บททั้งหมดของ เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่: บทที่ 111 - บทที่ 120

ในคืนที่มืดมิด หน้ากากที่ถูกดึงก็ตกลงมาในทันที ความรุนแรงของมือหนานั่นมีมากราวกับจะฉีกสิ่งสุดท้ายของเฉินมู่ทิ้งไปฮั่วหยุนเซียวเกือบจะเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์ภายใต้หน้ากาก แต่ทันใดนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นที่ชั้นบน!เขาสะดุ้ง แต่ในชั่วพริบตา ร่างของผู้หญิงคนนั้นก็กระแทกไปที่คางของเขา จนดวงตาของฮั่วหยุนเซียวมืดดำ และก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมองดี ๆ ก็เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีไปแล้วเมื่อความมืดปกคลุมลง ประกอบกับภูมิประเทศที่ซับซ้อนตามบ้านเรือนที่นี่ ภายในชั่วพริบตาจึงมองไม่เห็นคนที่วิ่งหนีเสียแล้วฮั่วหยุนเซียวทำได้เพียงส่งคนไล่ตามไป ก่อนหมุนตัววิ่งขึ้นไปชั้นบนและตะโกนเรียก “เหิงเหยียน!” ดังลั่นจี้เหิงเหยียนขานรับ “ฉันไม่เป็นไร”ฮั่วหยุนเซียววิ่งเข้าไปในห้อง จี้เหิงเหยียนโยนปืนลงบนพื้นอย่างหงุดหงิด ข้าง ๆ นั่นมีอีกาที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่จี้เหิงเหยียนถอนหายใจ “ฉันประมาทเอง ฉันคิดว่ามันได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาแล้ว และไม่มีใครสามารถแตะต้องมันได้”ฮั่วหยุนเซียวตบไหล่ของจี้เหิงเหยียนเพื่อปลอบโยน “ไม่ใช่ความผิดของนายที่มันถูกยิงหรอก มีคนข้างนอกถือปืนซุ่มยิงอยู่ และน่าจะนั่งซุ่มอ

ฮั่วหยุนเซียวรีบพาอีกคนออกจากอ่างอาบน้ำอย่างรวดเร็ว พลันตบหน้าเรียกสติ และตะโกนเสียงดังลั่น “เฉินมู่! เฉินมู่!”เฉินมู่สำลักน้ำแล้วไอออกมา ร่างบางหอบหายใจเอนพิงตัวกับขอบอ่างอาบน้ำ แถมปลายนิ้วที่จับขอบอ่างอยู่ก็ซีดเล็กน้อยเฉินมู่เงยหน้าขึ้น แล้วพบกับดวงตาที่เป็นกังวลของฮั่วหยุนเซียว เสียงร้องเรียกของร่างสูงยังดังก้องอยู่ในหูของเธอจากนั้น ความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของเธอ ก็แวบเข้ามาในจิตใจของเฉินมู่ เด็กสาวที่ฆ่าตัวตายด้วยความคับข้องใจของตนเอง ในวัยเด็กเต็มไปด้วยน้ำตา...คนอื่น ๆ ต่างเรียกชื่อเธอว่าเฉินมู่น้ำตาของเธอไหลออกมาราวกับมันคือน้ำไหลของคนในอดีตฮั่วหยุนเซียวเพียงคิดว่าร่างเล็กยังตกใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา และไม่ว่าตอนนี้สภาพของเธอจะเป็นยังไง เขาก็เลือกจะดึงหญิงสาวที่กำลังร้องไห้เข้ามาในอ้อมแขนพร้อมปลอบโยนเบา ๆ “ไม่เป็นไรแล้วนะ มู่มู่…”เฉินมู่คว้าเสื้อของเขาไว้แล้วร้องห่มร้องไห้ราวกับผืนดินแตกสลายเฉินมู่เศร้ามาก เธอรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของตัวเองในตอนนี้นั้น ไม่ต่างจากช่วงสองปีที่ผ่านมาตอนนั้นเลยเธอถูกบังคับให้ออกจากเคโจว ถูกบังคับให้ตาย และถูกบังคับให้เกิดใหม่ ตอนนี้เธอ

เฉินมู่ดูเหมือนจะหมกมุ่นอยู่แต่กับอาหารในจาน แต่เธอกลับรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก จนแทบจะไม่สามารถรักษาสีหน้าท่าทางของตัวเองได้เลย “คุณไม่รู้เหรอว่า ฉันมาที่กองทุนเทียนสื่อ เพื่อเปลี่ยนชื่อแม่ของฉัน”เธอบอกเหตุผลที่ออกจากบ้านของตระกูลเฉิน ถ้าพูดตรง ๆ ก็คือ ชายชราได้รับจดหมายเชิญและเธอก็ทำหน้าที่มายังกองทุนเทียนสื่อแทน แม้ว่าฮั่วหยุนเซียวจะอยากตรวจสอบก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ก็สมเหตุสมผลฮั่วหยุนเซียวใช้นิ้วอันเรียวยาวบิดช้อนซุปสีเงิน แล้วคนมันในถ้วยกาแฟ ทำให้เกิดเสียงดังช้อนกระทบแก้วดังแกร๊งเบา ๆ แต่มันกลับชัดยิ่งขึ้น เพราะบรรยากาศในห้องนั้นเงียบเกินไปเขาลืมตาขึ้น นัยน์ตาคมที่อยู่ภายใต้ขนตาอันเรียวยาวของเขา มันซ่อนร่องรอยการสอบถามไว้ เสี้ยววิ เสียงทุ้มก็เอ่ยถาม “ผมหมายถึง ทำไมเมื่อวานคุณถึงออกไปข้างนอกดึก ๆ ล่ะ?”เฉินมู่เอามือลูบคางเล็กน้อย หัวใจเธอเต้นแรงจนไม่กล้าสบตา ร่างเล็กทำเพียงก้มหน้ากินต่อ และพึมพำตอบ “เดิน แค่ไปเดินเล่น”เมื่อก่อนเธอไม่เคยหงุดหงิดเวลาหันหน้าเข้าหาเครื่องจับเท็จ แต่ตอนนี้พอเผชิญหน้ากับดวงตาที่สวยงามของฮั่วหยุนเซียว หัวใจของเธอก็เหมือนกับกำลังจะพุ่งออกจากหน้าอกฮั

