” เมื่อนาตาชาสั่งอาหารเสร็จ เธอก็เริ่มคุยกับเนลลี่ เธอเอาแต่ถามว่าลูน่า กิบสันอยู่ที่ไหนเนลลี่มองลูน่าจากนั้นก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณแม

แก้แค้นสิ่งนี้กระตุ้นออร่าอย่างรุนแรง ลูน่า กิบสันคิดจะแก้แค้นงั้นเหรอ แค้นเรื่องอะไร แค้นใคร คิดจะแก้แค้นเธองั้นเหรอกล้าดียังไง!เธอน่าจะฆ่าลูน่า กิบสันด้วยสองมือของตัวเองไปซะตั้งแต่ตอนนั้น!ตอนที่คนขับเตะลูน่า กิบสันตกทะเลคงเป็นเรื่องดีเกินไป! ถ้าตอนนั้นออร่าจัดการด้วยตัวเอง ลูน่า กิบสันก็คงไม่มีชีวิตอยู่และคงไม่มีโอกาสคลอดเด็กเวรนั่นออกมา!ความไม่พอใจฉายวาบบนใบหน้าของออร่า เธอกล่าวเย้ยใส่ลูน่า “เธอพูดเหมือนมีใครทำอะไรพี่สาวฉัน”ออร่ายกมือขึ้นเสยผมทัดหูด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “พี่สาวฉันเป็นคนที่จากไปโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรสักคำ เธอพูดเองด้วยซ้ำว่าเธอหักหลังโจชัว ไม่มีใครทำอะไรเธอ แล้วเธอจะแก้แค้นใครล่ะ?”จากนั้นออร่าก็มองลูน่าอย่างเย็นชา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตรและอันตราย “เธอไม่เคยเจอพี่สาวฉันมาก่อนสักครั้ง ถือดียังไงมาพูดถึงพี่สาวฉัน ไม่มีมารยาทเลย”เพราะยอมให้ลูน่าโดนออร่าด่าว่าไม่ได้ เนลลี่ที่นั่งถัดจากนาตาชาจึงจงใจส่งเสียงดังออกมาเปลี่ยนเรื่อง “คุณยายขา หนูอยากกินอันนี้!”นาตาชาชะงักไป เธอรีบหยิบอาหารให้เนลลี่ “ออร่า หยุดพูดได้แล้ว เนลลี่ก็อยู่ที่นี่นะ”ออร่า

ลูน่าไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาที่บลูเบย์วิลล่าได้ยังไง หัวใจของเธอแตกสลาย จมูกของเธอระคายเคืองเพราะน้ำตาและสมองของเธอก็ว่างเปล่าตอนกลางคืนนีลบอกเธออย่างสรุปเรื่องแผนการเปิดโปงออร่าในวันพรุ่งนี้เมื่อโจชัวประกาศตัวตนของเนลลี่“คุณแม่ครับ” จากอีกฝั่งของการวิดีโอคอลนีลขมวดคิ้ว “คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”ลูน่าสูดลมหายใจเข้าลึก “ไม่มีอะไรจ้ะ”“วันนี้เจอคุณยายใช่ไหมครับ?”เนลลี่ซึ่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่ข้าง ๆ เธอพูดว่า “แม่ร้องไห้ด้วย”จากนั้นเนลลี่ก็โกรธเล็กน้อย “ถึงคุณยายจะใจดีกับหนู แต่สิ่งที่คุณยายพูดทำให้แม่เสียใจ ตอนแรกหนูก็ชอบคุณยายนะ แต่หลังจากนั้นหนูก็ไม่ชอบแล้ว เหมือนกับที่หนูไม่ชอบคุณย่าทวด หนูว่า...”“เนลลี่!” ลูน่าขมวดคิ้วและพูดแทรกเนลลี่ “ลูกควรไปนอน”ถึงนาตาชาจะไม่เชื่อในตัวเธอ แต่นาตาชาก็ยังเป็นแม่ของเธอ เธอจึงไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นพูดจาแย่ ๆ ได้ แม้แต่เนลลี่ก็ตาม“ฮือ” เนลลี่หน้าเสีย “คุณแม่ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ต้องการพูดจาว่าร้ายคุณยายนะคะ”เธอแค่พูดจากใจจริง แต่ถ้าลูน่าโกรธ นั่นก็แสดงว่าเธอทำผิด “หนูจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว”เมื่อเห็นลูกสาวขอโทษ ลูน่าก็ปวดใจเล็กน้อยเธอเอื้อมมือออ

