All Chapters of Beyond The Lines: Chapter 161 - Chapter 170

I can't really rely on my fantasies. May mga bagay na nananatili at mayroon ding araw-araw nagbabago. May mga planong magandang planuhin lang kaysa tuparin, depende sa tawag ng sitwasyon. May mga taong hindi mo inaasahang nariyan pala para sa 'yo sa kabila ng mga nangyari at mayroon ding tatalikuran ka kung kailan kailangang-kailangan mo sila.Walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko habang nilalaro ang singsing sa aking daliri. Ang pagtangis kong bagama't tahimik ay mabigat... masakit... nakadudurog. Ni hindi ko alam kung paano haharap sa kanila. Nahihiya ako. Nagi-guilty ako kahit paulit-ulit na akong pinaalalahanan nina Nanay na wala akong kasalanan sa nangyari.It's been five days and I miss Usher so much. Sa bawat araw na lumipas, walang oras na hindi ko sinisi ang sarili ko. Nagulo ang selebrasyon ng kaarawan ko at ayos lang sa akin iyon. I didn't wish for a big party in the first place. Ang hindi lang ayos ay ang mabilis na pagkalat ng isyu. Sa dami ng mga bisit

I am nervously tapping the wooden table while we're waiting for Theo to come. Beside me is Russel who's less worried than me. Iba na ang awra niya ngayon kaysa kahapon. The stress on his face is no longer evident as we had enough time to fix ourselves before facing this moment.And yes, we are waiting for Theo right now, the one who happened to get our son from the kidnapper. Ang mga detalye ay hindi ko pa alam. Hindi pa ako nagtatanong dahil ang gusto ko sa ngayon ay makita ang aking anak. Pinaghihirapan ko ang pagkokontrol ng emosyon sa bawat segundong dumaraan. Nadaragdagan ang inip sa bawat paglakad ng mga kamay ng orasan.I sighed as I rested my back against the swivel chair. Nilingon ako ni Russel na kanina pa ako pinakakalma. He can sense how nervous I am. Inabot niya ang kamay kong nasa mesa at inilapag iyon sa hita niya. He slightly caressed it, just like what he used to do whenever I'm obviously not fine.Sa biluhabang mesa'y kasama naming naghihintay

Ipinirme ko nang maayos ang aking itim na shades habang nilalakad ang kahabaan ng seaside. Binalewala ko na ang nakukuhang atensyon sa mga tao. I am too welcomed by the elegant sea with its waves taming the seashore and perfect rock formations. Sa right wing ay doon nakatayo ang dalawang mataas na condo unit. Sa harapan nito'y nakaipon sa compound ang restaurant, swimming areas, night bar, food stalls, cottages, and rock band gymnasium sa dulo ng malawak na field. One word for this place: vacation. Aside from its summer vibes, nangingibabaw ang kalayaang isinisigaw nito. This is perfect for both lonely and happy persons. Good for families, friends, tourists, bystanders, and even single persons.Nang makalampas sa mahabang seaside: note that this is highly innovated with some cute sheds for couples, saka ko lamang naalala ang ipinunta ko rito. Pagtungtong ko pa lamang sa engrandeng bukana ng unit ay nakuha ko na ang atensyon ng mga naroon. There are guards with their clean u

“Thanks.” I fakingly smiled after Theo handed me the magazines. Nagkabanggaan kasi kami dahilan kaya nalaglag ang mga ito sa sahig. May dala akong canvas kaya hirap akong kumilos.“Ako na,” he insisted. Ipinaubaya ko na lang sa kaniya ang pagdadala ng mga gamit ko sa suite na tinutuluyan ko.Katatapos lang ng 2nd session namin. Mabilis natapos dahil gamay ko naman ang ginagawa ko. Yung mga baguhan lang ang naiwan sa studio para remedyuhan ang output nila. As usual, Theo is consistent. Mula sa studio ay hindi siya nawawalan ng sasabihin. Idinadaan ko na nga lang sa pagbuntong-hininga ang iritasyon ko. Pakiramdam ko'y mas plastik siya kumpara sa akin. I'm holding a grudge against him while he's trying to play nice when in fact, he looks unbelievably stupid. Sinong mag-aakalang si Martineo Lewisham na siyang founder ng bagong business nila ngayon ay naghahabol sa akin? This is such an unbelievable situation.If it's not only because of my son, I won't take th

“What did you notice?” Russel asked.“They're a bit distant to me. I didn't bother talking to them too.”“How about Theo? What did he do?” Nakapukol sa akin ang mga mata niya. There's something building up inside me whenever he does this. Those dark eyes and serious face are telling me to listen to him carefully. They're persuasive enough to catch my full attention. Added to the fact that our topic is such a serious matter, it made us both tensed. Tamad akong sumalampak sa couch, sa tabi niya at ipinaubaya sa sandalan ang likod ko. “Dikit nang dikit. I don't know if he's serious about courting me but... he even announced that to his comrades.” Gumuhit na naman ang iritasyon sa mukha niya. “Two weeks, right? After two weeks, uuwi ka na rito. I can't wait for you to come back home and finally eliminate that jerk from my list.”“Do you think he's serious?” “I don't know. I can't tell that unless I check it using my very own eyes.