เมื่อฮั่วหยุนเซียวและเฉินมู่มาถึงบ้านของคอลลิน ก็เห็นลิเดียนั่งอยู่บนโซฟาแล้วโบกมือให้เธอ “เฉินมู่! รีบเข้ามาสิ!”ฮั่วหยุนเซียวจึงเอ่ยขึ้นมา “คุณไปเล่นกับเธอเถอะ ผมมีอะไรจะคุยกับไซม่อนสักหน่อย”“ค่ะ” เฉินมู่เดินไปหาลิเดีย พลางถาม “มีอะไรเหรอ? ดูรีบร้อนเชียว”ลิเดียยิ้มเยาะ “ฉันเตรียมการแสดงดี ๆ ไว้ให้เธอด้วย!”ไม่นาน คนรับใช้ก็เดินเข้ามารายงานผู้เป็นนาย “คุณหนูคะ คุณเฉินชิงเสวี่ยและคุณลู่ อยู่ข้างนอก พวกเขาพูดว่า พวกเขามาเยี่ยมคุณค่ะ”ลิเดียพยักหน้า “เชิญเข้ามา!”เฉินมู่ขมวดคิ้ว ลิเดียจึงรีบอธิบายทันที “อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิด! วันนั้นหล่อนทิ้งฉันให้รอความตายตั้งนาน ฉันไม่ยกโทษให้หล่อนหรอกนะ! วันนี้จะเป็นการแก้แค้นของเธอกับฉัน!”เฉินมู่นั่งลงข้าง ๆ เพื่อเฝ้าดูความคิดพิเรนทร์ของเจ้าหญิงน้อยเฉินชิงเสวี่ยและลู่ซีเจ๋อเดินผ่านประตูเข้ามาด้วยความรู้สึกกังวล เนื่องจากรู้ว่าลิเดียยังไม่ตาย เธอจึงตั้งใจไปที่โรงพยาบาล แต่ถูกบอดี้การ์ดของคอลลินขวางไว้ ต่อมาเธอจึงกลับมาที่คฤหาสน์คอลลินอีกครั้ง แต่ก็ถูกคนรับใช้ขวางไว้เหมือนกัน พวกเขาบอกว่าลิเดียต้องการพักผ่อน และไม่สะดวกรับแขกเฉินชิงเสวี

ลิเดียกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ชิงเสวี่ย นี่ ไหนเธอบอกฉันว่าขี่ม้าเป็นไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงยังโดนดีดได้ล่ะ? ไม่เป็นไรใช่ไหม?”เฉินชิงเสวี่ยหน้าเสียและโกรธมาก แต่เธอไม่กล้าหงุดหงิดใส่ลิเดีย จึงทำได้เพียงอดกลั้นความรู้สึก และพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า “ไม่เป็นไร เทคนิคฉันคงยังไม่ดีพอ ถึงได้โดนดีดตกลงมาแบบนั้น”ลิเดียยิ้มแล้วถามต่อ “เจ็บไหม? งั้นไปให้โรงพยาบาลตรวจดูก่อนเถอะ เดิมทีฉันจัดเตรียมปาร์ตี้จิบชายามบ่ายไว้ แต่ดันเป็นแบบนี้ไปเสียก่อน…”เฉินชิงเสวี่ยรีบโบกมือปฏิเสธทันที “ไม่เป็นไร! ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก!”ทำไมเธอถึงเลือกที่จะไปจิบชายามบ่ายกับลิเดีย แทนที่จะไปดูอาการบาดเจ็บของเธอน่ะหรือ? นั้นก็เพราะว่าเธอต้องการรักษาความสัมพันธ์กับลิเดียไว้ และจากนั้นเธอก็สามารถบอกทุกอย่างกับคุณปู่และเฉินลี้ซานได้เมื่อเธอกลับบ้าน!ลิเดียไม่ได้ติดใจอะไร เจ้าหญิงน้อยพยักหน้าตอบ “ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไปล้างหน้า ทำความสะอาดร่างกายแล้วเอาเสื้อผ้าของฉันมาใส่ก่อน”“โอเค!” เฉินชิงเสวี่ยมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมเธอรู้สึกว่าการตัดสินใจของตัวเองนั้นถูกต้อง เสื้อผ้าของลิเดียเป็นเสื้อผ้าระดั