โจชัวรอลูน่าอยู่ในห้องทำงานมาเกือบสองชั่วโมงแล้วหลังจากผ่านไปสองชั่วโมงเขาก็หมดความอดทน เขาปิดเอกสารและยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างโกรธเคืองเธอไม่มา เธอไม่อยากอยู่ต่อจริง ๆ ตลอดเวลานี้เขาเอาแต่คิดมากเรื่องนี้โจชัวหัวเราะอย่างสมเพชตนเองและเดินออกมาจากห้องทำงานเขาอยากจะเดินเล่นไปรอบ ๆ วิลล่า แต่กลับมาถึงประตูห้องของลูน่าโดยไม่รู้ตัวไฟในห้องของเธอดับลง เธอคงหลับไปแล้วโจชัวถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเดินไปยังห้องของเนลลี่ เธอเองก็กำลังหลับสนิทเช่นกันดูเหมือนเขาจะเป็นเพียงคนเดียวในวิลล่าหลังนี้ที่นอนไม่หลับ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่อยากบอกลาในวันพรุ่งนี้โจชัวกลับไปยังห้องของตัวเอง เขาหยิบรูปของลูน่า กิบสันออกมาจากใต้หมอน เขาค่อย ๆ ลูบมันซ้ำ ๆ ไปมาหลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “รีบกลับมาได้แล้วนะ”“ถ้าคุณยังไม่กลับมาแบบนี้...”เขาคงได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่นจริง ๆเมื่อคิดเช่นนั้นโจชัวก็หลับตาลง เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรไป เมื่อเขาได้ยินว่าลูน่าเสียชีวิต เขาก็สาบานว่าจะรักเธอเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตเขารักษาสัญญาเอาไว้ได้ตลอดหกปี เขาคิดว่าเขาจะทำแบบนั้นได้ต่อไปทว่าผู้หญิงที่ช

เมื่อเห็นว่าเนลลี่หยุดนิ่ง ลูน่าก็ขมวดคิ้วและมองไปทางเดียวกับที่เนลลี่มองโจชัวที่อยู่หน้าประตูสภาพเหมือนผ่านการเดินทางมาเขาดูเหมือนคนที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทางไกล ชุดสูทที่ทำให้เขาดูมีภูมิฐานค่อนข้างมีรอยยับ ผมเผ้าของเขาก็ยุ่งเหยิงถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูมีเสน่ห์ เป็นผู้ใหญ่ และสมชายชาตรีลูน่าสังเกตเห็นว่าเขามีกล่องเล็ก ๆ อยู่ในมือ กล่องนั้นดูคุ้นเคยสำหรับเธอ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันเมื่อไหร่“คุณพ่อ ไปไหนมาเหรอคะ?”เนลลี่วางช้อนส้อมลงอย่างเต็มใจก่อนจะวิ่งไปยังห้องครัว เธอหยิบจานสำหรับใส่ข้าวออกมาอย่างเงอะงะ “คุณพ่อกลับมาพอดีเลย มากินข้าวมื้อสุดท้ายด้วยกันเถอะค่ะ”จากนั้นเนลลี่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดไม่ค่อยถูก “ไม่ใช่มื้อสุดท้ายสิ มื้อสุดท้ายก่อนคุณน้าจะไปค่ะ”“อืม”โจชัวมองลูน่าและวางกล่องลง เขาคลายเนคไทและโยนเสื้อคลุมไว้บนชั้นวางเขาพับแขนเสื้อ หยิบกล่องขึ้นขณะเดินเข้ามาในตอนนั้นลูน่าก็เห็นว่าไม่ใช่แค่เสื้อตัวนอกของเขาเท่านั้นที่มีรอยยับ แม้แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาก็ยังเปื้อนฝุ่นไปด้วยดูเหมือนจะไม่ใช่รอยเปื้อนทั่ว ๆ ไป แต่น่าจะเป็นรอยจากฝุ่นที่อยู่ในห้องที่ถูกปิด