All Chapters of Yesterday's Whisper: Chapter 1 - Chapter 10

"Manong, bayad po." Inabot ko sa kanya ang dalawampong pisong aking hawak bago ako nagpasyang bumaba. Pagkababa ko ng tricycle na aking sinakyan ay tinahak ko ang mabato at matarib na daan patungo sa lugar na aking kinamulatan. Banayad kong tinahak ang daan patungo roon. Tunog ng mga nalagas na dahon mula sa naglalakihang mga puno at ingay ng mga nagliliparang ibon sa himpapawid ang aking naririnig. Matalahib na daan at kulay luntian ang aking nasisilayan. The tender rays of the sun kissed my skin. The summer air blows my black and wavy hair seems so alluring. Pagkaraan lamang ng ilang minutong aking paglalakad ay narating ko rin ang aming tahanan. I stare at it, I didn't know how long I was staring at the place I will always call my home. All I know is that, I misses everything that had happened here. Memories. The memories of my parents lingered on my mind. Masasakit at masasayang mga alaala kasama sila. The day when my father left us. Followed by my mother after a months. I al

Pagkaalis namin ni nanay sa dagat ay nagtungo muna kami sa paradahan ng mga tricycle at naghintay ng maaari naming masakyan patungo sa palengke. Dahil hindi namin pweding lakarin na lamang iyon gayong may dala kaming mga isdang aming ibibenta at maaaring masira ang mga iyon kung ipipilit.   Nang makakita ng isa ay pinara ito ni nanay at sinabing magpapahatid kami sa sentro at bababa malapit sa palengke. Sumakay kami ni nanay sa tricycle habang bitbit ang kanya-kanyang dalang isda. Hindi naman nagtagal ay nakarating din kami sa sentro ng aming bayan.   Gaya ng dati ay palaging marami ang tao rito. May mga papuntang plaza para maglaro, simbahan, paaralan at kung saan-saan pa. Kung ibabase lamang ang aming lugar sa mga probinsyang masyado ng bukas sa ibat-ibang larangan ay halatang hindi naman ito pahuhuli. Ngunit hindi na siguro mawawala sa isang probinsya ang manatili sa kung ano ito noon pa man. Dahil sa kabila ng pagiging bukas nito ay nana

Araw ngayon ng lunes kaya naman maaga pa lamang ay gising na ako. Kadalasan nga sa oras na alas singko ay tapos na akong maligo. Nakagawian ko na rin kase ang bagay na ito. Simula ng tumungtong ako ng sekondarya ay sinanay na ako ni nanay sa ugaling iyon. Para na rin daw sa aking sarili ng sa gano'n ay hindi na ako manibago at mahirapan pa.   Lumabas ako sa aking silid na nakapaghilamos at sipilyo na. Pagkalabas ko ay agad akong nagtungo sa kusina para tignan kung nakapagluto na si nanay. Kadalasan kase ay ako ang nagluluto para sa agahan, ngunit minsan din naman ay si nanay. Depende sa kung sino ang nauunang magising.   Pagkarating ko sa kusina ay nakita kong may pagkain nang tinatakpan ng pinggan sa ibabaw ng kahoy naming lamesa. Dumiretso ako papunta doon upang tignan kung ano iyon. Nang makalapit na ako ay iniangat ko ang pinggang nakatakip doon para lamang makita ang natirang ulam namin kagabi.   Pritong isda...

Nang makababa ako ay naabutan kong tapos ng kumain sila nanay at naligpit na rin ang mga pinggang kanilang ginamit. Dahil hindi ko na naman sila naabutan pa ay mag-isa na lamang akong kumain. Adobong kangkong na hinaluan ng tokwa ang ulam na nakahain ngayon sa lamesa namin.   Umupo na ako sa aking upuan at tahimik na nagsalin ng kanin sa aking pinggan at kumain. Matapos kong kumain ay nagpasya akong magtungo na muna sa likod bahay para makapagpahangin at makapag-isip-isip. Patuloy pa rin kasi akong binabagabag ng isiping iyon patungkol sa narinig ko kaninang pinag-usapan ng mga estudyante sa library.   Grupo ng mga kalalakihang galing siyudad daw na nakita nila kanina lamang. Alam ko naman na imposibli talagang sila iyon dahil marami rin namang mga taga siyudad ang nagpupunta dito sa bayan namin para magliwaliw. Ang kaso nga lang ay hindi ako sigurado roon. Kahit pa sabihing marami at hindi lang naman sila ang nagagawi rito ay may posibilida

"V-Vaughn..."   Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa mga nakikita ko ngayon. Kung ano ang magiging reaksyon ng aking puso at katawan.   Ang makita siyang tumatawa sa harap ng maraming tao ay bago sa aking paningin. Ang makita siyang masaya dahil sa kaganapan sa kanyang buhay ay masakit para sa akin kung hindi ako ang kanyang kasama. Ang mga nangyayari sa oras na ito ay hindi ko inaasahan. Ang makita siya sa ganitong sitwasyon ay nakakabigla para sa akin. Higit dahil sa siya ang nakatakdang maging kanya.   Kung ibabase lamang sa mga salitang aking ginagamit para ipahayag ang aking bawat nais ay maaaring tawagin akong isang ipokrita. I'm maybe a hypocrite in the eyes of many, yes, but I won't give a damn because it's him we're talking.   Alam kong dahil sa aking mga nagiging reaksyon, salita at kilos pagdating sa kanya ay hindi na lamang simpling paghanga ang aking nararamdaman. Dahil ala